Onze zoon was vijf toen zijn opa kaal werd door de chemo behandelingen
Opa had geen haren meer en vroeg als grapje of hij dan de haren van Mees mocht hebben. Van af dat moment liet Mees zijn haren groeien. Trots was hij hier op, zowel opa, als hij zelf. Mensen van buiten af die vonden het vaak vreemd. Ben je nou een jongen of een meisje? “Ik ben een jongen met lange haren”, zei hij dan. Opa zijn haren kwamen weer terug, maar de haren van Mees bleven groeien. Hij ging ze geven aan de kindjes die ziek waren en geen haartjes meer hadden.
Een half jaar na het overlijden van opa knipte Mees zijn haren af en had hij ze gedoneerd
“Dat is veel beter zo” en “Goed dat hij het gedoneerd heeft en kort is veel mooier”, werd liefelijk gezegd tegen ons en tegen hem. Maar man, man, wat waren wij trots op onze knul die zelf deed wat hij wilde! Mees was acht jaar en zat in groep vijf. Hij was gek op nagellak, maar ook op “echte jongens dingen”. Hij zat op breakdance, basketbal en speelde graag Fortnite op de Playstation. Van de een op de andere dag bedacht hij dat hij zijn haren weer lang wilde laten groeien. Of wij dat wel goed vonden?! “Ja natuurlijk, lekker doen wat je zelf wil.”
In de klas werd net rond die tijd besproken dat iedereen anders is
Ook het pest protocol met de wel bekende rode, witte en gele pet werd vaak besproken. Mees mocht ook vertellen in de klas dat hij zijn haren weer lang ging laten groeien voor donatie. Juist na dit bovenstaande kwam er een jongen in de klas die Mees voortdurend ‘meisje’ noemde wanneer er niet gekeken werd door de juffen op school. De klasgenootjes kenden Mees nu al zo lang dat het de pester tot op heden gelukkig nog niet is gelukt om andere kinderen mee te trekken in het pestgedrag. Helaas zat Mees met de pester ook nog eens samen bij de kinderopvang waar hij door ging met het pestgedrag. Hier lukte het hem wel om er andere kinderen in te betrekken en deden ze mee met pesten. Mees zat hier erg mee en praatte hier gelukkig met ons over. Hij was geen meisje, en wilde dat ook niet zijn. Hij hield gewoon van lang haar, roze en nagellak. De juf van school was hier intensief bij betrokken en wij hadden nu al twee keer een gesprek op school gehad. Ook was de pester aangepakt. Hij had al meerdere gesprekken gehad op school. Met de kinderopvang hadden we mailcontact over dit onderwerp. De communicatie met de andere ouders verliep moeizaam.
Het vreemde is dat de pester via de Playstation wel normaal deed
Mees en hij praatten met elkaar via de koptelefoon tijdens Fortnite. Wij vonden het lastig hier mee om te gaan. Het zat heel sterk in Mees zijn aard om te pleasen en hij beet niet snel van zich af tegen anderen. Een echt gevoelsmens. Om duidelijker te leren communiceren en om duidelijk voor zijn mening uit te komen ging hij naar pedagogisch paardrijden, een soort paarden coaching voor kinderen. Dit werkte gelukkig en we merkten dat hij vrolijk en positief bleef.
Gelukkig wordt er momenteel van alle kanten steeds beter op pesten gelet en wij blijven het bespreekbaar maken. Wij vinden in ieder geval dat iedereen zich mag kleden en er uit mag zien hoe ze zelf willen.
BO
