Daphne hield schade over aan haar keizersnedes: “Het ziekenhuis zei: ‘deze klachten komen vast nog van je bevalling’, maar toen verscheen er ineens iets op de echo wat er niet hoorde”

Lees de vorige blog van Daphne: Bevallingsverhaal: mijn derde keizersnede

Eerder schreef ik al eens dat een keizersnede niet ‘the easy way out’ is. Je krijgt een keizersnede alleen wanneer dit in het beste belang is van moeder en/of kind, niet omdat je dan geen weeën hoeft op te vangen of om te voorkomen dat je uitscheurt.

Een heftige buikoperatie

April is C-section Awareness Month. Een keizersnede is een heftige buikoperatie, waarbij langzamerhand steeds meer bekend wordt dat deze ingreep vervelende complicaties met zich mee kan brengen. En dan heb ik het niet over de complicaties die kunnen ontstaan tijdens een keizersnede of vlak daarna. Maar over de complicaties die het op de lange termijn kan veroorzaken.

Jaarlijks hebben duizenden vrouwen ernstige klachten na een keizersnede, waaronder ik

En begrijp me niet verkeerd.. mijn allereerste (spoed)keizersnede heeft ervoor gezorgd dat zowel mijn zoon als ik nog leven dus ik ben erg blij dat dit gedaan kan worden. Het is alleen niet fijn dat er nog zo weinig bekend is over de mogelijke lange termijn gevolgen van een keizersnede. Onlangs was het al in het nieuws: ‘Jaarlijks hebben duizenden vrouwen ernstige klachten na keizersnede.’ Helaas behoor ik ook tot deze groep vrouwen. Vorig jaar kwam ik erachter dat ik een niche had. Een holte die zich gevormd heeft in het litteken in mijn baarmoeder.

De menstruatie was heel erg anders dan vóór de zwangerschap

Terugkijkend is die niche waarschijnlijk ontstaan na mijn 2^e keizersnede. Een jaar na de keizersnede kreeg ik mijn eerste menstruatie weer. Die was echter niet zoals ik mij kon herinneren van voor de zwangerschappen. Echter heb ik twee menstruaties gehad en hadden we het geluk dat ik opnieuw zwanger mocht worden. Helaas is onze dochter wel overleden na een zwangerschapsafbreking met 22 zwangerschapsweken, omdat zij te ziek was om buiten mijn baarmoeder te leven.

De menstruaties na het overlijden van mijn dochter waren erg heftig, elk uur moest ik naar het toilet

Nadat onze dochter was overleden hadden we heel sterk het gevoel dat, als het ons gegund was, we nog een kindje hoopten te mogen krijgen. Een maand na haar overlijden begonnen mijn menstruaties weer. Dat vond ik fijn, want alles zou dan weer werken zoals gehoopt. De menstruaties waren zeer heftig. De eerste dagen moest ik echt elk uur naar het toilet, want anders lekte ik door.

Ondragelijke pijn en spotting

De pijn werd tijdens mijn menstruaties soms ondraaglijk, ondanks de pijnstilling. De eerste dagen van mijn menstruatie zorgde ik dus dat ik volop aan de pijnstilling zat. Ook probeerde ik thuis zoveel mogelijk te helpen om de kinderen eten te geven en klaar te maken voor het slapen gaan. Maar vaak deed mijn man dit meer dan ik, omdat ik gewoonweg te veel pijn had. Ik kreeg last van spotting. Van mijn menstruatie tot aan mijn eisprong had ik last van bloedverlies.

Mijn lichaam moest vast nog weer wennen, dacht ik

Eerst dacht ik, misschien komt het door de verklevingen van de keizersnedes en dat mijn lichaam moest wennen aan dat ik weer menstrueerde, de hormonen die misschien nog niet normaal waren en het feit dat ik eigenlijk pas net bevallen was. Dus bezocht ik een osteopaat, zij voelde inderdaad veel verklevingen en bij haar heb ik een aantal behandelingen gehad.

De klachten werden geschoven op het feit dat ik net bevallen was

Voor de pijn leek het wel even te helpen, alleen niet voor het bloedverlies. Ik ging googelen en kwam al gauw uit op een niche. Ik belde het ziekenhuis vertelde mijn klachten – niet dat ik direct een niche vermoedde – maar wel mijn klachten. Dat werd, zoals verwacht, eerst geschoven op het feit dat ik net bevallen was. Maar ik mocht wel komen, om te kijken hoe de baarmoeder ervan binnen uitzag vanwege het bloedverlies.

Ik moest maar weer bellen als het erger werd

Dit zag er allemaal goed uit en ik moest een menstruatiekaart bij gaan houden. Omdat mijn menstruatie super regelmatig was en het bloedverlies ook iedere keer stopte zodra de eisprong er was, was er geen vermoeden van een hormonaal probleem. Wat het wel was, daar hadden ze nog niet naar gekeken. Ik moest weer bellen als het weer erger werd en ging met die boodschap naar huis.

Op de echo zag ze iets wat er niet hoorde

Dus haalde ik het een en ander in huis om te hopen dat ik toch zwanger kon worden. Of dit heeft geholpen, geen idee, maar na 5 maanden mocht ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in mijn handen houden. Bij een van de eerste echo’s kregen we te horen dat ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vermoedde. Toen ze nog een keer beter keek, bleek dit gelukkig niet het geval. Echter zag ze wel iets wat niet helemaal hoorde en toen ik vroeg of dit een niche kon zijn, antwoordde ze dat dit wel zou kunnen. Aangezien ik nu zwanger was en alles goed leek, heb ik mij hier niet meer druk om gemaakt op dat moment.

Ik zei tegen mezelf: accepteren en weer doorgaan

Een jaar na de geboorte van onze zoon begonnen mijn menstruaties weer. Wederom zo heftig en pijnlijk. Ook hier dacht ik weer.. het komt vast van de vele zwangerschappen in korte tijd en dat ik nog borstvoeding geef. Dus accepteren, het laten bestaan en doorgaan.

Gelukkig werd ik deze keer wel serieus genomen

Bijna 2 jaar na de geboorte van onze zoon stopte ik ook met de borstvoeding en hoopte ik dat het beter werd. Dit was niet het geval helaas. Dus besloot ik toch aan de bel te trekken bij de huisarts. Ik sprak daar mijn vermoeden uit van een niche en zij stuurde me direct door naar de gynaecoloog. Die maakte een echo en zag wel iets, maar was niet duidelijk. Hij gaf mij de optie om het nog aan te kijken, te starten met anticonceptie (oraal of spiraal), een novasure procedure (wegbranden van baarmoederslijmvlies) vanwege het vele bloedverlies of om een hysteroscopie te laten maken.

Ik besloot om alleen naar het ziekenhuis te gaan, maar was dat wel de juiste keuze?

Ik koos voor het laatste. Een paar weken later mocht ik daarheen. Ik weet nog goed dat ik in de wachtkamer zat en ik had besloten om alleen heen te gaan, want het was toch maar even een klein onderzoekje? En ik wilde niet dat mijn man weer vrij moest regelen van zijn werk. Eenmaal in de wachtkamer trof ik daar een tweetal dames aan die spraken over enorme pijnen van het onderzoek en blij dat ze niet alleen waren en ik kon alleen maar denken… oo ooh.. heb ik nu wel de goede keuze gemaakt om alleen te gaan? Het onderzoek viel me uiteindelijk mee. En er was inderdaad een niche te zien!

“Ik raad aan om aan de anticonceptie te gaan”, zei de arts, hier was ik het absoluut niet mee eens

Intussen had ik mij al ingelezen op wat een niche nu is en wat eraan gedaan kon worden. Toen ik de gynaecoloog sprak, bood hij aan om aan de anticonceptie te gaan want dat kon ook goed helpen bij een niche. Ik sprak uit dat ik dat niet wilde, want ik ga echt niet goed op die hormonen en het is voor mij symptoombestrijding en niet het aanpakken van de oorzaak. Ik had gelezen dat het expertise centrum van niches in het Amsterdam Universitair Medische Centrum zat en vroeg of ik daar naartoe verwezen mocht worden. Dat werd geregeld.

Niet alleen een niche, maar ook adenomyose

Eenmaal daar ging de intake best snel. Kreeg ik een inwendige echo van, ik geloof, ruim een half uur. Bekeken ze alle zorgvuldig en werd mij inderdaad verteld dat ik een grote niche had, maar ook adenomyose. Dat kon ook het heftige bloedverlies en de heftige pijnen veroorzaken. Van hen kreeg ik een aantal behandelopties.

• Niets doen
• Anticonceptie
• Nicheresectie (dan wordt laparascopisch de niche verwijderd)
• Baarmoederverwijdering

Ik had mijn keuze gemaakt, mijn kinderwens is afgerond

Zelf had ik mij ook in deze opties verdiept en wilde graag voor de laatste optie gaan, zeker toen ik hoorde dat de klachten mogelijk niet helemaal zouden verdwijnen door de adenomyose. Ik heb geen kinderwens meer en bij mijn laatste keizersnede waren mijn eileiders ook verwijderd in verband met een afgeronde kinderwens.

De maanden kropen voorbij, zonder oproep en ik kon écht niet meer

Ik kreeg de keuze om daar geopereerd te worden of naar mijn verwijzende ziekenhuis te gaan. Omdat ik wel mee wilde doen aan een studie bij hun, koos ik ervoor om daar geopereerd te worden. Er werd mij gezegd dat het ongeveer vier maanden zou duren voor ik opgeroepen werd. Die tijd kon ik nog wel uitzitten, dacht ik. Echter toen ik na maanden belde om te vragen hoe het ervoor stond met de wachtlijst kreeg ik te horen dat de wachttijd erg verlengd was door meerderde factoren. Toen zakte de moed in mijn schoenen, ik voelde me steeds minder fit en meer futloos. Het sporten lukte me niet meer.

Wat een opluchting!

Ik besloot om mijn verwijzende gynaecoloog te bellen. Ik legde de situatie uit en hij wilde de operatie graag uitvoeren. Het zou maximaal zes weken duren voor ik opgeroepen werd. Wat een opluchting! Intussen was ik gestart met ijzertabletten, omdat mijn ijzerwaarden sterk verlaagd waren door het vele bloedverlies.

Eindelijk was het zover, maar het ging niet zonder slag of stoot

3 maart 2025 was het zover! Ik mocht geopereerd worden. De gynaecoloog had mij van tevoren verteld dat het mogelijk geen gemakkelijke procedure zou worden vanwege mijn vele keizersnedes. Dit bleek ook zo te zijn tijdens de operatie. Hij trof veel verklevingen aan, ik had veel bloedverlies, lage bloeddrukken waarvoor ik flink werd bijgevuld en de nodige medicijnen heb gekregen. Ook was hij bang dat hij mijn nier had geraakt. Ik voelde me ook flink beroerd en pijnlijk na de operatie. Ik kreeg gelukkig goede pijnstilling en had een morfinepompje. Een dag na de operatie mocht ik gelukkig wel naar huis. Twee dagen na de operatie moest ik wel terugkomen om te kijken of er schade was aan mijn nier. Dat bleek gelukkig goed te zijn.

Het herstel vind ik lastig, maar het is voor een goed doel

Ik zit nu midden in het herstel. De eerste twee weken waren erg pittig, maar nu heb ik het gevoel goed in de stijgende lijn te zitten. De gynaecoloog heeft die eerste twee weken ook regelmatig gebeld hoe het met me ging, dat vond ik heel prettig. Zes weken lang mag je geen zware huishoudelijke taken doen, niet tillen etc. net als bij een keizersnede. Dat vind ik lastig, want ik kan moeilijk stil zitten. Nu werk ik aan mijn herstel, zodat ik er straks weer goed kan zijn voor onze kinderen en mijn man. Maar ook dat ik straks weer lekker kan sporten en doen waar ik energie uit haal.

Trek op tijd aan de bel

Wanneer vrouwen zich herkennen in mijn verhaal hoop ik, dat ze sneller aan de bel trekken bij hun huisarts of gynaecoloog dan ik. Het is nog een relatief onbekende complicatie van de keizersnede, maar het schijnt ontzettend veel voor te komen.

DAPHNE

@daphnesoethout