“Goh, mijn derde zwangerschap had ik toch echt wel heel anders voor mij gezien. Ietwat naïef wellicht, om te denken “driemaal is scheepsrecht” en dat het een derde keer wél goed zou gaan. Niet dat deze complicaties ook maar iets te maken hebben met mijn (chronische) ziektes, maar toch. Het voelde zo goed in het begin. Ik was er heilig van overtuigd dat ik deze keer écht thuis zou gaan bevallen. Dat ik deze zwangerschap écht zou uitdragen, dit kindje zou voldragen tot het eind.
Dit had ik niet op mijn mogelijke-complicaties-scenario lijstje staan
Tuurlijk had ik ergens wel weer iets van bekkeninstabiliteit ingecalculeerd, ik bedoel, die werd per zwangerschap alleen maar erger. Maar dit? Nee, dit had ik niet op mijn mogelijke-complicaties-scenario lijstje staan. Naast de HG voelde ik mij bijzonder goed in het begin. Ik was dan hondsberoerd, hield niks binnen en ging echt van ieder luchtje of hard geluid al over mijn nek. Maar ik had nog geen ondraaglijke pijn, en dat was al zo’n wereld van verschil met de tweede zwangerschap. Mijn onderbuikgevoel was ook gewoon goed, ik voelde dat deze baby er moest zijn. Dat ze er al helemaal bij hoorde en dat alles goed zou komen. Tot we uiteindelijk iets te horen kregen waar echt niemand ons op had kunnen voorbereiden… een placenta praevia totalis. Zo, een hele mond vol. Ik had er heus eens van gehoord maar nooit echt inhoudelijk wat het nou precies is. En vooral, hoe gevaarlijk het eigenlijk is.
Dit komt maar bij 0,2% bij de zwangerschappen voor
Een placenta praevia is dus een laagliggende placenta, deze komt in 4 verschillende varianten. De ergste van die vier is de totalis, die maar bij 0,2% van alle zwangeren voorkomt. Dit houdt in dat je placenta volledig de “uitgang” bedekt. Vaginaal bevallen is dus sowieso al onmogelijk, en gedurende de zwangerschap kunnen er zich ook allerlei enge complicaties optreden. De ene vrouw is de andere niet hè, dus er zijn ook zeker gevallen van een totalis die er nog redelijk rustig en ongeschonden doorheen komen. Maar ik zou ik niet zijn als bij ons alles juist de andere kant op valt…
Ik lag angstig in bed, af te wachten of we onze baby zouden verliezen
De eerste bloeding had ik al vrij vroeg. Ik was pas een week of 8, misschien 9, zwanger. Toen wisten we überhaupt nog niet eens van de totalis af en het bloedverlies was van korte duur. Toen kreeg ik rond week 18 de tweede bloeding. Die was al een stuk heviger en na een bezoekje aan het ziekenhuis kregen wij te horen “sorry, we kunnen nu toch niks voor je baby betekenen dus je mag het thuis afwachten” en zodoende lag ik angstig in bed, af te wachten of het over zou gaan of dat we onze baby zouden verliezen. Gelukkig ging het over en was het daarna een paar weken rustig. Wel met een heleboel leefregels waar ik mij aan moest houden!
Ineens ging het mis, met gillende sirenes naar het ziekenhuis
Fast forward naar week 28. Het was een doodgewone maandag, niks aan de hand. Ik voelde mij niet zo fit en hing de hele dag al op de bank met de meiden. Tijdens een toiletbezoek ging het mis, er knapte weer een bloedvat (bij een totalis kan de placenta kleine stukjes losscheuren waardoor er bloedvaten knappen en je dus gaat bloeden) en het bloed gutste eruit. Mijn man belde snel 112, en met gillende sirenes ging ik naar het ziekenhuis. Gelukkig deed de baby het goed, werd het bloedverlies uiteindelijk weer stabiel en mocht ik na een week inclusief longrijpers er in weer naar huis.
Toen de hulpdiensten ons huis binnenstapten, voelde ik mezelf wegzakken
Twee weken was ik thuis, tot het weer mis ging… Weer tijdens een toiletbezoek, maar dit keer dubbel zo heftig. Binnen no time verloor ik 2 liter bloed, er kwamen twee ambulances en politie aangescheurd en toen zij ons huis binnenstapte voelde ik mijzelf wegzakken. Ik raakte in een hypovolemische shock en er ontstond paniek in huis. Ze kregen maar geen infuus geprikt, mijn bloeddruk zakte gevaarlijk laag en intussen bleef het bloed eruit gutsen. Uiteindelijk zat er na iets van 15 pogingen een mini infuusje in en konden ze o.a. stolling medicatie en vocht gaan toedienen om mij uit die shock te krijgen.
Ik denk oprecht dat ik mij nog nooit zó beroerd heb gevoeld
Intussen scheurden wij weer met gillende sirenes naar het ziekenhuis waar wederom weer een hele kamer vol op ons stond te wachten. Ik denk dat ik mij oprecht nog nooit zó beroerd en slecht heb gevoeld als toen. Eenmaal op de spoed aangekomen kreeg ik o.a. bloedtransfusies, weer longrijping spuiten en werd ik weer opgenomen op de OHC.
Iedere vezel in mijn lijf schreeuwde dat dit niet lang goed bleef gaan, maar daar werd niet naar geluisterd
Wonder boven wonder werd ook dit bloedverlies stabiel. Ik was zelf nog een potje beroerd van al het bloedverlies, mijn HB bleef ook erg laag ondanks de 3 bloedtransfusies en echt iedere vezel in mijn lijf schreeuwde dat dit niet lang goed bleef gaan. Een gevoel dat ik ook bleef uiten bij het zorgpersoneel maar waar niet naar werd geluisterd helaas. Na een week plat mocht ik weer gaan mobiliseren om te kijken hoe mijn lichaam erop zou reageren.
De gynaecoloog kwam binnen en zei: “We gaan nu naar de OK”
Ik merkte gelijk al veel onrust in mijn buik, wat al snel van kwaad naar erger ging. Een week na die hevige bloeding kreeg ik lichte weeën, ik verloor bij ieder toiletbezoek delen van de slijmprop inclusief wat bloed en de weeën werden steeds pijnlijker en korter op elkaar. Toen ik ‘s morgens naar het toilet ging gebeurde wéér hetzelfde… ik voelde een knap in mijn buik en het bloed gutste er weer uit. Binnen een mum van tijd zaten we alweer op 1,5 liter. Gelukkig lag ik dit keer nog in het ziekenhuis. De gynaecoloog kwam binnen, zag de hoeveelheid bloedverlies en zei “we gaan nu naar de OK” en voor ik het wist renden ze over de gangen naar de OK en werd ik onder algehele narcose gebracht.
Foto: Leonie Koopman Fotografie
Pas 12 uur na haar geboorte kon ik haar eindelijk even vasthouden, tot we weer werden gescheiden van elkaar
Met 32 weken kwam ons kleine kruimeltje op de wereld. Veel te vroeg. En ondanks de 4 longrijping spuiten die ik had gehad was ze er ook nog helemaal niet klaar voor. Ze had het heel zwaar en moest naar de NICU. En pas 12 uur na haar geboorte kon ik haar eindelijk eventjes vasthouden. Wat heb ik mij toch veel afgejankt, die dagen. Zij op de NICU, ik op de kraamafdeling. Gescheiden van elkaar. En tegelijkertijd voelde het zo onwerkelijk dat zij mijn baby was.
Mijn moederhart huilt heel hard, iedere dag
Alles waar ik van droomde, toen ik die positieve test in mijn handen had, was in duigen gevallen. Alles waar ik zo ontzettend bang voor was werd werkelijkheid. Mijn moederhart huilt, heel hard, iedere dag. Ik had haar zo anders gegund, zoveel meer en beter dan dit. En na alles wat wij als gezin al hadden meegemaakt, gunde ik onszelf ook een normale en rustige kraamtijd.
Foto: Leonie Koopman Fotografie
Ik moet iedere dag de onmogelijke keuze maken van kiezen tussen mijn kinderen
Intussen lig ik al 2 weken in het ziekenhuis met een onrijpe, premature baby en heb ik twee dochters thuis die mama verschrikkelijk missen. Je maakt iedere dag de onmogelijke keuze van kiezen tussen je kinderen, want jezelf opsplitsen kan helaas niet. Het enige wat ik kan is hopen, hopen dat wij heel snel weer in een rustiger vaarwater keren en we eindelijk kunnen genieten van en met elkaar. En al deze ellende dan heel snel weer achter ons kunnen laten. Hoewel ikzelf wel wat therapiesessies er tegenaan kan mikken, want man, dit gaat je niet in de koude kleren zitten…
Insta: @kyra_elgersma
KYRA
