Ik strik de roze strik nog eens extra stevig om het cadeaupapier en glimlach. Hannah is bijna jarig. Vijf jaar alweer. Ik hoor haar in de woonkamer tegen haar knuffels vertellen wat ze hoopt te krijgen: een roze step, een Barbie met glitters in haar haar en een heleboel knutselspullen.
Ze heeft geen idee dat er een cadeau op haar wacht dat haar leven kan veranderen
“Liefje, kom je even helpen met de ballonnen?” roept Samuel vanuit de keuken. Hannah trippelt enthousiast naar hem toe en laat haar knuffels achter op de bank. Ik kijk haar na en voel een warme golf van trots. Ze heeft geen idee dat er een cadeau op haar wacht dat haar leven op de lange termijn kan veranderen.
“Ze is een kind! Ze wil spelen, niet beleggen”
Iedereen vindt het vreemd. Dat weten we. Elk jaar horen we de opmerkingen van familie en vrienden. “Goud? Serieus?” De eerste keer dat we Hannah een goudstaaf gaven, keken mijn ouders ons aan alsof we gek waren geworden. “Waarom koop je niet gewoon een mooi speelgoedkeukentje?” vroeg mijn moeder. “Ze is een kind! Ze wil spelen, niet beleggen.”
We willen Hannah iets geven waar ze later écht iets aan heeft
Natuurlijk kreeg ze ook speelgoed. Maar een speelgoedkeukentje verliest zijn waarde. Een goudstaaf niet. Samuel en ik hebben hier goed over nagedacht. We willen Hannah iets geven waar ze later écht iets aan heeft. Iets dat groeit in waarde. Terwijl andere kinderen een poppenhuis krijgen dat over vijf jaar in een doos op zolder verdwijnt, bouwt Hannah ongemerkt een klein vermogen op.
“Dus je dochter is vijf en heeft meer vermogen dan ik?”
Toch begrijpt niet iedereen dat. “Dat kind kan toch niks met goud?” zegt mijn schoonzus ieder jaar weer. “Waar legt ze dat dan? Onder haar kussen?” En mijn broer lachte een keer hardop: “Dus je dochter is vijf en heeft meer vermogen dan ik?” Tja. Dat is misschien waar. Maar dat is precies het punt.
“En ondertussen krijgt ze dus géén echte cadeautjes?”
Vorig jaar gaven we haar een kleine baar van tien gram. Dit jaar wordt het twintig gram. “Moet je dat nou echt blijven doen?” zuchtte mijn beste vriendin Iris laatst. “Waarom niet gewoon een spaarrekening?” Ik haalde mijn schouders op. “Omdat geld minder waard wordt en goud niet.” Ze rolde met haar ogen. “En ondertussen krijgt ze dus géén echte cadeautjes?”
Iets dat niet in de prullenbak belandt als ze tien is
Jawel, natuurlijk wel. Hannah krijgt haar Barbie. Ze krijgt knutselspullen en misschien zelfs die roze step. Maar wij geven haar óók iets voor later. Iets dat niet in de prullenbak belandt als ze tien is.
“Wat is dit, mama?” zal ze vragen
Dit jaar pakken we het extra mooi in. De goudstaaf zit verstopt in een doos met een eenhoorn erop. Hannah zal gillen van blijdschap als ze het roze cadeaupapier openscheurt. En daarna… daarna zal ze er niets meer van begrijpen als ze het doosje openmaakt. “Wat is dit, mama?” zal ze vragen. En ik zal haar uitleggen dat dit een speciaal cadeau is. “Dit is goud, schatje. Dit is voor later.”
Ik weet dat ze ons later zal bedanken
Op de verjaardag zelf lopen de reacties weer uiteen. Mijn moeder schudt haar hoofd terwijl ze Hannah helpt met het uitpakken van een enorm knutselpakket. “Zie je,” fluistert ze later tegen me, “dit vindt ze pas écht leuk.” Ik glimlach alleen maar. Want ik weet dat Hannah nu dolblij is met haar glitters en lijmstiften, maar dat ze ons later zal bedanken.
“Heeft ze al een kluis?”
Mijn schoonzus kan het niet laten om weer te grappen: “Heeft ze al een kluis?” Mijn vader bromt: “Straks verkopen jullie haar goud en kopen jullie daar gewoon een vakantie van.” “O ja,” zeg ik lachend, “want ik ben echt het type dat geld van mijn kind jat.”
Hannah krijgt dit jaar weer een stukje van haar toekomst in handen
Het is altijd hetzelfde. Iedereen vindt er wat van. Maar weet je wat? Dat kan me niet schelen. Hannah krijgt dit jaar weer een stukje van haar toekomst in handen. En ja, die Barbie ook. Maar over twintig jaar is die Barbie verdwenen. Dat goud? Dat is er nog steeds.
OLIVIA
wij doen dit ook elk jaar.
later zal ze je dankbaar zijn.
laat die mensen maar praten
helemaal super! iedereen lekker laten praten.
Jullie hebben groot gelijk!!