Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Een verrassing voor de 40e verjaardag van mijn man. Een nachtje weg, écht even quality time met z’n tweeën. We doen het veel te weinig, want laten we eerlijk zijn: met een peuter is een nachtje weg organiseren bijna net zoveel werk als een kleine week vakantie. Maar deze keer maakten we een uitzondering.
Alles pakken is een al een hele onderneming
Mijn ouders wilden met liefde op onze dochter Raily passen. Ze is twee en had al eens eerder gelogeerd bij mijn ouders toen we een bruiloft hadden. En zoals bij zoveel peuters, horen daar een hele lijst aan essentiële spullen bij naast het reguliere: haar campingbedje, lakentjes, haar nachtlampje, de speciale drinkbeker, haar knuffelkonijn, andere knuffels… Mijn ouders hadden zelf geen bedje, dus dat moest sowieso mee. Plus extra pyjama’s en een reserveslaapzak, want ongelukjes gebeuren altijd net als je ergens anders slaapt. Het kostte ons zoveel tijd om alles bij elkaar te zoeken en bij mijn ouders af te leveren, maar uiteindelijk konden we met een gerust hart vertrekken.
In de auto voelde we ons al lekker ontspannen
De Veluwe was anderhalf uur rijden. In de auto voelde ik eindelijk ontspanning opkomen. Geen speelgoed dat op de achterbank werd gegooid, geen continu “mama, mama, mama” vanaf de autostoel, geen boterhammen die op de grond eindigden. Gewoon wij tweeën, muziek op de achtergrond en het vooruitzicht van een heerlijke avond.
We voelden ons weer even zoals vroeger
We checkten snel in, lieten onze spullen achter in het huisje en gingen meteen door naar het restaurant. Een knusse brasserie met een open haard en een uitgebreide wijnkaart. Perfect. Terwijl we de menukaart doorbladerden, voelden we ons even weer zoals vroeger. Geen zorgen over slaapjes of eetlust van een peuter, geen geknoei aan tafel. Gewoon wij.
Opeens ging mijn telefoon
We proostten. “Op jou,” zei ik, terwijl ik zijn hand pakte. “Op jouw 40e, op ons.” Het eten was heerlijk. We haalden herinneringen op, praatten over de toekomst. Over hoe we in ons volgende huis echt een bad wilden, want wat leek het ons heerlijk om hier straks samen in te duiken met een glas wijn. Het was ontspannend, totdat mijn telefoon ging. Mijn moeder.
Ik voelde meteen wat paniek
Ik keek naar het scherm en voelde een lichte paniek opkomen. Mijn moeder belt niet zomaar. “Even opnemen,” zei ik tegen mijn man, terwijl ik mijn best deed om kalm te blijven.
“Hoi mam, is alles goed?” Ze zuchtte. “Er is niets ernstigs aan de hand, nou ja… voor Raily wel.”
Ik was meteen alert: “Wat is er?”
“Ze heeft haar knuffelkonijn niet. Ze vraagt er al de hele middag naar en is nu anderhalf uur zwaar overstuur in haar bedje. We dachten dat ze wel in slaap zou vallen, maar ze blijft huilen.”
Hoe hadden we dit kunnen vergeten…
Ik sloot mijn ogen en voelde hoe de ontspanning in één klap verdween. Haar knuffelkonijn. Hét knuffelkonijn. Hoe hadden we die kunnen vergeten? Mijn man keek me vragend aan. “We hebben haar knuffel laten liggen?”, fluisterde ik. “Ze is ontroostbaar.”
We moesten naar huis, wat een fiasco
We hadden een extra sleutel van ons nieuwe huis bij moeten laten maken en aan mijn ouders moeten geven. Dat was al weken het plan, maar het was er niet van gekomen. En nu lag de knuffel, samen met een stapel andere belangrijke dingen, achter onze voordeur. Onbereikbaar voor mijn ouders. Mijn man legde zijn vork neer. “We moeten terug, hè?” Ik knikte. Dit was geen peuterdrama dat vanzelf overging. Raily sliep nooit zonder dat konijn en dan was het morgenochtend weer een drama…
Van ontspannen diner naar een nachtelijke rit
We vroegen om de rekening en stapten snel in de auto. Weg rust, weg romantisch nachtje weg. Anderhalf uur heen, knuffel ophalen, anderhalf uur terug. Het eerste halfuur waren we wat stil, ieder verzonken in gedachten. Mijn man vloekte zachtjes toen we achter een vrachtwagen kwamen te zitten. “We hadden ook kunnen zeggen dat ze haar maar even moesten laten huilen…” Ik haalde mijn schouders op. “Dat had ik niet aangekund. En jij ook niet.”
En toen moesten we nog helemaal terug
We reden de straat in en haastten ons naar de voordeur. Mijn man vloekte opnieuw. “Die verdomde sleutel.” We pakten het konijn en de andere vergeten, maar overbodige spullen, en gaven het af bij mijn ouders. Ik kon er niet om lachen. Nog anderhalf uur terugrijden.
We hadden ons hier zo op verheugd
Tegen één uur ’s nachts kwamen we weer in het huisje aan. Mijn ogen brandden van vermoeidheid. Mijn man gooide zijn schoenen uit en liet zich op bed vallen.
“Het bad?” vroeg ik.
Hij lachte droog. “Ik stap erin als jij me erin tilt.”
Ik grinnikte en kroop tegen hem aan. “Misschien morgenochtend.”
Maar we wisten allebei hoe dat zou gaan. Morgenochtend zouden we te moe zijn, te gehaast om weer terug naar huis te gaan. We zouden inpakken, ontbijten, uitchecken, en weer verder met het normale leven. Een romantisch nachtje weg? Verder dan een poging tot waren we niet gekomen…
RAMONA
Goed idee. Of gewoon niets vergeten in te pakken…
Arm knuffelkonijn, helemaal alleen achter de voordeur tussen allemaal overbodig spullen. zo zielig! 😉
ik ben expleegmoeder van 13 kids , biologische moeder van 2 kids en stiefmoeder van 2 kids. en als je feedback wil ben ik beschikbaar
er bestaat niet eens zoiets als een goede ouder. je doet het en hoe je daar instaat bepaalt hoeveel plezier je eraan hebt. en soms is het gewoon niet leuk en kost het je een uitje en heel goed verwoord hoe dat uitpakte, ik vind dat jullie Je prima gedragen hebt als ouder. wij zijn de volwassenen en maken keuzes, ik zou ook naar huis gereden zijn. petje af dat je dit deelt
ik heb 6 kinderen alleen opgevoed na t overlijden van m’n man.ik ken ook geen weekendje weg zonder kinderen.dat is best luxe.dat gedoe met knuffels ook nooit gehad.maar al was t wel zo.een kind geeft t echt wel op hoor.als je maar consequent en duidelijk bent.
De knuffel van mijn dochter was ook een keer zoek. Sliep echt niet zonder. Was waarschijnlijk achter gelaten in een modewinkel in ons dorp. Toch maar even gebeld in de avond. Cheffin was zo vriendelijk om in de winkel te kijken na sluitingstijd. Gelukkig Bibi was daar nog.
Achteraf een mening geven is een beetje gemakkelijk. Jullie hebben er verkeerd aan gedaan om haar knuffel te vergeten. Jullie hebben er goed aan gedaan om terug te rijden. Een kleintje helemaal over haar toeren laten gaan is harteloos. Oma heeft natuurlijk geprobeerd om haar te troosten en te knuffelen. Maar een kleintje heeft ook gevoelens. Voor haar was de situatie niet meer veilig. Ik neem aan dat ik jullie niet de les hoef te leren. Jullie hebben er vast de juiste conclusies uit kunnen trekken. Wat goed is voor een volgende keer. Mijn man heeft lang geleden ook eens onze jongste dochter op twee-en een half uur afstand bij mijn ouders opgehaald. Hij sprong geen gat in de lucht natuurlijk, maar heeft het met liefde voor ons dochtertje en mijn ouders gedaan. De kleine was zó blij om papa te zien, dat maakt alles goed.
Nou Ramona… Als je dacht wat reacties met compassie te krijgen..!!
Tjonge mensen, wát een reacties…, Iedereen zijn frustraties weer eruit gegooid!!
Ik snap je best wel.. Je kindje heeft behoefte aan haar vertrouwde knuffel. Logeren is niet voor elk kind makkelijk.
Je wilt ook je ouders ook niet teveel belasten.
Je hebt behoefte om even samen te zijn, maar wilt tegelijkertijd ook dat Iedereen t fijn heeft…
mijn kleinzoon heeft bij ons altijd een knuffel en bij zijn andere opa en oma ook. mijn dochter heeft er gelijk 6 gekocht zodat ze ze ook regelmatig jan wassen want knuffels zijn vaak toch wel smoezelig en onze kleinzoon vindt een schoon gewassen knuffel ook.prima
Wat een nare reactie van jou zeg! Ieder mens heeft nou eenmaal andere behoeften; als dit gezin bestaat uit twee werkende ouders die een druk leven hebben dan hoef je ze toch niet kwalijk te nemen dat zij heel eventjes wat rust willen om weer op te laden?
Ik had die mogelijkheid ook niet vaak, maar dat wil niet zeggen dat ik dan negatief en jaloers naar andere ouders kijk als zij dat wel kunnen.
Fijn voor je dat jij het zo goed hebt gedaan, hopelijk zien jouw kinderen dat ook in en wordt je flink verwend door hun. En als jij ooit gezegend wordt met kleinkinderen, dan hoop ik dat jij je eigen kids ook rust gunt om tussendoor “op te laden van het ouderschap”.
Geen haar op mijn hoofd om daar mijn dochter voor heen en weer te laten rijden.
Dan maar een nacht afzien. Slaap had ik wel weer ingehaald. Gelukkig hebben onze kinderen geen lievelings knuffels gehad. En konden ze gewoon slapen als de knuffel vergeten was. En ik weet nu al. Als ik straks oma mag worden. Dan slaap ik wel bij hun thuis. Wel zo makkelijk 🙂
Het zou ook handig kunnen zijn om jouw ouders in jullie bed te laten slapen. Riley in haar eigen bed en alles wat daar bij hoort.
herkenbaar. Hier ook een poging tot, totdat de telefoon ging en we hoorden dat er een ambulance opgeroepen was voor onze jongste. Hij was benauwd in coronatijd. Alle alarmbellen gingen af. Uiteindelijk bleek alles gelukkig goed, maar ons weekendje was wel om zeep.
Uiteten is net zo’n verhaal. De twee oudste uit logeren, de jongste gezellig mee. tot hij over tafel spuugde. Wisten wij veel, bleek later dat hij lactoseintolerant was 😔 Schijnt dus te kunnen ontstaan als je erg ziek bent geweest.
wij blijven veilig thuis😅
Oma had niet moeten bellen. Ze heeft toch zelf ook kinderen grootgebracht. Ze was echt wel in slaap gevallen.
Precies dat! Quality time voor papa en mama!
Sorry maar dat krijg je als je je kind dit soort dingen aan went. ik heb er 4 en bij geen van hen heb ik dat gedaan. Alleen in het begin een speentje, maar dat is overal te koop. Wat als zo’n knuffel kapot gaat of kwijt raakt en niet meer te krijgen is. Wat doe je het kind aan? Langzaam de gewoonte afleren. Kijk wat er van komt ……
precies ik gaf metmijn kinderen ook.nooit dezelfde knuffel
Maakte er altijd een smoesje van De andere knuffel wil.ook wel.eens dlleen bij jou zijn.Vonden ze prima
bravo Karen
🤣🤣. Top opmerking
Goed onderbouwd ook. Er worden zinnige dingen gezegd en het enige wat jij doet is iemand uitschelden. Wie is er dan precies een Karen?
dat van het speentje is niet waar. ik had een huilbaby, had net zoals bij u geen lievelingsknuffel, maar na aandringen van de buitenwereld, heb ik ze een speentje gegeven.
bij een bezoek aan een ziekenhuis sloeg de wind in de kinderwagen en weg speen.
onze dame wilde geen andere speen en de huilbaby was terug bij af. Dag en nacht
dat kun je oma toch ook niet aandoen! wat is dit nou??
Ik was zo’n kind en ik kan je vertellen: ik viel zeker niet in slaap. Ik huilde de hele nacht op afwisselend volume.
mijn dochter had ook een knuffel en verloor hem bij ikea. nergens meer te vinden. Nieuwe was niet goed, zat haat geur niet aan. Kind hele nacht verdrietig en mama’s hart gebroken. volgende dag toch maar weer zoeken bij ikea. Nergens. Dan maar een ijsje halen als troost. En daar bij de kassa lag die knuffel. Ben nog nooit zo blij geweest. kon wel huilen van blijdschap. Mensen die zeuren dat je ze geen knuffel moet of mag geven hrbben zelf geen huilbaby gehad neem ik aan. Want dan ben je dolgelukkig als er iets is waardoor je kindje lekker gaat slapen.
precies wat ik ook dacht
onze kleinkinderen hebben hier een andere lievelingsknuffel.soms nemen ze eentje mee..zit ie er niet bij..jammer.ligt er aan hoe je er mee omgaat..even verdrietig..prima..knuffelen..kusjes..verhaaltje helpt ook..
Mijn kinderen hadden ook altijd een lievelingsknuffel, gelukkig nooit vergeten of kwijtgeraakt. Mijn zoon heeft om die reden mijn kleindochtertje nooit aan één bepaalde knuffel laten wennen. Ze slaapt als een roosje zonder knuffel.
Nu al verwend, had ze maar liggen huilen, totdat ze moe was, valt vanzelf in slaap. Of even goed gezegd nu is het afgelopen, dat ze morgen de knuffel gaan zoeken.
Eén nachtje weg hoeft niet ver te zijn. Weg is weg. Zonde om de kostbare tijd samen in de auto te zitten. Ik zou lekker iets binnen een half uur rijden hebben geboekt en de tijd lekker samen in bad (ofzoiets) hebben besteed.
Hebben de buren ook geen sleutel? Persoonlijk vind ik dat altijd wel een prettig idee dat als er iets is, de buren ook even naar binnen kunnen…
Tja, kennelijk hadden ze een nieuw huis, maar er maar 1 of 2 sleutels bij gekregen, want voor de (schoon)ouders moesten ze er al weken eentje bij laten maken… Teveel moeite om even te regelen, kennelijk. En dan nu op de blaren zitten vanwege de laksheid. Daar hebben ze zelf als enige een aandeel in gehad.
Goh, even 3 uur op en neer. Voor een feaking knuffel? Dat kind heeft dus van 19 tot een uur of 23.30 liggen janken?
Wat bezielt je om dan alsnog terug naar je huisje te gaan, wetende dat je een korte nacht hebt en er de volgende ochtend al weer vroeg uit moet?
ik had thuisgebleven en daar genoten van een nachtje samen. lekker genieten van elkaar en uitslapen. Dan hadden jullie een tweede ritje niet hoeven maken.
Toen we doorhadden, bij onze kinderen, welke knuffel de ‘onmisbare knuffel’ werd, hebben we er gelijk meerdere gekocht.
We deden dan standaard een knuffel onder in de luiertas, die vergeet je meestal niet en dan zit er altijd een reserver knuffel in.
En dan nog een knuffel die je telkens omwisselen met de knuffel waar ze mee slapen zodat je ze kan wassen. Door dit al vroeg te doen, wennen ze eraan dat de knuffel ook wel eens in bad moet en dan heel even een zijn vertrouwde geurtje kwijt is maar dat die weer terugkomt als ze ermee gaan slapen.
Misschien volgende keer 2 nachtjes boeken? als dan zoiets als een vergeten knuffel gebeurd heb je ten minste nog een nacht om lekker te genieten….
Goed idee. Of gewoon niets vergeten in te pakken…