Mae: “Mijn ex-man zei: “Kan Aranka een paar dagen extra bij je blijven?”, hij ging met zijn nieuwe gezin op vakantie maar zonder onze dochter, hoe kon hij dit doen?”

Het nieuws kwam als een klap in mijn gezicht

Aranka had het me terloops verteld, alsof het iets kleins was. Ze gingen op vakantie. Mathijs (mijn ex, Aranka’s vader), Gina (zijn nieuwe vrouw) en haar kinderen. Alleen zonder Aranka. Ze was niet meegevraagd. Niet eens genoemd in de plannen. Ze mocht niet mee. Dat was heel erg duidelijk.

Het duurde een paar seconden voordat de woorden binnenkwamen

Ik voelde steken in mijn buik. Aranka was altijd onderdeel geweest van dat gezin. Ze speelde met de kinderen van Gina, vierde feestdagen mee, voelde zich er thuis. En nu werd ze buitengesloten. Uitgesloten van iets wat een gezinsvakantie moest zijn. Een vakantie waar zij blijkbaar geen deel van uitmaakte.

Mathijs appte mij nog

“Kan Aranka een paar dagen langer bij jou blijven in de vierde vakantie week Ze kan in de week als de school weer begint extra bij mij zijn.” Ik hem dit ook wel eens gevraagd, alleen met het grote verschil dat ik niet zónder haar op vakantie ging. Natuurlijk gaat ze mee, zonder haar geen gezinsvakantie.

Ik wist niet wat ik erger vond: het feit dat ze niet mee mocht, of het feit dat ze het zo luchtig bracht, alsof ze haar teleurstelling had weggeduwd

Alsof ze zich er al bij had neergelegd. Alsof ze het normaal vond. Maar dat was het niet. Dit was niet normaal. Het bleef maar in mijn hoofd zitten. Waarom? Waarom was ze niet uitgenodigd? Het was niet zo dat ze moeilijk was, integendeel. Ze voelde zich altijd thuis bij Mathijs en Gina. Ze was goed met de kinderen, hielp mee, hoorde erbij. En nu ineens niet meer? Wat was er veranderd?

Ik probeerde me voor te stellen hoe ze zich moest voelen

Hoe het zou zijn om te zien hoe haar vader en zijn nieuwe gezin samen koffers pakten, plannen maakten, de auto inlaadden. Hoe het zou voelen om achter te blijven, terwijl de anderen samen vertrokken. Hoe het zou zijn om te beseffen dat je vader ervoor had gekozen jou thuis te laten. Dit zal toch wel iets met haar zelfbeeld en zelfvertrouwen doen?

Het deed enorm pijn

Alsof er iets werd afgenomen wat vanzelfsprekend had moeten zijn. Een vakantie, een kans om samen herinneringen te maken. Maar vooral het gevoel ergens bij te horen. En dat laatste deed het meeste pijn. Ik voelde woede opkomen, een brandend onrecht dat ik niet kon negeren. Niet alleen voor Aranka, maar ook voor mezelf. Dit was niet zomaar een gemiste vakantie. Dit was een signaal. Een teken dat zij – en daarmee ook ik – minder telden in zijn nieuwe leven. Alsof de tijd die we samen hadden gehad steeds verder naar de achtergrond verdween. Alsof zij steeds minder belangrijk werd.

Matthijs had Aranka zo gekwetst

Ik zag het gebeuren. Hoe kon Matthijs voor deze keuze kiezen? Was het onder invloed van zijn nieuwe vrouw? Ik begrijp zo goed dat Aranka ook bij haar vader wil zijn. Ze hoort ook daar thuis. Zij voelt dat zo. Voelt dat Matthijs dat dan anders? Ik wilde eigenlijk met hem praten. Vragen of hij zich wel bewust was van wat hij had aangericht. Of moest ik dat juist niet doen? Ook ik zat met deze situatie. En ik wilde het beste voor Aranka.

WORDT VERVOLGD….

MAE