Ik maakte me erg ongerust om haar bloedneuzen
Als moeder maak je je constant zorgen om je kinderen, hoe groot of klein ze ook zijn. Toen mijn dochter een paar maanden geleden ineens regelmatig een bloedneus kreeg, sloeg die ongerustheid natuurlijk meteen toe. Maar wat deze bloedneuzen zo vreemd maakte, was niet alleen hoe vaak ze voorkwamen, maar vooral de kleur van het bloed. Het was geen helder rood bloed, zoals je zou verwachten, maar eerder zwartachtig. Dat leek me allesbehalve normaal.
De huisarts probeerde mij gerust te stellen
Ik belde direct de huisarts, die gelukkig snel tijd voor ons had. Hij keek goed in haar neus, stelde ons gerust en zei dat er waarschijnlijk niets ernstigs aan de hand was. Toch bleef ik met een knagend gevoel achter. Waarom gebeurde dit dan? Ik probeerde de verklaringen van de huisarts te vertrouwen: het kon droge lucht zijn of misschien een bloedvaatje dat snel sprong. Maar het bleef niet bij die ene keer. De bloedneuzen bleven komen, onverwacht, thuis, op school – en altijd dat rare donkere bloed.
En nog steeds zaten we zonder antwoorden…
Na een enkele maanden van aanmodderen kregen we een verwijzing naar de KNO-arts. Eindelijk, dacht ik, iemand die echt weet waar hij naar moet kijken. We gingen vol hoop naar de afspraak. De KNO-arts nam uitgebreid de tijd om mijn dochter te onderzoeken, maar kon niets vreemds ontdekken. “Alles ziet er normaal uit,” zei hij vriendelijk, “Maar houd goed bij hoe vaak het gebeurt, en noteer de kleur en omstandigheden. Als het na drie maanden nog speelt, zien we jullie terug.” Het klonk logisch, maar ook frustrerend: we zaten nog steeds zonder antwoorden.
Het leek gewoon uit het niets te gebeuren
Ondertussen werd het er niet beter op. De bloedneuzen kwamen vaker, soms zelfs twee keer op een dag. Mijn dochter was altijd een nieuwsgierige peuteraar, maar ik kon met zekerheid zeggen dat ze niet in haar neus zat te pulken voordat het gebeurde. Het leek gewoon uit het niets te komen. Ik voelde me machteloos, want hoe bescherm je je kind tegen iets dat je niet begrijpt?
We besloten voor de ingreep te gaan
Na een volgende afspraak adviseerde de KNO-arts om het bloeden te stoppen door een deel van haar neusslijmvlies dicht te branden. Het was geen permanente oplossing, maar het zou tijdelijk rust geven. Hoewel ik een beetje nerveus was over de ingreep, besloot ik dat het beter was dan niets doen. Een maand later was het zover. Mijn dochter zou onder narcose worden gebracht en binnen 15 minuten zou ze terug zijn.
Mijn hart sloeg over
Na de ingreep kwam de KNO-arts bij ons zitten. Zijn blik sprak boekdelen, en mijn hart sloeg een slag over. Was er iets misgegaan? Had het niet gewerkt? Maar wat hij vertelde, overtrof alles wat ik had verwacht. “De ingreep is meer dan geslaagd,” zei hij met een glimlach. “We hebben zo waar een klein haarclipje in haar neus gevonden.”
Eindelijk hadden we een verklaring voor het zwarte bloed
Ik keek hem met open mond aan. Een haarclipje? Ik moest denken aan de honderden keren dat ik mijn dochter riep om haar speldjes uit haar mond te houden, maar nooit had ik gedacht dat ze er ooit één in haar neus zou steken. Het clipje, klein en inmiddels verroest, had daar al die tijd gezeten en haar slijmvlies geïrriteerd, wat dat zwarte bloed veroorzaakte (oud bloed is donker van kleur). We kregen het clipje mee naar huis, als een soort bizar aandenken aan de hele situatie.
Heel dankbaar dat het zo is afgelopen
Sinds die dag heeft mijn dochter nooit meer zo’n bloedneus gehad. Ik ben dankbaar dat dit verhaal goed is afgelopen. Het clipje ligt nu in een doosje, en ik grap er soms over dat we het later op haar trouwdag tevoorschijn halen. “Weet je nog, dat haarclipje in je neus?” Het blijft een vreemd, bijna komisch verhaal.
