Het was ochtend
Mijn dochters Ally (12) en Dais (9) lagen nog in bed. Terwijl ik in mijn ochtendjas voor het aanrecht stond en naar buiten staarde, voelde ik de spanning alweer opbouwen in mijn borstkas. Maar toen keek ik op de kalender. En toen wist ik het. Het was vandaag. Ally’s schoolkamp. Mijn ogen schoten naar de envelop op tafel. De envelop die ik al dagen zag liggen, maar waar ik niks mee had gedaan. De envelop waarin ik honderd euro had moeten stoppen om het kampgeld te betalen.
Mijn hart sloeg over
Dit meen je niet. Ik had het helemaal vergeten. Mijn bankapp opende ik met klamme handen. 8,73 euro. Achttien cent meer dan gister. Misschien was er ergens een vergeten Tikkie binnengekomen en een kleine rekening betaald. Maar dat kampgeld, dat stond er niet. Hoe kon dit? En toen herinnerde ik het me. De wasmachine. De kreng had het twee weken geleden begeven en moest vervangen worden. Dat was een rib uit mijn lijf. En toen was er de zomervakantie naar Griekenland, geboekt in een opwelling toen ik dacht dat het financieel allemaal best kon. Een paar dure etentjes, een voorschot op de energierekening… en ineens was mijn salaris verdampt.
En alsof het universum me nog een trap na moest geven, had de school natuurlijk aangegeven dat het kampgeld contant betaald moest worden
Niks online overboeking, nee hoor, lekker ouderwets cash. Alsof ik nog in 1995 leefde. Ik kon geen geld pinnen. Help. Ik voelde paniek opkomen. Dit kon toch niet? Ally had het al wéken over dat kamp. Over hoe ze met haar vriendinnen in een tent zou slapen, hoe ze een speurtocht gingen doen, hoe ze eindelijk een paar dagen ‘vrijheid’ zou hebben. En nu kon ik het niet betalen?
Mijn blik dwaalde door de kamer
Waar kon ik geld vandaan halen? De boodschappentas? Nee, daar zaten alleen oude kassabonnetjes en verpieterde rozijntjes in. Mijn jaszakken? Misschien een verdwaalde twee-euromunt. En toen zag ik ze. Bovenop de kast in de woonkamer. De spaarpotten van mijn dochters.
Mijn maag draaide zich om bij de gedachte alleen al
Maar dit was een noodgeval. Een moederlijke crisis. Ik kon Ally niet vertellen dat ze niet mee kon. Dat zou haar sociale leven verwoesten. Ik liep naar de kast, pakte eerst de spaarpot van Ally, het was immers haar reisje. Ik zette de pot op tafel. Dit voelde zo fout. Maar er was geen andere optie. Toch? Met een diepe zucht deed ik voorzichtig de deksel open. Het geluid van muntjes die tegen elkaar tikten was oorverdovend in de stille kamer. Ik sloot even mijn ogen. Dit was geen keuze meer. Dit was overleven.
Ik begon het geld te tellen
Alleen de biljetten. Mijn hart bonsde in mijn keel. Dit geld was voor haar, niet voor mij. Maar als ik het nu niet gebruikte, dan stond Ally morgen als enige op het schoolplein terwijl de bus zonder haar wegreed. Ze had geld zat. Er bleef nog ruim 110 euro over in haar spaarpot. Met een diepe zucht propte ik het geld in een envelop en legde die snel in haar tas.
De meiden liepen de trap af naar beneden
Ik voelde ik een steek van schuld. Ally had er echt zin in. En ik had haar spaarpot leeggehaald. ‘Mam, weet je waar mijn spaarpot is?’ vroeg ze plots. Mijn hart stopte. ‘Ehh, vast ergens op je kamer, schat,’ mompelde ik, terwijl ik overdreven druk deed met het ontbijt. Ze haalde haar schouders op. ‘Nou ja, ik zoek wel als ik terug ben. We mogen toch niets zelf kopen tijdens kamp.’ Ik knikte snel. Ik zei: “Het geld zit in een envelop in je tas” en gaf haar een extra knuffel.
De rest van de dag voelde ik me opgejaagd
Elke keer als ik een munt hoorde vallen, kreeg ik een paniekaanval. Wat als ze erachter kwam? Wat als ik het nooit terug kon leggen? Ik stelde me voor hoe Ally thuiskwam en haar spaarpot open deed, haar ogen groot van schrik. Ik moest dat geld op tijd terugleggen.
Een paar dagen later werd gelukkig mijn salaris gestort
Op vrijdag, toen Ally nog op kamp was, haalde ik opgelucht adem. Ik had het bedrag terug bij elkaar. Stiekem legde ik de biljetten terug in Ally’s spaarpot. Net op tijd. Ik moest echt zorgen dat ik wat reserves kon opsparen. Dat bleek maar weer. Die avond, vlak voordat ze thuiskwam, keek ik mezelf aan in de spiegel. Moederschap was soms gewoon overleven. En in mijn geval: op het randje van crimineel gedrag. Maar goed, Ally had een topkamp gehad, en daar ging het om. Toch?
CLAIRE
