Mathilda: “Ik sta altijd eenzaam en alleen op het schoolplein”

Het schoolplein

Elke ochtend en middag opnieuw. Het was een plek waar mijn dochter zich veilig voelde, een plek waar ze huppelend naartoe ging en met een grote glimlach weer naar buiten kwam. Maar voor mij voelde het als een slagveld. Een plek waar ik me kleiner voelde dan ik wilde toegeven. Ik stond daar, elke dag, alleen.

Mijn dochter zat nu een half jaar in groep 1 en zij deed het fantastisch

Ze had vriendinnetjes, was dol op haar juf en kwam elke dag vol verhalen thuis. Maar ik voelde me er verloren. Elke dag opnieuw stond ik aan de rand van het schoolplein, een plek waar ik mezelf had toegewezen. Niet te dichtbij de andere ouders, maar ook niet te ver weg om helemaal buiten alles te vallen. Een onzichtbare grens die ik mezelf oplegde, alsof ik bang was dat als ik een stap dichterbij kwam, ik weggestuurd zou worden.

Het leek alsof de andere moeders elkaar al jaren kenden

De meeste waren echter nieuw voor elkaar. Ze stonden in groepjes, lachend, pratend, soms in sportoutfits en zonnebrillen op hun hoofd. Ze hadden hun plekken, hun gesprekken, hun vanzelfsprekendheden. Ze lachten om dingen die ik niet begreep, wisselden plannen uit voor speeldates en kinderfeestjes waar ik niet van op de hoogte was. Ik wist niet of het aan mij lag, maar ik voelde het in elke vezel van mijn lichaam: ik hoorde daar niet bij.

Ik probeerde mezelf voor te houden dat het niet uitmaakte

Dat ik hier alleen was om mijn dochter op te halen en dat ik geen behoefte had aan schoolplein-vriendschappen. Maar dat was niet helemaal waar. Natuurlijk wilde ik ergens bij horen. Natuurlijk wilde ik dat iemand me een keer aankeek en vroeg hoe het met me ging. Maar dat gebeurde niet.

Elke dag opnieuw voelde ik de blikken

Niet direct, maar zijdelings, vluchtig, alsof ik werd opgemerkt en weer vergeten in dezelfde seconde. Misschien zagen ze me niet eens echt. Misschien stond ik daar gewoon, net als een verkeersbord dat je elke dag passeert zonder het echt te registreren. Ik had geen aansluiting, geen ingang, en de moed om er zelf een te vinden ontbrak.

Het bracht me terug naar mijn middelbare schooltijd

Naar de lunchpauzes waarin ik nerveus met mijn broodtrommel in mijn handen stond en niet wist waar ik moest gaan zitten. Het gevoel van buitengesloten zijn, van net niet in het plaatje passen. Maar nu was het erger. Nu was ik volwassen, een moeder, en ik dacht dat dit soort gevoelens allang voorbij zouden zijn. Maar hier, op dit plein, gebeurde het opnieuw. Dezelfde onzekerheid, dezelfde onzichtbaarheid. Alleen deze keer stond ik er niet voor mezelf, maar voor mijn dochter.

Ik haatte het om daar te staan

Ik haatte het moment waarop ik de school naderde en al die ouders zag staan, moeiteloos met elkaar pratend. Ik haatte het om mijn telefoon erbij te pakken, om te doen alsof ik druk was, om iets te hebben om mijn handen bezig te houden. Alsof ik niet alleen was, alsof ik een excuus had om niet in die groepjes te hoeven staan. Maar ik was niet druk. Ik was gewoon alleen. En dat voelde pijnlijker dan ik wilde toegeven.

Ik zag hoe andere moeders zich in de groepjes bewogen

Hoe ze elkaar knuffelden bij het weerzien, hoe ze grapjes maakten, hoe ze afspraken maakten voor na school. Hoe ze samen hun kinderen ophaalden en nog een praatje bleven maken terwijl ik me altijd direct omdraaide en naar huis liep. Ik hoorde er niet bij. En hoe langer dit doorging, hoe moeilijker het werd om dat nog te veranderen.

Ik wist niet waarom het me zo raakte

Misschien omdat ik wist dat dit niet tijdelijk was. Dit was de komende jaren mijn realiteit. Elke schooldag opnieuw. Dit is mijn eenzame toekomst. Soms probeer ik mezelf moed in te praten. Dat het niet erg is, dat ik dit gewoon moet uitzitten. Maar eerlijk? Het vreet aan me. Het doet pijn. En ik weet niet hoe ik dit kan veranderen. Het is te laat.

MATHILDA