Ik had altijd al een kinderwens. Niet zo eentje waarbij ik alles al had uitgestippeld – geen namenlijstje in een notitieboekje, geen babypinterestbord – maar ik voelde altijd: op een dag word ik moeder. Alleen… die man, hè? Die kwam maar niet. Of hij kwam wel, maar dan met bindingsangst, een openstaande relatie of een sterke voorkeur voor een leven zonder kinderen. En ik? Ik bleef hopen. Wachten. Wikken en wegen. Tot ik veertig werd. Toen riep ik: “Dan doe ik het toch gewoon alleen!”
Ik had het allemaal al uitgezocht en toen kwam Jeroen ineens voorbij
Iedereen lachte. Een beetje ongemakkelijk ook. Maar ik meende het. Het was nu of nooit. Ik had het al uitgezocht: trajecten voor alleenstaande vrouwen, donoropties, wachtlijsten. Ik was er klaar voor. En toen. BAM. Liep ik Jeroen tegen het lijf.
Het klopte gewoon
Niet via Tinder. Niet via een vage borrel. Maar gewoon, ouderwets bij de supermarkt. Ik stond te twijfelen tussen feta en mozzarella, hij tikte op m’n schouder omdat ik z’n kar blokkeerde. We maakten een grap over mensen die in de weg staan. En ik voelde het meteen. Hij had zo’n vriendelijke blik waar je automatisch op vertrouwt. We gingen koffie drinken. Daarna eten. Daarna bleef hij slapen. En nog een keer.
Ondertussen lag ik ’s avonds met mijn benen omhoog
We kregen het over kinderen. “Ik wil eigenlijk nog wel vader worden.” Ik heb gehuild. Echt gehuild. Omdat het klopte. Omdat ik voor het eerst dacht: ja, met jou wil ik het wél. We waren nog maar zeven maanden samen toen we de condooms definitief weglegden. Spontaan proberen. “We zien wel,” zeiden we. “We maken het niet te groot.” Maar ondertussen lag ik ’s avonds met m’n benen omhoog tegen de muur en rekende ik m’n cyclus door alsof ik voor een wiskunde-examen zat.
“Misschien is het niet voor ons weggelegd”
Na een jaar niks: IUI. Na drie keer niks: ICSI. Mán, wat een achtbaan. Hormonen die me lieten huilen om een afgekeurde avocado. Echo’s waarbij je steeds meer hoop verloor. En Jeroen, die z’n best deed maar óók gewoon moe werd van alles. “Misschien is het niet voor ons weggelegd,” fluisterde hij op een avond, terwijl ik weer ongesteld was geworden. Ik keek hem aan en knikte. Want ik dacht het ook.
We namen afscheid van het idee
De grens. Die stomme, gemene, keiharde grens. 43. De meeste klinieken stoppen dan gewoon. De kans wordt te klein en de risico’s te groot, zeggen ze. En ergens begreep ik het. Maar het deed zo’n pijn. Ik voelde me gefaald. Mijn lijf had gefaald. En dat terwijl ik me nog zó jong voelde. Zó klaar. We namen afscheid van het idee. Echt. We kochten een camper. We maakten reisplannen. Dronken weer wijn. Gingen wandelen zonder ovulatietesten in onze zakken. En langzaam kwam de rust terug. En de liefde. Gewoon voor elkaar. Zonder project.
“Doe even een test, alsjeblieft”
Tot ik op een ochtend de geur van koffie niet kon verdragen. En ineens moest huilen tijdens een reclame van kattenvoer. Jeroen keek me aan. “Doe even een test, alsjeblieft.” Ik lachte. Dat kan toch niet? Maar toen verschenen daar ineens twee streepjes. Het voelde alsof ik valsgespeeld had in een spel waar ik allang was uitgespeeld.
“Zou je dat nou wel doen, op deze leeftijd?”
Mijn moeder juichte. Mijn vriendinnen stuurden hartjes en champagne-emoji’s. Maar dan kwam het. Het andere geluid. Op verjaardagen. In de supermarkt. “Zou je dat nou wel doen, op deze leeftijd?”, “Weet je zeker dat het goed gaat met de baby?”, “Straks ben je zestig als hij of zij naar de middelbare school gaat.” Soms zeiden ze het recht in mijn gezicht. Soms fluisterend achter m’n rug. En ik? Ik stond erbij met m’n buik in m’n jas en voelde me ineens oud. Te oud. Terwijl ik me zó niet voelde.
En ja, ik twijfel ook weleens
Natuurlijk vraag ik me weleens af hoe het zal zijn. Of ik genoeg energie heb. Of ik mee kan rennen met de rest. Of mijn kind zich straks schaamt. Maar ik denk dat het allemaal wel goed komt. We hebben zoveel liefde om te geven en staan nog zo actief in het leven. En ik heb Jeroen. Die elke echo met tranen in z’n ogen naast me zit. Die met z’n hand op mijn buik in slaap valt. En die zegt: “We doen dit samen, op onze manier. Met grijze haren en al.”
Dus ja. Ik ben 45 en ik ben zwanger.
Het is een wonder. Een cadeautje. Een fucking wonder. En ik ben er elke dag dankbaar voor. Zelfs als ik ’s nachts niet kan slapen. Zelfs als ik weer eens iemand hoor fluisteren. Want ik weet: dit kindje is zó gewenst. Zó hard gevochten. Zó liefdevol ontvangen. En ik? Ik ben er klaar voor. Oud en wel.
JULES
Gefeliciteerd en geniet van dit moois! Fuck de leeftijdsgrens, fuck de haters! Excuse my language..
ik zag toevallig gisteren nog een post over 11 celebrities die na hun 40ste moeder zijn geworden. I praise this. Jouw lichaam had het zo moeten doen anders gebeurde het niet. Dit is voorbestemd en een prachtig geluk! Geniet van elk moment en zorg goed voor jezelf en je kleine (en laat Jeroen je ook goed verzorgen 😉)
gefeliciteerd!! trek je niks aan van de mensen die negatief zijn, dat je wat ouder bent kan inderdaad wat meer risico’s met zich meebrengen ja… maar het hoeft echt niet altijd te betekenen dat het dan altijd misgaat. Laatst was er nog een vrouw in het nieuws, een Duitse vrouw van 66 die was bevallen van een gezonde tweeling! het earen haar 9e en 10e kind. En raad eens? de eerste had ze pas gekregen toen ze 53 was! en dat is nog niet eens het oudste bekende geval. In India is een vrouw op 77 jarige leeftijd nog bevallen van een gezond kind… het was haar eerste en enigste kind!! dus…. de wonderen zijn de wereld nog niet uit. + daarbij, over risico’s gesproken: bestaat het hele leven niet uit risico’s?? we nemen elke dag risico’s grote of kleine, daar ontkom je niet aan.
dus nogmaals: laat de mensen maar lekker kletsen, geniet samen met je man van de zwangerschap en voorbereiding op de komst van de kleine!
Goh, ik dacht toch vrij ruimdenkend te zijn, maar ik weet niet of ik een kind baren op 77-jarige leeftijd nou een wonder vind waar ik echt achter kan staan. De geïnterviewde is aan de oude kant, maar 65, 66 of 77 vind ik toch nog van een andere orde.
Ik hoorde vanmiddag nog over een geriatrische zwangerschap.. op 35! sommigen hoeven maar te blozen en zijn zwanger. voor anderen lukt het niet of minder snel.. Wie ziet hoe het er achter de voordeur aan toe gaat? GEFELICITEERD!
van wensmama naar mama 2be
Ben blij voor jullie, geniet ervan. Elke dag, elke seconde en trek je vooral niks aan van de mening van een ander, dat is verspilde tijd. De mensen die blij zijn voor je en je steunen zijn je tijd waar, de rest lekker laten barsten. Echt!!! GENIET!
Heel veel geluk en liefde toegewenst ❤️
Gefeliciteerd! Mensen hebben altijd wat te zeggen, laat het los en geniet van jullie wonder.
Van harte gefeliciteerd! Natuurlijk ben je relatief oud (en zelfs met 40 al) en natuurlijk zijn de risico’s groter daa 10 jaar eerder, het loopt zoals het loopt en je bent natuurlijk zwanger geworden, dus volgens de natuur kán het. Zo te horen is het héél erg gewenst. Geniet ervan!