Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Thijs (2 jaar) was altijd al een nieuwsgierig kind geweest
Alles ging in zijn mond. Speelgoed, zijn dekentje, zelfs de rand van de salontafel had tandafdrukken. Ik wist dat dat normaal was. Kleintjes ontdekken hun wereld met hun mond. Maar de laatste twee maanden was het erger geworden. Veel erger. Hij beet niet alleen meer in spullen. Hij beet Naomi (6 jaar). En hard ook.
In het begin dacht ik dat het een fase was
Dat hij niet wist hoe hij met frustratie om moest gaan. Maar de eerste keer dat Naomi gillend naar me toe kwam met een afdruk van Thijs’ tanden in haar arm, schrok ik me rot. Ik pakte zijn handjes, keek hem streng aan en zei dat hij niet mocht bijten. Maar hij begreep volgens mij echt niet wat hij fout had gedaan.
De keren daarna ging het precies hetzelfde
Hij beet Naomi als ze hem iets afpakte, als ze hem te hard knuffelde, of gewoon zomaar. Ik probeerde van alles. Time-outs op de gang. Consequent uitleggen dat bijten pijn deed. Zelfs stickers plakken voor een bijtloze dag. Maar duh, hij was twee. Hij had geen enkel besef van beloningen op de lange termijn. Naomi begon steeds banger voor hem te worden. Zodra hij boos werd, trok ze haar armen beschermend achter zich. Mijn lieve, zorgzame dochter was bang voor haar kleine broertje.
Op een middag kwam mijn vader langs
Een echte man van de oude stempel. Hij zag de blauwe plek op Naomi’s arm en trok een wenkbrauw op. ‘Terugbijten,’ zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ‘Als hij voelt hoe het is, stopt hij ermee.’ Ik verstijfde. Terugbijten? Mijn eigen kind pijn doen? Dat kon ik toch niet maken? Maar blijkbaar werd dat vroeger gewoon gedaan. Had ik zelf ooit een bijt terug gehad? Mijn vader had nooit zachtjes opgevoed, maar dit? Dit ging tegen al mijn moederinstincten in.
Toch bleef zijn advies in mijn hoofd hangen
Want wat dan? Ik had al álles geprobeerd. En ondertussen liep Naomi steeds vaker met haar handen achter haar rug, bang om een nieuwe beet te krijgen. Thijs lachte als ik boos werd, begreep totaal niet wat ik bedoelde. En ik voelde me radeloos.
Iedere keer als ik ze samen hoorde spelen, bleef ik op scherp
Ik kon het gewoon niet hebben dat mijn dochter steeds het slachtoffer was van haar kleine broertje. Maar hoe leer je een peuter dat iets pijn doet, als hij dat zelf niet voelt? Moest ik echt doen wat mijn vader zei? Moest ik mijn eigen kind bijten? Ik wist het niet. Ik kwam er niet uit.
De middagen werden een mijnenveld
Als Naomi uit school kwam, rende Thijs enthousiast op haar af, zijn armpjes wijd. Maar haar lichaam verstijfde. Ze aaide snel over zijn bol en nam direct afstand. Ik zag de angst in haar ogen, de alertheid. Ze was constant op haar hoede. Zodra ze een schrikbeweging zag bij Thijs, sprong ze op. ‘Mama, hij gaat me weer bijten!’
En meestal had ze gelijk
Soms was het uit frustratie, soms uit speelsheid, maar steeds vaker leek het gewoon willekeurig. Thijs had geen idee wat hij deed, of beter gezegd, hij voelde de gevolgen niet. Hij zag Naomi huilen, hij zag mijn boze blik, hij hoorde de woorden: ‘Niet doen, Thijs, dat doet pijn!’ Maar het landde niet. Het had geen effect.
Ik probeerde hem af te leiden
Gaf hem een bijtring, een knuffel, een speeltje waar hij op mocht kauwen. Maar hij duwde het gewoon weg en zocht Naomi weer op. Ze liep inmiddels in een boog om hem heen. ‘Ik wil niet met hem spelen, mam. Hij doet altijd pijn.’ Dat deed me pijn. Ik wilde het anders. Ik had altijd gedroomd van kinderen die close waren, die samen speelden, elkaar beschermden. Maar Naomi voelde zich niet veilig bij haar eigen broertje. Ze begon zich af te zonderen in haar kamer, zette haar deur op een kier om hem buiten te houden.
Mijn vader zag hoe ik ermee worstelde
‘Gewoon één keer terugbijten en hij is ermee klaar. Zo deden wij dat vroeger ook.’ Maar ik kon het niet. Hoe moest ik hem straffen met pijn, als ik hem net probeerde te leren dat pijn doen niet mocht? Het voelde zo dubbel. Toch, terwijl ik die avond op de bank zat, doodmoe van de eindeloze strijd, bleef de gedachte in mijn hoofd spoken. Zou het echt werken? Zou één keer terugbijten het verschil maken? Wat als ik degene was die het probleem in stand hield? Maar ik kon het niet. Echt niet. Dus wat dan?
YENTL
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Leg aan Naomi uit dat ze de volgende keer als hij bijt 1x mag terugbijten. dan zal hij er gauw mee ophouden.
ik zou zeggen: zusje, bijt je broertje lekker terug.. dat hoeft die moeder niet te doen
Echt serieus doe niet zo mietig!! natuurlijk is het niet leuk om je kind terug te bijten maat blijkbaar vind je het toch niet zo erg dat je andere kind constant pijn gedaan wordt door haar broertje. Zoals je vader al zei: gewoon eens een keer flink terug bijten dan leert hij het wel af!!!
nou precies dat dus! Ik vind het zieliger voor je dochter die gewoon angstig is voor haar kleine broertje dan dat hij een keer terug gebeten wordt!
niemand bijt voor zn lol zn kind terug en het druist ook tegen je beschermende instinct in,maar toch…. zet je er overheen en bijt m terug en dan wel zo dat ie t ook echt voelt, dan weet ie wat het is en is t over. kun je t zelf echt niet geef dan je dochter toestemming hem terug te bijten.
je hoort je dochter nl ook te beschermen hè? en zij is niet degene die de agressor is, dat is haar broer en zij is t slachtoffer en dat laat jij toe!