In oktober 2023 raakte ik na een fertiliteitstraject eindelijk zwanger. Eindelijk verschenen na 3 jaar die twee streepjes op de test. Hoewel het een euforisch moment was, merkte ik dat het traject er ook echt had ingehakt. Zowel mentaal als fysiek. Ik had een IUI-traject achter de rug, gevolgd door een ICSI-traject en net wekenlang injecties gespoten, een punctie ondergaan en een paar dagen later raakte ik zwanger. Ik rolde van het een in het ander. Je bent op dat moment meer dan dankbaar, maar eigenlijk ook al uitgeput en dat is dan nog maar het begin van de zwangerschap.
Even de stad in? Dan had ik mezelf weer overschat en kon ik halverwege eigenlijk niet meer lopen
Het voelde eigenlijk alsof ik 10-0 achterstond en merkte gedurende de hele zwangerschap dat mijn lijf het moeilijk had. Halverwege de zwangerschap begonnen de bekkenklachten en ging bewegen wat moeizamer. Maar na de bevalling voelde het alsof ik vanaf -10 weer moest opbouwen. Maandenlang was een blokje om al te veel. Dan liep ik de straat uit met de kinderwagen en voelde ik al dat ik eigenlijk zo snel mogelijk moest omkeren. Even de stad in? Dan had ik mezelf weer overschat en kon ik halverwege eigenlijk niet meer lopen. Toegeven wilde ik eigenlijk niet, en ik deelde er weinig over. Maar ik vroeg me wel af of en wanneer dit beter zou worden.. Het lijkt namelijk altijd alsof vrouwen na zwangerschapsverlof weer helemaal ‘ready to go’ zijn, terwijl dit bij mij absoluut niet zo was. Herken je je in mijn verhaal? Weet dat je niet de enige bent.
Iets wat ik altijd al een keer wilde doen en nu kreeg ik het laatste zetje
De maanden gingen voorbij en dankzij bekkenfysio, sporten én accepteren dat het niet binnen één dag gefixt is, ging het steeds beter. Ik voelde me steeds meer mezelf. Gek hoe dat werkt: wanneer het weer goed gaat, vergeet je bijna waar je vandaan komt. Eind januari – 1,5 jaar na de geboorte van mijn dochter – liep ik mijn eerste meters op hardloopschoenen. Ik had mezelf laten overhalen om de 5KM te lopen tijdens de Enschede Marathon. Iets wat ik altijd al een keer wilde doen en nu kreeg ik het laatste zetje.
Halverwege de eerste minuut kon ik al niet meer..
Ik en hardlopen waren nooit goede vrienden. Ik kreeg het Spaans benauwd van de piepjes- en coopertest op de middelbare school. Toch leek het me wel een heerlijk idee. Gewoon de voordeur uitlopen, de natuur in, muziek aan en gaan. Maar, dat kan ik toch niet?! Toch besloot ik het nu écht te proberen. Nou die eerste training was echt dramatisch. Ik volgde een schema met 1 minuut hardlopen en 2 minuten wandelen. Halverwege die minuut kon ik al niet meer.. maarja, ik moest ergens beginnen..
De druk die ik voelde om niet compleet te falen, was soms overweldigend
Elke week ging ik er weer voor, met vallen en opstaan. De druk die ik voelde om niet compleet te falen, was soms overweldigend. Ook wist ik dat het ergens wel ambitieus was qua tijdlijn. Maar wat nou als het wél zou lukken? Ik ben een echte perfectionist. Als ik het niet perfect kan, laat dan maar zitten. Afgaan voor al die mensen? No, thank you. Langzaam leerde ik steeds meer te accepteren dat het niet perfect hoeft. Ik kan mezelf niet vergelijken met iemand anders. Soms vergat ik even die periode waarin elke stap een stap te veel was. Überhaupt finishen is al een prestatie voor mij, zelfs al zou ik de hele 5 kilometer wandelen.
Ik had twee keuzes: opgeven of toch proberen
Vorige week besloot mijn lichaam me flink tegen te werken. Jij wilt hardlopen? Ik dacht het niet. Zonder verder in detail te treden, had ik alle reden om te zeggen: laat maar zitten, die 5 kilometer. Ik had twee keuzes: opgeven of toch proberen en zien waar het schip strandt. De gedachte dat al die trainingen voor ‘niks’ zouden zijn, de strijd die ik elke keer weer had met mezelf en ik aan de zijlijn zou staan van iets waar ik ein-de-lijk zelf aan mee zou doen? Nee, dat kon ik niet laten gebeuren. Dus trok ik de stoute hardloopschoenen aan en deed het toch.
Ik vulde mijn hoofd met onrealistische doelen en onzekerheid
Dat klinkt makkelijker dan het daadwerkelijk was. Ik stelde toch bepaalde doelen voor mezelf, verwachte eigenlijk meer dan mogelijk was. Ik was blij dat de dag van de FitRUN (onderdeel Enschede Marathon) eindelijk was aangebroken, omdat het de laatste tijd voor veel stress zorgde. “Kan ik het wel?”, “Wat als…”, “Maar ik kan niet continu hardlopen en nu?”. Had ik vaak momenten tijdens het hardlopen dat ik even moest wandelen? Ja. Was dat erg? Nee. Maar ik moest mezelf daar overheen zetten. Accepteren dat het niet erg is als het niet 100% perfect lukt.
“KIJK, je bent het écht aan het doen!”, riep ik tegen mezelf
5 kilometer lang was het niet alleen een fysieke strijd, maar zeker ook mentaal. Ik moest mezelf continu weer oppeppen, maar merkte ook dat ik mezelf zó erg in de weg zat. Toch probeerde ik ook te genieten. “KIJK, je bent het écht aan het doen!”, riep ik tegen mezelf. Iets waarvan ik dacht dat het überhaupt nooit mogelijk was en al helemaal niet toen ik na de bevalling maandenlang niet in staat was om een stukje met de kinderwagen te wandelen zonder lichamelijke klachten.
Hier kan geen marathon tegenop
Wat ik met mijn verhaal wil bereiken, is dat andere vrouwen met een vergelijkbaar verhaal zien dat het weer goed kan komen. Ook al voelt het op dat moment niet zo, je bent echt sterker dan je denkt. Maar vaak verwachten we te snel te veel van onszelf, terwijl je al een wereldprestatie hebt geleverd: het dragen en baren van een kind en daar kan geen marathon tegenop. Wees niet te streng voor jezelf (zeg ik..) en gun jezelf de tijd om weer terug te keren naar je oude ik.
Insta @yentl.duchatteau
YENTL
