Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, ging de knop meteen om. Alles voor mijn baby. Weg met de carpaccio, filet americain en biefstuk. Geen risico’s. Ik moest er niet aan denken dat er iets zou gebeuren door iets wat ik at. Mijn moeder vond het allemaal onzin. “In onze tijd kon dat allemaal wel en dat is allemaal goed gegaan.” Ja mam, maar in jullie tijd werd er ook gerookt in de auto met de ramen dicht. Nu weten we wel beter.
“Een Italiaanse bol met cervelaat graag!”
Met zeven maanden zwanger had ik afgesproken met Hanne, een vriendin die ook in verwachting was. We gingen gezellig lunchen bij een nieuw tentje in de buurt. “Wat neem jij?”, zei Hanne terwijl ze menukaart van top tot teen doornam. Die pancakes met rood fruit leken mij wel wat, maar ik had toch meer zin in iets hartigs. “Ik ga voor de Italiaanse bol met cervelaatworst”, riep ik. Hanne keek me met grote ogen aan. “Maar dat mag je toch helemaal niet hebben?” Ik keek haar vragend aan. “Wat bedoel je?!” “Nou, cervelaatworst is nog deels rauw…”
Hoe kon ik dit niet weten?
Mijn hart sloeg over. Dit meen je niet. Mijn maag draaide zich om terwijl ik dacht aan al die boterhammen met cervelaatworst die ik bijna dagelijks at. Hoe kon ik dit niet weten? Waarom had niemand me dit verteld? Hanne zag mijn paniek en probeerde het te sussen. “Misschien valt het wel mee?” Ik schaamde me kapot. Wat zal ze wel niet van mij denken.. Met een steen in mijn maag bestelde ik toch maar de pancakes met rood fruit, maar eigenlijk was mijn eetlust wel weg en wilde ik het liefst naar huis. Eenmaal thuis kon ik nergens anders aan denken. Waren er nog meer dingen waar ik geen weet van had?
Hoe kon ik zo onoplettend zijn geweest?
Die avond ging ik los op Google. De halve zak chocolade pepernoten die ik vorige week had gegeten? Blijkbaar ook niet zo’n goed idee. En die heerlijke appeltaart met extra kaneel die ik laatst bij mijn schoonmoeder at? Beter van niet. Mijn hoofd tolde. Hoe kon ik zo onoplettend zijn geweest? Ik dacht juist dat ik er alles aan deed om mijn baby te beschermen.. Nou, niet dus.
Had ik mijn baby in gevaar gebracht?
De volgende ochtend belde ik in paniek de verloskundige. Ik moest het weten. Had ik mijn baby in gevaar gebracht? Mijn handen trilden terwijl ik wachtte tot ze opnam. Ik durfde het bijna niet te vertellen. Gelukkig stelde ze me gerust. “Maak je niet direct zorgen. Het heeft niet meteen gevolgen voor je kindje. Wel is het misschien goed om de komende tijd iets meer op te letten, maar voel je niet schuldig. De richtlijnen worden elk jaar strenger. Neem het jezelf niet kwalijk, ik hoor dit wekelijks”
Waarom had niemand me dit eerder verteld?
Ik slaakte een diepe zucht. Oké, adem in, adem uit. Nog een paar maanden te gaan. Ik gooide de rest van mijn cervelaatworst in de prullenbak en besloot dat ik vanaf nu écht beter zou opletten. Maar serieus, waarom had niemand me dit eerder verteld? Ik voelde me echt zo stom.
Ik begon alle verpakkingen te inspecteren
De rest van de dag voelde ik me onrustig. Alsof ik continu bezig was met controleren of ik geen andere ‘verboden’ dingen had gegeten. Ik begon alle verpakkingen in mijn keukenkastjes te inspecteren. Was dat ene kaasje vorige week eigenlijk wel gepasteuriseerd? En hoe zat het met die sushi die ik at voordat ik wist dat ik zwanger was? Ik zag mezelf al bij de verloskundige zitten, opbiechtend dat ik onbewust een tikkende tijdbom in mijn buik had gecreëerd. Ik wou wel 100 keer sorry zeggen tegen de baby in mijn buik.
“Wij aten gewoon alles, en kijk hoe jij bent geworden.”
Toen Luca eenmaal begon te schoppen, voelde ik een golf van opluchting. Oké, hij zat er nog. En hij was actief. Maar de twijfel bleef. Ik belde mijn moeder nogmaals, die wederom zuchtte. “Lieverd, jij maakt je véél te druk. Wij aten gewoon alles, en kijk hoe jij bent geworden. Tegenwoordig zijn ze zo streng en mag je niks meer.”
Misschien moest ik mezelf iets minder gek maken
Ik wist dat ze het goed bedoelde, maar het maakte het niet makkelijker. Ik was verantwoordelijk voor dit kleine mensje en ik wilde alles perfect doen. Dit voelde als falen. Terwijl ik mezelf in de spiegel bekeek, zag ik donkere kringen onder mijn ogen. Stress kon ook niet goed zijn, toch? Misschien moest ik mezelf iets minder gek maken. Maar eerst, nog even googelen of die dropjes van vanochtend nou eigenlijk wel mochten…
LOES
