“Heb je je knuffel al in je tas gedaan, Guus?” vraag ik, terwijl ik met een brok in mijn keel hun weekendtassen inpakte. Mijn vingers trilden een beetje toen ik de tandenborstels in het zijvakje schoof. Ik weet dat ik het gewend zou moeten zijn, na al die maanden. Maar het went gewoon níét.
“Ik wil liever bij jou blijven”
Guus kijkt me met zijn grote ogen aan en schudt van nee. Zijn bruine konijn ligt nog op zijn bed. Ik loop naar boven, pak het vertrouwde beestje op en ruik onbewust even aan het oortje. Ruikt naar hem. Naar kind. Naar thuis. Beneden staat Hanne met haar jas al aan. Ze houdt haar pop stevig tegen zich aangedrukt. “Mama, moet ik wéér naar papa?” Ik knik. “Ja liefje, het is papa-weekend.” Ze zucht. “Ik wil liever bij jou blijven.”
“Ik mis jou dan, jij hoort bij ons”
En daar komt het dan. Dat steekje. Dat pijnlijke, rotgevoel dat zich als een vuist in mijn buik nestelt. Elke keer weer. Ik haat dit moment. Ik probeer luchtig te lachen. “Je hebt het altijd zo leuk bij papa. Jullie gaan vast weer naar het bos of iets bakken.” Maar ze kijkt me aan met een serieus gezichtje. “Ik mis jou dan. Jij hoort bij ons.”
Eerder wenste ik dit, nu haat ik het
Ik slik. Draai me even om zodat ze mijn gezicht niet ziet. Toen ik nog bij Stefan woonde, wenste ik soms dat ik even ademruimte had. Even niet moeder zijn, even niet zorgen. Nu heb ik dat. Elk tweede weekend. En ik háát het.
In de auto brak ik
Zodra ik de kinderen bij Stefan heb afgezet, loop ik terug naar mijn auto. Ze renden naar hem toe, blij. Hij tilde Hanne op, gaf Guus een high five. Ik glimlachte. Speelde de sterke moeder. Maar in de auto brak ik. De eerste vijf minuten rijd ik altijd met tranen in mijn ogen. Daarna komt de stilte. En die is nog erger.
En dan komt het besef: ik ben alleen
Thuis doe ik de voordeur open. Alles ligt zoals ze het achterlieten. Een pop op de bank. Een stukje koek op het kleed. Een kleine sok in de gang. Het voelt alsof ik hun afdrukken in huis nog kan zien. Maar ze zijn er niet. En dan komt het besef: ik ben alleen. Helemaal alleen.
Ik zou moeten genieten van de rust, maar het voelt leeg
Ik zet Netflix aan. Kies een film die ik anders nooit zou kijken. Maar ik kijk niet echt. Mijn hand graait gedachteloos in een zak chips, die ik niet eens lekker vind. Het huis is te stil. Mijn telefoon blijft stil. Geen “Mama, mag ik water?” Geen “Mama, kijk eens!” Geen ruzie over wie er op de tablet mag. Ik zou moeten genieten van de rust, maar het voelt leeg. Zo leeg dat het pijn doet.
Ik ben alleen met mijn gedachten
Die avond kruip ik vroeg in bed. Niemand roept me meer voor een extra knuffel. Geen kleine voetjes die naast mijn bed verschijnen met een knuffel half op de grond hangend. Alleen ik. En mijn gedachten.
Het schuldgevoel vreet aan me
Dit had ik nooit zo gewild. Toen ik Stefan leerde kennen, dacht ik: dit is voor altijd. We gingen samenwonen, kregen kinderen, kochten een huis met een tuin en een schommel. Alles volgens het boekje. Tot het boekje begon te scheuren. We groeiden uit elkaar. Ruzies over alles en niks. De vaatwasser, de opvoeding, de aandacht die hij nooit gaf. Ik voelde me meer alleen mét hem, dan ik me nu zonder hem voel.
Ik voel me een mislukte moeder, maar ik kon niet anders
En toch… Toch komt het schuldgevoel als een tsunami als Hanne zulke dingen zegt. “Waarom ben jij niet altijd meer bij ons?” Dat breekt me. Ik voel me een mislukte moeder. Een egoïst. En tegelijkertijd weet ik: het kon niet anders.
Wat heb je aan ouders die alleen maar ruzie maken?
Bij elkaar blijven voor de kinderen… Dat is wat iedereen zegt, toch? Maar wat hebben kinderen aan ouders die alleen maar ruzie maken? Die elkaar niks meer gunnen, die elkaar continu de schuld geven? Dan liever twee huizen waar ze zichzelf kunnen zijn. Waar liefde is. Rust. Geen spanning.
“Mama, waarom ben jij niet meer altijd bij ons?”
Hanne zat op schoot. Guus lag op het kleed met zijn auto’s te spelen. We keken samen een filmpje. Ze draaide zich naar me toe en vroeg: “Mama, waarom ben jij niet meer altijd bij ons?” Mijn hart brak. “Ik mis jou heel erg als je er niet bent,” fluisterde ze. Ik pakte haar gezichtje vast en keek haar aan. “Lieverd, ik ben áltijd bij jou. Ook als je mij niet ziet. In je hart, in je hoofd. Mama is er altijd.” Ze knikte. Een beetje.
We zijn nog steeds papa en mama
Ik ging verder. “Papa en mama hielden heel veel van elkaar. Maar soms maakten we elkaar verdrietig. En dat vonden we niet eerlijk tegenover jullie. Dus nu wonen we apart. Maar we zijn nog steeds papa en mama. En we houden superveel van jou en van Guus. Dat verandert nooit.” Ze dacht even na. “Maar je bent niet boos op papa?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, helemaal niet. Papa en ik zijn vrienden. En dat blijven we altijd.” “Beloofd?” “Beloofd.”
Ik doe mijn best, elke dag weer
De ochtend erna pak ik hun tassen in. Ik doe sokken bij elkaar zoeken, een extra knuffel inpakken, een tekening voor papa in een mapje. Met een steen op mijn maag. Want straks breng ik ze weg. En dan begint de stilte weer. Toch doe ik het met liefde. Omdat ik weet dat ze ook bij hem thuishoren. Dat hij ook van ze houdt. En dat ze het goed hebben daar. Maar oh, wat mis ik ze dan.
Op een dag wordt het normaal
Maar ik weet ook: het komt goed. Niet vandaag. Misschien ook niet morgen. Maar op een dag is dit niet meer zo pijnlijk. Op een dag wennen we eraan. Wordt het normaal. Tot die tijd blijf ik ademhalen. Blijf ik huilen als het moet. En geniet ik dubbel zo hard van de momenten dat ze wél bij mij zijn. Want wat ben ik trots op hen. Op hoe ze zich aanpassen. Op hoe lief ze zijn. Hoe wijs. Ze leren mij elke dag opnieuw wat liefde is. Onvoorwaardelijke liefde. Die niet afhankelijk is van één huis, of twee.
MICHELLE
heel herkenbaar, mijn Kids waren 5 en 7 jaar toen wij uit elkaar gingen. ik voelde mij eenzaam in mijn huwelijk. we hadden geen ruzies maar ik stond er altijd alleen voor, als ik huilde op de bank zat hij naast me te zappen, geen liefde, geen genegenheid, ik was alleen met de Kids.
een voorval maakte dat het echt genoeg was na 10 jaar huwelijk en proberen want ik was echt iemand die niet zomaar opgaf, zeker niet met kinderen, maar ik kin niet meer en zag in dat hij nooit zou veranderen en voor mij zou zorgen als mij ooit iets zou overkomen.
de weekenden dat ze naar mijn ex gingen en ik ze uitzwaaien, met zonnebril want dan zagen ze m’n tranen niet, waren vreselijk.
wel hadden wij de afspraak dat ze altijd de andere ouder mochten bellen als ze dat wilde. ook deden we samen sinterklaas vieren en was hij smorgens vroeg aanwezig voor school bij het vieren van de verjaardag toen ze klein waren. ook na school natuurlijk voor de taart.
als ze afzwemmen of een wedstrijdje hadden met sporten gingen we ook als ouders erheen want we bleven ouders! dat maakte het voor de kinderen veel beter te accepteren dat we wel uit elkaar waren maar zagen ze ook dat we nog aardig waren tegen elkaar. tuurlijk miste ze papa met kerst en dan mochten ze bellen! en andersom ook.
hoe meer de tijd verstreek leerde ik ook om mijn lege weekenden in te vullen. ik sprak af met vriendinnen bijvoorbeeld om iets leuks te doen. naar de film, terrasje, iets wat met kinderen niet kan. en daar kon ik ook weer van gaan genieten. maar dat had wel tijd nodig hoor!
de eerste tijd zonder kinderen was standaard friet eten, Netflix en huilen!
m’n ouders kwamen ook vaak nog even langs om mij op te vangen dus dat was altijd wel fijn!
je moet hier doorheen, en je kinderen ook, heel goed dat ze weten dat jullie vrienden zijn en van hun houden! zou niet zeggen dat er iets verdrietigs gebeurde dat kunnen kleintjes niet goed plaatsen, gewoon zeggen dat je niet meer verliefd bent snappen ze vaak beter. die van mij waren net iets ouder en ik noemde ook de kinderen uit de klas die ook gescheiden ouders hadden. dat het vaker gebeurd en niet leuks is maar dat je ook weer 2x op vakantie kunt🤣
kinderen zoeken ook vaak weer positieve dingen. zo wilde mijn jongste van 5 meteen een stapelbed bij papa en die kregen ze dan ook dus dolle pret!
ik heb ze ook meteen een foto van hun met hun vader erop gegeven voir op de kamer en een foto van mij met hun erop voor bij papa zodat ze die neer konden zetten en ons minder misten.
jullie komen er wel maar het kost tijd en gun jezelf en je kinderen die tijd!
die van mij zijn nu19 en 21 en zeggen dat ze geen last hebben gehad van de scheiding door onze houding. wel natuurlijk soms wat verdriet met bijzondere dagen maar dat mag ook. het moeilijkste vonden ze dat de ander dan alleen was
sterkte! je bent een goede mama die een hele goede keuze heeft gemaakt en heel goed voor haar kleintjes zorgt!❤️