Ik dacht terug aan hoe het ooit was
Hoe mijn man Mathijs en ik, ondanks alles, altijd probeerden om het voor onze dochter Aranka goed te doen. Hoe we afspraken maakten, hoe we samen de verantwoordelijkheid droegen. Hoe we haar altijd lieten voelen dat ze niet hoefde te kiezen, dat ze bij ons allebei thuis was. En nu voelde het alsof dat alles niets meer betekende. Alsof hij een nieuwe start had gemaakt, zonder haar echt mee te nemen.
Mijn gedachtes maakten me misselijk
Bah. Dit was niet hoe het hoorde. Ouderschap hield niet op bij een nieuwe relatie. Een kind hoorde er altijd bij. Ook op vakantie. Juist op vakantie. Aranka probeerde zich groot te houden, maar ik zag het in haar houding. Ze glimlachte wanneer ze over de vakantie van haar vader hoorde, maar haar ogen spraken boekdelen. Haar ogen bleven net iets langer hangen op foto’s van het gezin samen. Ze zei niets, maar ik wist dat ze het voelde. Het besef dat ze niet belangrijk genoeg was om deel uit te maken van deze reis.
De dagen tikten voorbij en ik merkte dat Aranka zich meer terugtrok
Waar ze normaal met enthousiasme over haar dag vertelde, werd ze nu stiller. Het leek alsof ze zichzelf had aangeleerd niet te veel emotie te tonen, alsof ze wilde laten zien dat het haar niet uitmaakte. Maar ik zag het wel. Elke keer dat er een berichtje binnenkwam over de vakantie, een planning, een foto van de koffers, deed dat iets met haar ogen. Ze probeerde zich eroverheen te zetten, maar het bleef haar achtervolgen.
Ik vroeg me af of Mathijs het doorhad
Misschien was het een bewuste keuze, misschien hadden ze gewoon niet aan haar gedacht. Maar dat laatste kon ik me bijna niet voorstellen. Hoe vergat je je eigen kind? Hoe boekte je een vakantie zonder een seconde na te denken of zij ook mee zou moeten?
De dag dat ze daadwerkelijk vertrokken, was het alsof er een steen op mijn borst lag
Ik kan dat gevoel niet anders benoemen. Ik zag Aranka naar haar telefoon kijken, zag hoe ze zich inhield om niet steeds op social media te kijken. Maar ik wist dat het haar bezighield. ’s Avonds lag ze stil in bed, haar gezicht naar de muur. Ik wilde haar troosten, maar ik wist niet hoe. Geen woorden konden goedmaken wat haar vader had gedaan. Geen knuffel kon de leegte vullen die hij had achtergelaten.
Ik haatte het
Ik haatte hoe ze zich nu voelde. En ik haatte dat ik niets kon veranderen. Want de realiteit was dat hij haar vergeten had, en daar kon ik niets aan doen. Ze begon zicht langzaam te uiten. Ze zei dat ze zich verdrietig voelde. Alsof ze iets mistte. En dat was natuurlijk ook zo. “Hij heeft me zo gekwetst”, zei ze. “Hoe kan hij dit ook nog goedmaken? Hoe gaat hij dit fixen?”. Misschien is de relatie nu stuk.
De week waarin haar vader weg was, voelde Aranka zich verloren
Ze probeerde haar dagen te vullen met vriendinnen, maar telkens als ze thuis kwam, was ze stil. Ze zocht wederom afleiding in haar telefoon, maar ik wist dat ze geen berichtjes van haar vader kreeg. Dat deed het meeste pijn. Niet alleen was ze niet meegevraagd, maar hij leek haar tijdens de vakantie ook nog eens compleet te vergeten. Of misschien dacht hij dat Aranka daar geen behoefte aan had. Foto’s van hun, van dàt gezin.
Elke dag scrolde ze gedachteloos door Instagram en Facebook, hopend op een teken van haar vader
Een simpel berichtje, een foto waarin ze toch op de een of andere manier genoemd werd. Maar er kwam niets. Geen bericht. Geen enkele bevestiging dat ze nog in zijn gedachten was.
Op een middag zag ik haar bij het raam zitten, starend naar buiten, haar gezicht leeg en afwezig
Alsof ze probeerde niet te voelen hoe erg het haar eigenlijk raakte. Ik wilde iets zeggen, haar troosten, maar ik wist dat ik niets kon zeggen om deze pijn weg te nemen. Dus ging ik naast haar zitten, stil. Mijn aanwezigheid was het enige wat ik haar kon geven.
Toen Mathijs en zijn gezin terugkwamen, hoorde Aranka dat ze een geweldige tijd hadden gehad
Het was fantastisch, zeiden ze. De kinderen hadden genoten, Gina straalde op de foto’s. Aranka glimlachte en knikte beleefd, maar ik zag het. Het kleine moment van leegte in haar ogen, de snelle slik in haar keel voordat ze wegkeek. Ze wist nu waar ze stond. Ze wist nu hoe makkelijk ze over het hoofd werd gezien. Ik zou haar nooit het gevoel geven dat ze ergens niet bij hoorde. Nooit zou ik haar laten twijfelen of ze belangrijk genoeg was. Want dat was ze. Ze verdiende zoveel beter. Zoveel beter dan dit…
MAE
