Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
De moeder bleef stokstijf staan
Haar ogen flitsten van haar dochter naar mij en weer terug. Haar gezicht betrok. Dit was niet de reactie die ik had gehoopt. Maar wel had verwacht. Ik slikte. Dit werd lastig. Zie je wel.
Ze vouwde haar armen over elkaar
Ze keek haar dochter streng aan. Ik zag dat ze boos was. “Wat is er met jouw haar gebeurd?” Haar stem was beheerst, maar er klonk een scherpe ondertoon in door. Ze was zeker boos. Mila moest hard huilen. Ik best medelijden met het meisje. Ze snikte met diepe halen. Ook moeder zag dat Mila’s reactie heftig was.
De moeder draaide zich naar mij
“En waarom is dit niet gestopt? Waarom heeft niemand ingegrepen?” Haar toon was fel en ik voelde mijn wangen warm worden. Dit was het moment dat ik vreesde. Ik kreeg het intens warm. Ik wilde geen ruzie. “Ik begrijp dat dit schrikken is,” begon ik. “Maar het ging ontzettend snel. We hebben het pas opgemerkt toen het al gebeurd was. Zodra ik het zag, heb ik geprobeerd de schade te beperken door het bij te knippen zodat het enigszins in model viel.”
De moeder schudde haar hoofd
“Mijn dochter ziet er niet uit. Dit haar heeft maanden, járen nodig om weer op lengte te komen!” Ik moest bijna huilen. Ik wilde dit toch ook niet. “Ik begrijp uw frustratie volledig. Dit had niet mogen gebeuren. We gaan hier zeker over praten met de kinderen, zodat ze begrijpen wat wel en niet mag.” We hadden best wat bekijks. Ik zag dat er meerdere ouders en kinderen naar ons keken.
Langzaam begon de eerste schrik bij moeder te zakken
“Lieverd, je haar groeit wel weer aan. Maar je begrijpt toch dat dit niet zomaar kan? Je kunt niet zomaar je haar laten afknippen.” Mila begon zachtjes te huilen. “Ik dacht dat het mooi was…” Ik deed bijna met haar mee. Moeder knielde neer om haar dochter in haar armen te nemen. “Ik snap dat je dat dacht. Maar het is niet iets wat je zomaar kunt doen. Het groeit niet in een dag terug.”
Ik voelde hoe de spanning iets minder werd
“Ik vind dit echt niet leuk, maar goed… het is gebeurd. Ik wil wel graag dat hier in de klas over gepraat wordt. Dat kinderen leren dat ze niet zomaar elkaars haar mogen knippen. Dit moet niet nog eens gebeuren.” Ik knikte natuurlijk. “Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik zal het morgen met de kinderen bespreken en zorgen dat ze begrijpen wat wel en niet mag.”
De moeder sprak Mila ook toe
“Jongedame, jij gaat met mij mee naar de èchte kapper. Kijken of ze er nog iets moois van kunnen maken.” Samen liepen ze de klas uit, haar moeder nog steeds niet blij, maar zichtbaar rustiger dan eerst. Ik keek de klas rond. De andere kinderen hadden alles gevolgd en ik wist dat hier nog veel vragen over zouden komen. Tijd om na te denken over hoe ik dit in de groep zou gaan bespreken.
De volgende ochtend, nadat alle kinderen waren binnengekomen en zich hadden gesetteld, besloot ik het incident ter sprake te brengen
Ik klapte in mijn handen om hun aandacht te krijgen en keek de groep rond. “Jongens en meisjes, we moeten even iets belangrijks bespreken.” Een paar kinderen wiebelden onrustig op hun stoeltjes, anderen keken nieuwsgierig mijn kant op. Ik zag hoe het knipstertje een beetje onderuit zakte in haar stoel, terwijl andere kinderen juist verwachtingsvol naar mij keken.
“We hebben gisteren iets meegemaakt in de klas, iets dat niet de bedoeling was
Wie kan vertellen wat er is gebeurd?” vroeg ik. Een jongetje stak meteen zijn hand op. “Er werd haar afgeknipt!” Een paar kinderen giechelden. Bijna iedereen keer naar Mila. “Ja,” bevestigde ik. “En haar knippen doen we normaal bij de kapper. Waarom denken jullie dat we dat niet zomaar in de klas mogen doen?”
Een meisje met lange vlechten riep: “Omdat het niet meer aangroeit!”
Ik knikte. “Precies. Haar groeit wel weer, maar het duurt heel lang voordat het weer lang is. En stel je voor dat iemand het niet wil? Dat is dan heel erg vervelend, toch? En wij hebben niet geleerd om te knippen, wij kunnen dat niet goed, een kapper wel.” Ik zag hoe de kinderen knikten. “Vanaf nu spreken we af: we knippen alleen papier, stof of karton in de klas. Niet elkaars haar. Oke?”
Later die middag kreeg ik een berichtje van de moeder van het meisje
“Ze heeft een kort pittig kapsel nu zullen we maar zeggen. Eerst was ik echt boos, maar het was natuurlijk gewoon een peuteractie. We hebben het er thuis over gehad, en ze begrijpt dat ze dit nooit meer mag doen. Dank dat je het in de klas hebt besproken.
ANNEBEL
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Eerst ziet ze Mila rondrennen op het plein, daarna zijn ze ineens in de klas.
Peuterkapsel?? het zijn kleuters toch neem ik aan….
waar lees je peuter kapsel? 🙈