Mijn dochter zit in groep 8 en is, hoe zal ik het zeggen, mateloos populair
Op zich hartstikke leuk, veel vriendinnetjes, altijd uitnodigingen van feestjes. Maar er is iets anders waar ik maar niet aan kan wennen: jongens. Die wervelwind aan aandacht die ze krijgt. Ik snap er niets van. Vroeger speelde ik op haar leeftijd nog met poppen. Zij is ondertussen al voor de vierde keer ‘verkering gevraagd’.
De eerste keer dat het gebeurde, stond ze ‘s middags giechelend in de keuken
‘Mama, raad eens wat!’ riep ze terwijl ze haar tas op de grond liet ploffen. ‘Wat dan?’ vroeg ik terwijl ik een tas uitpakte. ‘Thijmen heeft me verkering gevraagd!’ Haar stonden vol opwinding. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Thijmen? Die kleine blonde jongen die altijd zo schattig bloosde als hij haar zag? ‘Echt waar?’ Ze knikte heftig. ‘Ja! Gewoon in de pauze! Hij kwam naar me toe met zijn handen in zijn zakken en toen vroeg hij of ik met hem wilde. Heel lief toch?’
Lief? Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen
‘En? Wat heb je gezegd?’ Ze haalde nonchalant haar schouders op. ‘Ik zei nee. Maar hij vond het niet erg, hoor. Hij zei dat hij het wel snapte en toen gingen we gewoon weer verder tikkertje spelen.’ Ik keek haar verbaasd aan. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Op haar leeftijd durfde ik amper naar een jongen te kijken, laat staan dat er eentje mij verkering vroeg. En als het al gebeurde, dan was het via een vriendje van een vriendinnetje, ergens in een hoekje van het schoolplein, half lachend en dan meteen weer wegrennend van de spanning. Dit ging er heel anders aan toe.
Een paar weken later gebeurde het opnieuw
Dit keer was het nog opvallender. We zaten aan tafel en ze zat met een grote grijns haar pasta te prikken. ‘Mama, Joris heeft me vandaag verkering gevraagd.’ Ik zette mijn vork neer. ‘Weer?’ Ze knikte en trok haar telefoon uit haar zak. ‘Moet je kijken, hij heeft zelfs een bericht gestuurd.’ Ze draaide haar scherm naar me toe. En jawel, daar stond het: “Hey, ik vind je echt superleuk. Wil je met me?”
Ik kon het bijna niet geloven
Gewoon in een WhatsApp-berichtje. Was dit hoe het tegenwoordig ging? ‘En?’ vroeg ik. ‘Wat heb je geantwoord?’ Ze grijnsde. ‘Ik zei dat hij heel lief was, maar dat ik liever vrienden blijf.’ Ik zuchtte en nam een slok water. ‘Maar hoe voelt dat dan? Vind je het niet een beetje… veel, al die jongens die je leuk vinden?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ach, het is toch leuk? Ze bedoelen het lief. En het is niet zo serieus ofzo.’
Niet serieus
Misschien voor haar niet. Maar voor mij voelde het alsof ze in een wereld zat die zoveel sneller ging dan die van mij vroeger. Ik wist niet of ik dat nou heel leuk vond of juist heel zorgelijk. De dagen erna merkte ik dat er steeds vaker berichtjes binnenkwamen. Soms zat ze op de bank met een brede grijns naar haar scherm te kijken, dan weer rolde ze met haar ogen en gooide haar telefoon neer. ‘Weer eentje,’ mompelde ze dan. ‘Weer wat?’ vroeg ik. ‘Gewoon, weer een jongen die iets probeert.’ Ze zuchtte overdreven. ‘Het is echt vermoeiend soms.’
Ik wist niet of ik moest lachen of me zorgen moest maken
‘Maar hoe reageren je vriendinnen hierop?’ Ze trok haar benen op de bank en haalde haar schouders op. ‘Sommigen vinden het cool. Anderen zeggen dat het onzin is. Maar ja, wat moet ik dan doen? Iedereen zit tegenwoordig op hun telefoon.’ Dat was een verschil met vroeger. Ik had mijn eerste mobiele telefoon pas eind middelbare school gekregen. En nu werden deze dingen al in groep 8 besproken alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Op een middag stond ik in de hal toen ik haar met een vriendin hoorde praten in de woonkamer
‘Ja, en toen zei hij dus dat ik de mooiste van de klas ben en dat hij al weken naar me kijkt!’ ‘Oh my god!’ hoorde ik haar vriendin zeggen. ‘Wat heb je toen gezegd?’ ‘Nou, gewoon, bedankt. Wat moest ik anders zeggen?’ Ze giechelde. ‘Hij bleef me maar aankijken in de pauze.’ Ik rolde met mijn ogen en schonk een glas water in. Dit was de vierde jongen in een half jaar tijd. Wat gebeurde hier?
Toen ze later die avond naar boven ging, stond ik nog even in de hal
Ze appte nog even snel en legde toen haar telefoon weg. Ik zuchtte en liep naar de woonkamer. Wat moest ik hiermee? Het was onschuldig, maar toch… dit was een hele andere wereld dan die van mij vroeger. De weken daarna kreeg ik steeds vaker het gevoel dat ik niet meer helemaal snapte hoe de sociale dynamiek op school tegenwoordig werkte. Ik dacht aan mijn dochter en haar relaxte houding. Misschien was het inderdaad niets om me druk over te maken. Maar het bleef een vreemde gewaarwording, hoe normaal dit blijkbaar allemaal was geworden? Hoe zien andere moeders dit?
BARBARA
denk, zoals het in meerdere reacties ook al doorschijnt, dat je jezelf juist meer mag gaan afvragen op welke angst gebaseerde gedachte dit is? het zegt weinig over het onschuldige karakter van wat er gebeurt maar wellicht meer over waar jij bang voor bent. je dochter komt op me over alsof ze het met een korreltje zout neemt en daarbij tevens heel mooi haar grenzen bewaakt. Ik zou willen adviseren open minded in gesprek te blijven met haar, zonder oordeel of doorschemerende angst wat hooguit een projectie is van jezelf. complimenteer haar in haar grensbewaking. want straks proeft ze dat er doorheen en wordt daardoor wellicht minder open.
bovenal is het misschien de moeite waard met mildheid naar jezelf te kijken en te onderzoeken waar je reactie vandaan komt. misschien wil juist dat stukje gehoord worden.
Niet zo overdrijven. ik ben eind 60 en speelde in de 6e klas/groep 8 echt niet meer met poppen. Het klinkt allemaal nog onschuldig en je dochter vertelt het je nog. Ze lijkt er prima mee om te gaan.
Sorry, maar als je hier niet relaxed mee om kan gaan (hopelijk voelt jouw dichter jouw stress niet) dan staat je nog wat te wachten!
Een smartphone vind je oké, dat dit gevolgen met zich meebrengt niet?
Dit is het onschuldig briefjes-doorgeven van “vroeger”.
Jammer dat jou dat niet te beurt is gevallen.
Het is gewoon super dat ze er op een natuurlijke giechelende manier mee leert omgaan.
Maak je maar veel meer zorgen over al de rest die via de smartphone op haar af komt…
En relax! Of binnenkort weet je niets meer!
Ik herken dat verkering ook wel van vroeger. ik denk dat het meer weg heeft van oefenen wat grote mensen doen. was in mijn geval echt puur onschuldig (en ook erg schattig met briefjes sturen heen en weer).
Toen ik in groep 8 zat toen nog klas 6 hadden we ook al verkering met meisjes uit dezelfde klas. Ik woonde in een dorp en ons kende ons. Op latere leeftijd gooide ik samen met een vriendje briefjes in de brievenbus bij meisjes die we leuk vonden. Heel onschuldig, Beetje te vergelijken met WhatsApp van nu. In deze tijd hebben kids van 12 nu eenmaal al een smartphone en lopen ze ca 3 jaar voor op mijn generatie. Kinderen worden sneller volwassen. Moet zeggen dat de dochter er goed mee om gaat. Nog niets serieus. Wacht maar tot ze 15 is… dan gaan ze een beetje buiten ‘hangen’ met een groep vrienden. Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen zei mijn moeder altijd.
Komt op mij een beetje over alsof de moeder zelf ook wel had gewild dat ze zoveel aandacht kreeg van jongens toen zij die leeftijd had….
Maar het lijkt erop dat de dochter er gewoon goed mee omgaat, het niet al te serieus neemt. Op die leeftijd moet je het denk ik sowieso niet allemaal zo serieus nemen dat hele “verkering”
Maak je er niet druk om!
Je dochter gaat er heel goed mee om. Ze wil duidelijk nu nog niet een vriendje.
Mijn tijd heel lang geleden kon het sommigen van ons in het dorp niet snel genoeg gaan.
Koester haar zoals ze is. Ze vertrouwt jou, dus prima zo
groep 8, smartphone????
Ja dat was ook het eerste wat ik dacht.
ja dat is heel normaal hoor
kunnen ze er mee leren omgaan
voor ze echt los zijn in de brugklas
waar ze hem dus echt nodig hebben
U zult verbaasd zijn hoeveel kinderen een smartphone hebben.
ik lees van uw kant uit pure jaloezie en afgunst. Ze is jong. ze gaat er heel normaal mee om. maar waarom een smartphone op die leeftijd.
Wat een bijzondere interpretatie… zoals de waard is vertrouwd hij zn gasten.
Wat een rare gedachte. Het is toch logisch dat je je als moeder gezorgd voelt. Het gaat allemaal wel snel. Gelukkig een open en nuchter meiske dat weet wat ze wel en niet wil.
waarom een smartphone in groep 8? Dan heb je als ouder nog een beetje invloed, je kan je kind ‘leren’ hoe om te gaan met…… Onze dochter vraagt nu wat ze met een link op WhatsApp moet. Soms krijgt ze van onbekende een bericht/oproep. Dan komt ze bij ons.
Op de middelbare school is er meer kans dat ze het aan klasgenoten vragen, dan ben ik blij dat ik onze dochter al een beetje iets heb kunnen leren.
Hopelijk komt ze volgend jaar dan nog wel naar ons, ipv dat ik teveel regels moet invoeren tav verantwoordelijk gebruik.
wat is er mis met een smartphone ik kan geen kind van haar leeftijd die er geen heeft,mijn kleinkinderen kregen er een voor hun 10de verjaardag.