Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Toen ik de oproep van Kids en Kurken las voor het insturen van leuke verhalen, moest ik gelijk aan deze denken. Ik heb een zoon Joas (vijf jaar) en dochter Emily (drie jaar). Emily zat nog in de luiers en Joas was sinds een jaar zindelijk, al had hij af en toe nog een ongelukje. Ik was al jaren gewend aan de hectiek van het moederschap. Luiers verschonen, billen afvegen, schone kleertjes regelen – het hoorde allemaal bij het dagelijkse leven. Maar wat er die woensdag gebeurde, had ik nooit voor mogelijk gehouden.
Het was het einde van de dag
Ik reed zoals altijd naar huis na een lange werkdag, en zoals zo vaak stond er file. Ik was het gewend, rekende er zelfs op. Een rit van dertig minuten werd met gemak een uur. Dat was standaard. Maar deze keer was het anders. Deze keer was er een groot ongeluk gebeurd verderop op de snelweg. De file groeide met de minuut. De meldingen op de radio waren niet optimistisch. Minstens anderhalf uur vertraging.
Dat was niet best
Mijn blaas begon al op te spelen. In alle haast had ik geen tijd gehad om voor vertrek naar de wc te gaan. Maar goed, ik kon het hebben. Even de benen kruisen, even afleiding zoeken. Muziek aan, ademhaling rustig houden. Het zou wel loslopen.
De file kroop vooruit
Tergend langzaam. Soms een paar meter, dan weer een paar minuten stilstaan. Ik keek opzij naar andere bestuurders. Een man tikte verveeld op zijn stuur, een vrouw smeerde een boterham voor haar kind op de achterbank. Iedereen zat vast. En ik? Ik moest nu echt. Mijn blaas trok samen, en het werd oncomfortabel. Heel oncomfortabel.
Het besef sloeg in
Er was geen parkeerplaats in zicht, geen afrit, geen vluchtstrook waar ik veilig kon stoppen. Er was helemaal niets. Ik had geen opties. Alleen maar auto’s om me heen en een file die maar niet opschoot. Mijn gedachten gingen van paniek naar praktische oplossingen. Een fles? Nee, dat had ik niet mee. Een boodschappentas? Te riskant. Toen viel mijn blik op de achterbank. Op de reserveluiertas van Emily. En ineens wist ik het.
Mijn hersenen gingen in de overlevingsmodus
Dit was geen kwestie van waardigheid meer, dit was noodzaak. Ik moest en zou een oplossing vinden. Snel keek ik om me heen. Niemand keek. Niemand wist wat ik van plan was. Ik greep een van de luiers uit het tasje. Voelde de zachte, dikke kussentjes in mijn handen. Dit zou het moeten kunnen houden, toch? Baby’s plassen er hele nachten in. Toch?
Met één hand aan het stuur wurmde ik mijn slipje uit onder mijn jurk
Dit was absurd. Dit was krankzinnig. Maar ik deed het. Ik trok de luier omhoog, klemde hem goed tussen mijn benen en liet het gaan. Heel voorzichtig. Heel langzaam. De opluchting was onbeschrijfelijk. Warmte verspreidde zich, de spanning gleed van me af. Maar ik voelde ook hoe de luier steeds zwaarder werd, de randen vochtig, het absorberende materiaal dat tegen zijn limiet zat.
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan
Dit was toch niet normaal? Ik zat hier gewoon in een file, volwassen vrouw, moeder van twee kinderen, en plaste in een luier. Maar nood breekt wet. De gedachte dat ik straks bij Joas en Emily thuis zou komen en gewoon zou doen alsof er niks gebeurd was, maakte het des te hilarischer.
Ik voelde hoe de luier nog een beetje warm aanvoelde
Ik hoopte maar dat het niet zou gaan lekken. Wat als het niet voldoende had geabsorbeerd? Wat als ik straks uit moest stappen en een natte vlek op mijn jurk had? Ik wiebelde een beetje op mijn stoel en schudde mijn hoofd. Nee, het zou wel goed komen. kleintjes droegen deze dingen urenlang. Hij zou het houden! Toch?
Nu moest de luier nog uit…
Zo snel mogelijk. Wat een gedoe. Het lukte! Ik kneep de luier snel dicht, vouwde hem netjes op en gooide hem op de grond van de achterbank. Hij zat echt bomvol!
De minuten kropen verder voorbij
De file leek nog steeds muurvast te zitten. Mijn telefoon trilde naast me. Een bericht van mijn man: ‘Ben je al onderweg? Het eten staat klaar.’ Ja, ik was onderweg. Maar of ik op tijd thuis zou zijn? Dat was een tweede. Ik overwoog heel even om hem te bellen en te vertellen over mijn bizarre oplossing, maar nee, dat bewaarde ik voor straks. Dit was zo’n verhaal dat beter face-to-face verteld kon worden, met gebaren, met de juiste toon. Vanavond had ik iets te vertellen thuis…
COBY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
