Marjolein: “Ik wandel buiten met mijn kleindochter, als ik even op mijn telefoon schreeuwt ze opeens: “Help oma, snel!”, ik schrik me rot, wat kon er zo plots zijn?!”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Ik las de oproep voor onder andere ludieke verhalen, nou die heb ik zeker. Die ene dag met mijn kleindochter Femm (3) zal me altijd bijblijven…

Na de lunch gaan we altijd even naar buiten

Het was een mooie voorjaarsdag. De kamerdeur naar de tuin stond al even open zodat we konden genieten van de zon. Femm liep in en uit de tuin terwijl ik de lunch opruimde. Na de boterham gaan we altijd even naar buiten. Voordat we buiten zijn gaat er altijd een heel proces aan vooraf voordat Femm er klaar voor is. Maar ach we hebben alle tijd op zo’n dag.

Ze wil altijd iets meenemen naar buiten

Femm, kijkt me met haar grote blauwe ogen aan terwijl ze haar poppenwagen stevig vasthoudt. “Oma, ik wil hem weer mee!” Ik zucht. Elke keer hetzelfde liedje. Zodra we naar buiten gaan, móet die kinderwagen mee. Niet dat zij er lang mee loopt, want meestal ben ík degene die ermee eindigt. Toch stem ik toe. Alles voor een ontspannen wandeling. Ze houdt de kinderwagen stevig in haar kleine handjes. Vandaag lijkt ze het goed vol te houden, ze duwt hem met een trots voort over de stoep. Dat alleen al maakt het de moeite waard. Ik pak even mijn telefoon, want ik wil graag een foto maken.

Ik schrik als ik haar ineens hoor gillen

Net als ik begin te ontspannen, hoor ik een plotseling gil.

“Oma, help!! Snel, anders is het te laat!” 

Ik schrik me rot. Ik snel naar haar toe. Femm staat verstijfd naast de kinderwagen, haar handjes voor haar mond. Ik buig me over het wagentje en verstijf. Daar, tussen de dekentjes, zit iets wat ik hier absoluut niet had verwacht…

Een konijn. Roos haar konijn, mijn oudere kleindochter.

Ik hap naar adem. “Femm, wat heb je gedaan?”

“Ik wilde hem meenemen, oma,” zegt ze zachtjes. Hij was zo alleen in het hok.” 

Mijn gedachten gaan alle kanten op

Hoe ga ik dit in hemelsnaam oplossen? Dat beest kan er elk moment uitspringen en de straat op rennen! Haar grote zus is dol op het konijn. Ik moet er niet aan denken dat ik haar moet zeggen dat het konijn weg is door mijn toedoen. Mijn gedachten schieten alle kanten op. Rustig blijven. Geen paniek. Maar wat moet ik nu? 

Femm probeert mij gerust te stellen

Voorzichtig trek ik de dekentjes een beetje strakker om het konijn heen, in de hoop dat het zich veilig voelt en niet ineens besluit te vluchten. “Liefje, we kunnen hem echt niet zomaar meenemen. Wat als hij schrikt en wegloopt?” Femm kijkt sip. “Maar hij vindt het wel fijn, oma. Kijk maar, hij blijft zitten!”

Dat is waar, het beest lijkt verrassend ontspannen, maar dat kan elk moment veranderen. Ik weet dat ik nu tactisch moet zijn. Ik ben bang dat als de kinderwagen beweegt, het konijn ook gaat bewegen. “Femm, dit is niet zomaar een pop die je terug in een bedje legt. Dit is een levend dier.” Ze antwoordt: “Ja oma, en kijkt wat betrapt naar de grond.”  

Dan bedenk ik me iets

Timothy. Mijn zoon, Femm’s vader, is loodgieter en werkt vaak in de buurt. Hij is altijd onderweg, met zijn bus vol gereedschap. Misschien kan hij ons helpen. Ik graai mijn telefoon uit mijn jaszak en bel hem. “Ma, wat is er?” vraagt hij, terwijl ik op de achtergrond gereedschap hoor rinkelen. “Ik zit met een probleem,” zeg ik. “Of beter gezegd, Femm heeft een probleem. Ze heeft een konijn in haar kinderwagen verstopt en nu zitten we ermee. We staan drie straten van huis.” 

“Dit is een grap”, antwoordt hij terug

Even blijft het stil. Dan begint Timothy keihard te lachen. “Een konijn? Serieus? Dit is grap?”

Nee, serieus,” zucht ik. “Ik wil niet dat het dier wegloopt, dan hebben we een ontroostbare Roos. Kun jij helpen?”

“Toevallig ben ik vijf minuten van jullie vandaan. Dus jullie hebben geluk. Ik kom eraan.” Nog geen vijf minuten later parkeert Timothy zijn bus langs de stoep. Hij stapt uit, loopt naar Femm en haar kinderwagen en kijkt erin. Met een brede grijns zegt hij: “Nou nou, Femm. Had je een lift nodig voor je konijn?”

Femm giechelt. “Hij vindt het leuk, papa!”

Dit zullen we niet snel vergeten…

Timothy schudt zijn hoofd en loopt terug naar zijn bus. Uit de laadruimte pakt hij een kartonnen doos waar wat onderdelen in hebben gezeten. Voorzichtig tilt hij het konijn op, zet het in de doos. “Ik breng hem wel terug naar huis,” zegt hij. “Kunnen jullie je enerverende wandeling vervolgen.” Terwijl Timothy met de doos naar huis rijdt, kijk ik naar mijn kleindochter, die weer vrolijk met haar kinderwagen loopt. Wat een avontuur. Lachend zeg ik: “Dit wordt een prachtig verhaal voor op je bruiloft, Femm.” Ik weet zeker dat ik dit moment nooit zal vergeten.

MARJOLEIN