Liz was die ochtend in een topbui. Ze had geslapen als een roos, haar fruithapje met liefde naar binnen gewerkt en zelfs het aankleden ging zonder gedoe. Dus ik dacht: weet je wat, we doen gezellig een ochtendje in een bekende woonwinkel. Een beetje snuffelen, een paar stomme rietmandjes halen die ik eigenlijk niet nodig heb, en Liz lekker laten rondkijken. Ze vindt die kinderafdeling altijd fantastisch. Knuffels knuffelen, keukentjes openslaan, in die ministoeltjes gaan zitten – helemaal haar ding.
Alles ging goed, tot het niet meer goed ging
We begonnen relaxt. Liz zat in de buggy, keek heerlijk om zich heen, wees enthousiast naar lampen (“maan! maan!”) en koos na tien minuten een knuffel uit. Een soort knalgele slang met een idioot gezicht, maar hé – liefde op het eerste gezicht. Ze hield dat beest vast alsof het haar eerstgeborene was. Alles ging goed. Tot het niet meer goed ging.
Ineens ging de sirene aan
We waren bij de servetten en de theelichthouders – je weet wel, vlak voor de grote eindspurt richting de kassa. Ik had haar inmiddels uit de buggy gehaald omdat ze begon te mopperen. Ze wilde lopen. Prima. Maar na drie stappen begon het. Ze wilde NIET meer lopen. Ook NIET meer in de buggy. Ze wilde… ja, geen idee. Lopen maar niet lopen. In de buggy maar ook absoluut niet in de buggy. En ineens: BAM. Sirene aan.
“Heb jij je kind wel onder controle?”
Ze krijste het uit. Niet huilen, nee, krijsen. Alsof ik haar croissant had afgepakt en er zelf voor haar neus in stond te happen. En ik zweer het je: iedereen keek. Niet op een gezellige “ach wat een schatje”-manier. Nee, op zo’n “heb jij je kind wel onder controle?”-achtige manier. Die blik. Je kent ‘m.
Ik stond daar, zweet in m’n nek en m’n buggy vol met spullen
Ik probeerde haar op te tillen. Hielp niet. Ik probeerde haar neer te zetten. Nog erger. Ze liet zich op de grond zakken als een pudding, sloeg met haar vuistjes op de vloer en gilde alles bij elkaar. Ik stond daar, zweet in m’n nek, m’n buggy vol met spullen die ik op dat moment allemaal kapot wilde gooien, en een dochter die klonk alsof ze bezeten was door een boze winkel-geest.
De langste vijfhonderd meter van mijn leven
En dan te bedenken dat ik nog richting de kassa moest. Weet je hoeveel meter dat is? Vijfhonderd. Vijf. Honderd. Meter. Met een gillend kind op je arm dat niet gedragen wil worden, maar ook niet wil lopen, terwijl mensen je nakijken alsof je een kinderdief bent. De langste vijfhonderd meter van mijn leven.
“Gaat het allemaal wel goed hier?”
Het toppunt kwam bij de kassa. Ik probeerde Liz in de buggy te krijgen, wat natuurlijk niet lukte, want ze had zich inmiddels stijf gemaakt als een plank. Ik had geen derde arm om alles in die plastic zakken te krijgen én haar te fixen, dus ik stond daar als een kluns te hannesen. En toen… toen kwam er iemand van het personeel op me af. “Gaat het allemaal wel goed hier?”, vroeg ze. Nou Gerda, wat denk je zelf? Het was niet zo’n lieve, ‘gaat het wel?’, maar meer een ‘kunnen jullie even normaal doen alsjeblieft.’
“Volgens mij moet ze naar bed”
Liz krijste ondertussen nog steeds. Mijn hoofd voelde alsof het op ontploffen stond. Ik wilde gewoon afrekenen, spullen in m’n tas proppen en wegrennen, maar nee hoor, Gerda had haar bemoeimoment. “Volgens mij moet ze naar bed,” zei ze er ook nog achteraan, met zo’n semi-bezorgde blik.
Op dat moment wilde ik gewoon verdwijnen
Serieus? Het was 11.00 uur. Maar een dutje klonk nu wel erg fijn, alleen voor mezelf al. Ik weet heus wel hoe laat mijn kind moet slapen. En ik weet ook dat dit gewoon een driftbui is. Dat ze haar zin niet krijgt. Dat ze overprikkeld is. Maar op dat moment… op dat moment wil je gewoon verdwijnen in een kast.
Nog één opmerking en ik gooi je in het ballenbad
Een vrouw achter me in de rij wilde ook even haar moederlijke wijsheid delen. “Misschien heeft ze honger,” zei ze met een zoetsappig glimlachje. Ik keek haar aan en ik voelde mijn oog trillen. Nog één opmerking en ik gooi je in het ballenbad, dacht ik.
Een voorbijganger zei dat ik de winkel moest verlaten
Wat?! Dat dacht ik niet. Ik moest en zou met boodschappen terug komen.
Liz piepte bij de uitgang nog na als een brandalarm
Uiteindelijk, met één arm Liz geklemd als een rugbybal en de andere half trillend bezig om mijn pasje tegen het apparaat te houden, lukte het me om af te rekenen. Geen idee wat ik gekocht heb. Ik heb het ook niet meer gecontroleerd. Alles in een zak gepropt, buggy op drie wieltjes rijdend richting uitgang geduwd, terwijl Liz nog napiepte als een brandalarm.
Alsof er nooit iets was gebeurd
In de auto werd het stil. Alsof iemand op de uitknop drukte. De gekke gele slang en keek me aan met die grote ogen alsof er niks gebeurd was. Alsof ik het allemaal verzonnen had. Alsof ze niet net een publieke uitbarsting had gehad waarbij ik me afvroeg of de kinderbescherming al onderweg was.
Het voelde alsof ik een marathon had gelopen
Mijn shirt was nat van het zweet. Ik voelde me alsof ik een marathon had gelopen. En ook een beetje alsof ik had gefaald. Want ja, waarom kreeg ik haar niet rustig? Waarom kon ik niet de kalme moeder zijn die op haar hurken gaat zitten en met een magisch zinnetje haar kind stil krijgt? Maar goed. We reden naar huis. Zij tevreden met haar knuffelslang. Ik met een hartslag van 180 en de vraag of ik ooit nog deze winkel in durf.
OLIVIA
lieve jij,
ik begrijp je gevoel.
in deze maatschappij is het empatisch gevoel er vaak niet. als kleintjes boos worden is er altijd een oorzaak. boos zijn heeft ook een functie. wij mochten niet boos zijn en geloof het of niet daarom hebben veel mensen lage rugklachten.
als mijn zoontje boos word begeleid ik hem door de boosheid heen, hij mag leren dat boos zijn oké is en dat het erbij hoort. hij mag alleen geen mensen pijn doen of dingen kapot maken.
En de mensen die dit niet begrijpen, laat ik bij henzelf. Boosheid dient veilig geuit te worden, anders slaat de energie zich op in het lichaam. Soms kunnen mensen naar reageren op emoties van kinderen omdat ze zelf niet boos op verdrietig mochten zijn.
mijn zoontje werd ineens boos en teruggetrokken nadat we even in een vrijwel lege mediamarkt waren geweest. De prikkels en of straling in een winkel kunnen onze kleintjes overweldigen. En ze hebben ons nodig om dit te reguleren.
Er is niets mis met jullie. Als ik je had gezien in dat moment was ik je te hulp geschoten, dat is volgens mij wat mensen doen.
heel veel liefs,
een andere moeder…
sommige dingen onderneem je niet met hele kleine kindjes, zoals Ikea. ga naar n speeltuin of kinderboerderij. het allerstomste is zo’n kleintje meenemen op n vlucht van 12 uur. de schedel is nog zacht en de hersentjes worden samengeperst. als bij n volwassene de oren al last geven wat moet dat dan bij zo’n kleintje doen. het kindje jankt de hele vlucht en alle passagiers storen zich eraan. een camping met water en zand is alles wat nodig is voor n vrolijk kindje
ze moeten toch leren hoe doe je dat dan als je alleen staand ben mijn oudste zette ook altijd de boel op zun kop en wou niet meer lopen
achter af gezien weten we nu waarom ze dat heeft gedaan
ze heeft ADHD En Autisme een deletie syndroom (gromosoon afweiking )
met een. laag iq
soms kan er wel eens wat achter schuilen en doet een kind dat niet voor niks
Beste Helma
Om misverstanden te voorkomen de schedel bij baby’s is inderdaad nog zacht en bewegelijk. De hersenen worden (juist) niet samengedrukt in een vliegtuig.
Er is medisch gezien dan ook geen reden om niet te vliegen met jonge kinderen.
Beste Olivia (of wat je echte naam ook is)
ik heb er zelf 2 en ik begrijp je heel goed hoor. het is altijd vervelend als je kind een huilbui heeft. het gebeurd(e) mij niet veel maar toch weet ik wat je soms doormaakt tussen al die mensen. ik was er niet bij maar je hebt het goed gedaan
onthou vooral dat je kindje het zo niet bedoeld heeft en zichzelf gewoon op die manier wist te uiten. ik weet dat je een goede moeder bent al ken ik je niet. en al die betweters om je heen, ook niks van aantrekken. benader je kind gewoon zoals jij dat op dat moment prettig vind, en niet laten bepalen door anderen ook al is het mss goedbedoeld
ik wens je veel geluk in je leven met je kindje (en partner?)
later als ze wat ouder is kun je haar nog eens navertellen wat je ervaren hebt die keer en mss wel vaker.
elke leeftijd heeft een fase waar ik soms ook.nog verbaasd om ben, hoort dit gedrag bij de leeftijd denk.ik dan. probeer vooral rustig te blijven en bovendien wie zegt dat die mensen in de winkel die zich er in betrekken vroeger zelf niet dat hebben ervaren.degenen die het idd goed bedoelen weten wel hoe het voelt. maar verder alle opmerkingen waar je geen behoefte aan hebt, ene oor in andere oor uit. lekker laten gaan. ik twijfel nog altijd aan mezelf doe ik het wel goed als mamma. niet doen. komt allemaal goed
succes met alles
groetjes Djulia
Ook al weet ik -rationeel- wel dat je als buitenstaander echt niet kan weten of inschatten waarom een kind ineens begint te krijsen. Maar persoonlijk vind ik het echt pure horor! Altijd gehad. Achteraf lijkt het misschien makkelijk praten, maar ik had mij altijd heel stellig voorgenomen: stel, het is ons gegeven en we mogen een kind krijgen? Dan dat gekrijs en hysterisch gedrag NEVER EVER NOOIT NIET!! Want dan loop ik naar de 1e de beste kraan om t kind af te laten koelen. Ik denk echt dat dat stellige voornemen ervoor heeft gezorgd dat het nooit is voorgekomen. Nooit! Bij geen van onze 2 kinderen. En daarbij: tegen een kind kun je niet duidelijk genoeg zijn!
Dan heb jij mazzel gehad 😉 mijn zoon heeft dit gedrag ook regelmatig vertoond… en ja dan schaam je je kapot, maar je kan er op dat moment niets aan veranderen dan dat je erdoorheen moet.
En in plaats van bemoeien, zou een helpende hand vanuit de omgeving veel fijner zijn op dat moment.
dat deden mijn ouders ook bij. ik was zo bang dat ik nooit mij “slecht” durfde gedragen en nu ben ik depressief en heb traumas. ik denk zelf dat deze moeder beter heeft gedaan dan jij (:
ze schrijft niet dat ze dat heeft gedaan, het was een voornemen.
wow, dat is een goede manier om de kinderbescherming op bezoek te krijgen, je kind plein en publiek onder de koude kraan houden.
Joh, dit is iets wat alle ouders meemaken. Echt. Alle ouders.
Blijf lekker thuis lees ik..
sorry maar wat kortzichtig is DAT!
Juist lekker je kinderen overal mee naartoe nemen en niet toegeven aan een driftbui.
Ik neem mijn kinderen overal mee naartoe en ze vermaken zich overal, heb zelfs al 2x met ze gevlogen naar het buitenland (ze zijn 4 en 5 jaar).
Ik ben van mening als je ze dit al jong aanleert , en ook hoe ze zich moeten gedragen in bijvoorbeeld een woonwinkel of vliegtuig, heb je hier nooit problemen mee.
Driftbuien heb ik gelukkig alleen thuis meegemaakt maar meid laat ze lekker kletsen!
Ik had je geholpen met je spullen en gezegd en gezegd maak je niet druk om anderen…ze kunnen beter over je praten dan van je vreten heb ik geleerd.
Laat je niet beperken door 1x een driftbui er komen er vast nog veel meer maar als je het gaat vermijden kun je straks nergens mee naartoe.
Mijn ouders ( en vrienden)verklaarde mij voor gek dat ik ging vliegen met ze…oeehh stel ze gaan huilen..nou en dan? komt ook wel weer goed.
( ze werden gecomplimenteerd hoe goed ze zich gedroegen door vreemden en we hebben heerlijke vakanties gehad).
Relaxxxx en maak je nóóit druk om anderen hun commentaar en blijf gewoon je dingen doen samen 🙂
wat ik niet lees is, dat je als ouder zelf moet proberen zo rustig mogelijk te blijven hoe moeilijk dat ook kan zijn. kinderen voelen jouw onrust/ frustratie blindelings aan en maken daar gebruik van.
Mijn zusje kreeg ook ooit zijn driftbui in de bijenkorf. Heel veel bekijks en de winkel medewerker vlakbij met een blik kan je het kind niet onder controle houden, hoofd mijn moeder geniaal stapt over mijn zusje heen kijkt naar de medewerker zegt soms gebeurd dit met kinderen en tegen mijn zusje, jouw ken ik niet een blik naar mij en een kind we gaan speelgoed voor je halen. Het heeft niet heel lang geduurd de driftbui… de blikken van mensen wel tot de uitgang 🤣
De winkelmedewerkster die kwam informeren had kunnen vragen of ze jou kon helpen met deboodschapjes inpakken. Dat was constructief geweest. Adviezen heb je op datmoment niets aan. Een helpende hand wel. Kindjes kunnen nu eenmaal driftbuien krijgen die niet te sussen zijn. Ik zou jou mijn hulp aangeboden hebben zodat je niet handen tekort kwam. Desnoods had ik jou buggy voor jou ook nog geduwd zodat jij met je kind bezig kon. Dit hoort bij kinderen en mama zijn.
Heerlijk om te lezen…dat er ook nog lieve mensen zijn…die begrijpen dat het voor die moeder al moeilijk genoeg is…op zo’n moment!
Dat noemen we…inlevingsvermogen en het lijkt wel, of dat aan het uitsterven is.
Nou Cathy…ik ben ook zo iemand hoor en zou ook zeker rustig blijven en helpen.
klein gebaar…groot plezier.
😅😅
een winkelmedewerk(st)er is geen psycholoog en heeft ook geen cursus gehad hoe om te gaan met op momenten onhandelbare kinderen (prinsen en prinsessen). Waarom worden dit soort situaties bij anderen neergelegd. Winkels willen ook andere bezoekers een goed winkelmoment bezorgen. Nu denk je vooraf welke dag is het, welk moment van de dag is het en kunnen we bepaalde winkels redelijk bezoeken. Dat is een beperking.
Laat je kind dan in de ballenbak en wens niet iemand anders toe haar erin te stoppen omdat zij toevallig in jouw ogen iets verkeerds zeggen wat jij op dat moment niet nodig blijkt te hebben.
voor gewoon praktische hulp heeft een winkelmedewerker ook geen psychologie nodig.
ik bedoel je ziet haat worstelen kind wil niet in de buggy want is dan makkelijker dan effe de boodschappen voor haar inpakken. ipv vragen of het goed gaat je kunt toch zien dat dat niet goed gaat. en ja ik werk ook in een winkel.
heeeelemaal mee eens, al die bemoeienissen van mensen met zeer waarschijnlijk geen kinderen of dat doen mijn kinderen niet. ja doei, iedere ouder komt daar wel eens voor te staan.
ik was ook komen helpen
relaxe…..geef Je dochter een dikke knuffel en geniet van de mooie momenten.
ik vind het allemaal wat overdreven. Kind kreeg een driftbui in een winkel. Ze zal de eerste en laatste niet zijn. De meeste ouders hebben dit wel meegemaakt en juist dát is de blik die je vaak ziet. Je moet blikken niet zelf gaan interpreteren op dat moment. En die opmerkingen waren ook niet erg. Misschien zelfs goed bedoeld. Al met al zeker niet blogwaardig ;).
Je kunt je afvragen of een bezoek aan IKEA écht leuk is voor een peuter of kleuter. Of vooral praktisch voor de ouder.
dus joris wat een kind niet wil doen we niet
ook moeten kinderen weleens mee ook al vinden ze dat niet fijn
krijgen we straks van die uitkeringtrekkers zijn niks gewend en niet weerbaar
Je kunt het ook ridiculiseren. Als ouder van een jong kind, heb je m.i. rekening te houden met dat jonge kind, ja. Je hoeft niet niets te doen en je probeert eens wat, maar je met ook niet verbaast zijn dat het niet altijd vlekkeloos verloopt. Moet je dan gelijk gaan miepen in een of ander blog?
Nou dat heeft ze toch aangegeven. Kind was goed gemutst en vond het leuk. Dit kan altijd gebeuren hoe dan ook. Ik kan het weten ben honderd keer de winkel uitgekeken en uiteindelijk heb ik mij niet meer verantwoordelijk gevoeld om de mensen te please. Het interesseerde mij niet meer. Ik had gewoon moeilijke kinderen.
Gelukkig is het allemaal een fase, hè?
Tjonge wat een vreemde aanname. Ik ging ook niet naar de ikea met kinderen. Oh voor de goede orde . Mijn kind is afgestudeerd en heeft een master.
Wilt u alstublieft niet iedereen over één kam scheren.
Dat mensen door zoiets een uitkering trekker worden. En er zijn genoeg mensen die daadwerkelijk ziek zijn.
Wel kort door de bocht.
Ik vraag me vaak af waarom ouders hun kinderen dat überhaupt aandoen.
Je ziet ze met die kleintjes ook wel op schaatstribunes of op voetbaltribunes of wat dan ook dat ik denk wat moeten die kleintjes daar.
Paps en mams willen kijken dus slepen ze de kids mee die de heleboel bij elkaar janken.
Wat gezelligggg
Mijn zoon was een huilbaby. Andere leeftijd dus maar de reacties van anderen waren hetzelfde: hij heeft zeker honger (dus ik deed alleen boodschappen als hij net had gegeten zodat ik dat kon zeggen). Hij moet zeker slapen (nee, hij was net wakker). Hij huilde de hele dag en ik moest toch boodschappen doen. Ik vond het vreselijk… tot in de lift van de flat waar ik toen woonde een mevrouw zei: ‘hij wordt vast operazanger. Hij is alvast aan het oefenen. Z’n longinhoud is al fantastisch!’ Iedereen in de lift schoot in de lach.
Je begrijpt… vanaf dat moment was dat mijn reactie als iemand een opmerking maakte over mijn huilende kind. En mensen vielen dan altijd verbaasd stil.
Dit kun je natuurlijk ook gebruiken bij een boze peuter. Eventueel maak je ervan dat ze actrice wil worden en boos zijn oefent. Bedenk iets.
En voor de mensen die menen commentaar te moeten hebben op de moeder: houd gewoon je mond.
Als ik iemand met een huilbaby tegenkom (die zich standaard erg ongemakkelijk voelt) zeg ik altijd luid en duidelijk: ‘ik had ook een huilbaby. Het ligt niet aan jou en er komt een moment dat het stopt.’ Je voelt de moeder ontspannen en iedereen houdt dan even z’n mond (behalve de baby). Helpender dan commentaar, lijkt me.
Dus als je al iets zegt, zorg dat het ondersteunend is voor de ouder.
Wat lief, heb ook weleens een kind gecorrigeerd van iemand anders, omdat ik het zelf ook fijn vond als iemand mijn kind aanspraak op zijn gedrag. Ik keek wel hoe de situatie lag. Vreemde ogen dwingen en het helpt. We zijn niet voor groepsdieren en hebben elkaar nodig omdat niemand meer wat durft en dan gaan mensen reageren vanuit frustratie en dat is helemaal ruk! Jammer
alleen, het kind werd niet aangesproken, alleen de moeder. en nee, als je daar zo staat is dat echt niet lief, zelfs niet aardig. als moeder voel je je vreselijk. wat had geholpen was de vraag of iemand haar ergens mee kon helpen, tas inpakken, scannen, dat soort dingen.
Bedenk voor jezelf dat jouw kinderen ook klein geweest zijn als je het gelukt hebt gehad ze te mogen krijgen
mijn nichtje was een huilbaby en de buren links en rechts van mij hadden ook huilbaby’s. Het gaat over maar heel moeilijk voor de ouders
Waarom is die slang slecht gedrag belonen? Ze had die slang al ‘gekregen’ voor de driftbui. Lekker lullig om hem dan niet te kopen. Ouders die hun kind straffen door zoiets niet te geven door een driftbui creëren naar mijn mening juist emotioneel afstandelijke kinderen die later niet met hun problemen met hun ouders willen/durven praten.
Ik lees meerdere artikelen waar driftbuien issues zijn, dat het slecht aangeleerd gedrag is. Nee, kinderen tot de basisschool hebben geen emotieregulatie. Ookal kunnen kinderen van 4 dat wel benoemen, de controle is nog lastig. Ik heb 2 kinderen waarvan ze beide driftig waren toen ze 2 waren en tegen 4 jaar een stuk rustiger zijn.
Durf te wedden dat dit meisje de volgende keer gewoon rustig mee gaat naar de ikea, wat trouwens ook voor kinderen een ontzettend leuke winkel is.
inderdaad, ontspan. driftbuien gaan weg zo onverwacht als ze zijn gekomen.
in navolging van een oude reclame heb ik mijn zoon ooit gedreigd er naast te komen liggen en meebrullen. ineens was t over…
maar laat je alsjeblieft niet uit evenwicht brengen door de stomme opmerkingen van voorbijgangers, ook al halen ze het bloed onder je nagels vandaan. moeilijk, maar je kan het.
helemaal goed die reactie erbij te gaan liggen.
ook ik heb zoiets letterlijk meegemaakt:
zoontje van 3 gezegd: dat ik naar de auto ga en dat hij dan maar naar huis .moet lopen.
het was meteen over. luidkeels brullend op straat mij achterna lopend omdat hij géén speelgoedje mocht meenemen dat hij gezien had in de winkel.
omstanders in de winkel: geef hem toch dat ding.
van omstanders trek ik mij niets aan: die maken zich er qua opvoeding blijkbaar makkelijk van af.
zo kweek je narcistisch gedrag door overal maar aan toe te geven.
Ik heb het ook een keer gehad in een drukke supermarkt. Ze wilde een snoepzak en kreeg die niet. Ze ging op de grond liggen en schreeuwde de hele winkel bij elkaar.
Ik heb haar in het gangpad laten liggen en ben rustig verder gegaan met boodschappen doen. Ik had het personeel op de hoogte gebracht dat die schreeuwlelijk van mij was en dat het wel goed ging komen. Ik heb mij er geen moment druk over gemaakt. Toen ik klaar was (5 minuten), ben ik teruggegaan. Daarna is ze rustig meegelopen naar de kassa zonder de snoepzak. Het is nooit meer gebeurd.
Slecht gedrag moet je niet belonen met aandacht en cadeaus.
Dat heb ik ook met mijn dochter gedaan. Eerst gewaarschuwd of ze op wilde staan , dan kon ik haar troosten. Toen begon ze nog harder te brullen. Ik heb hardop gezegd ; mama gaat de boodschappen doen en komt je weer ophalen. De gezichten van de mensen er om heen 😁 dochter stond wel op en liep rustig achter mij aan.
Waarom ga je in vredesnaam met een peuter naar zo’n winkel? Verzin iets waar je kind ook iets aan heeft. Vermaak het thuis of in de speeltuin, kortom geef het alle aandacht en geniet met volle teugen van je lieveling. Ze zijn zó groot. Regel een oppas als je persé naar die winkel wil.
Uuuhhh omdat het een winkel is waar iedereen heen kan… Ook met kinderen! En zoals te lezen is vind de kleine het normaal wel leuk. Mijn dochter is ook gek op de grote winkel en vraagt er zelfs soms om. Maar hoeveel zin er ook is ik heb nooit garantie dat er geen driftbui of meltdown door overprikkeling komt. En als je als voorbijganger dan toch iets wil zeggen, vraag dan vriendelijk of je ergens bij kan helpen.
Serieus ?
Waarom zo’n kleintje meenemen naar al die prikkels? Om zelf stomme rietmandjes te kopen die je niet nodig hebt? Om je kind alle knuffels te laten knuffelen en op alle stoeltjes te laten zitten? Nog meer speelgoed te kopen? Je bent er al bekend mee dat ze een driftbui kan krijgen. Je kind geeft aan dat het al die prikkels niet kan handelen. Aan jou, als moeder, om haar daar tegen te beschermen.
Vader óf moeder ging boodschappen doen toen ik ze klein had. De ander bleef thuis bij de kinderen. Geen attractieparken, dierentuinen, winkelcentra of festivals.
Blijf lekker thuis, knuffelen met alle knuffels die ze vast al heeft, boekje lezen, kleien, kleuren of “samen” poetsen, tuinieren. In het weekend naar het bos, speeltuin, opa en oma of kinderboerderij.
Leer ze dat er aan wangedrag consequenties vast zitten, als ze wat ouder zijn. Beloon ze niet.
Geef ze één waarschuwing “Ik tel tot drie en als je doorgaat gaan we hier weg en krijg je niets”. Geen loos dreigement maar echt uitvoeren. Niet herhalen want dan nemen ze je niet serieus (omdat je jezelf ook niet serieus neemt). Laat de keuze bij hen.
Mijn kinderen klierden, toen ze wat ouder waren, met naar bed gaan. Ga je klieren? Prima. Morgen een kwartier eerder naar bed. Jouw keuze. Jouw consequentie. Zo leren ze emoties te reguleren.
Toen ze nog weer wat ouder waren, ik denk 8, wilden ze lang opblijven. “Prima, als je dat wil. Maar verwarming is wel uit, hè, niets op tv, papa en mama gaan wel slapen.” Ja, ze wilden dat. Kwamen na een tijdje naar boven (natuurlijk sliep ik niet!): “mama, we gaan maar naar bed, het is koud, stil, niets op tv, ongezellig”.
Maar nu is jouw kindje nog te klein en zul jij haar moeten beschermen, haar emoties moeten controleren, voor eten, drinken, slapen en rust zorgen. Niet teveel licht, geluid, geuren, geen kleur-, geur- en smaakstoffen, niet veel suiker, drankjes, op brood, snoep, geen chips of grote koeken maar (gedroogd) fruit, komkommer, stukjes wortel, niet te druk met veel mensen, niet teveel tv, geen tablet of mobiel.
Gewoon lekker kneuterig in je eigen omgeving, met eigen spulletjes, eigen mensen. Dag rustig afbouwen, ritueel, tandjes poetsen, op tijd naar bed, in eigen bedje, gordijnen dicht, muziekje aan, kusje en morgen weer een nieuwe dag.
Dan wordt de buien of adhd echt minder!!!!
Nou Karolina jij durft wel met een heel lang verhaal hier op te reageren. Zal je een verhaal vertellen hoe ik was als kleuter. Ik was de eerste neef van de familie aan beiden kanten. Zou bij ome Harrie en tante Jose gaan logeren. Enig vonden ze dat hadden nog geen kind zelf. Dion zo heet ik was keurig aangekleed speelgoed bij. En hup de auto in, ging goed in de avond tot Dionnetje naar bed moest kinderbedtijd zeg maar. Wilde ik ineens naar huis naar mama toe. eerste instantie dachten ze dat gaat wel over tot het moment dat ik begon te huilen en krijsen.. Ben ik met pyama de auto in gezet . en ze hebben me nooit meer gevraagd om te logeren. Todat ik 14 was en ik als kinder opas op hun 2 dochters mocht oppassen. konden hun een avond weg en ik was oud wijs en verstandig genoeg om dat te doen..daar ook nog gelogeerd ook.
Hahaha heerkenbaar, mijn dochter was niet te doen en heeft mijn moeder haar weer thuis afgezet. Tja ik weet niet maar er is geen goede manier en elk kind is anders. Gelukkig voor Karolingische werkte haar idee en denkt ze dat haar manier alles oplost. Nou ik vertel je, echt niet er is niet 1 manier “ one fits for all”
Als mijn kind een driftbui kreeg in een winkel liet ik alles staan en liep gewoon de winkel uit.
Niks ergers dan een krijsend kind in je buurt.
Zelfs mijn eigen niet.
Thuis mogen ze blèren wat ze willen maar in een winkel of bij iemand anders liep ik weg.
Met dat gejank wil je een ander toch niet opzadelen
Nou, die gele slang ging niet mee naar de kassa, dat is een ding wat zeker is. Jij wilt krijsen, prima maar je wordt niet beloond met een gele slang.
Da’s precies een narcistisch wezen creëren.
Toegeven aan dwingend gedrag!
Een kind belonen dat het tot over zijn oren door en door verwend is.
Hoe moet dat zijn op latere leeftijd?
dat is echt niet hoe een narcistische persoonlijkheidsstoornis ontstaat hoor !
Precies. Waarom zou je dat idd doen?
ik had een peuter die elke dag om 5 uur wakker was en daardoor meerdere driftbuien per dag had vanwege slaapgebrek.
toen ze ouder was kwamen we erachter dat ze adhd had maar ja als ze nog zo klein is weet je dat nog niet.
in het wagentje van de supermarkt begon ze dus ook flink te schreeuwen en ik negeerde haar gewoon want ik wist dat dit het beste hielp. als ik ertegen in ging werd het erger namelijk en een driftbui bestraffen heeft helemaal geen zin.
ik ging dus gewoon verder met boodschappen doen, wel met een hoge hartslag en een hoger tempo en minder boodschappen hoor.
en ja hoor daar waren de blikken! ik keek die vrouw aan en zei, hoort u iets?
ik liep door en heel snel was het weer over. ik liet haar zeker zitten in het wagentje want eruit halen maakt het nog veel erger.
een tip voor de volgende keer…
zoek een rustig plekje op,voor zover dat kan, een gang ofzo met minder prikkels, zet haar met haar gezicht naar een stelling en zeg even niks. laat haar gaan en ze wordt rustiger.
het moet er even uit en door haar eruit te halen, op de arm te nemen, door de kassa te gaan krijgt ze nog meer prikkels en onrust van mensen en ook van jou.
ze voelen dat haarfijn aan allemaal. en al die mensen die er iets van zeggen…ze bedoelen het niet slecht maar het helpt niet en je voelt je als moeder nog slechter en je kind wordt nog onrustiger.
ik dacht op zulke momenten altijd, het is een fase! het gaat weer weg en echt dat is zo. sluit je af voor al het geschreeuw van je kleine, hoe moeilijk ook, maar het lukt je!
Hier kan je wat mee. Helemaal waar.
Andere tip. Hielp bij mij en van een fysiotherapeut geleerd. Pak je kleine in je armen zo dat je de ene arm achter de hals plaatst en de andere onder de knie. Is lastig omdat ze in weerstand zijn. Probeer het toch het kost moeite. Als dat is gelukt maak je breng je de knieën en het hoofd meer naar elkaar zodat het kind zich niet meer groot kan maken. Hier zit de truc in. Omdat hij zij zich niet groot kan maken breekt het kind en ontspant terwijl je dit doet wieg je je kind en sust hem of haar. Dit is een manier die mij gered heeft omdat het bij het minste geringste mijn pittige dochter in drift raakte. Ik denk dat de combinatie van de houding en de leiding nemen door nabij te zijn zorgen dat het kind ontspant. Het kan er raar uitzien maar als mensen zien dat je kindje bedaart en jij al wiegend en sussend helpt met ontspannen dan verstommen de blikken en opmerkingen. Succes probeer het anders eerst thuis omdat het kind in de greep krijgen en houden kracht kost maar met heel veel liefde. Succes
Tja… heel naar! Zeker!
Maarre… wat wil je hier nu mee zeggen?
Je dochter heeft gewoon een driftbui gehad.. en soms komt het op de meest onverwachte moment.
Het gaat erom hoe jij hiermee omgaat. Anderen weten het altijd beter. Dus trek je niets aan wat anderen daarvan vinden of zeggen!
zolang je maar onthoud… je bent niet de enige!!!
en als je denkt.. het gaat over…
troost je… ze komen terug!!
hier een van 5… driftbuien…
en ja! een van 11 puberella… driftbuien…
ze komen en gaan… de driftbuien…
en mensen oordelen.. of hebben advies waar je niks mee kan…
Tis gewoon zoals je het zegt een peuter met een driftbui en degenen die daar commentaar op hebben zijn geen peuters gewend of alweer vergeten dat hun kinderen dat ooit ook hadden. Soms zijn ze moe of honger maar het is ook gewoon dat ze alles in de winkel willen hebben en ik me aan mn lijstje hou. Ik voel me ook wel bekeken op zo’n moment maar probeer me daar weinig van aan te trekken. Kind onder mn arm of half over mn schouder en wegwezen.
Wat een zeik verhaal zeg
Lekker ongevoelig
Maar wel een goed punt. Eigenlijk niets aan de hand, normaal gedrag van het kind en veelvoorkomend bij leeftijdsgenootjes. No big deal.