Toen ik ontdekte dat ik zwanger was van Jessica, was Florien net vier maanden oud. Ik voelde me misselijk, maar dacht eerst dat het door slaapgebrek kwam. De test deed ik meer uit routine dan uit echte overtuiging. Maar toen ik die dikke, duidelijke twee strepen zag verschijnen, viel mijn mond letterlijk open. Mijn eerste gedachte? Dit is een grap. Mijn tweede? Nu al? Hoe gaan we dit in vredesnaam redden?
“Weet je nog die keer, een paar weken na mijn bevalling?”
Ik vertelde het mijn man die avond. Hij keek me aan alsof ik hem net had verteld dat ik de loterij had gewonnen en onze prijs meteen had uitgegeven aan iets geks. “Maar… hoe dan?” vroeg hij, terwijl hij een hand door zijn haar haalde. Ik haalde mijn schouders op. “Weet je nog die keer, een paar weken na mijn bevalling?” fluisterde ik. Hij keek me met grote ogen aan. “Dat kan toch niet zo snel?” Nou, blijkbaar wel.
“Misschien moet je een boek lezen over anticonceptie”
De reacties van anderen waren… laten we zeggen “gevarieerd”. Mijn moeder was eerst stil en zei toen: “Dat wordt een pittige tijd, meid.” Mijn schoonzus moest lachen en zei: “Je weet hoe dat werkt, toch? Misschien moet je een boek lezen over anticonceptie.” Ik kon er niet om lachen. Toen we het op een verjaardag vertelden, floepte iemand er meteen uit: “Wauw, dat is snel! Wilde je dat zo dicht op elkaar?” En weer voelde ik die steek van schaamte. Alsof we dit hadden gepland. Alsof we ons hele leven perfect op de rit hadden.
Het was alsof ik non-stop een marathon aan het rennen was
Maar de tijd ging door, en voor ik het wist, was Jessica er. En toen begon het pas echt. Twee baby’s, want dat is wat Florien eigenlijk nog steeds was, tegelijkertijd verzorgen? Het was alsof ik non-stop een marathon aan het rennen was. Florien kroop al rond, trok zich op aan alles wat los en vast zat, terwijl Jessica vooral wilde drinken, huilen en slapen. Soms zat ik huilend op de bank, met Jessica aan mijn borst en Florien aan mijn been trekkend omdat ze aandacht wilde. Mijn man deed wat hij kon, maar hij werkte fulltime, dus overdag was het vooral aan mij.
“Zijn ze een tweeling?”
In die eerste maanden werd ik meerdere keren aangesproken als ik met de kinderwagen door de stad liep. “Zijn ze een tweeling?” vroegen mensen vaak. Als ik dan uitlegde dat er elf maanden tussen zat, werd er steevast verbaasd gereageerd. “Wauw, je hebt het druk,” zei een oudere vrouw een keer terwijl ze haar hoofd schudde. “Dat had ik nooit gekund.” Andere moeders vroegen soms ronduit: “Hoe hou je dat vol?” Ik wilde dan eerlijk zeggen dat ik het soms écht niet wist. Maar meestal lachte ik maar wat ongemakkelijk en zei ik: “Het is druk, maar gezellig.”
Het was alsof ze al vanaf dag één een onzichtbare draad hadden die hen verbond
Toch gebeurde er iets bijzonders. Naarmate Jessica en Florien ouder werden, begon ik te zien hoe hun band zich ontwikkelde. Het was alsof ze al vanaf dag één een onzichtbare draad hadden die hen verbond. Toen Jessica haar eerste hapje kreeg, was het Florien die haar probeerde te voeren met haar eigen lepeltje. En als Jessica huilde, rende Florien naar haar toe met een knuffel of haar favoriete speentje. Het was hartverwarmend om te zien hoe ze elkaar zochten, zelfs als ze elkaar soms ook de tent uitvochten.
“Serieus? Hoe doe je dat?”
Eén van de grappigste momenten was toen we in een speeltuin waren en een andere moeder me vroeg hoe oud mijn kinderen waren. “Twee en net een jaar,” zei ik. Ze keek me verbaasd aan. “Serieus? Hoe doe je dat?” Ik haalde mijn schouders op. “Je doet het gewoon,” zei ik. Maar eerlijk? Soms wist ik het zelf ook niet. Het waren dagen van volle luiers, slapeloze nachten en eindeloze wasmanden. Maar ook dagen vol zachte kusjes, scheve glimlachjes en dat blije gegiechel van twee meisjes die samen de wereld ontdekten.
Het waren kleine momentjes die me deden vergeten hoe zwaar het soms was
Toen Jessica en Florien hun eerste stapjes zetten, scheelde het maar een paar maanden. Ze liepen bijna tegelijk door de kamer, hand in hand, wankelend als twee kleine dronken torretjes. Of die keer dat ze samen op de bank zaten, Florien met een boekje en Jessica die de plaatjes aanwees, alsof ze echt samen aan het “lezen” waren. Het waren kleine momentjes die me deden vergeten hoe zwaar het soms was.
Als ik zie hoe ze samen lachen, weet ik dat het precies zo had moeten zijn
Nu, jaren later, zijn ze nog steeds onafscheidelijk. Natuurlijk, ze kunnen elkaar ook flink in de haren vliegen. Maar als het erop aankomt, zijn ze er altijd voor elkaar. Soms vraag ik me af hoe het was geweest als Jessica later was gekomen. Misschien had ik meer tijd gehad om van Florien’s babyjaren te genieten, of was ik minder moe geweest in die eerste paar jaar. Maar als ik dan zie hoe ze samen lachen, hoe ze elkaar steunen, weet ik dat het precies zo moest zijn.
Dit leeftijdsverschil is eigenlijk het mooiste cadeau wat we hen en onszelf hadden kunnen geven
Het was geen gemakkelijke weg, en ik zou liegen als ik zei dat ik het allemaal met een grote glimlach heb doorstaan. Maar kijkend naar mijn meisjes, hun unieke band en de liefde die ze delen, weet ik dat dit kleine leeftijdsverschil eigenlijk het mooiste cadeau was dat we hen, en onszelf, ooit hadden kunnen geven.
MONIQUE
Heerlijk van genieten hoor. Zoals ik het lees doe je het prima als moeder.
Het blijft altijd bijzonder dat iedereen er zo’n mening over heeft hè! Wij hebben een tweeling van ruim 1 jaar. Mijn hele zwangerschap ook waren de opmerkingen op zijn zachtst gezegd gevarieerd. Als je dan vertelt dat de oudste 5 is en de tweede 2 en dat dit erachter aankomt is het helemaal fijn. Maar al met al spelen ze heel leuk samen en is het nooit een saaie boel hier 😊 ok ook wel vermoeiend en zwaar haha
Proberen lekker te laten kletsen maar!
super goed gedaan. Vriendin van mij heeft 8 maanden tussen beide kinderen zitten (na 6 weken weer zwanger en nummer 2 kwam 10 weken te vroeg). Begintijd was erg zwaar maar nu is ze blij, sneller uit de luiers enz.