Lees Ashley’s blog over de weg naar haar eerste kindje: Tijdens onze tweede ICSI poging blijk ik spontaan zwanger
Onze weg naar een 2e wondertje. Helaas.. in oktober 2023 is er na 1,5 jaar nog steeds geen zwangerschap. Het zou moeten kunnen. Dat bewees de zwangerschap van onze dochter. Na 6 IUI pogingen en 1 ICSI behandeling waarbij 1 miskraam en 1 niet gelukte terugplaatsing, werden we spontaan zwanger nét aan het begin van ICSI-ronde 2. Maar toch is het tot op heden niet gelukt om weer ‘spontaan’ zwanger te worden.
‘Jullie zijn eigenlijk aan de vroege kant’, zei de arts
Bij het eerste traject liepen we in een ziekenhuis waar we altijd fijn geholpen zijn, maar het voelde beter nu naar een fertiliteitskliniek te gaan. We worden ouder en tenslotte zit daar dé kennis toch? Toch kregen we daar niet het bericht waar we op hoopte. Ze vond dat we nog wat aan de vroege kant waren. We waren tenslotte al eerder spontaan zwanger geworden. Het plan werd: een foam echo maken van mijn eileiders en wanneer deze goed was, nog 3 maanden wachten in de hoop op een spontane zwangerschap. Mocht dat dan niet gelukt zijn dan zou IVF het traject gaan worden. Dit omdat het zaadonderzoek er beter uit zag dan 3 jaar geleden. Daarnaast zou IUI een vergrote kans hebben op een meerling en dat zou voor mijn lichaam niet ideaal zijn vanwege mijn hoge bloeddruk, zwangerschapsdiabetes bij de eerste zwangerschap en een te laag geboortegewicht van ons eerste kindje.
Zou het dan toch weer spontaan gelukt zijn?
En dan lijk ik in januari weer eens allerlei symptomen te voelen die toch eens zouden kunnen duiden op een zwangerschap. Zou het dan toch weer spontaan gelukt zijn? De testen worden er weer bij gehaald, maar helaas. Negatief. Of toch niet? Een paar dagen later nog steeds geen menstruatie en ineens toch een positieve test! Weer spontaan zwanger en dat nét voordat we zouden starten met IVF. Wat een geluk! Maar dan worden we weer flink met onze neus op de feiten gedrukt.. Licht bloedverlies. Ergens weten we dat dat niet perse iets slechts hoeft te betekenen. We hoeven geen nieuwe afspraak te maken want er stond al een datum gepland voor de start van de IVF. Deze wordt omgezet naar een echo afspraak.
Een vruchtzak, dooier, een klein frummeltje, maar geen hartslag
Het is inmiddels februari en de dag van de echo breekt aan. Ik zou die dag ongeveer 6 weken zwanger zijn. Ze ziet een vruchtzak, dooier en klein frummeltje maar helaas geen hartslag. Een week later kwamen we terug met heel veel zenuwen. Maar helaas, nog steeds geen hartslag en dus wordt het weer pijnlijk duidelijk. Het is niet gelukt. Ik mag me weer aankleden en schuiven aan tafel. Wat nu? Ik vraag hoe het nu verder moet, terwijl de tranen over mijn wang rollen. Ik wil door en verder. Maar helaas krijgen we niet het antwoord waar we op hopen. Weer een half jaar wachten. Want ik was tenslotte toch weer spontaan zwanger geworden. Ja spontaan zwanger en ook spontaan een miskraam verdorie.
Ik wil er vanaf zijn en door kunnen, maar als ik de eerste pil moet nemen blokkeer ik
Een paar dagen later is de afspraak in het ziekenhuis om te kijken wat de status is in mijn baarmoeder. We krijgen de keuze wat we willen. Wachten of het vanzelf op gang komt of medicatie om het op te wekken. Ik kies voor het laatste, ik wil er vanaf zijn en door kunnen. Als het moment dan daar is en de wekker op mijn telefoon geeft het signaal om de eerste pillen in te nemen, blokkeer ik. Het voelt zo onnatuurlijk. Ik weet dat er geen leven meer in mij zit, maar toch krijg ik het gevoel dat ik iets afbreek of kapot maak. De tranen houden niet op en na een telefoontje naar mijn man, komt hij naar huis van zijn werk om mij bij te staan. Ik slik de pillen in zijn bijzijn en daarna voel ik me weer oké.
De krampen beginnen en voel me mentaal uitgeput
De volgende dag breng ik 4 tabletjes vaginaal in en dan is het wachten. Helaas gaat dit helaas niet volgens het boekje en na heel wat krampen moet ik nogmaals 4 tabletjes inbrengen. Ik krijg krampen en voel me mentaal uitgeput. Uiteindelijk besluit ik me op aandringen van collega’s ziek te melden op mijn werk, dat geeft wat meer rust. Met pijnstillers en kruiken komt het dan eindelijk na een paar dagen op gang. Het bloeden wordt wat heftiger en ik heb het gevoel dat het nu echt eruit gekomen is.
Zo zie je maar dat je niet alles direct moet aannemen
In maart mogen we naar het ziekenhuis voor een controle echo. Gelukkig blijkt alles schoon te zijn. De hoofdpijn en vermoeidheid zijn passende klachten n.a.v. het laatste restje van de zwangerschap/miskraam. Verder hebben we een brief naar de verzekering gestuurd met de vraag of het klopt wat de arts ons verteld heeft, namelijk dat de verzekering onze poging niet gaat vergoeden als we te snel weer zouden starten en dat we nu weer een half jaar moeten wachten (omdat we tenslotte voor de 2e keer toch spontaan zwanger zijn geworden). Hier hebben we reactie op gekregen dat zij dit helemaal niet zeggen en dat dit de keus van de kliniek is. Wel is het zo dat de kliniek moet kunnen verantwoorden dat het realistisch is om te starten of verder te gaan met de behandelingen. Maar dat is dus ook een beetje ‘geluk’ hebben met je arts. Zo zie je maar dat je niet alles aan moet nemen wat er door een arts gezegd wordt en dat het loont om uit te zoeken of bepaalde informatie klopt. Dat is dan ook echt mijn advies aan iedereen die in een traject zit.
We besluiten over te stappen naar een andere arts, wat een opluchting
Mede door het verhaal van de verzekering maar vooral ook het gevoel, hebben we in april een gesprek met een verpleegkundige aangevraagd en uiteindelijk besloten naar een andere arts over te stappen. Dit voelde ergens ook heel gek. We hebben tenslote nog nooit meegemaakt dat het niet goed voelde, maar het gaat dan ook niet om een eenmalig bezoekje (was overigens wel fijn geweest ;)). Dus hebben we deze maand een online kennismakingsgesprek met een andere arts en dat voelde als een opluchting. Het voelde zelfs door een beeldscherm heel goed en we voelde ons echt gehoord.
“Dus.. zeg het maar. Wanneer willen jullie starten?”
Onze casus was opnieuw besproken in het artsenoverleg en de conclusie was dat we best wel wat pech gehad hadden. We mochten namelijk in februari starten maar werden net daarvoor spontaan zwanger wat helaas in een miskraam eindigde, het hele verzekeringsverhaal dat niet bleek te kloppen, onze leeftijd (mijn eicelvoorraad gaat langzaam achteruit), dan nog het onderzoek van mijn man waaruit bleek dat alles zo verbeterd was waardoor er eigenlijk geen reden is waarom het niet zou moeten lukken en dan tenslotte nog de ‘pech’ dat we geen cryo’s meer hebben waardoor we weer van voor af aan moeten beginnen. We vielen dus net buiten de boot en dat vond deze arts niet eerlijk. Haar vraag luidde daarna “Dus.. zeg het maar. Wanneer willen jullie starten?” En dus konden we een half uur later naar de apotheek om alle spullen te halen om dan toch eindelijk aan de eerste IVF-poging te kunnen beginnen voor ons tweede wondertje.
Wordt vervolgd
ASHLEY
@liefdevoormijngezin
