Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Een verrassing voor de 40e verjaardag van mijn man. Een nachtje weg, écht even quality time met z’n tweeën. We doen het veel te weinig, want laten we eerlijk zijn: met een peuter is een nachtje weg organiseren bijna net zoveel werk als een kleine week vakantie. Maar deze keer maakten we een uitzondering.
Alles pakken is een al een hele onderneming
Mijn ouders wilden met liefde op onze dochter Raily passen. Ze is twee en had al eens eerder gelogeerd bij mijn ouders toen we een bruiloft hadden. En zoals bij zoveel peuters, horen daar een hele lijst aan essentiële spullen bij naast het reguliere: haar campingbedje, lakentjes, haar nachtlampje, de speciale drinkbeker, haar knuffelkonijn, andere knuffels… Mijn ouders hadden zelf geen bedje, dus dat moest sowieso mee. Plus extra pyjama’s en een reserveslaapzak, want ongelukjes gebeuren altijd net als je ergens anders slaapt. Het kostte ons zoveel tijd om alles bij elkaar te zoeken en bij mijn ouders af te leveren, maar uiteindelijk konden we met een gerust hart vertrekken.
In de auto voelde we ons al lekker ontspannen
De Veluwe was anderhalf uur rijden. In de auto voelde ik eindelijk ontspanning opkomen. Geen speelgoed dat op de achterbank werd gegooid, geen continu “mama, mama, mama” vanaf de autostoel, geen boterhammen die op de grond eindigden. Gewoon wij tweeën, muziek op de achtergrond en het vooruitzicht van een heerlijke avond.
We voelden ons weer even zoals vroeger
We checkten snel in, lieten onze spullen achter in het huisje en gingen meteen door naar het restaurant. Een knusse brasserie met een open haard en een uitgebreide wijnkaart. Perfect. Terwijl we de menukaart doorbladerden, voelden we ons even weer zoals vroeger. Geen zorgen over slaapjes of eetlust van een peuter, geen geknoei aan tafel. Gewoon wij.
Opeens ging mijn telefoon
We proostten. “Op jou,” zei ik, terwijl ik zijn hand pakte. “Op jouw 40e, op ons.” Het eten was heerlijk. We haalden herinneringen op, praatten over de toekomst. Over hoe we in ons volgende huis echt een bad wilden, want wat leek het ons heerlijk om hier straks samen in te duiken met een glas wijn. Het was ontspannend, totdat mijn telefoon ging. Mijn moeder.
Ik voelde meteen wat paniek
Ik keek naar het scherm en voelde een lichte paniek opkomen. Mijn moeder belt niet zomaar. “Even opnemen,” zei ik tegen mijn man, terwijl ik mijn best deed om kalm te blijven.
“Hoi mam, is alles goed?” Ze zuchtte. “Er is niets ernstigs aan de hand, nou ja… voor Raily wel.”
Ik was meteen alert: “Wat is er?”
“Ze heeft haar knuffelkonijn niet. Ze vraagt er al de hele middag naar en is nu anderhalf uur zwaar overstuur in haar bedje. We dachten dat ze wel in slaap zou vallen, maar ze blijft huilen.”
Hoe hadden we dit kunnen vergeten…
Ik sloot mijn ogen en voelde hoe de ontspanning in één klap verdween. Haar knuffelkonijn. Hét knuffelkonijn. Hoe hadden we die kunnen vergeten? Mijn man keek me vragend aan. “We hebben haar knuffel laten liggen?”, fluisterde ik. “Ze is ontroostbaar.”
We moesten naar huis, wat een fiasco
We hadden een extra sleutel van ons nieuwe huis bij moeten laten maken en aan mijn ouders moeten geven. Dat was al weken het plan, maar het was er niet van gekomen. En nu lag de knuffel, samen met een stapel andere belangrijke dingen, achter onze voordeur. Onbereikbaar voor mijn ouders. Mijn man legde zijn vork neer. “We moeten terug, hè?” Ik knikte. Dit was geen peuterdrama dat vanzelf overging. Raily sliep nooit zonder dat konijn en dan was het morgenochtend weer een drama…
Van ontspannen diner naar een nachtelijke rit
We vroegen om de rekening en stapten snel in de auto. Weg rust, weg romantisch nachtje weg. Anderhalf uur heen, knuffel ophalen, anderhalf uur terug. Het eerste halfuur waren we wat stil, ieder verzonken in gedachten. Mijn man vloekte zachtjes toen we achter een vrachtwagen kwamen te zitten. “We hadden ook kunnen zeggen dat ze haar maar even moesten laten huilen…” Ik haalde mijn schouders op. “Dat had ik niet aangekund. En jij ook niet.”
En toen moesten we nog helemaal terug
We reden de straat in en haastten ons naar de voordeur. Mijn man vloekte opnieuw. “Die verdomde sleutel.” We pakten het konijn en de andere vergeten, maar overbodige spullen, en gaven het af bij mijn ouders. Ik kon er niet om lachen. Nog anderhalf uur terugrijden.
We hadden ons hier zo op verheugd
Tegen één uur ’s nachts kwamen we weer in het huisje aan. Mijn ogen brandden van vermoeidheid. Mijn man gooide zijn schoenen uit en liet zich op bed vallen.
“Het bad?” vroeg ik.
Hij lachte droog. “Ik stap erin als jij me erin tilt.”
Ik grinnikte en kroop tegen hem aan. “Misschien morgenochtend.”
Maar we wisten allebei hoe dat zou gaan. Morgenochtend zouden we te moe zijn, te gehaast om weer terug naar huis te gaan. We zouden inpakken, ontbijten, uitchecken, en weer verder met het normale leven. Een romantisch nachtje weg? Verder dan een poging tot waren we niet gekomen…
RAMONA
Nu al verwend, had ze maar liggen huilen, totdat ze moe was, valt vanzelf in slaap. Of even goed gezegd nu is het afgelopen, dat ze morgen de knuffel gaan zoeken.
Eén nachtje weg hoeft niet ver te zijn. Weg is weg. Zonde om de kostbare tijd samen in de auto te zitten. Ik zou lekker iets binnen een half uur rijden hebben geboekt en de tijd lekker samen in bad (ofzoiets) hebben besteed.
Hebben de buren ook geen sleutel? Persoonlijk vind ik dat altijd wel een prettig idee dat als er iets is, de buren ook even naar binnen kunnen…
Tja, kennelijk hadden ze een nieuw huis, maar er maar 1 of 2 sleutels bij gekregen, want voor de (schoon)ouders moesten ze er al weken eentje bij laten maken… Teveel moeite om even te regelen, kennelijk. En dan nu op de blaren zitten vanwege de laksheid. Iets met eigen schuld, dikke bult.
Goh, even 3 uur op en neer. Voor een feaking knuffel? Dat kind heeft dus van 19 tot een uur of 23.30 liggen janken?
Wat bezielt je om dan alsnog terug naar je huisje te gaan, wetende dat je een korte nacht hebt en er de volgende ochtend al weer vroeg uit moet?
ik had thuisgebleven en daar genoten van een nachtje samen. lekker genieten van elkaar en uitslapen. Dan hadden jullie een tweede ritje niet hoeven maken.
Toen we doorhadden, bij onze kinderen, welke knuffel de ‘onmisbare knuffel’ werd, hebben we er gelijk meerdere gekocht.
We deden dan standaard een knuffel onder in de luiertas, die vergeet je meestal niet en dan zit er altijd een reserver knuffel in.
En dan nog een knuffel die je telkens omwisselen met de knuffel waar ze mee slapen zodat je ze kan wassen. Door dit al vroeg te doen, wennen ze eraan dat de knuffel ook wel eens in bad moet en dan heel even een zijn vertrouwde geurtje kwijt is maar dat die weer terugkomt als ze ermee gaan slapen.
Misschien volgende keer 2 nachtjes boeken? als dan zoiets als een vergeten knuffel gebeurd heb je ten minste nog een nacht om lekker te genieten….