Ik wist dat ik mijn handen vol zou hebben aan het moederschap. Dat hoor je immers van iedereen. Maar dat mijn dochter, Lize, een soort van… exhibitionist in de dop zou worden? Nee, daar had ik mezelf niet op voorbereid.
Ze voelt zich vrij, iets te vrij..
Lize is twee jaar. Twee jaar en een zonnestraal in huis. Echt, ik kan me geen vrolijker kind voorstellen. Ze lacht om alles – een vogel die over vliegt, een hond die blaft, zelfs mijn slechte grapjes over ‘mama-momentjes’. Maar ze heeft ook zo haar eigenaardigheden. En ja, daar zit die neiging om haar kleren overal uit te trekken.
Opeens stond ze daar: in haar blote billen
Het begon onschuldig, zoals dat meestal gaat. Thuis, in de woonkamer. Ik zat net aan mijn eerste kop koffie van de dag, en zij speelde met haar blokken. Opeens stond ze daar: in haar blote billen, haar shirt en broek naast haar op de grond gegooid alsof ze net een hele werkdag erop had zitten. “Vrij, mama! Vrij!” riep ze, terwijl ze haar armpjes in de lucht gooide. Ik moest lachen. Hoe kun je nou boos worden op zoiets? “Oké Lize, lekker vrij,” zei ik. Ik dacht: laat dat kind lekker. Wie ben ik om haar gevoel voor vrijheid te beknotten? Nou, ik was er snel achter waarom je als ouder dat toch wel een beetje moet doen.
Alsof ze de wereld wilde laten zien hoe geweldig ze zichzelf vond
De week erop zaten we in de speeltuin. Ik zat op een bankje met een andere moeder te kletsen, terwijl Lize zich vermaakte op de glijbaan. En ja hoor, daar ging ze weer. Shirt uit, broek naar beneden. “Vrij, mama!” klonk het weer. Met haar armen wijd rende ze over het grasveld, alsof ze de wereld wilde laten zien hoe geweldig ze zichzelf vond.
“Eh, is dit normaal?”
De andere moeder keek me aan. Je kent die blik wel, zo eentje van: “Eh, is dit normaal?” Ik lachte ongemakkelijk. “Ze heeft zo haar… eigen manieren om zichzelf uit te drukken,” mompelde ik, terwijl ik opstond om Lize’s kleren weer bij elkaar te rapen. Lize protesteerde luidkeels toen ik haar probeerde aan te kleden. “Nee mama, vrij!”
“Kijk, mama! Dat meisje is bijna naakt!”
Vanaf dat moment werd het een ding. Een heel ding. Het maakte niet uit waar we waren – thuis, bij de bakker, bij een vriendin op visite. Als het moment daar was, gingen de kleren uit. Het toppunt was misschien wel die keer in de supermarkt. We liepen net door het gangpad met de koekjes en snoepjes. Je weet hoe dat gaat met een tweejarige. “Mama, koekje? Koekje?” vroeg ze, terwijl ze haar meest smekende blik opzette. Ik gaf toe, zoals je dat doet als je een beetje een conflict wil vermijden.
Net toen ik naar een pak kinderkoekjes greep, zag ik haar uit mijn ooghoek al aan haar trui trekken. “Nee Lize, niet hier,” zei ik snel. Maar het was al te laat. Voor ik het wist, stond mijn dochter in haar onderbroek tussen de schappen. Een oudere dame keek verschrikt om. Een jongen van een jaar of tien wees naar haar en riep: “Kijk, mama! Dat meisje is bijna naakt!”
“Sorry, ze is gewoon… eh, graag zichzelf”
Ik voelde mijn wangen rood worden terwijl ik Lize snel oppakte en haar trui weer over haar hoofd trok. “Sorry, ze is gewoon… eh, graag zichzelf,” stamelde ik naar niemand in het bijzonder. Lize keek me aan met die grote, onschuldige ogen van haar. Thuis vertelde ik het verhaal aan mijn man. Hij moest hard lachen. “Ach, schat, ze heeft gewoon een sterke persoonlijkheid. Dat hebben ze vast van jou,” zei hij grijnzend. Heel grappig.
Lize wilde gewoon vrij zijn
Ik probeerde van alles om haar af te leren zich overal uit te kleden. Ik praatte met haar. “Lize, je kunt niet zomaar je kleren uitdoen waar andere mensen bij zijn.” Maar dat leek ze gewoon niet te snappen. Voor haar was het simpel: kleren waren lastig en overbodig. Wat anderen daarvan vonden, interesseerde haar niet. Ik probeerde het met beloningen. “Lize, als je je kleren aanhoudt, krijg je een extra koekje.” Maar ze was niet te koop. “Geen koekje, mama. Vrij.” Zelfs een beloningssysteem met stickers – iets wat bij andere kinderen een wondermiddel schijnt te zijn – maakte geen indruk. Lize wilde gewoon vrij zijn.
Toen gebeurde het natuurlijk weer
De echte test kwam toen we bij mijn vriendin Sofie op bezoek gingen. Sofie is zo’n type moeder dat alles op orde lijkt te hebben. Haar huis is altijd spik en span, haar kinderen dragen altijd bijpassende outfits, en ze heeft altijd zelfgebakken koekjes klaarstaan. We zaten net aan een kop thee, terwijl Lize met Sofie’s dochter aan het spelen was. En toen gebeurde het natuurlijk weer. Terwijl Sofie enthousiast vertelde over haar nieuwste project op werk, hoorde ik opeens: “Kijk mama, ik ben vrij!”
“Eh… doet ze dit vaker?”
Ik draaide me om, en daar stond Lize – in haar blote kont, midden in Sofie’s zorgvuldig gestylde woonkamer. Sofie’s dochter keek haar aan met grote ogen, alsof ze zoiets nog nooit eerder had gezien. Sofie zelf zette haar kopje thee neer en keek me aan. “Eh… doet ze dit vaker?”
“Eh, ja,” antwoordde ik. “Het is een soort fase. Denk ik.” Ik stond op om Lize’s kleren bij elkaar te rapen, terwijl ik probeerde een preek van Sofie te vermijden. Gelukkig kon ze er wel om lachen. “Nou, ze weet in ieder geval wat ze wil,” zei ze. Ja, dat wist ze zeker.
TINA
misschien kan het geen kwaad om te onderzoeken of je dochter bepaalde kleding niet prettig vind aanvoelen op haar huid(te warm,kriebelig,verkeerde pasvorm,etc.)