Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Van binnen ben ik helemaal op
Ik ben 35 jaar en moeder van drie kinderen. Van buiten lijkt alles prima – een leuk gezin, een huis, een baan – maar van binnen ben ik al maanden op. Mijn energie is weg, mijn hoofd voelt constant vol en de irritaties stapelen zich op. Kleine dingen maken me boos, en ik voel me een slechte moeder als ik weer uit mijn slof schiet. Een paar maanden geleden trok mijn lichaam aan de noodrem: een burn-out. Sindsdien zit ik in therapie en begrijp ik steeds beter waar dit vandaan komt. Mijn jeugd heeft me gevormd, op een manier die ik pas nu echt doorzie.
Ik heb een belaste jeugd
Mijn vader was veel weg voor zijn werk. Dat betekende dat mijn moeder er grotendeels alleen voor stond met drie kinderen die snel achter elkaar geboren waren. Het huis was altijd druk, chaotisch en vol lawaai. Mijn moeder had haar handen vol en dat was te merken. Ze was vaak gestrest, kortaf en prikkelbaar. Als kind begreep ik dat niet. Ik voelde me vooral ongezien en onbegrepen. Er was weinig ruimte voor mijn emoties – als ik verdrietig was, werd ik al snel afgewimpeld met: “Niet zo moeilijk doen” of “Je moet gewoon sterk zijn.”
Alleen met drie pubers was een grote uitdaging voor mijn moeder
Toen we allemaal in de puberteit kwamen, werd het pas echt een explosieve situatie. Drie pubers onder één dak, met een moeder die op haar laatste benen liep en een vader die er nauwelijks was, het was een recept voor drama. Ruzies waren aan de orde van de dag. Soms schreeuwend, soms ijzig stil, maar altijd geladen met een spanning die aan me bleef kleven. Mijn moeder kon uitbarsten over de kleinste dingen, en ik leerde om me ofwel terug te trekken of net zo hard terug te vechten.
Onbewust heb ik patronen overgenomen
Die manier van omgaan met conflicten heb ik onbewust meegenomen. Nu ik zelf moeder ben, merk ik hoe snel ik geïrriteerd raak als mijn kinderen iets doen wat me frustreert. Het is alsof er een automatische reactie in me zit die meteen op scherp gaat. Niet omdat ze iets vreselijks doen, maar omdat het in mijn systeem zit om bij spanning meteen te ontploffen of mezelf af te sluiten.
Ik hoor mezelf dingen zeggen die mijn moeder ook zei
Ik had altijd gedacht dat ik het anders zou doen dan mijn moeder. En ergens doe ik dat ook; ik probeer bewust met mijn kinderen te praten, ze ruimte te geven voor hun gevoelens. Maar zodra de stress te hoog wordt, val ik terug in oude patronen. Dan hoor ik mezelf dingen zeggen die mijn moeder ook zei. Dan voel ik diezelfde kortademige frustratie die ik vroeger bij haar zag. En dat kost me enorm veel energie.
Door mijn psycholoog zie ik pas in wat voor impact het heeft gehad
De psycholoog heeft me laten inzien dat mijn jeugd veel meer impact heeft gehad dan ik dacht. Ik heb geleerd dat ik voortdurend in een soort vechtstand sta, altijd alert, altijd bezig om conflicten te voorkomen of te beheersen. Dat slurpt energie. En het verklaart waarom ik nu volledig ben opgebrand.
Een paar weken geleden barstte de bom
Een paar weken geleden escaleerde wederom een gesprek met mijn moeder. Het begon klein, zoals altijd, een opmerking van haar die me triggerde. Iets over dat ik mijn kinderen te veel ruimte geef, dat ze wel wat meer discipline kunnen gebruiken. Ik voelde de irritatie meteen opkomen, probeerde het weg te slikken, maar uiteindelijk barstte de bom. Het werd een harde woordenwisseling waarin oude pijn en verwijten naar boven kwamen. En toen hoorde ik mezelf het zeggen:
“Het is klaar. Ik kies voor mezelf, ik kan dit niet meer.”
Ik zag mijn moeder schrikken maar ze bracht al snel uit: “Als dat jouw keuze is, prima”. Ze pakte haar jas en liep naar huis.
Ik voelde onverwacht een soort opluchting
Ik had me in eerste instantie voorgenomen naar de volgende dag te bellen. Maar de dag daarna voelde ik een soort opluchting en stelde ik het bellen of een berichtje uit. En die dag werden twee dagen, een week, twee weken en zo vlogen de weken en maanden voorbij. Dat ik opluchting voelde was voor mij achter het moment waarop ik het wist: ik moet afstand nemen. Voor mijn eigen gezondheid, voor mijn gezin. Mijn moeder begreep het niet en werd boos begreep ik van mijn broer waar ik nog af en toe contact mee heb. Maar ik voelde een rust die ik in jaren niet had gevoeld. Ik besefte dat ik jarenlang heb geprobeerd een relatie te onderhouden die me meer pijn dan liefde bracht.
Nu begint mijn echte herstel
Maak het is ook zwaar, en vaak twijfel ik of ik de juiste keuze heb gemaakt. Maar tegelijkertijd voel ik dat dit nodig is. Ik wil niet langer gevangen blijven in de patronen die me zo uitgeput hebben. Ik wil een andere moeder zijn voor mijn kinderen. Niet perfect, maar wel bewust. Mijn burn-out is een wake-up call. Het dwingt me om terug te kijken en te zien waar mijn reacties vandaan komen. Maar het dwingt me ook om vooruit te kijken, om te beslissen hoe ik het anders wil doen. En dat begint met loslaten, van de pijn, van de patronen, en van de relatie die me steeds weer naar beneden trok. In elk geval voor dit moment.
MARIELLE
Soms is het nodig en juist helend om uit contact te gaan. En wie zegt dat dit uit contact gaan voor altijd is? Soms is ruimte nodig om te voelen, te verwerken en te helen. Respect voor jou Marrielle dat je nu voor jezelf kiest. Door nu te helen, kan wellicht het contact in de toekomst hersteld worden. Als jij niet meer in ‘oude pijn’ zit
(waarmee je zorgt voor jezelf!), zal dat positief doorwerken naar jouw omgeving. Contact met je moeder zal dan sws anders (hopelijk gezonder) zijn. Jij doorbreekt het patroon in de lijn, daarmee geef je een prachtig voorbeeld aan je kinderen.
Je zult nooit je rust vinden in je leven om het contact met je moeder definitief te verbreken. Dat is hoe elk geloof werkt. De schepper heeft ons gevraagd om goed te handelen en geduld te moeten hebben voor onze ouders. Ik snap dat je rust nodig hebt. Maar het contact verbreken is not done. Verplaats je in je moeder. Je hebt zelf ook kinderen. Vergeet niet. Zij kunnen ook het contact verbreken. Dan ervaar je zelf ook wat voor pijn en impact dat is. Herstel zo gauw mogelijk het contact met je moeder. Voordat het te laat is. Ik kan niet geloven dat andere schrijven. Ik heb nu eindelijk rust dat ze er niet meer is. Dat klopt niet! In ieder geloof. Geldt het regel wees goed voor de ouders. Ook al hebben ze fouten gemaakt. Niemand is perfect. Jou moeder heeft jou 9 maanden in haar buik gedragen. Dat kun je moeder nooit terug betalen. Zet je ego , woede opzij. Ga langs. Wees lief voor haar. Ik geloof dat zij jou beter zal begrijpen. Maar verbreek nooit het contact. Uiteindelijk verlies jij! Dat is het niet waard! Heel veel sterkte!
Ik lees uit het verhaal, dat je moeder zoveel gedaan heeft wat in haar vermogen lag.
Ik lees uit het verhaal, dat je zelf ook zoveel doet als in jouw vermogen ligt.
Je bent nu het grote voorbeeld voor je kinderen.
Wat als je kinderen jouw voorbeeld volgen, en straks ook het contact verbreken?
Dat was precies wat ik ook dacht.
eerst was de moeder in haar eentje vereantwoordelijk voor het gezin. stond er eigenlijk alleen voor.
Nu draagt ze dus ook nog de verantwoordelijkheid voor het zich niet goed voelen van haar dochter.
Maar het is zoals de dochter het voelt en dat kan best anders zijn dan wat er werkelijk gebeurde. Ik denk dan vaak, wacht maar tot je eigen verwende kinderen in de pubertijd komen en de boel frustreren want dat is hun taak in het leven.
Kinderen krijgen is geen sprookje maar keihard werken waarbij je de mooie momenten die er ook elke dag zijn, koestert.
De frustrerende momenten horen er ook bij.
Dat is geen fout maar door hormonen en levensfases ingegeven zekerheden.
En bij anderen gaat het vaak niet anders al laat niemand dat graag zien aan de buitenwereld.
Men zegt niet voor niets, voor het opvoeden van een kind is een dorp nodig en dat geldt vaak niet meer elk gezin is een eiland.
je kan ook niet verwachten van een kind dat het sterk is als je zelf geen voorbeeld kan zijn. Als je als moeder continue over u limiet heen loopt, is het logisch dat u kind ziet dat dit niet de manier van leven is en dat ze het anders wil aanpakken. Eerst moet de moeder naar zichzelf durven kijken, voor de relatie terug hersteld kan worden. jammer genoeg was trots en taboe zeer belangrijk vroeger.
Persoonlijk vind ik dat de schuld veel dieper moet gezocht worden. er is een soort van maatschappelijke druk geweest in het verleden dat kinderen maken en liefst minimum 3 het normaal waren. Zonder na te denken over de enorme verantwoordelijkheden als ouder die daarmee gepaard gaan. Kinderen moeten gewoon in lijn lopen zolang ze onder de hoed zijn van mama en papa. Papa ging gaan werken om het gezin te onderhouden, van mama werd verwacht dat de moeder rol op haar lijf geschreven stond. De interinsieke reden voor het hebben van kinderen was gewoon verkeerd, nu springen we hier veel bewuster mee om. Ikzelf heb mij vaak afgevraagd waarom ik ooit geboren ben, heel moeilijk te aanvaarden als er nooit tijd was voor liefde, aandacht en verbinding. Inzichten die jammer genoeg pas na jaren duidelijker worden, door de enorme hoeveelheid informatie waar wij wel kunnen over beschikken en waar men vroeger gewoon wat aanmodderde zonder tools om het anders te doen.
nu ook nog leren praten met je moeder want zij komt uit een tijd waar mentale gezondheid niet bestond en ze kan best zelf ook eens een babbel gaan doen. laat haar niet in de steek, ze is altijd al zo alleen geweest.
Een te gemakkelijk oordeel over je moeder! Het is altijd de schuld van een ander. Kijk eens goed naar jezelf! Psychologen hebben deze theorie uit de boekjes! De werkelijkheid is anders en niet bij iedereen gelijk! Vind het spijtig altijd een ander de schuld te geven!
zeer herkenbaar.
5j geleden gestopt met alcohol. Een verslaving gekopieerd van mijn moeder. Daarna kwam de grootste les, leren over emoties.
Door familieopstellingen, leeswerk, reflectiewerk, bioresonantie, massage ben ik uiteindelijk mezelf geworden.
Ik ben erachter gekomen dat mijn moeder in haar jeugd is misbruikt door een oom.
En met de familieopstellingen heb ik meer struggles uitgewerkt.
Wat mij het meeste dwars zit is dat er geen sorry is naar mij. Tuurlijk is het niet express gegaan, maar een empatische houding/aktie zou ik als dochter ook wel eens willen horen.
Die houding heb ik namelijk wel naar mijn kids.
Haar laatste levensfase ‘vervul’ik uit verplichting, maar van liefde aan mijn kant is geen sprake.
Daar vindt mijn omgeving wel wat van.
Tja, familie krijg je, vrienden kan je gelukkig uitzoeken.
Ik heb veel vriendinnen.
als je dit echt wilt begrijpen en wilt helen, lees het boek De Fontein van Els van Steyn
Je kunt je moeder fysiek uit je leven zetten, maar emotioneel gaat dat niet lukken. Jullie hebben een bloedband en een verleden samen. Ik zou in jouw geval een brief met jouw verhaal schrijven aan mijn moeder en als je tijd nodig voor verwerking hebt, ook dit benoemen. Je kunt haar vragen jouw een brief terug te sturen, want ook zij heeft haar verhaal. Misschien krijgen jullie begrip voor elkaar en is er een fysiek gesprek mogelijk. Als het heel erg moeilijk wordt kun je altijd een nieuwe beslissing maken.
je moeder is een verbitterde vrouw geworden, je was al aardig op weg om haar te evenaren
je besluit is ingegeven door lichamelijk ongemak
Good for you!
en hou de deur dicht…
wauw, veel dank voor je verhaal, reageerders dank voor uw reacties.
dit is waar deze site voor is bedoeld, dat we wijzer kunnen worden van elkaar.
ik heb dit even met mezelf gedeeld zodat ik het later nog eens kan terug lezen. erg hulpvaardig voor mij. nogmaals dank iedereen.
Een kind is nooit verantwoordelijk voor het gedrag van de ouder. Dat deze moeder drie kinderen bijna alleen heeft opgevoed is niet het probleem van de kinderen maar van beide ouders. Nu gaat moeder commentaar leveren op de opvoeding die haar dochter geeft. Nou sorry maar moeder gooit zelf de deur dicht het zou handig en verstandig zijn als moeder eerst hand in eigen boezem steekt en daarna pas oordeelt over haar dochter. Marielle voor jou staan nu jij en je gezin op de eerste plaats. Wil moeder contact dan moet ze dat zelf zoeken zij is vertrokken met commentaar. Marielle ik heb mijn moeder 30 jaar niet gezien of gehoord heerlijk rustig mijn leven en mijn gezin eerst. Geen trauma of burnout oplopen door je moeder. Hou je hoofd recht en heel veel goeds in de toekomst
Dag Marleen, jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar, op mijn 55 jaar ben ik ook tot de conclusie gekomen dat de relatie met mijn moeder toxisch is, en ik ben er ook onderdoor gegaan. Nooit was iets of ik goed genoeg, constant op eieren lopen om geen verbale ,agressieve reactie te krijgen. Het pijnlijke verleden werd volledig onderkend zelfs onder de mat geveegd. Ik voel mij ook volledig mezelf worden en ik hoef geen ” toneel” meer te spelen. De psycholoog heeft mij doen inzien dat mijn traumatische jeugd niet ” verwerkt” was zoals ik dacht , maar als een boemerang in mijn gezicht is geslagen. Dus contact verbroken, soms schuldgevoelens, maar iemand die geen sorry kan/ wil zeggen, daar hoef ik geen relatie mee te hebben, ik kies voor mezelf aangezien dat niemand anders doet.
Arme moeder.
Veel alleen moeten.Man altijd weg.
Kinderen alleen opvoeden is loodzwaar.
Heb mededogen met haar.
Nu ziet ze haar kind ook niet meer.
Gesprek aangaan .
Oehhhh dit verhaal komt binnen. In de eerste plaats: respect voor je keuze. Ik lees in eerdere reacties vooral:”Jammer dat je dit zo rigoreus doet”, “hier krijg je spijt van”, “denk eens aan je moeder”, maar waarschijnlijk doe je al jaren niet anders dan je aanpassen aan je moeder. Misschien krijg je er spijt van, misschien ook niet.
Ik lees in je verhaal ook dat je moeder wel schrok, maar daarna de deur die jij dichtdeed, zelf op slot draaide. Een moeder die automatisch in de “ik sta in mijn recht” en “ik heb gelijk” – stand ging. Misschien dat je harder op de rem hebt getrapt dan je gewild had, maar als je niet goed in je vel steekt, gebeurt dat. En de eerste die daar begrip voor zou moeten hebben, is een ouder.
Als jij gelukkiger bent zoals het nu is, lekker zo houden. Als je het gevoel hebt dat je in de toekomst wel weer contact wilt, kun je misschien een brief sturen waarin je aangeeft dat je bewondering hebt voor het feit dat ze het allemaal alleen voor elkaar heeft gebokst, maar dat de manier waarop wat problemen bij jou heeft veroorzaakt waar je eerst een weg mee wilt vinden. Hoe langer er helemaal geen contact is, hoe moeilijker het wordt om er overheen te stappen.
Ik hoop vooral dat je je snel sterker voelt en leert bepaalde reacties te herkennen, om de geschiedenis zich niet te laten herhalen. Heel veel liefs en sterkte!
je moet nu trots op jezelf zijn.
je hebt voor je eigen gezin gekozen.
ik weet precies waar je doorheen gaat.
ik heb 18 jaar geen contact met mijn moeder en broer meer.
vorige week las ik in de krant dat ze een week dood is. ik voel me nu pas helemaal bevrijd.
sterkte maar het komt goed met jou
Dus je wenste haar dood ?
Je weet zelf wel hoeveel tijd en energie kinderen vergen. En ze kunnen je tergen ook. Je moeder kon het zelf opknappen. En psychologen gooien altijd alles op de jeugd. Je kunt ook mededogen hebben, en denken ze deed wat in haar vermogen lag. Wees blij dat je nog een moeder hebt. Ik was 20 en ze overleed. Mis haar elke dag.
Je projecteer het verhaal op jezelf en dat is niet terecht in deze context.
En idd opvoeden valt zeker niet mee, maar haar moeder doet ook geen enkele moeite om in contact te komen met haar dochter. Heel egoïstisch van haar moeder, de ouder.
De zwakke kan nooit vergeven.
Vergeving is het kenmerk van de sterke!
hallo
ik ga en wil niet oordelen.hoop dat je met je eigen kinderen leert in gesprek te blijven.
en dat de situatie zich niet herhaalt.
jammer dat je de deur helemaal hebt dichtgedaan.
misschien kun je hem weer op een kiertje zetten.
maar blijft bij jezelf
ik lees niets over een gesprek wat je hierover met je moeder hebt gehad.
je geeft aan dat je moeder het altijd alleen heeft moeten doen voor 3 kinderen. Vader was er nooit. Hoe moeilijk is dat geweest.
Ze heeft jullie toch alle 3 groot gebracht.
Ik snap dat je het moeilijk hebt en dat je niet hetzelfde wilt worden of zijn, zoals jij je moeder hebt ervaren.
Maar het contact verbreken zonder het gesprek aan te gaan, gaat wat mij betreft wel erg ver.
Ik hoop als 1 van mijn kinderen een probleem met me heeft of krijgt, dat ze het bespreken. Dan kan ik er wat aan doen, zonder het risico dat ik hen en de kleinkinderen nooit meer zie.
Soms moet je eerst iets los laten en helen om later opnieuw verbinding te kunnen maken.
Dat is het indd!
Het triggert mij omdat ik het van de andere kant herken. Die afwezige vader…. verwaarlozing is ook mishandeling. Je moeder is door hem verwaarloosd, net zozeer als jullie als kinderen. Je moeder heeft alles alleen moeten doen en voor 200% om de afwezigheid van de vader te compenseren. En nu wordt ze afgeserveerd. Blijft ze alleen achter.
En je vader? Zie je die nog wel?
Ik vind het oneerlijk. Ik begrijp heel goed dat je rust en ruimte nodig hebt. Maar ik denk dat je milder naar haar kan kijken.
Stuur haar dan een mooie eerlijke brief als een gesprek nog te veel voor je is. Onderhoud maandelijks een klein contactmomentje. En ga ook eens eerlijk het gesprek met je vader aan. Leg daar neer wat bij hem hoort.
Je bent wie je bent door beide ouders EN door hoe je zelf nu als volwassene naar je eigen verhaal kan kijken.
Lastig om hier een oordeel over te geven zonder dat ik daarbij naar mijn eigen situatie kijk
Ik heb inmiddels ook het contact met mijn moeder verbroken
Ook om eerst aan meeste kunnen werken
Maar nu zijn we bijna 2 jaar verder en mis ik haar steeds meer
Ik denk dat het goed is dat je eerst probeert om zelf alles een plekje te geven
Maar vergeet niet het is en blijft je moeder
Straks is het te laat om haar nog weer op te zoeken en blijf je misschien zitten met het gevoel van
HAD IK HET MAAR ANDERS GEDAAN
Succes
Goed dat je voor jezelf zorgt. Veel succes met je herstel