Deze blog is onderdeel van een blogserie, lees hier alle andere blogs van Puck:
Puck: “Waardoor onze baby Minas geen zuurstof binnenkreeg, weten we nog steeds niet precies”
Puck’s zoontje Minas kwam met 26 weken ter wereld: “Soms hield hij ineens op met ademen”
Puck: De arts zei met 23 weken zwangerschap, “Jij gaat het ziekenhuis niet meer zwanger verlaten”
Puck: “Frum is te klein en zwak om een natuurlijke bevalling te overleven”
Puck: “Is dit dan het moment waarop we afscheid van Minas moeten nemen?”
Puck: “Elke dag moeten wij hem weer achterlaten, alleen in zijn couveuse”
Sinds de verhuizing naar Arnhem heeft Minas mooie stappen gezet. De belangrijkste: hij groeit. Hij was bij de geboorte 31 centimeter en 710 gram, zakte naar 600 gram, klom naar een kilo en bleef daar een tijd hangen, maar sinds twee weken heeft hij de smaakt te pakken. Vanmorgen was hij al 39 centimeter en 1810 gram! Daardoor krijgt hij nu 8 voedingen per dag in plaats van 12. En waar hij begon met 1 milliliter melk per keer, krijgt hij nu al 35 milliliter.
Hij mag eindelijk zijn eerste rompertje aan
Zijn bovenarmpjes waren eerst zo breed als mijn wijsvinger, nu zijn ze dikker dan mijn duim. Hij kweekt onderkinnetjes en krijgt bolle wangetjes. Dat is zo ontzettend mooi (en geruststellend) om te zien. En hij kan zichzelf op temperatuur houden. Morgen mag het dakje van zijn couveuse eraf en kunnen we hem zijn eerste rompertje aandoen. Zo wordt Minas langzaamaan steeds meer een baby, hoe gek dat ook klinkt. “Ooit hebben we een draadloze baby, met babygeluidjes in plaats van het gesuis van de beademing”, zeiden mijn vriend en ik tegen elkaar.
Te vroeg en te klein geboren
Hij was bij de geboorte compleet, maar nog lang niet af. Ons ventje is prematuur (te vroeg) en dysmatuur (te klein voor zijn termijn) geboren. Doordat de placenta niet goed werkte, kreeg hij in de baarmoeder niet genoeg voedingsstoffen om te groeien. Hij beschermde zelf zijn belangrijkste organen: de hersenen en het hart. Tijdens onze opname kreeg ik longrijpingsprikken om de ontwikkeling van zijn organen te versnellen.
Alles wat hij nu doet is eigenlijk te veel
Maar als je met 26 weken geboren wordt, werkt nog vrijwel niks zoals het zou moeten. Daardoor doen we soms één stapje vooruit en twee terug. “In de baarmoeder zou hij nog niks moeten, dus alles wat we nu van hem vragen – ademen, eten, poepen, plassen – is extra”, zei een verpleegkundige. “We moeten niet te veel van hem eisen.”
Pas op de plaats, Minas bepaalt het tempo
Soms doen we dat wel, bijvoorbeeld bij het afbouwen van zijn ademhalingsondersteuning afgelopen weekend. Het ging goed, tot hij zondagavond weer héél veel dipjes kreeg en vermoeid werd. Ook de poging om zijn voeding niet meer via de pomp te geven, bleek te vroeg met als resultaat weer veel dipjes. Dus is het even pas op de plaats, Minas bepaalt het tempo. Maar ooit wordt hij een baby zonder draadjes.
Eindelijk heb ik er vertrouwen in dat Minas bij ons blijft
“We mogen hem echt houden hé?”, zei ik een week later tegen mijn vriend. Minas lag lekker tegen me aan te slapen. Ik verbaasde mezelf met de vraag, maar blijkbaar is het er inmiddels: vertrouwen dat Minas bij ons blijft. Hij was dinsdag precies twee maanden oud en in die tijd is er genoeg spannends en naars gebeurd voor een heel mensenleven. Maar het voelt eindelijk alsof hij niet meer weggaat, al durf ik dat nauwelijks hardop uit te spreken.
Eindelijk in een wiegje, mét kleertjes aan
Dat het vertrouwen groeit, komt ook doordat Minas sinds zondag couveusekindje-af is. Het moment kwam plotseling, de ene dag mocht het dak van zijn couveuse, de volgende dag stond er een wieg met verwarmd matras in zijn kamer. Hij is een heel klein mannetje in een groot bedje, maar wauw, wat zijn we trots! Het betekent dat hij nu kleertjes aan mag, een moment waar ik héél erg naar uitkeek. Bovendien weegt hij inmiddels twee kilo, nog zo’n mijlpaal.
Het aantal dipjes is al een paar dagen stabiel
Hij wordt groter en sterker en dat merken we. Het aantal dipjes dat hij heeft is al een paar dagen stabiel. Zelfs zijn eerste vaccinatie maandag en de herhaling van het oogonderzoek gisteren leidden niet tot meer dipjes.
De angst om hem te verliezen heeft plaatsgemaakt voor angst over zijn toekomst
De angst om Minas te verliezen is nog niet helemaal weg, maar wordt minder. Ik heb in mijn hoofd zo vaak afscheid genomen van Minas, dat gevoel schud ik niet zo even van me af. Maar het lijkt realistischer dan ooit dat we met zijn drieën het ziekenhuis verlaten. Alleen heeft de angst wel plaatsgemaakt voor zorgen over Minas zijn toekomst. We weten dat hij BPD heeft, longschade door het toedienen van zuurstof, maar horen nog in welke mate. Ook was zijn oogonderzoek dit keer niet 100 procent goed, dus wordt het volgende week herhaald.
Er zijn nog veel onbeantwoorde vragen over zijn ontwikkeling
Er is een kans dat hij ROP ontwikkelt, ook door de zuurstof die hij krijgt. Dit kan tot slechtziendheid en blindheid leiden. Gelukkig wordt hij goed in de gaten gehouden en lijkt het niet zo’n vaart te lopen. En dan zijn er ook nog vragen over zijn ontwikkeling, waar we pas over een paar jaar antwoord op krijgen.
En daar is het besef: mijn grootste wens is uitgekomen
Ondanks de spanning en vragen, besef ik steeds vaker dat de wens die ik al mijn hele leven had is uitgekomen: een kindje krijgen met de liefde van mijn leven. Een kindje dat straks gewoon bij ons komt wonen.
Wordt vervolgd
PUCK
Insta: icsi.het.zitten
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
