Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Toen ik zwanger was van onze eerste, hoopte ik dat Berry’s ouders een grote rol in het leven van onze kinderen zouden spelen. Mijn eigen moeder was al overleden, en mijn vader verdween uit mijn leven toen ik vijf was. De gedachte dat mijn kinderen wél een betrokken opa en oma zouden hebben, troostte me. Maar al snel bleek dat een illusie.
“Onze taak zit erop”
Toen onze oudste, Mason, werd geboren, had ik verwacht dat Berry’s ouders dolenthousiast zouden zijn. In plaats daarvan kregen we een beleefde felicitatie en een kort bezoekje in het ziekenhuis. Ze hielden Mason even vast, gaven hem een kus op zijn voorhoofd en vertrokken na een half uur met de woorden: “Geniet ervan, wij hebben het allemaal al gehad. Onze taak zit erop.” Die woorden bleven hangen. ‘Al gehad’? Alsof het een soort fase was die nu voor hen afgesloten was. Ik probeerde het positief te bekijken. Misschien moesten ze wennen aan hun nieuwe rol als grootouders.
Ze willen nu hun eigen leven leiden
Maar na de geboorte van onze tweede, Mila, en later onze jongste, Finn, werd het alleen maar duidelijker: ze voelden zich totaal niet verantwoordelijk voor een band met hun kleinkinderen. Toen ik Berry erover aansprak, haalde hij zijn schouders op. “Zo zijn ze gewoon,” zei hij. “Ze hebben hun vier kinderen goed opgevoed, nu willen ze hun eigen leven leiden.”
Zelfs op een verjaardag langskomen bleek lastig
Berry’s ouders wonen op vijf minuten rijden. Maar we zien ze amper. Als ze in Nederland zijn – want de helft van het jaar zitten ze in hun huis in Spanje – doen ze geen enkele moeite om de kinderen te zien. Ik heb het geprobeerd, echt waar. Toen Mason zijn eerste verjaardag vierde, stuurde ik weken van tevoren een uitnodiging. De reactie? “We zijn er niet maar komen een andere keer langs” Die ‘andere keer’ kwam nooit. Bij Mila en Finn bleef het bij een ‘gefeliciteerd’. Ik stuurde van alle kinderen foto’s van mijlpalen, maar er kwam zo weinig of zelfs geen reactie dat ik er langzaam aan mee ben gestopt.
“Het komt nu niet uit”
Een keer stond ik met de kinderen voor hun deur, zomaar spontaan, om een tekening af te geven. De auto’s stonden op de oprit, dus ik wist dat ze thuis waren. Maar nadat ik had aangebeld, duurde het een minuut of twee voordat er beweging kwam. Mijn schoonmoeder opende de deur op een kier en keek verbaasd. “Oh, hallo. Wat is er?” Ik legde uit dat de kinderen iets voor hen hadden gemaakt. “Oh, wat lief,” zei ze vlak, terwijl ze de tekening aannam. “Maar het komt nu niet zo uit, we hebben net geluncht en ik wilde even gaan rusten.”
Er is nul interesse of betrokkenheid
Ze hebben nooit eens opgepast, terwijl Mason nu toch al 7 jaar is. Zijn nooit komen kijken bij een voorstelling van school of op de opa en oma ochtend van het kinderdagverblijf, ze zijn nog nooit komen kijken bij de voetbal of toen Mason ging afzwemmen. Er is nul interesse of betrokkenheid. Zelfs met kerst, een moment waarop ik dacht dat familie vanzelfsprekend samenkwam, gaven ze aan dat ze ‘geen zin hadden in drukte’. We moesten onze plannen maar met mijn familie maken – een pijnlijke opmerking, gezien het feit dat die er nauwelijks meer is.
Spanje is voor hen, niet voor ons
Ik had gehoopt dat ze ons misschien een keer uit zouden nodigen in hun Spaanse huis, maar dat werd direct de kop ingedrukt. “Dat is ons plekje, onze rust,” zei mijn schoonvader. “Daar zijn we niet met familie bezig.” Dat deed pijn. Mijn kinderen vroegen regelmatig waarom opa en oma altijd in Spanje waren en nooit vroegen of ze mee mochten. Ik kon er geen goed antwoord op geven. Toen Berry voorzichtig opperde dat het misschien leuk zou zijn om een keer samen te komen in Spanje, kreeg hij een duidelijke ‘nee’. “Wij hebben onze kinderen grootgebracht, nu genieten we van onze tijd. We zien jullie wel weer in Nederland.”
Ik moet de teleurstelling proberen los te laten
Ik heb lange tijd geprobeerd hun houding te veranderen. Ik nodigde ze uit, hield ze op de hoogte, gaf hints dat de kinderen hen misten. Maar op een gegeven moment moest ik de realiteit accepteren: zij wilden deze rol niet. Het deed pijn, en het doet nog steeds pijn. Niet eens voor mezelf, maar voor mijn kinderen. Ze zullen nooit die warme, betrokken grootouders hebben die ik hen zo had gegund.
Gelukkig hebben we vrienden en andere familieleden die er wél voor ons zijn. En ik? Ik kies er nu voor om de energie die ik in hen stak, te steken in de mensen die er wél willen zijn.
SHANA
Sorry hoor maar wat is die echtgenoot een slappe hap. Het zijn zijn ouders, hij hoort ze een reprimande te geven, de les te lezen en zeggen meer intersse te tonen in hun kleinkinderen. In plaats van zich af te maken met “ze hebben 4 kinderen goed opgevoed dus ze hebben hun taak vervuld”. Ehm ze hebben er zelf voor gekozen kinderen te krijgen dus wist niet dat het aa ‘taak’ was. Echt een slappeling van een kerel, hoor. En dat valt me wel vaker op in deze artikelen dat de vrouwen hun slappe houding van hun partners maar goed praten.