Het was maandag. Mamadag. Mijn favoriete dag van de week. Geen werk, geen planning, geen haast. Alleen Pip en ik. Pip is drie en zit vol energie. En ook al doe ik mijn best om originele uitjes te verzinnen, op regenachtige dagen komt het toch vaak weer neer op hetzelfde: het krijspaleis.
Pip vindt het fantastisch en als zij blij is, ben ik dat ook
Je kent het wel. Zo’n overdekte speeltuin met veel te veel lawaai, een penetrante geur van zweet, sokken en lauwe patat, en overal kinderen die krijsen, rennen, gillen. Maar Pip vindt het fantastisch. En als zij blij is, ben ik dat ook. Het was druk. Nog drukker dan anders. Blijkbaar hadden meer ouders bedacht dat dit een goed idee was op deze grijze maandag. Pip schoot meteen haar schoenen uit. Ze rende gelijk naar de hoek voor peuters en kleuters.
Alles was oké, tot het ineens niet meer zo was
Ik haalde een kopje koffie en ging op mijn vaste plekje zitten, een bankje in het hoekje, precies zo dat ik goed zicht heb op Pip. Ze weet zich altijd prima te vermaken. Ze is geen kind dat continu aan m’n been hangt of zich verveelt. Ze ging van de glijbaan, dook in de ballenbak, klom behendig het klimtoestel in. Af en toe keek ze even om of zwaaide ze. Alles was oké. Tot het ineens niet meer oké was.
Je past er niet met zijn tweeën door en Pip was er eerder
Ik keek even de andere kant op. Toen ik weer opkeek, zag ik haar. Pip. In het klimtoestel, bij dat smalle tunneltje. En er stond een jongen achter haar. Iets ouder dan zij, een jaar of vijf, zes misschien. Pip wilde door het tunneltje, maar hij blijkbaar ook. Alleen: je past daar niet met z’n tweeën door. En Pip was er eerder.
En toen ging het mis
Ik zag dat hij haar aanraakte. Duwen. Niet per ongeluk. Echt duwen. Pip keek even om, zei iets, waarschijnlijk: “Ik ben eerst” of “Wacht even”. Maar hij luisterde niet. Duwde weer. Harder. Ik stond op. Liep al richting het toestel. Dit was niet meer spelen, dit was op het randje. En toen zag ik het. Hij balde zijn vuist en gaf haar een klap in haar gezicht. “Ga aan de kant!!” schreeuwde hij. “Hé! Stop daar heel gauw mee!” riep ik.
Waarom? Waarom deed hij dat?
Hij keek op. Geschrokken. Alsof hij niet had verwacht dat iemand het zou zien. En toen: weg. Via de glijbaan naar beneden, sprintend over de matten. Pip bleef even staan. Stil. Alsof ze zelf niet helemaal begreep wat er net was gebeurd. En toen, ineens: tranen. Grote, stille tranen die over haar wangen rolden. Ze zei niks. Maar keek me aan met die blik die door merg en been gaat. Waarom? Waarom deed hij dat?
Ik troostte haar en probeerde ondertussen de jongen te vinden
Ik klom zelf bijna dat toestel in, maar gelukkig kwam ze al naar me toe gelopen. Ik pakte haar op, drukte haar tegen me aan. Mijn hart brak. Ik wiegde haar, suste haar, gaf kusjes. En ondertussen keek ik rond. Waar was die jongen gebleven?
Je slaat mijn kind niet en komt er niet mee weg
Toen zag ik hem. Zittend aan een tafeltje iets verderop. Met een vrouw erbij. Blond haar, net iets te druk op haar telefoon. Hij zat te drinken. Alsof er niks was gebeurd. Ik kookte. Alles in mij schreeuwde: laat het gaan, Fenna, dit is niet jouw stijl. Maar dit ging te ver. Je slaat mijn kind niet en komt er niet mee weg.
“Is dat jouw zoon?”, vroeg ik
Ik liep ernaartoe. Pip nog op mijn heup. Ik voelde haar handjes stevig om mijn nek geklemd. “Hoi,” zei ik. De vrouw keek op. Glazig. “Is dat jouw zoon?” vroeg ik, terwijl ik naar hem wees. Ze keek naar hem, toen naar mij. “Ja?” “Dan wil ik je even iets vertellen.” Ik legde uit wat er was gebeurd. Hoe hij Pip had geduwd, hoe hij haar een klap had gegeven. Niet per ongeluk. Echt geslagen. In haar gezicht.
“Nou, kinderen doen wel eens wat, toch?”
Ze keek me aan alsof ik haar vertelde dat haar kind een snoepje had gepikt. Geen greintje schrik, geen sorry, geen verbazing. Alleen maar: “Nou, kinderen doen wel eens wat, toch?” Ik slikte. “Een vuist in het gezicht is niet ‘wel eens wat’. Dat is agressie. Mijn dochter is drie.” De jongen keek inmiddels naar zijn limonade alsof hij zich wilde verstoppen in dat glas. De moeder zuchtte. “Hij zal zijn dag wel niet hebben.”
“Sorry dan,” mompelde ze
Ik stond daar. Met een huilende Pip op mijn heup, een kloppend hart van woede, en tegenover me een vrouw die het allemaal maar normaal leek te vinden. “Je kunt op z’n minst even sorry zeggen,” zei ik. “Tegen haar. Niet tegen mij.” Ze haalde haar schouders op. “Sorry dan,” mompelde ze. Zonder Pip ook maar één keer aan te kijken. Ik wilde nog iets zeggen. Maar ik had Pip bij me en wilde geen stennis schoppen. Dus ik draaide me om..
In een split second gebeurt het
We bleven nog even. Niet lang. Pip wilde toch nog even spelen. Maar ik zat daar, trillend van binnen. Ik keek om me heen. Zag andere moeders, vaders, kinderen. En ineens voelde ik het zo scherp: hoe kwetsbaar het ouderschap is. Je doet alles goed, je bent erbij, je let op. En dan, in een split second, gebeurt er iets.
Toen we thuiskwamen, vroeg Pip: “Mama, waarom was dat jongetje boos?” Ik wist het niet. En ik kon het haar ook niet uitleggen. Maar ik weet wel dat ik het echt niet zou accepteren als zij dat bij een ander kindje zou doen. En dat krijspaleis, daar ben ik de afgelopen weken even niet meer geweest.
FENNA
ik vind het niet kunnen kinderen horen met elkaar te spelen en niet te slaan en vooral als het ene kindje ouder is dan de andere en je gaat al naar de moeder en zei zegt dat hij niet goed in zijn vel zat maar geeft hem niet de recht om te slaan
Klein meisje van 3 jaar wordt met een vuistslag op haar gezicht geslagen door een jochie van 5 a 6 jaar. Dat jochie loop snel naar mammie toe. Moeder van Pip gaat naar de moeder van dat jochie en die zit maar op die kutmobiel te jojooyen. Moeder van Pip zeg er wat van. Moeder van dat jochie zeg ” hij zal wel zijn dag niet hebben” daar ben ik heel snel klaar mee. Ik geef mijn dochter even uit handen en wie er ook bij staat maar sloeg dat wijf helemaal aan gort. Daarna pak ik mijn dochter op en ga terug naar mijn stekkie. Geen opvoeding aan dat jochie geven dan maar voelen. Ik begrijp je helemaal dat de moeder van Pip heel kwaad is. joch mag heen meisjes slaan. .Best wel pissig op aantal reacties hier. Het blijkt maar weer ” vrije opvoeding”. Nog wat als zou dat jochie ADHD zou hebben en so what je slaat haar niet. Inderdaad zou ook niet meer naar die krijshol gaan.
Fantastische reactie Rob. Goed voorbeeld doet goed volgen. Uitstekend!! NOT.
Wat te denken van een reactie als: -mevrouw, zou u uw zoontje zijn excuses kunnen laten aanbieden aan mijn dochter?-
En als dat niet gebeurt kun je altijd nog luidkeels verkondigen dat die mevrouw een slecht voorbeeld en een waardeloze moeder is. Lokt vanzelf een reactie uit waar je wat mee kan.
In ieder geval is alles beter dan je 3 jarige dochter in handen van een vreemde geven en dan gedrag vertonen waardoor je zelf opgepakt gaat worden. Wat heeft je dochter dáár dan aan?
Ik snap de emotie, maar tot 10 tellen helpt om de zaak te relativeren en op te lossen.
Ik had net zo lang doorgedramd tot het kind zijn excuus had aangeboden. Aan mijn dochter. Belachelijk dat zo’n jongen hier mee weg komt.
Slaan mag niet, nooit.
Verder had ik mijn dochter geleerd voortaan flink voor zichzelf op te komen door luid te zeggen: ” je doet me pijn , dat wil ik niet”
Protect your daughters, educate your sons.
daar door worden kinderen verschrikkelijke volwassenen omdat dit al goed gepraat wordt door te zeggen oo hij heeft zijn of haar dag niet !!nee het is papa of mamma haar dag niet want ze wil andere dingen doen !!!zo werkt het voortaan in de maatschappij opvoeden is te veel werk !!en daarom gaat de hele wereld naar de verdoemenis en zijn wij dadelijk er aan overgeleverd aan deze jeugd en wordt het nog veel erger !! gelukkig is er ook nog jeugd die het hartstikke goed doen en wel een goede opvoeding krijgen maar heel de sociale media zeker tiktok maakt heel veel kapot ! ze zeggen dit alles is vooruitgang leven de AI maar de wereld gaat ermee kapot !!!! en kinderen ergens neer zetten waar ze geen omkijken mee hebben dat is de trend van vandaag !!
daarom gaat fout in deze wereld
er zijn ouders die hun kind niet meer opvoeden in normen en waarden en respect.
dat is niet zoetsappig of slap of te lief, dat heet opvoeden.
waarom moet je alles accepteren omdat de wereld harder wordt en ze eraan moeten wennen?
dat zie ik niet, ik zie dat door geen opvoeding meer te geven er meer kinderen gaan vechten om voor hun eigen op te komen, om te overleven tegenwoordig.
dat vind ik niet meer normaal om in zo’n modus te moeten leven.
er is bijna geen rust, ontspanning of vriendelijkheid meer.
alles wat je zegt of doet als kind of volwassen zijnde kan de situatie veranderen in haat nijd frustratie ruzie .
als een kind en zelfs de moeder al niet schrikt dat er met een vuist wordt geslagen op zo’n jonge leeftijd,dan ga ik me toch zorgen maken.
dit is gewoon geen gezond gedrag.
doe de telefoon weg en geef weer opvoeding en aandacht aan je kinderen,hoe oud ze ook zijn.
zolang ze in je huis wonen ,geef ze aandacht opvoeding en een luisterend oor.
zodat we de wereld weer positief veranderen.
respect voor mens natuur en dier.
als mensen dit te zoetsappig slap of te lief vinden dan denk maar eens na wat je voorbij hebt zien waaien door je leven wat je anders had kunnen aanpakken en wat het je dan had kunnen laten bloeien ipv kapot maken.
en dat alles begint bij jezelf maar vooral bij de opvoeding. maak de wereld beter en vriendelijker.
Het jongetje confronteren let zijn gedrag en gem stevig toespreken.
stel hij heeft adhd of add ofzo je ziet het niet aan de buitenkant slaan is echt niet goed en het aan spreken oké maar niet gelijk een vooroordeel hebben
een vuistslag in het gezicht geven,is op geen enkele manier goed te praten.
Als dit kind gedragsproblemen heeft dan hoort hij daar niet thuis!
Het geeft hem niet het recht andere kinderen te mishandelen
Ook kinderen met adhd of weet ik veel wat, zullen moeten leren dat je een kind niet vol in het gezicht mept. Ik had dat als ouder ook niet gepikt. Niet van mijn eigen kind en ook niet van een ander.
Oh, ja, want als ie een of andere diagnose heeft, dan mag hij zomaar slaan en hoeft hij geen excuses aan te bieden als hij zich misdraagt. Een soort vrijbrief… (Sarcasme, mensen).
Tuurlijk joh. Alsof ADHD een excuus is.
Ongeacht of zijn moeder erbij had gezeten had ik van het joch geëist dat hij sorry had gezegd.
Dan maar ruzie met zijn moeder, je laat je kind gewoon niet slaan.
Punt.
Als zijn moeder hem niet opvoed zal een ander dat moeten doen.
Ooit zelf kind geweest? Zelf nooit een ander gemept,uitgescholden ,aan de haren getrokken of was moeders zelf een voorbeeld voor de samenleving? Waarom mogen kinderen geen kinderen meer zijn? Alsof er.meteen iets mis is met.een kind als ze een beetje uit de bocht vliegen. Het is een natuurlijke reactie die we allemaal hebben.
Als kinderen vechten trek je ze uitelkaar en laat je ze sorry tegen elkaar zeggen. Ik snap dat als je op hoge poten naar een andere moeder toestapt ze echt niet op haar knieën gaat om sorry te zeggen tegen jouw prinsesje. Maak Je kind een beetje weerbaar voor de.’echte’ wereld zou ik zeggen.
dit vindt ik kort door de bocht wat jij zegt
het klopt wat je zegt ruzie gebeurt en meestal moeten ze er zelf uit komen maar gewoon een harde klap in gezicht vindt ik even wat anders .
dat heet opvoeding en daar moeten ouders wat mee doen
Nooit praten waar jouw ogen niet waren. als een kind zich zo gedraagt is dat niet goed te praten en heb je al helemaal geen recht om te oordelen. alles maaar goed praten en dan verbaasd zijn dat de wereld zo achteruit gaat.
Precies%! Ik wilde ook nog weleens jennen of echt slaan,heb zelfs weleens gebeten. Mijn moeder was er niet bij maar wist toch wat ik weer gedaan had. Heb toe ik een jaar of 5 was eens een echt pak slaag gekregen ( op blote billen). Ze legde gewoon uit waarom ze dit moest doen. Ik had best nog wel een keer een ‘aanvaring’ maar slaan en bijten nooit meer. Was kennelijk voor mij ,de juiste manier. Ik hoef maar om me heen te kijken in winkels ,park of anderszins om tot de conclusie te komen dat er toch beduidend meer kinderen oervervelend of regelrecht agressief zijn dan vroeger. De mama’s van nu zijn niet meer ze doorpakkend als ik me in mijn jeugd herinner!
gewoon respect voor elkaar hebben daar hoort slaan en duwen niet bij dat is mij als kind geleerd weet niet hoe het met jou zit??
een kind dat slaat heeft blijkbaar een verkeerd voorbeeld. Wanneer er thuis niet geslagen wordt, komt het in een jong kind als deze niet op dat het moet slaan als hij zijn zin niet krijgt.
Het feit dat de moeder in de telefoon zit, zegt meer over de aandacht die het kind krijgt. Geen. De telefoon is voor menig ouder tegenwoordig belangrijker dan het kind. Kijk eens naar buiten hoeveel ouders achter de kinderwagen lopen met een telefoon ind hand. Geen aandacht boor het kind.
nou dit gaat ook een beetje te ver het is een kind van drie de zomaar geslagen wordt door een kind van 5
hij had ook even kunnen wachten tot pup erdoor was
Omdat je dan kinderen al heel jong de boodschap meegeeft dat geweld oké is en er soms bij hoort. DAAROM moet je corrigeren. Wat zal er van dit jongetje worden als hij zestien is? Of veertig?
Dus de ‘echte’ wereld is elkaar mogen slaan? Tegenwoordig wel lijkt het, maar nee, dit is niet normaal. Het zou bij mijn kinderen überhaupt niet in hun opkomen om te slaan, en ze zouden er ook zeker niet mee wegkomen. En sorry zeggen tegen ‘het prinsesje’ is wel het minste wat je kan doen. Maar zo te lezen komt niet iedereen uit hetzelfde milieu.
nou sorry maar als ik vroeger iemand met een vuist in het gezocht geslagen had zouden mijn ouders echt niet onverschillig gereageerd hebben maar zou ik pak voor mun billen gehad hebben. was het uitje over geweest en kon in de rest van de dag naar mijn kamer. hoe jong ook je slaat geen andere kinderen.
ruzie maken of de ander met vuist in het gezicht slaan vind ik twee verschillende dingen.
bovendien was de jongen ouder.
maar tegenwoordig mogen kinderen alles.
toen ik klein was hoefde ik zoiets niet te proberen.
maar ja toen zaten ouders ook niet vastgeplakt aan hun mobiel.
nou zeg. ze sprak de moeder netjes aan. ja, kinderen duwen, slaan en trekken. maar als ouder/opvoeder mag je echt wel je kind(eren) leren om dit niet te doen. expres duwen en met een vuist in iemand het gezicht slaan is echt niet ok. let op wat je kind(eren) doet/ doen gebeurt veel te weinig, de telefoon is belangrijker. ik zie het dagelijks gebeuren.
Sorry? Een kind moet je opvoeden hoor! En dat is niet ongecontroleerd je kind zijn/haar gang laten gaan. Ik vind het maar een raar antwoord, ik vraag me dan af hoe je zelf opgevoed bent of je eigen kinderen opvoedt? Zal een mooie wereld worden als iedereen maar op elkaar gaat meppen omdat het kinderen zijn.
Dus je laat ze sorry zeggen, maar als moeder dat initieert, is het niet goed?
Prima, maar voluit in het gezicht meppen hoort daar niet bij. Punt.En als moeder bij mij zo lauw zou reageren, had ze echt een probleem gehad. Denk maar niet dat het mij dan ook iets kon schelen wat een ander daarvan vindt. dan maar een prinsesje, curlingmoeder of weet ik veel wat. Boeien. En de kleine prins heeft gewoon zijn handen thuis te houden en te leren dat je niet je zin krijgt, door anderen in het gezicht te slaan. Kom nou.
helemaal eens met jou, wat een gepamper, dat maakt kinderen echt niet weerbaar
is mijn reactie op Vivian
Ik vind de oordelen over het jongetje en de moeder wel erg ver gaan. Deze dingen overkomen iedere ouder met jonge kinderen in de speeltuin. Vervelend, en natuurlijk wil je je kleine meisje beschermen. Maar de andere kindjes zijn ook klein, reageren impulsief en ongepast. Ja, dat hoort nu eenmaal bij de leeftijd. En hoe weet je zo zeker dat het jongetje al 5 was? Mijn oudste zoon werd ook altijd veel ouder geschat dan hij was. Die overbezorgde en verhitte moeders die bij het kleinste incidentje in de zandbak op hoge poten verhaal komen halen omdat hun prinsje of prinsesje zand in het gezicht heeft gekregen, die zijn pas irritant.
ja en dat slaan kan hem ook zijn overkomen in een van de opvang locaties waar kinderen gedumpt worden of met 5 jaar op school,en dan meteen weer de ouders de schuld daarvan te geven en dat op jouw mamadag ook zi belachelijk iedere dag is het mama dag.
Los van de nare ervaring voor Pip: hoe zal het echt gaan met deze jongen?
In wat voor gezin groeit hij op? Misschien is agressie voor hem wel normaal en wordt dat tegen hem ook gebruikt.
Ik hou mijn hart vast.
Ik zou als moeder ook boos zijn! Aan de andere kant kunnen kinderen ook heel onhandig zijn, vijf is echt nog heel jong als het lastig wordt en ze dit alleen oplossen. Jongetjes van die leeftijd kunnen nog wild reageren als het niet zo gaat als ze willen. Ik zie nog wel jongens van een jaar of 10/11 die zulke gedrag laten zien.
Het is niet oke, maar als je als moeder wellicht al een aantal jongens hebt geworpen en met de jongste in het krijspaleis zit, kan je hart er misschien niet harder van kloppen.
Opvallend veel kinderen en daar bedoel ik niet het type ouder die wordt omschreven, maar een groep waarvan ik denk dat hun ouders echt wel weten hoe het hoort, zeggen helemaal niks. En daarmee volgen ze het voorbeeld van hun ouders die ook niet zo sociaal zijn, maar dat wel denken te zijn. Uiteindelijk briest deze moeder er ook achteraan.
Ik deed dat ook, maar niet achter 5 jarigen. Die kun je het beste helpen als je ze een sociale les wilt leren. Maar het is ook prima om je te richten op je dochter alleen. Het is ook wat als zo’n bijna 2 keer zo’n oude flapkees je plekje af wil nemen! En dat ze haar plekje bewaakt is dan wel een compliment waard! Die spirit heeft ze nodig in de toekomst.
En we hopen dat de vijfjarige driftkikker ook goed terecht komt. Hij heeft nog even. 😉
Moeder keek even de andere kant op. Misschien dat Pippelientje zelf wel was voorgedrongen?
Niet dat slaan dan wel geoorloofd is…
ben ik nu de enige die zich ook zorgen om dat jongetje maakt? Een kind van 5 dat al een vuist in iemands gezicht slaat, het eerste wat ik denk is dat hij dat vaker heeft gezien. anders blijft het gewoon bij een nep, krabbelen of aan de haren trekken.
hahaha, Joris… ik lees deze verhalen met plezier, maar vooral om (vaak) jouw reacties! Omdat ik dezelfde toon denk te lezen als wanneer ik zou reageren!! “Jairo”🤣🤣🤣
Goed te horen, bedankt. Puur op basis van dit verhaal heb ik een beeld van zowel de moeder als het durende joch. Daarom denk ik dat ‘ie Jairo, Djevahno of Jaxx heet. Of iets soortgelijks.
Maar goed, de moeder die ‘even de andere kant op keek’ kan wel afgeven op de moeder die ‘net iets te druk op met de telefoon was’, beiden hebben het niet zien gebeuren. Duwen en slaan mag niet, maar misschien gaat Pip wel niet vrijuit.
die moeder is de OPVOEDER!!!! snapt men dat tegenwoordig nog?heb je het verhaal wel goed gelezen? ze zag dat haar kind met een vuist in het gezicht werd geslagen
Tegenwoordig word vaak de “op” vergeten bij opvoeding, voeding erin schuiven kan iedereen, maar OPvoeden?
Dat wist hij wel, want hij ging ervandoor zodra Pips moeder erbij kwam staan.
Had mij kind terug laten slaan.
Doet hij het nooit weer.
Er staat dat Pip er eerder was en dat haar moeder haar dochter constant in de gaten hield. Het is een meisje van 3 en dat jongetje was 5, misschien 6. Het is niet normaal dat een kind van een jaar of 5, 6, een ander kindje slaat, omdat hij ongeduldig is. Zijn moeder moet opletten op haar kind, niet op haar telefoon kijken. Kun je wel begrijpend lezen?
Jazeker kan ik dat. U las ook dat de moeder van Pip tussentijds óók even afgeleid was en de andere kant op keek? Er kan best iets gebeurd zijn waardoor het jong meende te moeten slaan. Dat maakt slaan niet oke, overigens. Geen enkele ouder houdt 100% z’n kind in het oog.
hi hi ik lees joris voor zijn tegendraadse reacties. kijken of er nog iets na te denken valt.
slaan doen kinderen helaas inderdaad, maar ik vind een vuistslag niet echt kinderachtig. moeilijke kwestie inderdaad, ook als je alles zag gebeuren kun je andere ouders niet van inzicht veranderen wanneer het over hun kroost gaat. hardnekkig verschijnsel.
pip leren over oprechtheid en dat ze niet over zich heen hoeft te laten lopen. maar ja ze is pas drie. het is een harde wereld.
sterkte allebei!
Frappant dat mijn opvatting als tegendraads wordt gezien. In welk opzicht?
Ik snap even niet zo goed waarom je de moeder forceert haar excuus aan te bieden. Die heeft toch niks gedaan (niet geduwd, niet het goede voorbeeld gegeven en Jairo-of-zoiets niet goed opgevoed).
Inderdaad, als de moeder moeite heeft om haar kind er op aan te spreken, dan mag je als ouder zijnde dat kind aanspreken op zijn gedrag. Nu wordt dat kind er niet op gewezen dat hij iets doet wat niet mag, vreemde ogen kunnen dwingen en grenzen aangeven.
Dat wist hij wel, want hij ging ervandoor zodra Pips moeder erbij kwam staan.
Had mij kind terug laten slaan.
Doet hij het nooit weer.
Omdat de moeder een voorbeeld rol heeft en als dat kind nooit heeft geleerd om sorry te zeggen omdat zijn moeder ook te incompetent is om excuses aan te bieden, dan wordt het lastig. Die moeder had juist het goede voorbeeld kunnen geven door te zeggen dat het inderdaad niet de bedoeling is dat haar zoon kinderen slaat en dat ze namens hem excuses maakt waarop ze vervolgens haar zoon hetzelfde laat doen.
Het was m.i. logischer geweest als de ene moeder de andere moeder gevraagd had haar kind excuses aan te laten bieden. Die moeder heeft het kind niet geslagen, die hoef geen excuus te maken. Nu vraagt de moeder de andere moeder zich te excuseren en dan is het goed, ofzo. Daar leert het kind alleen van dat een ander, i.c. zijn moeder, zijn shit voor hem oplost.
die moeder is de OPVOEDER!!!! snapt men dat tegenwoordig nog?
Welk deel snapt u niet?
Pffff dan krijg je toch echt zin om die moeder een klap in haar gezicht te geven. Echt niet normaal dat een kind zomaar slaat omdat hij niet even kan wachten maar als je dan de reactie van zijn moeder leest snap je waarom hij dat doet. jouw dochter was echt op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Hopelijk durft ze een volgende keer dat een ander kind wil voordringen nog steeds voor zichzelf op te komen.
kalm blijven is het moeilijkste wat je als ouder kunt doen, het liefst zou je het kind en de moeder erbij…. maar dat is geen voorbeeld voor je eigen kind.
het kind wat had geslagen was al zo geschrokken dat hij naar zijn moeder ging, dat moeder hier niks aan doet is diep triest. een moeder van kus mn….
telefoon is belangrijker zo blijkt..
hier ook de ervaring en mijn partner grijpt sneller in, onze dochter werd geduwd en had een hele rode plek in haar nek. moeder werd aangesproken en kwam met kind excuses aanbieden. niet lang daarna waren ze weg. nu is een man (groot en breed) wel dreigender voor een vrouw, dan een andere moeder.
nogmaals je hebt goed gehandeld en de moeder van dit kind, geeft absoluut niet het goede voorbeeld.
het zijn kinderen… zo ken ik ze ook helaas.