Ik weet nog dat ik als kind altijd dacht: als ik later moeder ben, dan wordt het anders. Dan krijgen mijn kinderen álles wat ik niet had. Liefde, kansen, rust. Ik wilde zo graag breken met dat verstikkende gevoel van vroeger. Alsof ik in een keurslijf zat van zorgen, stilte en niet zeuren. Ik wilde mijn kinderen laten voelen dat ze welkom waren, belangrijk. Dat ze de wereld aan hun voeten hadden.
Dit is het leven wat ik voor ze wilde
Ik heb twee prachtige dochters van 28 en 25. En als ik naar ze kijk, denk ik: ja. Dit is precies wat ik bedoelde. Ze hebben gestudeerd. Ze zijn naar Bali geweest, naar New York, naar god-weet-waar. Ze huren appartementen in hippe wijken, laten cappuccino’s met havermelk bezorgen alsof het niks is.
Ik was twintig en zwanger
Mijn leven als twintiger was zo anders. Ik werd verliefd op mijn jeugdliefde, Herman. We waren jong. Nog geen twintig toen we trouwden. Het was wat je deed, in die tijd. Gaan samenwonen zonder trouwboekje? Dat was gewoon geen optie. Ik was amper gewend aan het idee van een huishouden runnen, toen ik ontdekte dat ik zwanger was van Tara. Geen carrièredromen, geen backpack door Zuid-Amerika. Ik was twintig en zwanger. Punt.
“Mijn dochters krijgen kansen”
We woonden toen in een portiekflat in Schiedam. Vier hoog. Geen lift. Tara in de kinderwagen, trap op trap af, boodschappen tussen m’n tanden geklemd. En weet je? Ik vond het niet erg. Echt niet. Ik had geen tijd om te bedenken wat ik miste. Alles draaide om het gezin. Melkpoeder, luiers, was ophangen. En intussen bleef ik het herhalen, als een soort mantra: “Mijn dochters gaan het anders doen. Mijn dochters krijgen kansen.”
Studiefinanciering? Vergeet het maar
Ik was een slimme meid, hoor. Dat zeg ik niet om op te scheppen. Maar ik haalde goede cijfers, was nieuwsgierig. Alleen ja, wij hadden geen geld. Mijn moeder was altijd moe, mijn vader had een kort lontje. Studeren? Daar hadden we nog nooit van gehoord. En later, toen ik zelf kinderen had, dacht ik wel eens: had ik maar iets meer geweten. Had ik maar even stilgestaan bij wat ík zelf wilde. Maar ja, daar was geen ruimte voor. In mijn hoofd stond alles in dienst van mijn kinderen. En dat voelde goed.
Je krijgt geld om te leren?
Toen Tara op haar achttiende zei dat ze psychologie wilde studeren, heb ik letterlijk opgezocht op de laptop hoe dat werkte. DUO, studiefinanciering, ov-kaart. “Je krijgt (of leent) geld om te leren?!” zei ik. Ik snapte er niks van. En ik vond het fantastisch. Dát was nou precies wat ik wilde voor haar. En later voor Juul ook. Die ging communicatie doen, liep stage bij een of ander creatief bureau waar ze met zitzakken en smoothies werkten. Ik vond het allemaal even prachtig.
En ineens zie ik wat ik zelf allemaal gemist heb
Het gekke is: ze doen het goed. Ze zijn zelfstandig, grappig, intelligent. Alles wat ik ooit hoopte. Maar nu ze volwassen zijn, en ik wat vaker met m’n handen in m’n schoot zit… komt het ineens binnen. Hoeveel ik gemist heb. En ik voel me daar zó schuldig over. Want wie is er nou jaloers op z’n eigen kinderen?
Ik wil blij zijn, maar ben ook jaloers
Maar het gebeurt. Soms zit ik op de bank, Tara belt vanuit haar flat in Amsterdam. “Ik heb een nieuwe eettafel gekocht, mam. Van een of andere designer, hij is prachtig.” Ze is zó trots. En ik zeg: “Wat leuk, lieverd!” Maar intussen denk ik aan de plastic tafel die wij hadden toen zij nog klein was. Waar ik met een theedoek overheen moest omdat-ie anders te plakkerig was om aan te eten.
Parijs? Zelfs onze huwelijksreis ging naar Texel
Of Juul, die belt vanuit Parijs. “Ik ben een weekje weg met Lotte, gewoon even eruit.” Dan knik ik. Glimlachend. “Wat heerlijk, meid.” Maar ik hoor mezelf denken: ik ben nog nooit in Parijs geweest. Zelfs onze huwelijksreis ging naar Texel. Want meer zat er niet in.
Zij mogen alles zijn, ik mocht alleen moeder zijn
Het verschil is zó groot. Mijn dochters mogen alles zijn. Ze mogen twijfelen, switchen van studie, reizen, werken aan zichzelf, therapie volgen, yoga doen, zichzelf opnieuw uitvinden. En ik? Ik mocht alleen maar moeder zijn. En daar ben ik goed in geweest, dat weet ik. Maar als ik héél eerlijk ben – echt eerlijk – dan denk ik soms: en ik dan?
“Maar Tien, je wilde dit toch?”
Het klinkt zo ondankbaar. Maar het is het niet, hoor. Het is gewoon… dubbel. Want ik ben zielsblij dat mijn dochters gelukkig zijn. Maar ik ben ook verdrietig om wat ik nooit heb gehad. En dat botst in m’n hoofd. Herman snapt er niks van. “Maar Tien, je wilde dit toch?” zegt hij dan. “Ja,” zeg ik. “Maar ik wist niet hoe het zou voelen als het eenmaal zover was.”
Ik voel rouw om het meisje dat ik ooit was
Soms, als ik alleen ben, ga ik oude foto’s kijken. Van Tara in haar blauwe jurk met witte stippen. Van Juul met haar scheve tandjes en knuffelkonijn. En dan voel ik liefde. Trots. Maar ook een klein soort rouw. Om het meisje dat ik ooit was. Dat óók had willen studeren, reizen, ontdekken. Dat óók wilde weten wie ze was, los van het huishouden, los van moeder-zijn.
“Ach, dat hoeft toch niet meer op mijn leeftijd”
Ik weet dat het nooit te laat is. Dat zeggen mensen altijd. “Je kunt toch nu nog iets voor jezelf doen?” Laatst zei Juul: “Mam, waarom ga je niet gewoon een cursus doen? Of met mij naar Spanje, een weekendje?” En ik wilde zó graag ja zeggen. Maar ik hoorde mezelf zeggen: “Ach, dat hoeft toch niet meer op mijn leeftijd.” Waarop zij zei: “Dat zeg je alleen maar omdat je het nooit gewend bent geweest om iets voor jezelf te doen.” En ze had gelijk. Dat raakte me. Want zij ziet het. Mijn dochters zien mij.
Ik moet mezelf weer leren zien
Misschien is het dat. Dat ik mezelf weer moet leren zien. Niet alleen als hun moeder, maar ook als vrouw. Als mens. Met gemiste kansen, ja. Maar ook met liefde. Want als er één ding is wat ik wél heb gehad – en gegeven – dan is het dat. Liefde. En ik zie het in alles terug. In hoe ze hun koffers pakken voor een reis. In hoe ze spreken over hun werk. In hoe ze lachen met elkaar aan mijn keukentafel.
Soms moet ik mezelf herinneren aan wat ik wél heb
Dat heb ik gedaan. Dat heb ík neergezet. Vanuit niks. Vanuit een flatje in Schiedam, zonder diploma, zonder voorbeelden. Maar met een hart vol hoop. En misschien – heel misschien – is dat ook een vorm van rijkdom. Alleen moet ik mezelf soms even herinneren aan wat ik wél heb gehad. En wat ik heb gegeven.
Maar ik blijf het eerlijk zeggen, ook al vinden mensen het raar:
Ja. Soms ben ik jaloers op mijn eigen kinderen.
En dat is oké.
TINEKE
Wat een super moeder ben jij!En top dochters en een lieve man! En nu: mee met je dochters, de wereld in!! Doen! En ga werken, studeren, een taal leren, zingen, instrument leren! Die wereld is OOK van jou nu! Zet hem op!
Oud? Nee, joh ..de duvel is oud.
Oké, je bent 48! Je kinderen zijn allang uit huis! Wat houd je tegen? En om eerlijk te zijn, ik ben ook 48 leefde ook zoals je dochters voor er kinderen kwamen. Misschien mid-life of te jong kinderen gekregen? Mijn moeder was ook jong moeder en ze hebben vanaf 42 alles ingehaald, reizen naar Azië en Zuid-Amerika en eigen zaak begonnen op 38 ( wij toen 20, 18 en 17).
je bent jaloers op je eigen dochters.
ja dat kan gegroeid zijn..
maar jij Stampt uit een andere maatschappij en was jong getrouwd.
je dochters hebben een andere opleiding en andere leef omgeving maatschappij.
hebben het leuk en genieten ..
ja maar zo gaat het nou eenmaal..
maar je kan zelf wat ondernemen..activer zijn.wat meer met je man doen ipv te zitten
piekeren wat jij niet had in je jongere jaren..
je laat je ouder worden dag nutteloos aan je
voorbij gaan..ga eens naar het terras of uit eten naar de bioscoop.. met je man of en met je gezin.lang weekend weg.sukses meid
.
Je kan ook gewoon blij zijn voor je kinderen en weten dat ze het zo goed hebben omdat jij zo hard je best hebt gedaan voor hun door hun zo een mooie kindertijd te geven en veel liefde. Door dat zijn zo gaan opbloeien.
Velen kinderen hebben dat niet gehad en dan praat ik niet over vroeger maar nu in deze tijden waarbij er kinderen zijn zonder ouders of eten
Jij als moeder hebt je werk heel goed gedaan en probeer te genieten via je kinderen en zeggen kijk eens naar hoe gelukkig ze zijn..
Dat komt mede door mijn liefde voor hun.
Dus wat jij niet hebt gehad hebben jouw kinderen nu wel.
Door jouw grote bijdrage als moeder
Laat dat jouw genot zijn en beloning
Deze jaloezie zet je om in dankbaarheid
Daarnaast kan je ook genieten met je partner en Bv met hem op reis gaan. Al inclusive reizen Bv
Hoef je niet te koken etc
Ook is het zo dat de tijden en kansen die de jeugd van nu hebben heel anders was dan de tijden van vroeger
Vroeger was het meer zo dat de vrouw voor het gezin moest zorgen
Dus de vergelijking is niet juist daar zal je jezelf alleen maar verdriet mee doen
Nu zijn er meer mogelijkheden voor jongeren wat Bv in de jaren 70 niet zo was
Het reizen en constant veranderen van studie was vroeger niet een optie ook financieel niet en ook leerde je dat niet via de opvoeding. Het was 1 richting en dat was het
Nu krijgen jongeren steeds meer de vrijheid en mogelijkheid voor hun eigen gevoel te kiezen
Wat vroeger niet zo was. Dat was de tijd van toen.
Probeer trots te zijn als moeder want het feit dat je kids nu zo succesvol zijn komt door jou.
Het is nu de tijd om voor jezelf te gaan leven. Wat vind je man ervan als je zou gaan studeren of gaan reizen. Houdt hij ook van reizen? Dan samen wat uitzoeken en geen uitnodiging van je dochter afslaan. Alles doen wat nog in je vermogen ligt. Dan kijk je straks terug op een prachtig waardevol leven van je gezin en jezelf. succes met je eigen leven gaan leiden!
Wat een ontzettend dapper en eerlijk verhaal om dit zo te beschrijven. Knap hoor! Maar ga er voor en daag jezelf uit om stappen te doen. Op jouw leeftijd zijn er nog zoveel mogelijkheden. En je weet zeker dat je het goed hebt gedaan. Twee lieve dochters die je steunen en die je uitnodigen om dingen met hun te gaan doen. Eigenlijk is jouw leven één groot succesverhaal. Je mag zo trots zijn op jezelf.
Hoi Tien,
Herkenbaar verhaal. mijn oudste is 28 en de jongste 6. ik ben 52.
Werk in de zorg, al jaren. ben sinds 3 jaar praktijkopleider en sinds 2 jaar verpleegkundige. een wens van 25 jaar.
in september ga ik hbo doen.
jij kunt dit ook.
Waarom?
Waarom niet!
succes!
Ik doe ook een HBO opleiding en ik ben 54 jaar. Je bent nooit te oud.
Ik begrijp het wel. Eigenlijk is dit een soort identiteitscrisis waar je in zit. Omdat het verschil tussen generaties zo groot begint te worden, heb je misschien het gevoel hier alleen in te staan. Maar dat is niet zo! Wel ben jij de enige die dit voor jezelf op kan lossen. Begin anders daarmee? Uitzoeken wie je nu werkelijk bent en waar nu je behoeftes liggen? Want daar is nauwelijks aandacht voor geweest in je leven. Jeugd vormt zo’n groot deel van de identiteitsvorming. Als je dat meer in beeld hebt kan je stappen zetten. Of dat nu een cursus is of wat dan ook. Probeer eerst erachter te komen wat je nu echt zo laat voelen. Besef wel dat je nu met je volwassen blik terugkijkt op het kind en de jonge vrouw/moeder die je was. Maar dat de gevoelens die je hebt uit je innerlijk kind komen, het kind wat wel wat meer aandacht had kunnen gebruiken. Dat is al genoeg reden om ermee aan de slag te gaan. Misschien idealiseer je het ook wel? Wat het had kunnen zijn? Want met al die prachtige bruisende dingen die je dochters doen, missen ze wel iets. En dat is de liefde van een kindje en de levenslessen die je leert als je moeder wordt. Hoe je als jong moedertje je overal doorheen vocht en er het beste ervan hebt gemaakt, dat toont karakter. Ik heb daar diep respect voor en dat zou naar mijn mening wel wat meer gewaardeerd en uitgesproken mogen worden. Maar nu is het tijd voor jou! Veel succes.
ik werd vroeger altijd boos op mijn vader als hij zei dat een dubbeltje nooit een kwartje zou worden. Nu ze in de 80 zijn, praten ze op dezelfde manier over de kansen die ze niet hebben gegrepen. Vanuit angst en ontkenning leven ligt toch echt bij jezelf. de studiefinanciering in de tachtiger en negentiger jaren was toen een stuk hoger. met de gratis OV jaarkaart en evt een aanvullende lening. alles was mogelijk, maar je koos er voor om geen risico te nemen en in het gelid te lopen. nu je rond de 50 bent kan je nog steeds studeren, of bij leren. Al is het maar voor je eigen ontwikkeling. Het is namelijk niet de tijd geweest die jou heeft tegen gehouden, maar jijzelf. Tijd om op te staan.
Twintig en zwanger en oudste dochter 28, dat maakt jou ongeveer 48. Je bent net over de helft. Je lijkt te zwelgen in zelfmedelijden, maar geen actie te ondernemen om er iets aan te doen. Die kansen kun je alsnog grijpen, he? Wat houd je tegen om een studie te gaan doen en daar nog 15 werkzame jaren de vruchten van te plukken?
Als je 20 was toen je oudsre dochter geboren is ben je nu pas 48/49 toch? Je dochter heeft helemaal gelijk. Het is niet te laat om alsnog een cursus of een opleiding te gaan doen. Dat je dingen in een andere volgorde hebt gedaan dan de meeste vrouwen betekend niet dat je nu oud bent. Je hebt de rest van je leven nog voor je en kan alsnog studeren en gaan werken. Of reizen en de wereld zien. Ik ken meerdere vrouwen die op latere leeftijd nog een opleiding zijn gaan doen en daarna een leuke baan hebben gevonden. Het leren gaat mss niet zo snel meer als toen je 20 was, maar een hele bak levenservaring maakt het ook weer makkelijker! Dus gauw nadenken en een keus maken wat bij jou past!! Want oud ben je echt nog niet hoor. Dat duurt nog wel 30 jaar 😉