Liz was die ochtend in een topbui. Ze had geslapen als een roos, haar fruithapje met liefde naar binnen gewerkt en zelfs het aankleden ging zonder gedoe. Dus ik dacht: weet je wat, we doen gezellig een ochtendje in een bekende woonwinkel. Een beetje snuffelen, een paar stomme rietmandjes halen die ik eigenlijk niet nodig heb, en Liz lekker laten rondkijken. Ze vindt die kinderafdeling altijd fantastisch. Knuffels knuffelen, keukentjes openslaan, in die ministoeltjes gaan zitten – helemaal haar ding.
Alles ging goed, tot het niet meer goed ging
We begonnen relaxt. Liz zat in de buggy, keek heerlijk om zich heen, wees enthousiast naar lampen (“maan! maan!”) en koos na tien minuten een knuffel uit. Een soort knalgele slang met een idioot gezicht, maar hé – liefde op het eerste gezicht. Ze hield dat beest vast alsof het haar eerstgeborene was. Alles ging goed. Tot het niet meer goed ging.
Ineens ging de sirene aan
We waren bij de servetten en de theelichthouders – je weet wel, vlak voor de grote eindspurt richting de kassa. Ik had haar inmiddels uit de buggy gehaald omdat ze begon te mopperen. Ze wilde lopen. Prima. Maar na drie stappen begon het. Ze wilde NIET meer lopen. Ook NIET meer in de buggy. Ze wilde… ja, geen idee. Lopen maar niet lopen. In de buggy maar ook absoluut niet in de buggy. En ineens: BAM. Sirene aan.
“Heb jij je kind wel onder controle?”
Ze krijste het uit. Niet huilen, nee, krijsen. Alsof ik haar croissant had afgepakt en er zelf voor haar neus in stond te happen. En ik zweer het je: iedereen keek. Niet op een gezellige “ach wat een schatje”-manier. Nee, op zo’n “heb jij je kind wel onder controle?”-achtige manier. Die blik. Je kent ‘m.
Ik stond daar, zweet in m’n nek en m’n buggy vol met spullen
Ik probeerde haar op te tillen. Hielp niet. Ik probeerde haar neer te zetten. Nog erger. Ze liet zich op de grond zakken als een pudding, sloeg met haar vuistjes op de vloer en gilde alles bij elkaar. Ik stond daar, zweet in m’n nek, m’n buggy vol met spullen die ik op dat moment allemaal kapot wilde gooien, en een dochter die klonk alsof ze bezeten was door een boze winkel-geest.
De langste vijfhonderd meter van mijn leven
En dan te bedenken dat ik nog richting de kassa moest. Weet je hoeveel meter dat is? Vijfhonderd. Vijf. Honderd. Meter. Met een gillend kind op je arm dat niet gedragen wil worden, maar ook niet wil lopen, terwijl mensen je nakijken alsof je een kinderdief bent. De langste vijfhonderd meter van mijn leven.
“Gaat het allemaal wel goed hier?”
Het toppunt kwam bij de kassa. Ik probeerde Liz in de buggy te krijgen, wat natuurlijk niet lukte, want ze had zich inmiddels stijf gemaakt als een plank. Ik had geen derde arm om alles in die plastic zakken te krijgen én haar te fixen, dus ik stond daar als een kluns te hannesen. En toen… toen kwam er iemand van het personeel op me af. “Gaat het allemaal wel goed hier?”, vroeg ze. Nou Gerda, wat denk je zelf? Het was niet zo’n lieve, ‘gaat het wel?’, maar meer een ‘kunnen jullie even normaal doen alsjeblieft.’
“Volgens mij moet ze naar bed”
Liz krijste ondertussen nog steeds. Mijn hoofd voelde alsof het op ontploffen stond. Ik wilde gewoon afrekenen, spullen in m’n tas proppen en wegrennen, maar nee hoor, Gerda had haar bemoeimoment. “Volgens mij moet ze naar bed,” zei ze er ook nog achteraan, met zo’n semi-bezorgde blik.
Op dat moment wilde ik gewoon verdwijnen
Serieus? Het was 11.00 uur. Maar een dutje klonk nu wel erg fijn, alleen voor mezelf al. Ik weet heus wel hoe laat mijn kind moet slapen. En ik weet ook dat dit gewoon een driftbui is. Dat ze haar zin niet krijgt. Dat ze overprikkeld is. Maar op dat moment… op dat moment wil je gewoon verdwijnen in een kast.
Nog één opmerking en ik gooi je in het ballenbad
Een vrouw achter me in de rij wilde ook even haar moederlijke wijsheid delen. “Misschien heeft ze honger,” zei ze met een zoetsappig glimlachje. Ik keek haar aan en ik voelde mijn oog trillen. Nog één opmerking en ik gooi je in het ballenbad, dacht ik.
Een voorbijganger zei dat ik de winkel moest verlaten
Wat?! Dat dacht ik niet. Ik moest en zou met boodschappen terug komen.
Liz piepte bij de uitgang nog na als een brandalarm
Uiteindelijk, met één arm Liz geklemd als een rugbybal en de andere half trillend bezig om mijn pasje tegen het apparaat te houden, lukte het me om af te rekenen. Geen idee wat ik gekocht heb. Ik heb het ook niet meer gecontroleerd. Alles in een zak gepropt, buggy op drie wieltjes rijdend richting uitgang geduwd, terwijl Liz nog napiepte als een brandalarm.
Alsof er nooit iets was gebeurd
In de auto werd het stil. Alsof iemand op de uitknop drukte. De gekke gele slang en keek me aan met die grote ogen alsof er niks gebeurd was. Alsof ik het allemaal verzonnen had. Alsof ze niet net een publieke uitbarsting had gehad waarbij ik me afvroeg of de kinderbescherming al onderweg was.
Het voelde alsof ik een marathon had gelopen
Mijn shirt was nat van het zweet. Ik voelde me alsof ik een marathon had gelopen. En ook een beetje alsof ik had gefaald. Want ja, waarom kreeg ik haar niet rustig? Waarom kon ik niet de kalme moeder zijn die op haar hurken gaat zitten en met een magisch zinnetje haar kind stil krijgt? Maar goed. We reden naar huis. Zij tevreden met haar knuffelslang. Ik met een hartslag van 180 en de vraag of ik ooit nog deze winkel in durf.
OLIVIA
Tja, je kunt je afvragen of een baby of peuter erg geschikt zijn om lekker mee door een IKEA te dwalen. En als jij mensen die je niet aanstaat allemaal Gerda noemt (al is het in gedachten), kun je je afvragen of je zelf een heel gezellig persoon bent. Tot slot: het is een ballenbak, niet ballenbad.
ik had een peuter die elke dag om 5 uur wakker was en daardoor meerdere driftbuien per dag had vanwege slaapgebrek.
toen ze ouder was kwamen we erachter dat ze adhd had maar ja als ze nog zo klein is weet je dat nog niet.
in het wagentje van de supermarkt begon ze dus ook flink te schreeuwen en ik negeerde haar gewoon want ik wist dat dit het beste hielp. als ik ertegen in ging werd het erger namelijk en een driftbui bestraffen heeft helemaal geen zin.
ik ging dus gewoon verder met boodschappen doen, wel met een hoge hartslag en een hoger tempo en minder boodschappen hoor.
en ja hoor daar waren de blikken! ik keek die vrouw aan en zei, hoort u iets?
ik liep door en heel snel was het weer over. ik liet haar zeker zitten in het wagentje want eruit halen maakt het nog veel erger.
een tip voor de volgende keer…
zoek een rustig plekje op,voor zover dat kan, een gang ofzo met minder prikkels, zet haar met haar gezicht naar een stelling en zeg even niks. laat haar gaan en ze wordt rustiger.
het moet er even uit en door haar eruit te halen, op de arm te nemen, door de kassa te gaan krijgt ze nog meer prikkels en onrust van mensen en ook van jou.
ze voelen dat haarfijn aan allemaal. en al die mensen die er iets van zeggen…ze bedoelen het niet slecht maar het helpt niet en je voelt je als moeder nog slechter en je kind wordt nog onrustiger.
ik dacht op zulke momenten altijd, het is een fase! het gaat weer weg en echt dat is zo. sluit je af voor al het geschreeuw van je kleine, hoe moeilijk ook, maar het lukt je!
Tja… heel naar! Zeker!
Maarre… wat wil je hier nu mee zeggen?
Je dochter heeft gewoon een driftbui gehad.. en soms komt het op de meest onverwachte moment.
Het gaat erom hoe jij hiermee omgaat. Anderen weten het altijd beter. Dus trek je niets aan wat anderen daarvan vinden of zeggen!
zolang je maar onthoud… je bent niet de enige!!!
en als je denkt.. het gaat over…
troost je… ze komen terug!!
hier een van 5… driftbuien…
en ja! een van 11 puberella… driftbuien…
ze komen en gaan… de driftbuien…
en mensen oordelen.. of hebben advies waar je niks mee kan…
Tis gewoon zoals je het zegt een peuter met een driftbui en degenen die daar commentaar op hebben zijn geen peuters gewend of alweer vergeten dat hun kinderen dat ooit ook hadden. Soms zijn ze moe of honger maar het is ook gewoon dat ze alles in de winkel willen hebben en ik me aan mn lijstje hou. Ik voel me ook wel bekeken op zo’n moment maar probeer me daar weinig van aan te trekken. Kind onder mn arm of half over mn schouder en wegwezen.
Wat een zeik verhaal zeg
Lekker ongevoelig