Mijn naam voelde al jaren als een jas die niet meer paste
Ik weet nog goed dat ik als klein meisje mijn naam oefende op papiertjes. Met mooie krullen, hartjes boven de i’s, en soms een andere achternaam erachter, als ik droomde over later. Toen vond ik het nog een soort van mooi. Toen hoorde die naam nog bij het meisje dat ik dacht te moeten zijn.
Maar ergens onderweg begon het te wringen
Eerst zachtjes. Dan weer fel. En nu – nu ik 47 ben – weet ik het zeker: ik wil niet meer zo heten. Ik wil mezelf niet meer hoeven uitleggen
Ik heet Elly
Of ja… zo heet ik volgens mijn paspoort. Maar als mensen me zo noemen, voel ik me letterlijk een beetje kleiner worden. Elly is het meisje van vroeger. Het meisje dat haar mond hield. Die probeerde te voldoen aan alles wat er van haar verwacht werd. Die glimlachte terwijl ze vanbinnen huilde. Die zichzelf kwijtraakte in een huwelijk waarin ze niet werd gezien, niet werd gehoord. Die zichzelf verloor in moederschap, in mantelzorg, in alles wat moest.
Elly
Het klinkt bijna schattig. Maar ik ben niet meer schattig. Ik ben sterk. Ik ben wakker geworden. Mijn nieuwe naam voelt krachtiger
Een paar jaar geleden begon ik mezelf voor de grap Emma te noemen in gedachten
Geen drastisch verschil, misschien. Maar in mijn hoofd voelde het als dag en nacht. Emma stond rechtop. Emma zei nee. Emma wist wie ze was. Ze wist het niet altijd meteen zeker, maar ze bleef wél staan als de wind opstak.
De andere naam
Toen een vriendin me ooit vroeg: “Hoe zou je jezelf heten als je het nu zelf mocht kiezen?”, floepte het eruit. Emma. Zonder twijfel. En haar reactie was zó vanzelfsprekend: “Dat past bij je.” Sindsdien bleef het hangen.
Ik vertelde het eerst aan mijn dochter
Ze keek me aan, knipperde met haar ogen en zei: “Ik snap het eigenlijk wel.” En toen: “Ik vind het best cool van je.” We hebben samen zitten lachen over hoe vreemd het zou zijn als ze me ooit Emma zou gaan noemen. Maar ergens, diep vanbinnen, vond ze het ook logisch. Want zij heeft ook de transformatie gezien. De verandering. Ze weet hoe ik ben opgekrabbeld na die depressieve jaren. Hoe ik opnieuw moest leren kiezen voor mezelf. Hoe ik afscheid heb genomen van het oude, zuchtende leven waarin ik mezelf was kwijtgeraakt.
Mijn moeder begreep het niet
Ze vond het overdreven. “Je heet toch gewoon Elly? Dat hebben we je niet voor niets gegeven.” Ik voelde de schuld meteen opkomen. Alsof ik haar iets afnam. Alsof ik ondankbaar was voor mijn afkomst, mijn geschiedenis, mijn kindertijd.
Maar dat was het niet
Het ging juist om het loslaten van wat niet meer paste. Van wat pijn deed. Van wat me tegenhield. Ik probeerde haar dat uit te leggen, maar ik zag haar gezicht verstrakken. Misschien snapte ze het wel een beetje, maar het was te ongemakkelijk om er echt ruimte voor te maken.
Ik deed het toch
Ik vulde de formulieren in. Ging naar de gemeente. Betaalde de leges. En ineens stond daar een officieel document waarin ik Emma genoemd werd. Ik had tranen in mijn ogen. Niet omdat ik verdrietig was, maar omdat ik me zó licht voelde. Alsof ik eindelijk op papier werd wie ik al lang voelde dat ik was.
En toch bleef het gek
Mijn beste vriendin noemde me voor het eerst Emma aan de telefoon. We schoten allebei in de lach. “Sorry, ik moet even wennen,” zei ze. Maar daarna: “Maar eigenlijk klinkt het zó goed. Zó jij.”
Op werk is het nog wennen
Sommige collega’s doen hun best. Anderen vergeten het steeds. Sommigen begrijpen het, anderen maken er grapjes over. Dat is oké. Ik voel me niet meer verplicht om mezelf uit te leggen. Wie het snapt, snapt het. En wie niet, hoeft het ook niet te begrijpen.
Dit gaat niet over een naam
Dit gaat over mezelf serieus nemen. Over ruimte maken voor wie ik ben geworden. Over het laten rusten van het meisje dat zich liet wegcijferen. Dit gaat over thuiskomen in mezelf.
Een nieuwe ik
Mijn naam mag dan maar een paar letters verschillen van mijn oude naam – voor mij voelt het als een nieuw hoofdstuk. Eentje waarin ik zélf schrijf, zélf kies, en zélf besta. Zonder toestemming. Zonder schuldgevoel. Gewoon… als Emma.
EMMA
Prima toch, ik heb ook mijn naam veranderd. Ik wilde niet meer geassocieerd worden met de persoon die ik ooit was en waar ik vandaan kwam. Nu scheelt het voor mij dat ik geen contact meer heb met familie dus zij weten het ook niet. Maar van de collega’s van destijds die ik het moest mededelen heb ik niet echt rare reacties gehad. En mochten ze dat wel gedaan hebben dan had ik me er niks van aangetrokken, het is mijn beslissing. Je hebt het maar te accepteren. Dus heel goed dat je hebt gedaan wat voor jou het beste is!
Prima toch? Het ongemak bij collega’s is over zodra je een keer van baan wisselt. Probleem opgelost.