Eloise: “Deze verhuizing was echt de allergrootste fout ooit”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Het was bijna een jaar geleden, toen Rob en ik door de gangen van een makelaarskantoor liepen

We hadden net de sleutel gekregen van wat ons droomhuis moest worden. Het stond aan de andere kant van Nederland, ver weg van alles wat vertrouwd was. Maar toen we daar voor het eerst stonden, met uitzicht op een uitgestrekt weiland en een tuin die groot genoeg leek voor een trampoline, wist ik: dit is het.

De kinderen waren minder enthousiast

Bastiaan, onze oudste, gooide meteen de kont tegen de krib. “Ik wil niet verhuizen! Mijn vrienden wonen hier!” Grace volgde al snel. “Ik wil niet naar een andere school,” zei ze met een pruillip. “Ik wil bij juf Tessa blijven!” Wim en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde: “Ze wennen wel. Het komt goed.”

Een nieuw begin

De verhuizing zelf ging soepel, dat moet ik toegeven. Binnen een paar weken waren we gesetteld. De dozen waren uitgepakt, de kamers ingericht. Bastiaan kreeg de grootste kamer boven. Grace koos voor de kamer met het uitzicht op de tuin. Alles leek perfect.

De eerste schooldag was spannend

Ik had zorgvuldig hun nieuwe tasjes klaargelegd en boterhammen gesmeerd, zoals altijd. Bastiaan en Grace liepen onwennig tussen de andere kinderen door, terwijl ik ze bij de poort uitzwaaide. “Je maakt vast snel nieuwe vriendjes,” zei ik opgewekt. Bastiaan bromde iets onverstaanbaars en Grace keek me niet eens aan.

Na een week merkte ik dat Bastiaan steeds stiller werd

Waar hij normaal enthousiast vertelde over wat er op school gebeurde, kreeg ik nu alleen korte antwoorden. “Hoe was het?” vroeg ik. “Gewoon,” mompelde hij. Toen ik doorvroeg, haalde hij zijn schouders op. “Ik speel gewoon alleen. De rest kent elkaar al.”

Grace was niet veel beter af

Ze kwam op een middag thuis en ik vroeg naar haar dag. Ze keek me aan met tranen in haar ogen. “De meisjes zeggen dat ik stom ben omdat ik anders praat.” Mijn hart brak.

Ik probeerde met de leerkrachten te praten

Ze stelden me gerust: “Het is normaal dat kinderen even moeten wennen. Dat komt vanzelf goed.” Maar hoe vaker ik dat hoorde, hoe minder ik het geloofde. Ik zag wat er thuis gebeurde. Bastiaan trok zich steeds verder terug. Grace kreeg vaker driftbuien. Ze waren nooit echt boos, meer verdrietig. En ik voelde me machteloos.

Op een dag kwam Bastiaan thuis met zijn rapport

Hij was altijd een goede leerling geweest, maar nu waren de cijfers flink gezakt. Zijn meester schreef dat hij “weinig betrokken” leek en “moeite had met samenwerken.” Ik herkende mijn zoon niet meer. Bastiaan was altijd degene geweest die het voortouw nam, die andere kinderen hielp. Maar nu leek hij in zichzelf gekeerd, bijna onzichtbaar.

Grace had een verjaardagsfeestje van een klasgenootje

Ik hoopte dat het haar zou helpen om aansluiting te vinden, maar toen ik haar later ophaalde, zag ik dat ze alleen in een hoekje had gezeten. “Niemand wilde met me spelen,” fluisterde ze in de auto. Ik wist niet wat ik moest doen. Alles wat ik probeerde, leek het erger te maken. Ik ging met andere moeders praten, maar die leken weinig begrip te hebben. “Ach, ze moeten gewoon wennen. Dat had mijn dochter ook,” zei een van hen. Maar het klonk alsof ze het alleen zei om het gesprek snel af te kappen.

Thuis werd de sfeer steeds slechter

Bastiaan zat urenlang op zijn kamer. Ik hoorde de deur soms zachtjes opengaan als hij naar beneden sloop om iets te eten te pakken, maar hij zei nauwelijks iets. Grace klampte zich juist aan me vast. “Mama, ik wil niet meer naar school,” zei ze op een ochtend. “Ik heb buikpijn.” Eerst dacht ik dat ze gewoon niet wilde, maar later hoorde ik van een andere moeder dat Grace in de pauze werd buitengesloten. Het waren kleine dingen, maar samen vormden ze een grote muur. Kinderen die haar negeerden als ze wilde meedoen met touwtjespringen. Een jongetje dat haar stoeltje wegschoof in de klas. En niemand leek iets te doen.

Ik zat urenlang op internet, op zoek naar advies

Hoe kon ik mijn kinderen helpen? Ik vond talloze verhalen van ouders die hetzelfde hadden meegemaakt. “Geef het tijd,” zeiden de meesten. Maar tijd voelde als een luxe die ik niet had. Ik zag mijn kinderen steeds ongelukkiger worden en ik voelde me schuldig. Dit was mijn keuze geweest. Ik had ze hierin meegesleept.

Toen de herfstvakantie aanbrak, hoopte ik op een keerpunt

Ik keek er naar uit. We gingen samen naar de dierentuin en probeerden leuke dingen te doen. Maar het was alsof de verhuizing een schaduw over alles wierp. Bastiaan wilde niet mee. Grace was snel boos en prikkelbaar. Het voelde alsof niets meer spontaan kon zijn. Alles had een bepaalde zwaarte, een soort onderliggende spanning die nooit echt wegging.

Op een ochtend betrapte ik Bastiaan op het invullen van een lijstje

“Wat doe je?” vroeg ik. Hij keek geschrokken op. “Niks,” zei hij snel en schoof het papier onder een boek. Later vond ik het op zijn bureau. Het was een lijstje met namen van kinderen uit zijn klas. Hij had ze verdeeld in “vrienden” en “geen vrienden.” Onder “vrienden” stond slechts één naam, en zelfs die was doorgestreept. Het brak me. Dit was niet hoe ik mijn kinderen had willen zien. Ze waren altijd vrolijk en sociaal geweest. En nu… nu leken ze verloren. Ik weet niet wat ik moet doen. Terugverhuizen is natuurlijk ook geen optie.

ELOISE