Ons vak houdt veel meer in dan beschuitjes smeren, ontbijt op bed te brengen en een wasje draaien
Wij signaleren een hoop dingen zoals infecties, voedingsproblemen, gewichtsverlies, geelzucht en postnatale depressie. Het is erg belangrijk om er op tijd bij te zijn en juist te handelen. Maar wij signaleren ook huiselijk geweld, mishandeling en verwaarlozing. Zo kwam ik een keertje in een gezin terecht waar het eerste kindje geboren werd. Ik kwam er eigenlijk al snel achter dat het kindje niet bepaald de bedoeling was. Er lag een klein onschuldig jongetje (Tom) van nog géén 2,5 kilo op de bank. Ik merkte al snel dat ze hem letterlijk links lieten liggen en genoten van de Disney film die net was opgezet. Het was 12 uur en tijd voor een flesje. Ik onderbrak de film en wees ze erop dat Tom zijn voeding nodig had. Van het antwoord dat ik kreeg, werd ik niet echt gelukkig. “Och dat kind slaapt nog, die wacht wel”. Hij sliep nog, maar dat was geen reden om niet de fles te geven. Ik gaf voorlichting waarom het zo belangrijk was dat Tom om de 3 uur zijn voedingen kreeg. Tom was geboren na een zwangerschap van 37 weken en 5 dagen, woog 2590 gram en zag wat geel. Hierdoor gingen bij mij de alarmbellen af en was ik extra alert op sufheid, ondertemperatuur en geelzucht. Moeder gaf met wat tegenzin de fles. Omdat hij nog zo klein was ging drinken niet soepel. Na 10 milliliter stopte Tom met drinken en zei moeder: “Zo, hij is klaar! Hij stopt!” Ik gaf haar tips hoe ze ervoor kon zorgen dat hij wél genoeg dronk. Door de tips dronk Tom zijn flesje leeg. “Fieuw, die zit erin”, dacht ik bij mezelf. Om 15u ging de fles alweer een stuk beter.
Ik ging met buikpijn naar huis
Ik realiseerde mij dat ik niet bij de volgende voeding (om 18:00 uur) was. Shit! Ik schreef duidelijk op wanneer ze moesten voeden en hoeveel ze konden geven. Ter controle gaf ik het kraamzorgboek aan moeder en riep ik vader erbij. Ik vroeg of ze even wilden voorlezen wat ik had opgeschreven en of het duidelijk voor ze was. Ze gaven aan dat alles duidelijk was, maar toch ging ik met buikpijn naar huis.
Mijn gevoel zei iets anders dan moeder zei
De volgende ochtend bespraken we de nacht. Moeder vertelde trots dat ze lekker hebben geslapen en dat Tom wel even heeft gehuild, maar daarna goed sliep. Ik vroeg of hij zijn flesjes had opgedronken. Moeder viel wat stil en vader vulde snel aan: “Ja hoor, hij heeft steeds goed gedronken”. Mijn gevoel zei iets anders. De volgende dag (Tom was toen 5 dagen oud) bleek dat hij nog meer was afgevallen. Vreemd, want vaak zie je op dag 5 weer een stijging. Ik besprak dit met de ouders en zei dat ze vandaag zelf de tijd in de gaten moesten houden voor Toms flessen. Ik liep ondertussen met een smoesje naar mijn auto om de verloskundige te bellen. Ik gaf aan dat ik me zorgen maakte. Morgen zou de verloskundige op visite komen. Die dag moest ik bij iedere voedingsmoment aangeven dat ze te laat waren met de fles. Eigenlijk was ik om 14:00 uur klaar met werken, maar ik wilde wachten tot de volgende fles van 15:00 uur.
Er stond weer een film op en Tom moest wachten totdat de film was afgelopen voor zijn fles. Ik begon me steeds meer zorgen te maken. Het is belangrijk dat een baby voldoende voeding (energie) binnen krijgt. Het liefst nam ik Tom mee naar huis, zodat ik zeker wist dat hij de voedingen kreeg die hij nodig had. Voordat ik naar huis ging, zette ik de fles op een ‘speciale’ manier neer. Als deze morgen nog zo stond dan wist ik genoeg…
Tom was zo verzwakt
Ik rende nog net niet de vader om ver in de deuropening om te kijken hoe die fles stond. En ja hoor… Hij stond precies hetzelfde als gister! Dat wilde dus zeggen dat hij niet meer gedronken had na 15:00 uur gistermiddag. Omdat ze geen andere fles in huis hadden, wist ik dit 100% zeker. Snel maakte ik een fles en gaf ik die persoonlijk aan Tom. Hij had zo’n honger dat ik nog wat heb bijgemaakt. “Ik ben iets in mijn auto vergeten”, zei ik. Bellend liep ik naar buiten. Ik zei tegen de verloskundige dat Tom zo verzwakt was en vroeg of ze per direct een opname wilde regelen. Ze hoorde mijn stelligheid, regelde een opname en zei dat ze er aan kwam. We hebben ervoor gezorgd dat Tom naar het ziekenhuis kon. De ouders gingen akkoord. Ik heb mijn werk gebeld voor toestemming om de ouders persoonlijk naar het ziekenhuis te brengen, en dat mocht. Toen ik Tom veilig in een ziekenhuisbedje zag liggen, was ik pas gerust.
Het ziekenhuis nam het over
Ik heb mijn zorgen geuit aan de verpleegkundige in het ziekenhuis. Zij hielden alles goed in de gaten. Zodra ze merkten dat het niet klopte, zouden ze een melding maken. Ik was opgelucht. Die kleine lieve Tom was veilig. Ik hield contact met het ziekenhuis, maar veel mochten ze mij in verband met privacy niet vertellen. Na 2,5 week was Tom weer sterk genoeg en mocht hij naar huis. Onder streng toezicht. Hoe het nu met hem gaat, weet ik helaas niet.
KRAAMVERZORGSTER ROSE
wauw, en bij zulke mensen komen geen jeugdzorg langs? Dat is toch gewoon mishandeling en verwaarlozing nummer 1. een kind vanaf 3 uur smiddags niks meer geven tot de volgende ochtend. wauw. Dan klopt er echt iets niet in de hoofd van de ouders. brrr