Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik heb twee totaal verschillende dochters
Ze verschillen als dag en nacht. Onvoorstelbaar. Mijn dochters heten Laurie en Coco. Laurie is twaalf en een open boek. Ze kletst honderduit, over school, vriendinnen, de laatste TikTok-trend en wat ze later wil worden. Ze staat regelmatig naast me in de keuken, roert in de pan en vraagt honderduit, zoals hoe ik weet wanneer de pasta precies gaar was.
Coco, daarentegen, is tien en lijkt soms van een andere planeet te komen
Niet omdat ze anders is in hoe ze eruit ziet of hoe ze zich gedraagt buitenshuis, maar omdat ze zich thuis terugtrekt. Alsof ons gezin haar niet meer boeit. Alsof ze ons niet nodig heeft. Afgelopen maand was het toppunt…
De muur tussen ons
Vanaf het moment dat ze thuiskwam, liep ze direct naar boven. Soms hoorde ik haar muziek aanstaan, soms leek het muisstil. Ik probeerde het op verschillende manieren: haar vragen hoe haar dag was, een grapje maken, zelfs gewoon naast haar op de bank gaan zitten zonder iets te zeggen. Maar Coco gaf nooit meer dan een kort antwoord.
‘Hoe was school?’ vroeg ik steevast
‘Gewoon,’ mompelde ze dan, haar schoenen al half uit terwijl ze de trap op rende. Laurie daarentegen bleef gezellig bij me in de keuken hangen en vertelde uitgebreid over de wiskundeles waar ze niets van snapte, haar nieuwe lievelingsleraar en het drama dat zich had afgespeeld tussen twee vriendinnen in de klas.
‘Kom je zo even beneden zitten?’ vroeg ik Coco diezelfde avond nog
‘We gaan een serie kijken.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Nee, ik ga naar boven.’ En weg was ze. Laurie en ik bleven samen achter.
Gezinsmomenten met tegenzin
Als gezin probeerden we geregeld iets samen te doen. Uit eten, naar een film, een dagje naar een pretpark. Laurie vond het allemaal geweldig. Ze was degene die met enthousiasme een restaurant uitzocht en al dagen van tevoren vroeg wat we gingen bestellen. Coco? Die zuchtte alleen maar als we iets planden. ‘Moet ik echt mee?’, vroeg ze. Duh. ‘Ja, natuurlijk. Het is leuk om samen iets te doen.’
Ze rolde met haar ogen, iedere keer weer
‘Nou, ik vind het niet leuk.’ Tijdens het etentje zat ze met haar armen over elkaar. Ze vroeg of ze op haar telefoon mocht zitten. Ik antwoordde kortaf: ‘Nee’. Ze bestelde het eerste wat op het menu stond zonder op te kijken. Als Laurie een grapje maakte of enthousiast een verhaal vertelde, keek Coco strak naar haar bord. Ze was fysiek aanwezig, maar geestelijk leek ze ergens anders.
‘Coco, gaat het wel goed met je?’ vroeg ik later zachtjes
Ze haalde haar schouders op. ‘Ja.’ Meer kreeg ik er niet uit. Niemand niet. Ze praatte ook niet meer zoveel met Laurie. En met haar vader al helemaal niet meer. Nooit gedaan.
Een schooluitje dat alles duidelijk maakte
Op een dag had Coco een schooluitje. Een dag naar een museum met de hele klas. Laurie had altijd de neiging om me na zulke dagen uitgebreid te vertellen hoe alles was gegaan. Wat ze had gezien, wat ze leuk vond, welke klasgenoot iets grappigs had gedaan. Maar Coco gaf me een kort antwoord. ‘Hoe was het museum?’ vroeg ik, toen ze thuiskwam.
‘Gewoon,’ mompelde ze
Ik keek haar vragend aan. ‘Gewoon?’ Ze knikte. ‘Niks bijzonders.’ ‘Maar wat heb je dan gezien?’ Ze haalde haar schouders op en begon haar jas uit te trekken. ‘We liepen gewoon rond. Saai museum.’ Ik voelde frustratie. ‘Maar er moet toch iets geweest zijn dat je leuk vond?’ Ze keek me geïrriteerd aan. ‘Waarom moet je altijd zoveel vragen?’ Ik slikte het weg en liet haar gaan. Waarom wílde ze niks vertellen? Waarom was alles ‘gewoon’ en ‘niks bijzonders’?
Mijn zorgen groeien
Ik begon me steeds meer af te vragen of dit normaal was. Was dit gewoon een fase? Een soort vroege puberteit? Of was er iets anders aan de hand? Laurie had dat niet, die vond het heerlijk om samen te zijn, om te praten, om deel uit te maken van het gezin. Maar Coco leek zich steeds verder terug te trekken. Alsof ze langzaam maar zeker afscheid nam, stukje bij beetje. Ik wilde haar niet pushen, maar ik wilde ook niet dat ze zich alleen voelde. Hoe moest ik haar bereiken als ze me niet toeliet?
De situatie verslechtert
Coco’s gedrag werd met de dag vreemder. Waar ze eerst nog met tegenzin mee uit eten ging, begon ze zich er nu helemaal tegen te verzetten. ‘Je kan me toch niet dwingen?’ riep ze een keer toen ik zei dat we met z’n allen gingen eten. ‘Nee, maar het zou leuk zijn als je meegaat. We doen dit als gezin.’ ‘Nou, ik blijf veel liever thuis.’
Ik schrok van de felheid in haar stem
Sinds wanneer vond ze het zó erg om samen iets te doen? Op een avond, toen we met zijn allen in de woonkamer zaten, hoorde ik een gestommel op de trap. Laurie keek op en fluisterde: ‘Volgens mij gaat Coco naar beneden.’ Even kreeg ik hoop. Misschien kwam ze erbij zitten. Maar nee.
Ze liep snel naar de keuken, pakte een zak chips en een glas drinken en verdween weer naar boven
Geen woord. Geen blik. Alsof we lucht waren. Ik keek Laurie aan, die even haar schouders ophaalde en zachtjes mompelde: ‘Ze is zo veranderd.’ En dat was precies hoe het voelt. Alsof ik mijn dochter langzaam kwijtraakt. En ik wil ik niet.
NANETTE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ze worden ouder en gaan zich afzetten tegen de ouders. Het ene kind heeft waarschijnlijk veel meer moeite met groot worden, dan het andere kind. Als ik jou was zou ik haar niet dwingen, terwijl de zin er niet is. Is voor niemand gezellig. Weet dat ze altijd op je kan rekenen. Meer dan je best kun je niet doen.
mijn dochter deed dat ook en uiteindelijk bleek dat ze verkracht was door haar meester
waarom zo voorzichtig? het is toch je kind? streng toe spreken en zeggen dat ze moet vertellen wat het is. kind is 10. zelf heb ik ook een kind van 10. je hoeft niet zo voorzichtig te doen vind ik. onderzoek wat er is. misschien is het wel iets erg dat maar blijft verergeren straks heb je spijt dat je niet eerder radicaal hebt opgetreden
Luister de ‘geweldloos verzet’ podcast. 🙂
Hallo,
ik zou toch gewoon pushen misschien wordt ze gepest of is er wat ergs gebeurt wat ze niet durft te vertellen. eerst gerust stellen en dan zien of ze gaat praten misschien over andere school beginnen en dan kijken wat de reactie is.
succes
Onthoud eerst maar dat je je best doet.
Ik weet niet of de versch reacties goed doen, maar wou toch ook even proberen helpen.
Ik zou op school eens polsen of ze verandering in gedrag merken / of ze daar sociaal is of zich ook eerder terugtrekt,…
Verder denk ik aan mijn eigen puberteit, waarbij ik mezelf meer en meer ben gaan isoleren omdat ik met iets zat dat ik aan niemand durfde vertellen. Helaas ben ik dan in een acute depressie beland.
Ik zeg zeker niet dat je dochter sowieso psychische problemen heeft, maar het is ook één van de pistes om in je achterhoofd te houden.
Wat vindt ze wel nog leuk? Met wie wil ze wel graag eens afspreken?
Veel courage en het allerbeste voor jullie allemaal.
Moeilijk inderdaad. 1 op 1 wat gaan plannen en zij mag kiezen. Minimaal maandelijks. Spreek af dat zij dan in charge is. Iets wat bij haar interesses past. Laat merken dat je van haar houdt. Lieve briefjes in broodtrommel stoppen bijvoorbeeld, Ga in gesprek. Klinkt gek omdat ze zich terugtrekt. Maar als jij zegt dat iets leuk is en zij vindt van niet dan erken je haar gevoelens niet. Je sluit niet aan bij haar beleving.erken dat het voor haar niet leuk is. Jij vindt samen zijn als gezin belangrijk. Leg uit waarom je dat vindt, Misschien kan je haar een uitje laten bedenken als gezin. Communiceer eventueel via schrift. Ze mag alles schrijven. Voor jou is het vooral laten weten dat je er voor haar wilt zijn. Dat je niet weet hoe. Of zij ideetjes heeft. Kom je er niet uit dan kan een orthopedagoog een uitkomst zijn om mee in gesprek te gaan.
Hallo,
Als ik dit lees komt mij dit heel bekent voor,
het enige verschil is dat ik een zoon heb en die werkt en heeft dezelfde kenmerken als ik dit las
heel gesloten, groot verschil met mijn dochter
Heeft er iemand advies of andere opties om die stilte te doorbreken
hopelijk heeft iemand hier ervaring mee
Groeten;
Daniel
ik weet niet hoe oud je zoon is, maar ik heb 2 pubers in huis. een van 15 een jongen en een meisje van 12. mijn zoon trok zich ook dagelijks terug. gewoon in zijn eigen zone. beetje gamen, vrienden waren belangrijk en wij als ouders, ach een hoi en een doei kwam er nog net van af.
mijn dochter ontwikkelt zich nu net zo. een goedemorgen kan er amper van af. en bij thuiskomst het zal allemaal wel
mijn zoon heeft dit een jaar gedaan ongeveer. En nu zijn we de beste maatjes weer en kan hij zowel familietijd als tijd voor vrienden prima verdelen. hij stelt zelfs voor om samen dagen weg te gaan. iets wat een jaar geleden nog taboe was als wij het voorstelden
het komt wel weer, zolang je maar laat zien dat je er bent. want dat merkten we wel. we lieten hem gaan, maar als we zagen dat er iets was..gaven we altijd aan;Als er iets is kan je altijd komen praten. En ook al spraken we geen woord. Hij wist dat we er waren.
mijn dochter..laten we ook gaan. ze zit vroeg in de puberteit(sociaal emotioneel is ze 16) en we hebben het volste vertrouwen dat ze vanzelf weer bij ons komt.
de prioriteiten van een puber liggen nu eenmaal niet bij het gezellige meedoen met de familie. Het is..even geen gedoe en gezeik aanhoren, appen, snappen, tiktok, en al die andere manieren om contact te houden met vrienden.
wat ik je mee kan geven is blijf ouder, geef aan dat je er bent, stel af en toe een dagje weg voor. even wat qualitytime, maar accepteer ook de nee. blijf rustig en kalm. de dag dat ze weer naast je komen zitten en gezellig meedoen komt echt wel. ze maken een groei door, een persoonlijke ontwikkeling en vaak hebben ze daarvoor even hun eigen tijd nodig.
Ik zou me niet direct zorgen gaan maken. Hoe gaat het op school? Heeft ze het naar haar zin, aansluiting met klasgenootjes?
1 op 1 momentjes plannen is een goed idee, al is het maar een kort momentje.
Blijf haar uitnodigen maar push haar niet.. je doet het goed!
Elk kind is anders, stukje acceptatie voor jezelf?
Klinkt zorgwekkend, hulp inschakelen?
als ik jou was zou ik eens een gesprek aanvragen bij de huisarts. er kan zoveel aan de hand zijn waardoor ze zich zo gedraagt. kan de puberteit zijn maar er kan ook iets heel anders aan de hand zijn
Klinkt als mijn oudste. Die heb ik ook een jaar lang amper gezien en had nergens zin in. Voorheen kwamen er bij tijd en wijlen hele verhalen uit. Hij was strontvervelend op vakantie in de zomer dat jaar. Nu heeft hij zichzelf ontdekt en heeft zich ontwikkeld tot een fijne eigenwijze 16-jarige. Het is wel belangrijk om te weten waar je dochter zich dan thuis mee bezig houdt. Maar stop alsjeblieft met constant vragen stellen. Daar jaag je stille dwarse tieners vaak juist mee weg. Wees er gewoon. Breng een hapje en drankje naar haar kamer (eerst kloppen natuurlijk). Communiceer in stellingen in plaats van vragen: ‘Wij gaan een filmpje kijken, je kan meekijken als je wilt.’ ‘Ik ben benieuwd hoe die vervelende leerkracht was vandaag’. We eten pasta om 18.00, dus dan moet je beneden zijn. En laat merken dat je oké bent met het terugtrekken, dat je er begrip voor hebt: Je hebt een drukke dag gehad op school, ik snap dat je even in je eigen wereld wil zijn. Hopelijk kom je er dan met de tijd wel achter waar ze zich op haar kamer mee bezig houdt en niet stiekem verslaafd is aan gamen of socials. Belangrijk dat ze verder inderdaad naast school andere activiteiten zoals sporten heeft en sociale contacten. Anders is het wel gedrag om in de gaten te blijven houden.
Ze zet zich af 😉.
Doen wat je altijd doet en uitnodigen en zeggen dat je het niet erg vind.
Het hoort bij deze leeftijd wel altijd benoemen dat ze je alles kan zeggen.
Ik zeg altijd even tijd voor je moeder maken vertel even wat je gedaan heb en daarna mag je lekker naar je kamer en goed luisteren.
het eerste wat ik dacht was jaloers op haar zus
haar zus is open en spontaan het kan zijn dat ze het gevoel heeft dat ze daar niet tegenop kan omdat ze anders is
ik ben zelf gevoelig en ik zou dat in die situatie zelf kunnen hebben
ze kan het gevoel hebben dat ze overschreeuwen wordt door haar zus en zich daarom terugtrekt
Dit dacht ik ook toen ik aan het lezen was.
Maar er kunnen ook andere dingen aan de hand zijn, gepest op school, ruzie met vrienden, moeite met een leraar.
Niet iedereen is het zelfde.
als ik jou was zou ik juist iets plannen met haar alleen. Het mooiste zou zijn als zij zou kiezen wat ze met jou wil doen.
En dan niet meteen op zo een moment vragen wat er aan de hand is.
Maar haar het gevoel geven dat je tijd voor haar neemt en naar haar luistert.
Langzaam vertrouwen opbouwen en laten weten dat je er voor haar bent.
en ja dit is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ook is een persoonlijk gesprek met haar leraar vragen om te kijken of ze op school ook veranderingen zien, of er problemen zijn of dat er iets speelt? En wat voor persoon is ze in de klas?
Ikzelf ben vrij introvert, drukke plekken vind ik niet fijn.
Die paar keren dat ik uit ging vond ik helemaal niks, behalve de keren met mijn man, maar uitgaan is niks voor mij. Mijn vader heeft een grote familie en ook al kan ik met iedereen goed opschieten, familie verjaardagen waren me altijd te druk.
Ik voelde me een buiten beentje daardoor. Terwijl iedereen altijd aardig was tegen mij.
Ik trok me ook graag terug in mijn kamer, op school had ik vaak al zoveel prikkels gehad dat ik geen zin had in praten en tijd alleen nodig had en ik irriteerde me als mijn moeder vroeg hoe het met me ging. Ik wilde alleen maar wat rust.
Maar familie is belangrijk, nu ik 45 ben zou ik willen dat ik liever was geweest voor mijn moeder (die is overleden toen ik 23 jaar was) Nu weet ik dat ze alles uit liefde was, maar toen ik tiener was voelde het verstikkend. Maar toen wisten ze ook niet dat ik slecht met prikkels om kon gaan, dat leerde ik pas toen ik 30 was en toen pas viel alles op zijn plek.
Nu weet ik dat het oké is om niet van drukke verjaardagen te houden. Niet iedereen vind uitgaan leuk en dat is oké.
Nu wil ik absoluut niet zeggen dat dit bij jou dochter ook speelt, er zijn te veel dingen die dit gedrag kunnen veroorzaken.
Maar ik zou wel proberen er iets mee te doen, als jij voelt dat het niet klopt dan moet je uit gaan vinden waarom, een moeder intuïtie is vaak goed.
En wat hier eerder ook gezegd is, Altijd haar vragen voor familie dingen, aangeven dat je het jammer vind (niet groot en dramatisch, maar klein en kort houden, geen schuldgevoel aanpraten, maar oprecht laten zien dat je het jammer vind), maar als zij liever niet mee wilt is dat ook goed.
Verder heel veel succes, dit soort dingen horen helaas ook bij het ouderschap en zijn erg lastig.