Liz was die ochtend in een topbui. Ze had geslapen als een roos, haar fruithapje met liefde naar binnen gewerkt en zelfs het aankleden ging zonder gedoe. Dus ik dacht: weet je wat, we doen gezellig een ochtendje in een bekende woonwinkel. Een beetje snuffelen, een paar stomme rietmandjes halen die ik eigenlijk niet nodig heb, en Liz lekker laten rondkijken. Ze vindt die kinderafdeling altijd fantastisch. Knuffels knuffelen, keukentjes openslaan, in die ministoeltjes gaan zitten – helemaal haar ding.
Alles ging goed, tot het niet meer goed ging
We begonnen relaxt. Liz zat in de buggy, keek heerlijk om zich heen, wees enthousiast naar lampen (“maan! maan!”) en koos na tien minuten een knuffel uit. Een soort knalgele slang met een idioot gezicht, maar hé – liefde op het eerste gezicht. Ze hield dat beest vast alsof het haar eerstgeborene was. Alles ging goed. Tot het niet meer goed ging.
Ineens ging de sirene aan
We waren bij de servetten en de theelichthouders – je weet wel, vlak voor de grote eindspurt richting de kassa. Ik had haar inmiddels uit de buggy gehaald omdat ze begon te mopperen. Ze wilde lopen. Prima. Maar na drie stappen begon het. Ze wilde NIET meer lopen. Ook NIET meer in de buggy. Ze wilde… ja, geen idee. Lopen maar niet lopen. In de buggy maar ook absoluut niet in de buggy. En ineens: BAM. Sirene aan.
“Heb jij je kind wel onder controle?”
Ze krijste het uit. Niet huilen, nee, krijsen. Alsof ik haar croissant had afgepakt en er zelf voor haar neus in stond te happen. En ik zweer het je: iedereen keek. Niet op een gezellige “ach wat een schatje”-manier. Nee, op zo’n “heb jij je kind wel onder controle?”-achtige manier. Die blik. Je kent ‘m.
Ik stond daar, zweet in m’n nek en m’n buggy vol met spullen
Ik probeerde haar op te tillen. Hielp niet. Ik probeerde haar neer te zetten. Nog erger. Ze liet zich op de grond zakken als een pudding, sloeg met haar vuistjes op de vloer en gilde alles bij elkaar. Ik stond daar, zweet in m’n nek, m’n buggy vol met spullen die ik op dat moment allemaal kapot wilde gooien, en een dochter die klonk alsof ze bezeten was door een boze winkel-geest.
De langste vijfhonderd meter van mijn leven
En dan te bedenken dat ik nog richting de kassa moest. Weet je hoeveel meter dat is? Vijfhonderd. Vijf. Honderd. Meter. Met een gillend kind op je arm dat niet gedragen wil worden, maar ook niet wil lopen, terwijl mensen je nakijken alsof je een kinderdief bent. De langste vijfhonderd meter van mijn leven.
“Gaat het allemaal wel goed hier?”
Het toppunt kwam bij de kassa. Ik probeerde Liz in de buggy te krijgen, wat natuurlijk niet lukte, want ze had zich inmiddels stijf gemaakt als een plank. Ik had geen derde arm om alles in die plastic zakken te krijgen én haar te fixen, dus ik stond daar als een kluns te hannesen. En toen… toen kwam er iemand van het personeel op me af. “Gaat het allemaal wel goed hier?”, vroeg ze. Nou Gerda, wat denk je zelf? Het was niet zo’n lieve, ‘gaat het wel?’, maar meer een ‘kunnen jullie even normaal doen alsjeblieft.’
“Volgens mij moet ze naar bed”
Liz krijste ondertussen nog steeds. Mijn hoofd voelde alsof het op ontploffen stond. Ik wilde gewoon afrekenen, spullen in m’n tas proppen en wegrennen, maar nee hoor, Gerda had haar bemoeimoment. “Volgens mij moet ze naar bed,” zei ze er ook nog achteraan, met zo’n semi-bezorgde blik.
Op dat moment wilde ik gewoon verdwijnen
Serieus? Het was 11.00 uur. Maar een dutje klonk nu wel erg fijn, alleen voor mezelf al. Ik weet heus wel hoe laat mijn kind moet slapen. En ik weet ook dat dit gewoon een driftbui is. Dat ze haar zin niet krijgt. Dat ze overprikkeld is. Maar op dat moment… op dat moment wil je gewoon verdwijnen in een kast.
Nog één opmerking en ik gooi je in het ballenbad
Een vrouw achter me in de rij wilde ook even haar moederlijke wijsheid delen. “Misschien heeft ze honger,” zei ze met een zoetsappig glimlachje. Ik keek haar aan en ik voelde mijn oog trillen. Nog één opmerking en ik gooi je in het ballenbad, dacht ik.
Een voorbijganger zei dat ik de winkel moest verlaten
Wat?! Dat dacht ik niet. Ik moest en zou met boodschappen terug komen.
Liz piepte bij de uitgang nog na als een brandalarm
Uiteindelijk, met één arm Liz geklemd als een rugbybal en de andere half trillend bezig om mijn pasje tegen het apparaat te houden, lukte het me om af te rekenen. Geen idee wat ik gekocht heb. Ik heb het ook niet meer gecontroleerd. Alles in een zak gepropt, buggy op drie wieltjes rijdend richting uitgang geduwd, terwijl Liz nog napiepte als een brandalarm.
Alsof er nooit iets was gebeurd
In de auto werd het stil. Alsof iemand op de uitknop drukte. De gekke gele slang en keek me aan met die grote ogen alsof er niks gebeurd was. Alsof ik het allemaal verzonnen had. Alsof ze niet net een publieke uitbarsting had gehad waarbij ik me afvroeg of de kinderbescherming al onderweg was.
Het voelde alsof ik een marathon had gelopen
Mijn shirt was nat van het zweet. Ik voelde me alsof ik een marathon had gelopen. En ook een beetje alsof ik had gefaald. Want ja, waarom kreeg ik haar niet rustig? Waarom kon ik niet de kalme moeder zijn die op haar hurken gaat zitten en met een magisch zinnetje haar kind stil krijgt? Maar goed. We reden naar huis. Zij tevreden met haar knuffelslang. Ik met een hartslag van 180 en de vraag of ik ooit nog deze winkel in durf.
OLIVIA
Je kunt je afvragen of een bezoek aan IKEA écht leuk is voor een peuter of kleuter. Of vooral praktisch voor de ouder.
dus joris wat een kind niet wil doen we niet
ook moeten kinderen weleens mee ook al vinden ze dat niet fijn
krijgen we straks van die uitkeringtrekkers zijn niks gewend en niet weerbaar
Mijn zoon was een huilbaby. Andere leeftijd dus maar de reacties van anderen waren hetzelfde: hij heeft zeker honger (dus ik deed alleen boodschappen als hij net had gegeten zodat ik dat kon zeggen). Hij moet zeker slapen (nee, hij was net wakker). Hij huilde de hele dag en ik moest toch boodschappen doen. Ik vond het vreselijk… tot in de lift van de flat waar ik toen woonde een mevrouw zei: ‘hij wordt vast operazanger. Hij is alvast aan het oefenen. Z’n longinhoud is al fantastisch!’ Iedereen in de lift schoot in de lach.
Je begrijpt… vanaf dat moment was dat mijn reactie als iemand een opmerking maakte over mijn huilende kind. En mensen vielen dan altijd verbaasd stil.
Dit kun je natuurlijk ook gebruiken bij een boze peuter. Eventueel maak je ervan dat ze actrice wil worden en boos zijn oefent. Bedenk iets.
En voor de mensen die menen commentaar te moeten hebben op de moeder: houd gewoon je mond.
Als ik iemand met een huilbaby tegenkom (die zich standaard erg ongemakkelijk voelt) zeg ik altijd luid en duidelijk: ‘ik had ook een huilbaby. Het ligt niet aan jou en er komt een moment dat het stopt.’ Je voelt de moeder ontspannen en iedereen houdt dan even z’n mond (behalve de baby). Helpender dan commentaar, lijkt me.
Dus als je al iets zegt, zorg dat het ondersteunend is voor de ouder.
Waarom is die slang slecht gedrag belonen? Ze had die slang al ‘gekregen’ voor de driftbui. Lekker lullig om hem dan niet te kopen. Ouders die hun kind straffen door zoiets niet te geven door een driftbui creëren naar mijn mening juist emotioneel afstandelijke kinderen die later niet met hun problemen met hun ouders willen/durven praten.
Ik lees meerdere artikelen waar driftbuien issues zijn, dat het slecht aangeleerd gedrag is. Nee, kinderen tot de basisschool hebben geen emotieregulatie. Ookal kunnen kinderen van 4 dat wel benoemen, de controle is nog lastig. Ik heb 2 kinderen waarvan ze beide driftig waren toen ze 2 waren en tegen 4 jaar een stuk rustiger zijn.
Durf te wedden dat dit meisje de volgende keer gewoon rustig mee gaat naar de ikea, wat trouwens ook voor kinderen een ontzettend leuke winkel is.
inderdaad, ontspan. driftbuien gaan weg zo onverwacht als ze zijn gekomen.
in navolging van een oude reclame heb ik mijn zoon ooit gedreigd er naast te komen liggen en meebrullen. ineens was t over…
maar laat je alsjeblieft niet uit evenwicht brengen door de stomme opmerkingen van voorbijgangers, ook al halen ze het bloed onder je nagels vandaan. moeilijk, maar je kan het.
helemaal goed die reactie erbij te gaan liggen.
ook ik heb zoiets letterlijk meegemaakt:
zoontje van 3 gezegd: dat ik naar de auto ga en dat hij dan maar naar huis .moet lopen.
het was meteen over. luidkeels brullend op straat mij achterna lopend omdat hij géén speelgoedje mocht meenemen dat hij gezien had in de winkel.
omstanders in de winkel: geef hem toch dat ding.
van omstanders trek ik mij niets aan: die maken zich er qua opvoeding blijkbaar makkelijk van af.
zo kweek je narcistisch gedrag door overal maar aan toe te geven.
Ik heb het ook een keer gehad in een drukke supermarkt. Ze wilde een snoepzak en kreeg die niet. Ze ging op de grond liggen en schreeuwde de hele winkel bij elkaar.
Ik heb haar in het gangpad laten liggen en ben rustig verder gegaan met boodschappen doen. Ik had het personeel op de hoogte gebracht dat die schreeuwlelijk van mij was en dat het wel goed ging komen. Ik heb mij er geen moment druk over gemaakt. Toen ik klaar was (5 minuten), ben ik teruggegaan. Daarna is ze rustig meegelopen naar de kassa zonder de snoepzak. Het is nooit meer gebeurd.
Slecht gedrag moet je niet belonen met aandacht en cadeaus.
Waarom ga je in vredesnaam met een peuter naar zo’n winkel? Verzin iets waar je kind ook iets aan heeft. Vermaak het thuis of in de speeltuin, kortom geef het alle aandacht en geniet met volle teugen van je lieveling. Ze zijn zó groot. Regel een oppas als je persé naar die winkel wil.
Uuuhhh omdat het een winkel is waar iedereen heen kan… Ook met kinderen! En zoals te lezen is vind de kleine het normaal wel leuk. Mijn dochter is ook gek op de grote winkel en vraagt er zelfs soms om. Maar hoeveel zin er ook is ik heb nooit garantie dat er geen driftbui of meltdown door overprikkeling komt. En als je als voorbijganger dan toch iets wil zeggen, vraag dan vriendelijk of je ergens bij kan helpen.
Waarom zo’n kleintje meenemen naar al die prikkels? Om zelf stomme rietmandjes te kopen die je niet nodig hebt? Om je kind alle knuffels te laten knuffelen en op alle stoeltjes te laten zitten? Nog meer speelgoed te kopen? Je bent er al bekend mee dat ze een driftbui kan krijgen. Je kind geeft aan dat het al die prikkels niet kan handelen. Aan jou, als moeder, om haar daar tegen te beschermen.
Vader óf moeder ging boodschappen doen toen ik ze klein had. De ander bleef thuis bij de kinderen. Geen attractieparken, dierentuinen, winkelcentra of festivals.
Blijf lekker thuis, knuffelen met alle knuffels die ze vast al heeft, boekje lezen, kleien, kleuren of “samen” poetsen, tuinieren. In het weekend naar het bos, speeltuin, opa en oma of kinderboerderij.
Leer ze dat er aan wangedrag consequenties vast zitten, als ze wat ouder zijn. Beloon ze niet.
Geef ze één waarschuwing “Ik tel tot drie en als je doorgaat gaan we hier weg en krijg je niets”. Geen loos dreigement maar echt uitvoeren. Niet herhalen want dan nemen ze je niet serieus (omdat je jezelf ook niet serieus neemt). Laat de keuze bij hen.
Mijn kinderen klierden, toen ze wat ouder waren, met naar bed gaan. Ga je klieren? Prima. Morgen een kwartier eerder naar bed. Jouw keuze. Jouw consequentie. Zo leren ze emoties te reguleren.
Toen ze nog weer wat ouder waren, ik denk 8, wilden ze lang opblijven. “Prima, als je dat wil. Maar verwarming is wel uit, hè, niets op tv, papa en mama gaan wel slapen.” Ja, ze wilden dat. Kwamen na een tijdje naar boven (natuurlijk sliep ik niet!): “mama, we gaan maar naar bed, het is koud, stil, niets op tv, ongezellig”.
Maar nu is jouw kindje nog te klein en zul jij haar moeten beschermen, haar emoties moeten controleren, voor eten, drinken, slapen en rust zorgen. Niet teveel licht, geluid, geuren, geen kleur-, geur- en smaakstoffen, niet veel suiker, drankjes, op brood, snoep, geen chips of grote koeken maar (gedroogd) fruit, komkommer, stukjes wortel, niet te druk met veel mensen, niet teveel tv, geen tablet of mobiel.
Gewoon lekker kneuterig in je eigen omgeving, met eigen spulletjes, eigen mensen. Dag rustig afbouwen, ritueel, tandjes poetsen, op tijd naar bed, in eigen bedje, gordijnen dicht, muziekje aan, kusje en morgen weer een nieuwe dag.
Dan wordt de buien of adhd echt minder!!!!
Nou Karolina jij durft wel met een heel lang verhaal hier op te reageren. Zal je een verhaal vertellen hoe ik was als kleuter. Ik was de eerste neef van de familie aan beiden kanten. Zou bij ome Harrie en tante Jose gaan logeren. Enig vonden ze dat hadden nog geen kind zelf. Dion zo heet ik was keurig aangekleed speelgoed bij. En hup de auto in, ging goed in de avond tot Dionnetje naar bed moest kinderbedtijd zeg maar. Wilde ik ineens naar huis naar mama toe. eerste instantie dachten ze dat gaat wel over tot het moment dat ik begon te huilen en krijsen.. Ben ik met pyama de auto in gezet . en ze hebben me nooit meer gevraagd om te logeren. Todat ik 14 was en ik als kinder opas op hun 2 dochters mocht oppassen. konden hun een avond weg en ik was oud wijs en verstandig genoeg om dat te doen..daar ook nog gelogeerd ook.
Als mijn kind een driftbui kreeg in een winkel liet ik alles staan en liep gewoon de winkel uit.
Niks ergers dan een krijsend kind in je buurt.
Zelfs mijn eigen niet.
Thuis mogen ze blèren wat ze willen maar in een winkel of bij iemand anders liep ik weg.
Met dat gejank wil je een ander toch niet opzadelen
Nou, die gele slang ging niet mee naar de kassa, dat is een ding wat zeker is. Jij wilt krijsen, prima maar je wordt niet beloond met een gele slang.
Da’s precies een narcistisch wezen creëren.
Toegeven aan dwingend gedrag!
Een kind belonen dat het tot over zijn oren door en door verwend is.
Hoe moet dat zijn op latere leeftijd?
ik had een peuter die elke dag om 5 uur wakker was en daardoor meerdere driftbuien per dag had vanwege slaapgebrek.
toen ze ouder was kwamen we erachter dat ze adhd had maar ja als ze nog zo klein is weet je dat nog niet.
in het wagentje van de supermarkt begon ze dus ook flink te schreeuwen en ik negeerde haar gewoon want ik wist dat dit het beste hielp. als ik ertegen in ging werd het erger namelijk en een driftbui bestraffen heeft helemaal geen zin.
ik ging dus gewoon verder met boodschappen doen, wel met een hoge hartslag en een hoger tempo en minder boodschappen hoor.
en ja hoor daar waren de blikken! ik keek die vrouw aan en zei, hoort u iets?
ik liep door en heel snel was het weer over. ik liet haar zeker zitten in het wagentje want eruit halen maakt het nog veel erger.
een tip voor de volgende keer…
zoek een rustig plekje op,voor zover dat kan, een gang ofzo met minder prikkels, zet haar met haar gezicht naar een stelling en zeg even niks. laat haar gaan en ze wordt rustiger.
het moet er even uit en door haar eruit te halen, op de arm te nemen, door de kassa te gaan krijgt ze nog meer prikkels en onrust van mensen en ook van jou.
ze voelen dat haarfijn aan allemaal. en al die mensen die er iets van zeggen…ze bedoelen het niet slecht maar het helpt niet en je voelt je als moeder nog slechter en je kind wordt nog onrustiger.
ik dacht op zulke momenten altijd, het is een fase! het gaat weer weg en echt dat is zo. sluit je af voor al het geschreeuw van je kleine, hoe moeilijk ook, maar het lukt je!
Tja… heel naar! Zeker!
Maarre… wat wil je hier nu mee zeggen?
Je dochter heeft gewoon een driftbui gehad.. en soms komt het op de meest onverwachte moment.
Het gaat erom hoe jij hiermee omgaat. Anderen weten het altijd beter. Dus trek je niets aan wat anderen daarvan vinden of zeggen!
zolang je maar onthoud… je bent niet de enige!!!
en als je denkt.. het gaat over…
troost je… ze komen terug!!
hier een van 5… driftbuien…
en ja! een van 11 puberella… driftbuien…
ze komen en gaan… de driftbuien…
en mensen oordelen.. of hebben advies waar je niks mee kan…
Tis gewoon zoals je het zegt een peuter met een driftbui en degenen die daar commentaar op hebben zijn geen peuters gewend of alweer vergeten dat hun kinderen dat ooit ook hadden. Soms zijn ze moe of honger maar het is ook gewoon dat ze alles in de winkel willen hebben en ik me aan mn lijstje hou. Ik voel me ook wel bekeken op zo’n moment maar probeer me daar weinig van aan te trekken. Kind onder mn arm of half over mn schouder en wegwezen.
Wat een zeik verhaal zeg
Lekker ongevoelig
Maar wel een goed punt. Eigenlijk niets aan de hand, normaal gedrag van het kind en veelvoorkomend bij leeftijdsgenootjes. No big deal.