Juf Annebel: “Met buikpijn liep ik naar Mila’s moeder, ‘Wat is er gebeurd?!’, bracht ze met een geschrokken stem uit, ik snapte haar volledig want dat kleuters dit bij elkaar doen was mij ook nog nooit gebeurd”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Ik ben al 6 jaar kleuterjuf

Mijn klas is druk, maar ook erg lief. Ik zal schrijven over alles wat ik beleef en wat me het meest is bijgebleven uit al die jaren, want je maakt wat mee als juf van 26 energieke kinderen.

Zoals vaker was de klas opgedeeld in verschillende groepjes, ieder bezig met een eigen activiteit

Een groepje werkte aan winterknutsels: sneeuwpoppen van watten. Een ander groepje zat aan tafel met werkbladen, geconcentreerd hun potlood vasthoudend, tongpuntjes uit de mond. Een derde groepje was bezig met kralenpatronen, kleine handjes die gekleurde kraaltjes rijgden volgens een voorbeeldkaart. En de rest? Die speelden in de poppen- en bouwhoek, verzonken in hun eigen wereld van rollenspellen en torens van blokken.

Het liep allemaal soepel

Ik had het helemaal onder controle. Dacht ik. Ik stond bij de kralentafel en legde een nieuw patroon uit, terwijl ik met een schuin oog de rest van de klas in de gaten hield. De sfeer was goed. Er werd gewerkt, gelachen, gespeeld. Een van die momenten waarop ik dacht: ja, dit is waarom ik kleuterjuf ben geworden.

En toen gebeurde het

Uit het niets stond er een peuter voor me. Het was Lilian. Haar wangen waren rood van de inspanning. In haar kleine hand hield ze iets. Een vlecht. Blonde haren. Ik had een fractie van een seconde nodig om te beseffen wat ik zag. Nee. Een dikke, lange, blonde vlecht. Netjes afgeknipt. Maar dit was geen kapsalon. Dit was mijn klas.

Ik schrok me wild

Waar kwam dit vandaan? Van wie was dit? Hoe had dit kunnen gebeuren? Lilian keek me met een ernstig gezicht aan en hield de vlecht hoger. Ze was niet in paniek, niet bang, niet huilend. Nee, ze was bloedserieus. En een beetje trots leek wel.

Het duurde niet lang voordat ik begreep wat er was gebeurd

Terwijl de rest van de klas bezig was met hun activiteiten, had dit kleine meisje besloten dat haar vriendinnetje een knipbeurt nodig had. Of misschien hadden ze samen dit briljante plan bedacht. Hoe dan ook: het resultaat lag nu in Lilians handen. Ik keek de klas rond. Waar was het slachtoffer? Wie miste een vlecht? Had ze het door? Had ze gehuild? Of was ze net zo kalm als haar knipster?

In de poppenhoek zat een meisje, Mila, met een kort, schuin afgeknipt stuk haar

Bingo. Blijkbaar hebben ze daar kapstertje gespeeld. Ik heb helemaal niet door gehad dat ze een schaar te pakken had. Het leek alsof een rat aan het haar van Mila geknaagd had. Ze leek zich nergens van bewust, speelde vrolijk verder met een pop in haar armen. Oh my god…. Haar ouders gingen dit níet leuk vinden. Ondertussen lag de vlecht nog altijd in Lilians handen. Ik had heel wat meegemaakt in de klas, maar dit? Dit was nieuw. Ik moest handelen. Maar hoe? Dit was een crisis van een ander niveau. Moeders zijn trots op de haren van hun dochters…

Mijn blik ging van Mila weer naar Lilian

Ze wachtte. Alsof ze op instructies wachtte voor de volgende stap. Wat deed ik hiermee? Waar begon ik? Lilian gaf de vlecht aan mij af. De vlecht voelde zwaar in mijn handen. Dit zou een lange middag worden. Mijn eerste instinct was om rustig te blijven. Ik hurkte voor het knipstertje neer en zei haar dat dit echt niet de bedoeling was. Lilian knikte alsof ze dat allang wist, maar toch vond dat het moest gebeuren. ‘Ze wilde het zelf,’ zei ze.

Ik ging naar Mila in de poppenhoek

Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden. Het lukte niet goed. Wat een shitdag. Ik ging naast haar zitten en voelde voorzichtig aan het schuin afgeknipte haar. ‘We gaan het een beetje bijwerken, goed?’ Met een klein, bot kinderschaartje probeerde ik het haar in een enigszins acceptabele vorm te knippen. Geen kapster zou hier ooit haar naam onder durven zetten, maar beter dan dit werd het niet. Ondertussen bleef Mila vrolijk verder spelen. De andere kinderen keken nieuwsgierig toe. Sommigen giechelden, anderen leken in shock. Er ontstond een cirkeltje om me heen.

Toen begon het zweet mij ècht uit te breken

Ik moest haar moeder inlichten. Maar hoe? Een berichtje sturen? Bellen? Wachten tot ze haar kwam ophalen en het voorzichtig brengen? Wat was het minst confronterend? Ik pakte mijn telefoon en staarde naar het scherm. Ik wist het even niet. Wat moest ik zeggen? ‘Hoi, je dochter heeft een spontane knipbeurt gekregen in de poppenhoek’? Of: ‘Sorry, maar we hebben een klein haarincident gehad vandaag’? Geen enkele formulering klonk goed. Het was bijna het einde van de schooldag.

Ik dacht aan eerdere incidenten

Een gescheurde broek, een verloren knuffel, een gevallen beker melk over een nieuwe jas. Die dingen waren vervelend, maar op te lossen. Dit was blijvend. Dit was geen uitwasbaar probleem. Hoe ging ik uitleggen dat een stuk haar, dat waarschijnlijk maanden had moeten groeien, in een fractie van een seconde was verdwenen?

Toch moest ik iets

Uiteindelijk besloot ik om haar even apart te nemen bij het ophalen. Het was bijna op-haal-tijd. Maar die enkele minuten leken uren te duren. Ik voelde de ogen van de andere kinderen op me gericht, alsof zij óók benieuwd waren naar hoe ik dit ging aanpakken. Dat was mijn eigen verbeelding natuurlijk. Maar zelfs het knipstertje leek nog steeds in afwachting, alsof ze wilde weten of ze een compliment of op haar kop zou krijgen.

Toen de moeder op het plein stond en haar dochter zag rondrennen, viel haar blik al snel op het kortgeknipte haar

Ze schrok zichtbaar. Mijn maag draaide zich letterlijk om. Dit werd een lastige uitleg.

LEES HIER HET VERVOLG

ANNEBEL

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen