Ik was ruim 42 weken en 1 dag zwanger. Ons zoontje had het duidelijk nog goed daarbinnen en was niet van plan om spontaan te komen. Tijd voor actie. Ze besloten om mij in te leiden en vandaag vertrokken we richting het ziekenhuis. Eenmaal op de parkeerplaats aangekomen kwam het hoge woord er bij mijn man uit: ‘ik vind de jongensnaam eigenlijk niet meer zo leuk.’ Ik was verbaasd, daar kom je nu mee, op de dag van de inleiding? ‘Pardon, je vindt de jongensnaam niet meer leuk? En nu? We hebben geen andere naam.’
Wij dachten: ‘Ach, het wordt toch een meisje’
We wisten nog niet wat het geslacht van de baby zou zijn, dus we hadden voor zowel een meisje als een jongen een naam bedacht. Als het een jongen zou zijn, zou zijn naam Jack worden. Deze naam had niet de voorkeur van mijn man, maar hij wilde mij blij maken dus ging hij erin mee. Wij dachten: ‘Ach, het wordt toch een meisje!’ Die jongensnaam hebben we toch niet nodig, maar voor het idee hadden we ook een jongensnaam bedacht. Jack dus. Deze naam ging hem tijdens de zwangerschap steeds meer tegenstaan, maar hij dacht: ‘deze gaan we toch niet gebruiken’, dus voelde hij niet de drang om het bespreekbaar te maken. Eenmaal onderweg naar het ziekenhuis realiseerde hij zich ineens dat het toch echt ook een jongen zou kunnen worden en moest het dan toch echt delen.
Mijn man wilde écht een andere naam: ‘laten we even mijn lijstje doornemen’
Ze kwamen bijna mijn vliezen breken. Mijn man vond dit wel een goed moment om even zijn lijstjes met namen door te nemen. Hij had een beetje namen gescrold en zei: ‘misschien zit hier wel dé naam tussen.’ Ik vond het een beetje nutteloos, want we hebben die naam toch niet nodig. “Nou ja, het wordt waarschijnlijk toch een meisje, dus het zal niet zoveel uitmaken. We hebben samen gekozen voor Jack. Als het toch een jongen blijkt te zijn, laten we dan samen even verder kijken naar een andere naam. Nu is niet het juiste moment.’
Mijn vliezen werden gebroken en wat denk je dat eruit kwam?
We waren namelijk op dat moment met andere dingen bezig. Namelijk het breken van mijn vliezen. Alleen ging dat niet helemaal zoals gepland. Mijn vliezen werden gebroken en wat denk je dat eruit kwam? De navelstreng. Niet goed dus, ik zag de paniek in de ogen van de dame die de vliezen had gebroken. Binnen no-time stond de hele kamer vol met mensen. Alle alarmbellen gingen af, het was net Grey’s Anatomy met al die mensen in de weer. Eén persoon sprong op me om die navelstreng erin te houden, een ander sprong weer boven op dat meisje omdat ze best wel klein was en bijna van mijn bed viel. Ik wist niet wat me overkwam.
Een levensbedreigende complicatie
Er bleek sprake van uitzakking van de navelstreng (navelstrengprolaps). Een gedeelte van de navelstreng ligt dan onder de baby, komt als eerste in het geboortekanaal of glijdt er helemaal uit. Het gewicht van de baby drukt vervolgens de navelstreng dicht waardoor de baby geen voedingsstoffen en zuurstof meer krijgt. Een levensbedreigende complicatie waarbij direct moet worden ingegrepen. Dit komt niet vaak voor, slechts bij zo’n 0,2% van de bevallingen.
Er was geen tijd meer om een fatsoenlijke ruggenprik te plaatsen
Het werd racen naar de OK, er werd een andere chirurg uit een geplande keizersnede geplukt want er was geen tijd. De baby moest direct gehaald worden. Er was geen tijd meer om een fatsoenlijke ruggenprik te plaatsen. Ik werd platgespoten, want ik ging onder volledige narcose. Van de hele bevalling en dus ook het moment dat we achter het geslacht zouden komen, kreeg ik dus niks mee.
‘Hij heet Colin hè?’, zegt de verpleegkundige
Ik weet nog dat ik wakker werd uit de narcose. De verpleegkundige stond aan mijn bed en kon me gelukkig vertellen dat alles goed was gegaan en de baby het had overleefd. Toen ik eenmaal gerustgesteld was, wilde ik maar al te graag weten wat het geslacht was. ‘Wat is het geworden?’, vroeg ik nieuwsgierig. ‘Ja, een jongen. Hij heet Colin hè?’, de verpleegkundige keek me aan alsof ze een soort van bevestiging zocht dat dit de naam was die wij hadden gekozen. Ik zeg vol verbazing: ‘Colin?! Heet ‘ie Colin?!’ Toen had mijn man dus in zijn eentje besloten – terwijl ik onder narcose was – dat hij Colin ging heten. Je verzint het niet.
Hij was compleet overrompeld en noemde de eerste beste naam van het lijstje
Mijn man was compleet overrompeld door de hele situatie. Het ziekenhuispersoneel had niet verwacht dat Colin er levend uit zou komen. Gelukkig gaf hij een grote schreeuw toen ze hem uit mijn buik haalde. Het was een heel emotioneel en heftig moment. Toen eenmaal aan mijn man gevraagd werd hoe de baby heette, noemde hij gewoon de eerste beste naam die hij wel mooi vond van het lijstje waar hij in die ene minuut doorheen had zitten scrollen.
Dit is het meest bizarre wat me ooit is overkomen
Ik was natuurlijk nog helemaal duf van de narcose en dacht er op dat moment niet heel veel van. Maar dit is toch wel het meest bizarre was me ooit is overkomen. Even later hebben we het er nog over gehad. Wat willen we nou doen met die naam? Gaat hij nou Jack heten? Of toch Colin? Toen dacht ik bij mezelf: ik ga mijn kind geen naam geven die mijn man eigenlijk helemaal niet leuk vindt. En stiekem vond ik Colin ook wel heel erg leuk. Dus toen hebben we het maar zo gelaten en sindsdien gaat hij als Colin door het leven.
‘Ik zou gaan scheiden van mijn man’
Ik deelde laatst dit verhaal met mijn volgers en kreeg een aantal keren de reactie: ‘Ik zou gaan scheiden van mijn man, als hij dit zou doen.’ Maar, no way José dat ik van hem ga scheiden. Hij is er één uit duizenden en we zijn inmiddels 14 jaar samen en deze man draagt mij op handen. Hij vertelde dat hij eerst met Jack akkoord was gegaan, want hij had zich even niet gerealiseerd dat het écht een jongen kon worden en vond het wel prima. We dachten toch dat het een meisje zou zijn. Die realisatie kwam pas toen we naar het ziekenhuis gingen. Ja, het slechtste moment wat je kunt bedenken. Maar ik ben blij dat hij het wel heeft gedeeld.
Het had zo moeten zijn
Ik zou nooit willen dat hij zijn zoon een naam geeft, waar hij zelf totaal niet achter staat. Dit was niet zijn meest charmante moment, maar in het leven draait het om geven en nemen. Ik wil hier vooral niet te zwaar aan tillen. Wij kunnen hier ook heel erg om lachen en ik denk maar zo; we hebben er wel een tof verhaal aan overgehouden. En Colin is ook écht een Colin en geen Jack, dus het had zo moeten zijn.
ISMAY
TikTok: @veganvibeswithkids
Goed verhaal wel! Wel frappant dat iemand zich niet realiseert dat een ongeboren kind ook een jongen kan zijn. Verder wordt de naam natuurlijk pas officieel bij de aangifte en ik haal uit het verhaal niet dat je man het kind al had aangegeven voor je bijkwam.
dat is een enorme verrassing dat het ook een jongen kon zijn haha.
maar als je kindje eenmaal een naam heeft, dan voelt het vreemd om het te veranderen, dus de aangifte maakt dat niet anders.
Het heeft in mijn beleving nog geen naam als beide ouders er niet samen een besluit over hebben genomen.
je hebt gelijk, maar als ik het verhaal lees, denk ik dat die papa uit zo’n adrenaline komt en zo blij was dat zijn zoontje het gehaald heeft, dat hij daardoor ook niet helder meer kon denken.
uiteindelijk zijn ze er beiden ok mee en lachen ze ermee.
maar ja, ze hadden op voorhand ook wel een nam kiezen die voor beide klopten als ze even logisch nagedacht hadden dat je niet kunt weten wat het geslacht is als je het niet laat checken via echo