Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Twee jaar geleden besloten Dean en ik dat het tijd werd om Floor op zomerkamp te sturen
Niet omdat we haar beu waren, integendeel. Maar omdat we voelden dat ze iets nodig had wat wij haar niet konden geven: een week lang alleen maar tussen kinderen, nieuwe vrienden maken, loskomen van haar veilige bubbel thuis. Floor is enig kind, en hoewel ze daar over het algemeen geen problemen mee heeft, merkten we dat ze af en toe verlangde naar een broer of zus. Iemand om de kleine dingen mee te delen, iemand om ruzie mee te maken en het weer goed te maken. Maar Dean en ik waren daar klaar mee. Eén kind was genoeg. We voelden het allebei zo. Toch wilden we haar die extra sociale ervaring geven, en zomerkamp leek de perfecte oplossing.
Vanaf het moment dat we haar inschreven, was Floor door het dolle heen
Ze kreeg een informatiepakket met een lijstje van wat ze allemaal mee moest nemen: slaapzak, zaklamp, sportkleren, waterschoenen, een rugzak voor dagtochten en een stapel extra sokken. Samen kochten we nieuwe wandelschoenen, en ze liep er thuis trots op rond om ze in te lopen. Ze kon aan niets anders denken.
Elke avond voor het slapen gaan bladerde ze door de kampbrochure en fantaseerde ze over de activiteiten
“Zou ik leren boogschieten? En wat als ik het spookverhaal bij het kampvuur té eng vind?” We maakten er een sport van om haar zo goed mogelijk voor te bereiden. Dean leerde haar hoe ze haar tas efficiënt in kon pakken, en ik liet haar zelf haar kleren uitzoeken, zodat ze wist waar alles zat.
Toen de dag van vertrek aanbrak, had ik toch lichte buikpijn
Dit was de eerste keer dat we haar echt een hele week niet zouden zien. Floor stond al bij de voordeur met haar grote rugzak op haar rug, klaar om te vertrekken. De autorit naar het kampterrein was een mengeling van spanning en enthousiasme. Ze wiebelde op haar stoel, stelde duizend vragen en keek uit het raam alsof ze elk moment een glimp van haar nieuwe avontuur kon opvangen.
Het kamp zelf was een groot bosrijk terrein met simpele houten hutten
Er was een groot speelveld en een kampvuurplek. Kinderen werden verdeeld in groepen en kregen een tent of hut toegewezen. Alles draaide om samenwerking. Samen eten, samen sporten, samen toneelstukjes opvoeren en samen overleggen wie de spin uit de douche moest halen. Er waren kampliederen, ochtendgymnastiek en spannende verhalen bij het kampvuur. En Floor? Die bloeide op.
De eerste dagen hadden we nog een paar telefoontjes
Ze vond het spannend, miste ons een beetje, maar vertelde ook enthousiast over haar nieuwe vriendinnen. Over hoe ze in het bos een hut hadden gebouwd, hoe ze een speurtocht hadden gedaan in het donker en dat ze marshmallows boven het kampvuur hadden geroosterd. Haar stem trilde soms een beetje, maar ze klonk gelukkig.
Het kamp draaide om activiteiten
Overdag werden ze wakker gemaakt met muziek door de luidsprekers. Daarna ontbijten in een grote tent, waarbij iedereen zijn eigen bord moest afwassen. Floor vertelde later dat sommige kinderen dat thuis nooit deden en dat ze het eigenlijk best grappig vond om haar bord naast dat van een vriendinnetje op het droogrek te zetten
Daarna kwamen de spellen
Een groot smokkelspel door het bos waarbij ze juten zakken met ‘geheime lading’ moesten verstoppen en de andere groep hen moest opsporen. Sporttoernooien waar Floor altijd voor het renspel werd gekozen, omdat ze snel was. Ze hadden een dag waarop ze met een vlot de rivier moesten oversteken. En de bonte avond, waarbij ze met haar groepje een dansje had ingestudeerd en met rode wangen van spanning op het podium had gestaan.
Ze leerde zichzelf aan om op tijd haar tanden te poetsen
Ook leerde ze haar slaapzak weer netjes op te rollen en ‘s avonds haar zaklamp bij de hand te houden voor een nachtelijke wc-wandeling. De leiding was streng maar lief, en er waren duidelijke regels. Geen telefoons overdag, geen zeuren om naar huis te gaan en vooral: meedoen met alles. Voor Floor werkte het fantastisch. Haar eerste briefje naar huis was een snelle “Hoi papa en mama, ik heb het superleuk! Tot snel! Doei!” En toen stopten de telefoontjes ook. We wisten: ze zat er helemaal in.
Na een paar dagen stopten de telefoontjes
En we wisten: ze was geland. Ze zat er helemaal in. Overdag bezig met ravotten, ‘s avonds haar kleren vol modder in haar hut gooien en dan uitgeput haar slaapzak in rollen.
Toen we haar na een week ophaalden, was ze een compleet ander kind
Bruiner, voller in haar gezicht van het buitenleven, haar haren in de klit. Ze barstte van het zelfvertrouwen. Ze was niet meer terug te herkennen. Ze straalde. Ze sprong ons in de armen, ratelde over alles wat ze had meegemaakt en had het over ‘volgend jaar weer’. Geen twijfel mogelijk. Zomerkamp was voor haar dé plek waar ze even vergat dat ze enig kind was.
ELSA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
