Mijn zwangerschap verliep eigenlijk heel rustig. Ik was niet ziek, had geen last van mijn buik of bekken en had geen ongewone eetgewoontes. Aangezien ik een buikslaper ben, was dat wel wat minder geworden en ik had wat last van een paar bultjes op mijn schouders. Ik kon dus heerlijk genieten van het groeien van mijn buik, het getrappel en gehik erin. Heerlijk! Maar naarmate de weken versteken, werden de bultjes ook erger. Ze jeukten zo en deden veel pijn, dat de verloskundige besloot om mij te gaan inleiden.
“Ik denk dat de weeën zijn begonnen”
Zondag 14 januari om 10.00 uur mochten we langskomen. Om 5 uur ‘s ochtends werd ik wakker van mijn buik. Ik had wat buikkrampen, maar niks raars. Om half 9 stond ik op en merkte dat het al wat meer rommelde. Toen mijn man opstond zei ik dat ik dacht dat het weeën waren. Gelukkig hadden we om 10.00 uur de afspraak staan. Toen we daar aankwamen gingen ze gelijk controles uitvoeren. En ja hoor, ik was al aan de gang. Ik had maar 2 cm ontsluiting. Ik mocht nog naar huis en dat wilde ik ook graag. Even douche en nog wat eten en alle spullen voor de kleine meenemen.
Wat was ik blij met de ruggenprik
Eenmaal thuis kwamen de weeën om de 5 minuten en na een snelle douche gingen we na anderhalf uur toch maar weer terug naar het ziekenhuis. Ik had van tevoren aangegeven dat ik een ruggenprik wilde, en wat was ik daar blij mee. De baby lag dicht bij mijn rug en aangezien ik een zwakke rug heb, was ik al bang dat ik de weeën daar goed zou voelen. Zelfs met de ruggenprik heb ik een paar keer van de pijn moeten spugen.
‘Hadden ze dat niet een aantal eerder kunnen voelen?’
We hebben verschillende ploegen zien komen en gaan maar uiteindelijk na 30 uur weeën had ik volledige ontsluiting. Tijdens het voelen vertelde de verloskundige mij dat mijn bekken scheef stonden en daar dus nooit een baby door zou kunnen… Nou lekker dan. Hadden ze dat niet een aantal uur eerder kunnen voelen.
‘Ik voel het mes!’, schreeuw ik
Het was tijd voor de keizersnede. Wat was ik bang en teleurgesteld. Zolang bezig geweest, en het dan niet zelf af kunnen maken. Maar ook wel weer blij, wetende dat ik bijna mijn meisje in mijn armen zou kunnen houden. Op naar de OK. Daar lag ik dan te rillen van angst, kou en uitputting. Alles werd klaargezet en daar gingen ze. Zodra het mes in mijn buik werd gezet begon ik te kreunen en te puffen. ‘Wat is er mevrouw?’, vroegen ze. ‘Het doet zo’n pijn’, zei ik. ‘Wat doet dan pijn?’ ‘Ik voel het mes!’, schreeuw ik een beetje. Ondank de ruggenprik die ik had voor de weeën, was ik niet voldoende verdoofd om het mes niet te voelen. Ik kreeg nog vlug een extra shot waardoor ik van de kaart was. Dus toen ze bezig waren om mijn meisje uit mijn buik te halen, kreeg ik dat niet mee. Ze werd bij mij neergelegd maar ik kon mijn armen niet bewegen en kreeg niet echt mee dat de baby die op mij lag, mijn baby was.
Mijn eerste bewuste moment samen
Toen we de OK uit waren en op de kamer waren, werd gevraagd of ik haar wilde voeden. Langzaam werkte de medicatie uit en kon ik weer bewegen. Dat is mijn eerste moment met mijn baby. Ik werd de OK binnengereden en toen we op de kamer waren, had ik ineens een baby.
Ik baal er nog steeds van dat ik dat bijzondere moment heb gemist
Natuurlijk was ik wel meteen verliefd op mijn meisje. En we zijn onafscheidelijk. Maar als ik van die filmpjes zie waar mensen een keizersnede hebben en dan dat eerste mooie moment samen hebben dat ze de baby zien, baal ik enorm dat ik dat niet heb gehad. Ook al is het anderhalf jaar geleden, ik baal er nog steeds van dat ik dat ene bijzondere moment niet heb kunnen meemaken…
MONIQUE
@hailey.sten.en.mama
