Mijn bevalling was een hel
Ik kan het niet anders omschrijven. Vanaf het moment dat de weeën begonnen, voelde het alsof mijn lichaam werd verscheurd. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk. Daantje was groot. Al in de zwangerschap had de verloskundige aangegeven dat zij bovengemiddeld zwaar zou zijn, maar ik had nooit gedacht dat dat zo’n impact zou hebben op de bevalling. De uren trokken voorbij en met elke perswee verloor ik een stukje van mezelf. De druk was ondraaglijk, mijn lichaam werkte tegen. Toen ze er uiteindelijk uitkwam, voelde het alsof ik was gescheurd tot op het bot.
Ze vertelden me later dat het een totaalruptuur was
Graad vier. Compleet doorgescheurd, van voor naar achter. Maar op dat moment kon ik niet nadenken, niet voelen, behalve die ene allesoverheersende pijn. Ik moest gehecht worden, onmiddellijk. Ze plaatsten snel een verdoving. Mijn benen werden in beugels gelegd, de artsen boog zich over me heen en begonnen met naaien. Hoeveel hechtingen het waren? Ik weet het niet precies. Volgens mij rond de dertig? Het deed er niet toe, ik probeerde alleen te overleven.
De eerste dagen na de bevalling was alles wazig
De adrenaline hield me op de been. Ik was bezig met Daantje, met voeden, met proberen te begrijpen dat ik nu moeder was. Maar de pijn bleef. Waar anderen spraken over ‘ongemak’ of ‘een beurs gevoel’, voelde het bij mij alsof ik bij elke beweging opnieuw werd opengetrokken. Het brandde, het stak, het voelde niet goed.
Thuis begon ik langzaamaan door te krijgen dat er iets niet klopte
Zitten was een marteling. Zelfs met een speciaal kussen voelde ik een constante druk, alsof er iets mis zat. Plassen deed ondraaglijk veel pijn. Ik hield mijn adem in en hoopte dat het snel voorbij was, maar het voelde alsof mijn lichaam niet meer werkte zoals het hoorde. Na weken durfde ik eindelijk voorzichtig in de spiegel te kijken. En toen wist ik het zeker: dit was niet goed.
Er zaten harde bobbels, de huid was ongelijk, en sommige hechtingen leken helemaal verkeerd te zijn gezet
Ik had een vreemde druk, alsof er constant iets tussen zat wat er niet hoorde. Tijdens het lopen voelde ik het schuren. Als ik te lang stond, trok het alsof mijn hele onderlichaam werd samengetrokken. Seks? Niet te doen. De eerste keer probeerden we voorzichtig, maar ik kromp ineen van de pijn. Alsof ik opnieuw scheurde. Het voelde niet als mijn lichaam. Dit was niet normaal.
Ik zocht online naar vrouwen met soortgelijke klachten
Ik kwam verhalen tegen die mijn vermoeden bevestigden: ik was verkeerd gehecht. Dat verklaarde alles. De pijn, de druk, het gevoel dat er iets niet klopte. Sommige vrouwen vertelden dat ze opnieuw geopereerd moesten worden om de schade te herstellen. Anderen waren jaren later nog steeds aan het worstelen met de gevolgen.
Het besef sloeg in als een bom
Dit was niet iets wat vanzelf over zou gaan. Dit was niet iets wat een beetje tijd of rust zou oplossen. Mijn lichaam was verkeerd hersteld en ik zat ermee opgescheept. Elke keer als ik Daantje optilde, voelde ik het trekken. Elke keer als ik hurkte om haar in bad te doen, voelde ik het steken. Elke keer als ik probeerde te genieten van een moment zonder pijn, herinnerde mijn lichaam me eraan dat het nooit meer hetzelfde zou zijn.
De klachten werden erger naarmate de tijd vorderde
Lopen voelde alsof er een blok beton aan mijn onderlichaam hing. Soms voelde ik een scherpe, brandende pijn uit het niets, zelfs als ik alleen maar stil zat. Het ongemak was niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik was continu bezig met hoe ik stond, zat of liep. Alles moest bewust en voorzichtig. Intiem zijn met mijn man? Onmogelijk. De angst voor pijn had zich diep in mijn hoofd genesteld.
Na een paar maanden durfde ik weer te sporten, in de hoop mijn lichaam sterker te maken
Maar zelfs lichte oefeningen veroorzaakten direct scherpe steken. De eerste keer dat ik probeerde een sprintje te trekken naar de huilende Daantje in de box, voelde het alsof mijn hele onderlichaam openbarstte. Ik moest me vastgrijpen aan de leuning en op mijn tanden bijten om niet te schreeuwen. Hoe kon dit mijn nieuwe realiteit zijn?
Ik werd steeds voorzichtiger
Te voorzichtig. Op de momenten dat ik moeder moest zijn – actief, sterk, speels – voelde ik me beperkt. Ik kon niet rennen, niet lang hurken, niet op de grond spelen zonder dat het pijn deed. Zelfs een simpele wandeling naar de supermarkt voelde als een opgave. Alsof er iets constant tegenwerkte in mijn lichaam, alsof ik gevangen zat in een verkeerd gerepareerd omhulsel.
Mijn energie begon af te nemen
Niet alleen door de slechte nachten met Daantje, maar ook door de constante pijn en de stress die het met zich meebracht. Ik werd kortaf, gefrustreerd. Mijn hoofd wilde alles, maar mijn lichaam werkte niet mee. Zelfs simpele dingen, zoals lang staan tijdens het koken, putten me uit. Ik had het gevoel dat ik mezelf verloor in een eindeloze cyclus van pijn en teleurstelling.
Op een avond, na een lange dag, stond ik in de badkamer en keek ik naar mezelf in de spiegel
Dit kon niet langer. Ik kon hier niet mee blijven leven. Dit was niet het moederschap dat ik voor ogen had. Dit was niet het lichaam waarin ik me thuis wilde voelen. Ik pakte mijn telefoon en zocht naar een specialist. Iemand die me kon helpen. Iemand die zou luisteren. Dit was niet normaal. Dit hoorde niet zo te zijn. Ik weigerde om hier de rest van mijn leven mee rond te lopen. Het was tijd om hulp te zoeken. Aan alle andere moeders wil ik zeggen: accepteer geen pijn, het hoort niet. Ik heb er veel te lang mee doorgelopen.
NANDA
