Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik doe belangrijk en dankbaar werk
Mijn dochters zijn mijn alles. Twee meiden van 17 en 19 jaar, lief, zorgzaam en allebei met een goed hart. Maar er is één ding waar ze zich maar niet overheen kunnen zetten: mijn werk. Ik ben schoonmaakster. Gewoon in loondienst, in een ziekenhuis. Ik schaam me er geen seconde voor, want iemand moet het doen. Het is belangrijk werk, zelfs dankbaar werk.
Mijn dochters willen niet dat ik erover praat
Elke dag zorg ik ervoor dat alles schoon en hygiënisch is, dat patiënten in een frisse omgeving liggen en dat artsen en verpleegkundigen hun werk veilig kunnen doen. Soms heb ik korte gesprekken met dokters, soms met patiënten. Gewoon een vriendelijk praatje, een beetje menselijkheid in een omgeving waar vaak spanning en verdriet hangt. Maar mijn dochters… zij willen liever niet dat ik erover praat.
Hun schaamte voelde ik voor het eerst rond de puberteit
Toen ze klein waren, maakte het hen niets uit. Als ik in mijn werkoutfit op het schoolplein stond, kwamen ze gewoon aanrennen, zonder enige terughoudendheid. Maar ergens rond hun puberteit veranderde dat. Ik merkte het voor het eerst toen mijn jongste dochter me vroeg waarom ik “gewoon” schoonmaakster was en niet bijvoorbeeld juf of verkoopster in een winkel. “Dat klinkt leuker, mam,” zei ze met een blik die ik toen niet helemaal kon plaatsen. Later begreep ik dat het schaamte was.
“Waar kom je mij in die kleding ophalen?”
Op een dag moest ik haar ophalen bij school. Ik had net gewerkt en droeg mijn werkkleding nog. Ik zag hoe haar blik veranderde toen ze me zag aankomen. Haar vriendinnen stonden erbij en ik kon de lichte paniek in haar ogen zien. Ze begroette me snel en duwde me haast weg bij de groep. “Waarom kwam je in die kleding?” vroeg ze later boos. “Ik had mijn jas erover,” antwoordde ik, maar dat maakte niet uit. Ze wilde gewoon niet dat iemand wist wat ik deed.
De ongeschreven regel: niet eerlijk zijn op verjaardagen
Het werd nog erger toen ze ouder werden. Op feestjes kreeg ik instructies. “Je weet wat hebben afgesproken hè! Als iemand vraagt wat je doet, zeg dan dat je secretaresse bent, mam.” Secretaresse. Dat was blijkbaar een respectabele keuze. Soms mocht ik ook “in de administratie” werken. Maar nooit, echt nooit, mocht ik zeggen dat ik schoonmaakster ben.
Ergens steekt het mij
Een keer was ik mee naar de verjaardag van een vriendin van mijn oudste dochter. Er waren daar veel bekenden omdat ik haar ouders ken van vroeger. Er werd gevraagd naar mijn werk, en voor ik kon antwoorden, sprong mijn dochter ertussen: “Ze werkt op kantoor!” Ik keek haar verbaasd aan, maar ze gaf me een strenge blik. Later zei ze: “Mam, alsjeblieft, zeg dat gewoon voortaan. Niemand hoeft te weten dat je schoonmaakt.” Ik liet het gaan, voor de lieve vrede. Maar ergens stak het. Waarom was het zo’n probleem? Waarom mocht ik niet trots zijn op mijn werk?
“Medewerker in de zorgsector”
Het gebeurde niet alleen op feestjes. Ook bij andere gelegenheden werd ik gecensureerd. Toen mijn jongste dochter haar maatschappelijke stage moest lopen, zei ze: “Ik wil niet in een ziekenhuis, want straks denken ze dat ik ook schoonmaak.” Ik lachte het eerst weg, maar toen ik zag dat ze serieus was, deed het pijn. Bij ouderspreekavonden op school stelde ik me altijd voor als “werkzaam in een ziekenhuis” en liet het daarbij. De opluchting in de ogen van mijn dochters was dan zichtbaar. Op formulieren waarin mijn beroep werd gevraagd, werd er vaak door hen ingevuld: “medewerker in de zorgsector.”
Ik zag de opluchting op haar gezicht
Zelfs bij kleine dingen voelde ik hun schaamte. Een keer was ik in de stad met mijn oudste dochter en we kwamen een van haar vriendinnen tegen. We raakten aan de praat. “Wat doen jullie hier?”, “We zijn even lekker samen de stad in, Lisa was al uit en ik was ook al klaar met werk”, antwoordde ik. “Oh, waar werk je eigenlijk?” vroeg ze, en voordat ik kon antwoorden, zei mijn dochter: “Ze werkt in een ziekenhuis, bij de administratie.” Ik zei niets. Ik zag de opluchting op haar gezicht.
Waarom zou ik me moeten schamen?
Ik heb vaak nagedacht over hoe ik hiermee om moet gaan. Moet ik vechten tegen hun schaamte en gewoon zeggen: “Ik ben schoonmaakster, en daar is niks mis mee”? Of moet ik het maar laten, omdat ik begrijp dat ze zich in deze fase van hun leven misschien gewoon anders voelen? Ik ben trots op mijn werk. Ik werk hard, ik doe iets nuttigs, en ik draag bij aan een schone en veilige omgeving voor mensen die dat nodig hebben. Als ik een dankbare blik krijg van een patiënt die blij is met een schoon bed of ik zichtbaar wat spanning van het gezicht zie afglijden na een luchtig praatje, of als een arts even kort zijn hart lucht dat het een zware dag is, voel ik dat wat ik doe er écht toe doet.
Mijn dochters zullen het misschien niet meteen begrijpen. Misschien komt dat pas later, als ze ouder zijn en zelf inzien dat werk niet alleen draait om status, maar om betekenis en inzet. Tot die tijd houd ik mijn mond maar weer op de volgende verjaardag.
“En, wat doe jij voor werk?”
“Ik werk in een ziekenhuis.”
JET
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Wat gek dat mijn eerdere reactie weg is. Er is m.i. geen enkele reden om die te censureren. Hierbij nogmaals:
Dat je dochters zich schamen, is wellicht passend bij de puberteit, maar kan net zo goed een gebrek aan de opvoeding zijn. Schoonmaakwerk is essentieel (net als vuilnismannen en de plantsoenendienst). Een arts of verpleegkundige kan nog zo goed werk leveren, als de omgeving smerig is, heeft dat invloed. Reinheid is noodzakelijk, maar kennelijk snappen ze dat niet. Ze voelen zich duidelijk verheven. Zonde.
17 en 19, tijd voor een gesprek met beide dames. En zeg hen dat je trots bent op wie je bent en op wat je doet. Dat je veel van hen houdt en dat het daarom te lang heeft voortgeduurd, maar dat je je in het vervolg door niemand naar beneden laat halen, ook niet door hen. En dat je hoopt dat zij dit voorbeeld zullen volgen, want jij maar zij ook zijn goed genoeg, zoals jullie zijn.
ik zou zeggen tijd voor een snuffelstage verplicht op jou afdeling zijn ze nou helemaal gek. Ik zou niet in een vies ziekenhuis willen liggen. Nooit meer accepteren dat ze dit zo bij je doen, kom voor jezelf op. Je doet werk dat er toe doet, dat belangrijk is en waar de medemens je zeer dankbaar voor is. Vanuit mij, Dankjewel dat je dit doet ❤️ !
Je dochters mogen weten dat van jouw beroep hun voedsel en leuke uitjes gekocht kunnen worden. Dat mede dankzij jouw schoonmaakbaan kunnen zij hun make up, kleding en/of hobby gefinancierd worden.
Zou eerst inderdaad een stevig gesprek met ze aangaan zoals een reageerder hier eerder al zei en daarbij aangeven wat het met jou doet. Ze mogen best beseffen dat het ronduit respectloos en behoorlijk onbeschoft is om hun eigen moeder zo te behandelen. Ik zou in dit gesprek ook bij hen beiden lospeuteren wáárom zij schamen voor schoonmaakwerk.
Bovendien tijdens de coronaperiode waren schoonmakers ontzettend onmisbaar ivm het desinfecteren van de meeste tast-oppervlakken, hoe staan jouw dochters daar dan tegenover?
Zijn zij nog steeds ondankbaar gedrag aan het uiten naar jou richting anderen, zou ik meteen stoppen om m’n salaris aan hen te besteden. Je kan je niet je moeder vernederen maar ondertussen wel doodleuk de financiële vruchten van haar plukken. Ik zou hun vader hierbij betrekken mocht dit mogelijk zijn, dat jij en hem beiden als 1 front tegen dit soort vernederend gedrag zijn.
Schoonmaakwerk is tenslotte niet alleen maar een schoon tafeltje, het is ook de wc’s hygiënisch schoonmaken, zorgen dat handdoekjes, zeep, sanitizers, wc papier bijgevuld zijn, de vuilnisbakken tijdig geleegd worden zodat dezen niet gaan stinken of overvloeien met afval. Het is daarnaast nog eens lichamelijk belastend werk wat je daar verricht, dat mag ook niet vergeten worden.
je had dit gedrag vanaf het begin af aan de kop in moeten drukken want jouw werk is super belangrijk en goed werk!
niks mis mee met wat jij doet en niks om voor te schamen! wel hun gedrag en sorry als je 17 en 19 bent moet je echt wel beter weten inmiddels.
hopelijk maken ze wel zelf hun eigen kamer schoon en doen ze ook klusjes in huis zoals het hoort of is dat ook te min voor de verwende dames?
zou ze even heel snel de waarheid vertellen en stoppen met deze leugen want jij en je werk mogen er zijn en als ze daar een probleem mee hebben dan hebben ze pech!
heel simpel!
kijken wat ze zelf later gaan doen en hoe hard hun gaan werken voor de kost!
blijf je goede werk met veel plezier doen, strak je rug, borst vooruit en iedereen de pot op die er anders over denkt!
zet em op waar je ook werkt!! Ben trots op je zelf en probeer een open en eerlijk gesprek met je dochters aan te gaan! Heel veel succes er mee – je kunt het!!
als dat mijn dochters zouden zijn zou ik plaatsvervangende schaamte hebben dat ze zo over mijn werk zouden denken. ik ben ook schoonmaakster maar niet 1 van mijn 3 zonen schaamt zich voor mijn werk, moest er eens bijkomen.
wonen ze nog thuis?
Zou zeggen mijn huis, mijn regels
hun kamer en was en plas zelf laten doen
geen zakgeld meer want jouw loon komt van de schoonmaak
eens zien wat ze zouden doen.
eerlijk ik mag niet oordelen maar u dochters zijn prentensieuze madammen. die de waarde van hun mama niet kennen.
Wat mij betreft kun je de puberteit echt niet als excuus gebruiken voor dit walgelijke gedrag van die meiden. Toen ik t las kreeg ik letterlijk een oprisping. Deze mevrouw doet idd SUPER belangrijk werk. Waarom laat je gebeuren dat je kinderen je gaan vertellen wat je vooral níet over je werk mag vertellen. U bent er zelf duidelijk trots op. En zeer terecht! Dus rug recht en even duidelijk maken dat puntje bij paaltje de samenleving een groot probleem heeft -en zij dus ook- als er geen schoonmakers zijn. Dus alle verwende blagen een schop onder hun achterste en alle schoonmakers een medaille 🏅
hoe respectabel is het werk dat u doet! uw dochters gaan dat hoop ik ooit inzien. vinden zij het werk dat u thuis verricht misschien ook minderwaardig? want dat bestaat namelijk voor een groot deel ook uit het schoonmaken van wat ook zij vies maken. eens komt het respect wel en kunnen ze hartelijk lachen om hun eigen stommiteiten.
Oke, sorry maar ik vind dit gedrag van je dochters echt zo belachelijk en absurd. Waar slaat dit op?? wat is er mis mee dat je schoonmaakt in een ziekenhuis?? schoonmaken moet overal gebeuren. Mag je in je eigen huis wel schoonmaken?? of zijn ze dan wel ‘blij’ dat jij het doet? sorry maar ik zou echt even een stevig gesprek met ze voeren. Misschien moeten ze een keer komen kijken op je werk als dat mogelijk is zodat ze kunnen zien dat het juist enorm belangrijk is als er wordt schoongemaakt in een ziekenhuis!!! toen ik de titel van het verhaal las dacht ik dat je als beroep misschien sekswerker was ofzo, dan zou ik nog enigszins kunnen begrijpen dat ze zich een soort van schamen of het liever niet aan iedereen vertellen…. maar serieus, je schamen omdat je moeder schoonmaakster is??? BELACHELIJK!!!
Met sekswerkers is net zo min iets mis als met schoonmakers. Het zijn allebei nuttige beroepen.
Ik zeg ook niet dat daar iets mis mee is maar vanuit puberbreinen gezien zou ik nog kunnen begrijpen dat daar evt. schaamte voor is, bij de dochters.