Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Vroeger was ik altijd degene die als eerste de dansvloer op sprong en als laatste de kroeg uit rolde
Mijn weekenden bestonden uit feestjes, festivals en vakanties met vriendinnen waarbij de nachten langer waren dan de dagen. Een drankje? Of meerdere? Natuurlijk. Ik hield van de energie, van de drukte, van het gevoel dat ik overal bij moest zijn. FOMO, dat had ik in hoofdletters. Het idee dat ik iets zou missen, dat ergens een feestje zonder mij zou doorgaan, dat was ondenkbaar.
Maar dat was vroeger
Nu heb ik Adriaan (mijn man), Joppe en Guusje. Mijn gezin. Mijn leven. En ik ben veranderd. Niet omdat ik moest, niet omdat iemand het van me verwachtte, maar omdat het gewoon gebeurde. Omdat de avonden op de dansvloer zijn ingewisseld voor avonden op de bank. Omdat ik niet meer wakker wil worden met een kater, maar met de lach van mijn kinderen. Omdat de nachten kort genoeg zijn zonder dat er een wijntje of cocktail aan te pas komt.
Mijn wilde vrienden?
Die zijn verdwenen. Niet ineens, maar langzaam. Eerst waren er nog pogingen. “Eén keertje mee uit eten, Fen? En daarna misschien nog even door?” Maar ik haakte af na het toetje. Of zelfs al bij de thee. Vooral mijn beste vriendin bleef pogingen doen: “Een etentje en drankje, gewoon even lachen net als vroeger?” Maar nee, het hoeft niet meer van mij. Toen kwamen de verzoeken met groepsdruk: “Festival volgend jaar? We regelen oppas!” Maar ik wist dat ik de hele dag met mijn gedachten bij de kinderen zou zitten. Dus ik zei nee. En hoe vaker ik nee zei, hoe minder vaak ze vroegen. Tot de berichten helemaal ophielden.
Wat overbleef, waren de leuke verhalen
De foto’s op Instagram van mensen die tot diep in de nacht dansten, van cocktails in een hippe bar, van een weekendje Ibiza waar ik vroeger bij had willen zijn. Vroeger had ik het lastig gevonden. Had ik getwijfeld of ik niet toch mee moest doen, had ik me schuldig gevoeld om wat ik miste. Maar nu kijk ik ernaar en voel ik… Eigenlijk niets. Geen jaloezie, geen spijt. Geen gemis. Ik heb het leuk gehad, maar het hoeft niet meer.
Op vrijdagavond zit ik in mijn pyjama op de bank
Een kop thee in mijn handen, een dekentje over mijn benen. Naast me zit Adriaan, we kijken een serie. Niet te ingewikkeld, gewoon iets waar we om kunnen lachen. Boven slapen Joppe en Guusje. Tenminste, Guusje slaapt. Joppe komt meestal nog een paar keer naar beneden voor een slokje water, een extra knuffel of een verhaal over iets wat hij op school heeft meegemaakt. En ik geniet daar oprecht van.
Saai?
Misschien. Volgens mijn oude vrienden zeker. Maar ik schaam me er niet voor. Want wat is saai? Is het saai om te kiezen voor rust? Om niet meer de drang te voelen om overal bij te zijn? Om geluk te vinden in de kleine momenten in plaats van in de drukte van een festival of een volle kroeg?
Ik weet wat mensen denken
Dat ik ‘vroeger leuker was’ of ‘gezelliger’. Dat ik ‘de oude Fenna’ kwijt ben. Maar dat klopt niet. Ik ben niet kwijt. Ik ben veranderd. En als dit saai is, dan ben ik met alle liefde saai. Want ik ben gelukkig. En dat is alles wat telt.
Toch zijn er momenten dat ik me even in die oude wereld waag
Sporadisch. Een bruiloft van een vriendin, een bedrijfsborrel waar een paar van mijn vroegere feestmaatjes ook aanwezig zijn. Dan voel ik ze naar me kijken. De blikken die zeggen: ‘Kijk haar nou, helemaal burgerlijk geworden.’ En ik lach het weg. Want wat zouden ze willen? Dat ik hier in mijn eentje shots naar binnen giet terwijl mijn kinderen thuis slapen? Dat ik de volgende dag brak aan het ontbijt zit terwijl Joppe me enthousiast vertelt over zijn voetbaltraining?
Het leven is anders nu
En dat is goed. Ik denk terug aan die ene avond, een paar maanden geleden, toen een oud-vriendin me meenam naar een feestje. Ik liet me overhalen, dacht dat het misschien leuk zou zijn om weer even dat oude gevoel terug te krijgen. Maar na een uur in een drukke kroeg met luide muziek, schreeuwende mensen en een glas wijn in mijn hand dat ik eigenlijk niet eens lekker vond, wist ik het zeker. Dit was niet meer mijn wereld. Ik keek om me heen en zag mensen dansen, lachen, drinken. Maar ik voelde me er niet thuis.
Ik keek toen op mijn telefoon en zag een foto van Guusje die Adriaan me had gestuurd
Ze lag lekker te slapen, haar knuffelbeer stevig tegen zich aangedrukt. En ik dacht: wat doe ik hier eigenlijk? Dus ik appte Adriaan: ‘Ik kom naar huis.’ Ik herinner me hoe opgelucht ik me voelde toen ik de voordeur achter me sloot, mijn hakken uittrapte en in mijn joggingbroek op de bank plofte. Adriaan gaf me een knipoog. ‘Was het leuk?’ vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. ‘Het was… het was wat het was. Maar dit is beter.’
FENNA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
