Lieve Julen,
Mijn moederhart huilt. Na dagen van verwoede pogingen om jou te redden uit je benarde situatie, ben je dan nu eindelijk gevonden. Maar helaas voor jou kwam de hulp te laat.
Lieve Julen, mijn moederhart huilt. Voor jou, voor je ouders, je familie, je vrienden. Om het feit dat jij nog maar zo klein was. Om het feit dat jij niet meer groter mag worden. Om het verdriet dat jij moet hebben gehad. Om het verdriet dat een ieder nu heeft. Om de doodsangsten die jij moet hebben uitgestaan daar in die smalle donkere put. Om de paniek die jij moet hebben gevoeld. Geen eten en drinken, kou en vast zitten in een benauwd gat… Om de hulpeloosheid, en toch ook de hoop … Heel Spanje, de hele wereld, hoopte met jou op een wonder.
Lieve Julen, mijn moederhart huilt. Omdat ik zelf twee kleine kindjes heb. Omdat de jongste van jouw leeftijd is en ik zie hoe zeer zij nog gehecht is aan mij, haar moeder. Omdat ik me niet kan voorstellen dat zij er niet meer zal zijn. Omdat ik me niet kan en wil inbeelden dat ik hen nu al moet missen. Omdat ik de paniek en radeloosheid van jouw papa en mama kan voelen. De onmacht, het ongeloof, de pijn …
Lieve Julen, mijn moederhart huilt. Omdat jouw toekomst geen toekomst meer is. Omdat mensen nu in verleden tijd over jou gaan praten. Omdat er geen tegenwoordige en toekomstige tijd meer is. Omdat je nooit meer kunt lachen, huilen, fluisteren, schreeuwen, praten. Nooit meer kunt lopen, springen, liggen, zitten, staan. Omdat je geen nieuwe herinneringen kunt maken. Omdat je enkel nog een herinnering zal zijn …
Jij hoopte dat je werd gered en ik hoopte met je mee. Maar het mocht niet baten.
Rust zacht, lieve Julen.
-x-
MANON (klik hier voor haar Instagram)
