Hanna: “Mijn zoon werd geschorst, achteraf ben ik alleen maar trots op hem”

Ik had nooit gedacht dat ik ooit een telefoontje van school zou krijgen over de schorsing van mijn eigen kind

Maar die middag was het zover. Mario, mijn zoon, was geschorst. Toen ik de telefoon opnam en de stem van de conrector hoorde, voelde ik meteen dat er iets mis was. Niet zomaar een waarschuwing of een gesprek over gedrag, nee, dit was serieus.

Ik wist nog niet precies wat er gebeurd was, maar terwijl de conrector sprak, voelde ik een rilling over mijn rug lopen

Mario was altijd een jongen met een grote mond, soms een tikkeltje brutaal, maar nooit gewelddadig. Wat kon hij in hemelsnaam gedaan hebben om geschorst te worden? Het klonk als iets groots. Iets wat niet zomaar met een strafwerkje of een oudergesprek opgelost kon worden.

Pas later hoorde ik van Mario zelf en van zijn mentor wat er precies was gebeurd

Het begon in de pauze, op het schoolplein. Een groepje leerlingen had een klasgenoot in het nauw gedreven. Pesten, zoals dat tegenwoordig zo vaak ging. Niet direct slaan of duwen, maar woorden. Giftige woorden. Woorden die evenveel pijn deden als klappen. Woorden die iemand langzaam afbraken. En Mario kon daar niet tegen.

Hij was nooit een kind dat zijn mond hield als hij onrecht zag

Hij was nooit een kind dat wegkeek als anderen gepest werden. Dus hij had ingegrepen. Eerst met woorden, toen met daden. Een duw, een ruk aan een rugzak, en uiteindelijk een klap. Niet zomaar een klap, maar een rake, stomp, in het gezicht van een jongen. Een jongen die misschien thuis leerde dat je sterker stond als je iemand anders kleiner maakte.

Het gevolg?

De leraar had het gezien. En schoolbeleid was duidelijk: fysiek geweld betekende schorsing. Geen discussie, geen verzachtende omstandigheden. De regels waren zwart-wit, en Mario had de grens overschreden.

Ik zat aan de keukentafel terwijl hij, met gebogen hoofd, tegenover me zat

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Aan de ene kant voelde ik trots – hij had opgestaan tegen onrecht. Maar aan de andere kant wist ik ook dat het niet zo werkte. De school kon geen uitzondering maken. Ze moesten handelen zoals ze altijd deden. En dat betekende een officiële schorsing, een vlek op zijn dossier, en een les die hij op de harde manier moest leren.

Ik bleef denken aan de situatie, hoe Mario zich gevoeld moest hebben

Had hij spijt? Had hij zich machteloos gevoeld? Of had hij, op dat moment, echt gedacht dat er geen andere optie was dan zijn vuist te gebruiken? De volgende ochtend zag ik hem aan de keukentafel zitten, zijn boterham nauwelijks aangeraakt. Zijn blik vermoeid, zijn schouders hingen. Dit vrat aan hem. Hij zat er echt mee.

Ik kreeg een e-mail van school met de officiële bevestiging van zijn schorsing

Twee dagen. Hij moest thuisblijven, mocht niet op het schoolplein komen. Twee dagen klonken kort, maar in de wereld van een tiener kon het als een eeuwigheid voelen. Ik wist dat hij zich zorgen maakte over hoe zijn klasgenoten hierop zouden reageren. Was hij nu de agressor? De jongen die geschorst werd? De dader? Terwijl hij in werkelijkheid slechts had willen helpen.

Later die middag zag ik hem naar buiten staren

Zijn telefoon trilde op tafel, maar hij pakte hem niet op. Normaal zat hij de hele dag met zijn vrienden te appen, maar nu bleef het scherm zwart. Had hij al berichtjes gehad? Reacties van zijn klasgenoten? Voelden zijn vrienden hetzelfde als hij? Of zagen ze hem nu als degene die te ver was gegaan?

Het maakte me boos

Niet op Mario, maar op de situatie. Op het feit dat hij nu thuis zat met straf, terwijl de echte pesters waarschijnlijk gewoon weer doorgingen alsof er niets gebeurd was. Ik wilde dat hij zich begrepen voelde. Maar hoe leg je een kind uit dat het leven niet altijd eerlijk is?

Die avond zat hij op de bank, met zijn blik op de tv gericht maar zonder echt te kijken

“Ik zou het zo weer doen,” mompelde hij ineens. Dit was geen roekeloze jongen die zomaar geweld gebruikte. Dit was mijn zoon, die opkwam voor een ander. En toch werd híj gestraft. De dagen gingen langzaam voorbij. Hij probeerde de tijd te vullen met huiswerk. Zijn plek was op school, tussen zijn vrienden. Niet opgesloten in huis als een crimineel. Ik probeerde de sfeer luchtig te houden, hem niet het gevoel te geven dat ik boos was. Maar eerlijk gezegd wist ik zelf niet hoe ik me moest voelen. Tussen trots en frustratie in.

Op de laatste dag van zijn schorsing vroeg hij of ik hem na school op wilde halen de volgende dag

“Gewoon voor de zekerheid,” zei hij. Ik wist wat hij bedoelde. Hij was onzeker over hoe iedereen zou reageren. Zou hij nog steeds dezelfde Mario zijn, of zou hij nu altijd de jongen blijven die geschorst werd?

Toen hij de volgende dag uit school kwam, zag ik de opluchting in zijn gezicht

Zijn vrienden lachten, klopten hem op zijn schouder. Geen vijandige blikken, geen verwijten. Misschien had hij fout gehandeld, maar zijn intenties waren goed geweest. En ergens, diep vanbinnen, wist ik dat hij de juiste keuze had gemaakt. Ook al had het hem een schorsing gekost.

HANNA