Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Mijn zoon Steven is al vanaf zijn geboorte een moeilijke eter
Het begon al in de eerste weken. Andere baby’s dronken gulzig hun fles leeg, maar bij Steven was het altijd een strijd. Elke voeding was een gevecht. Hij draaide zijn hoofd weg, weigerde te drinken of liet het gewoon uit zijn mond lopen. De voedingen duurden eindeloos en hij kreeg amper iets binnen. Na weken tobben en consultaties met de kinderarts werd besloten om hem tijdelijk een sonde te geven. Mijn hart brak toen ik dat slangetje in zijn neus zag. Mijn baby moest op deze manier gevoed worden, terwijl andere moeders moeiteloos hun kind een flesje gaven of borstvoeding gaven.
Toen hij ouder werd en van de sonde af was, bleef eten een probleem
Fruit ging redelijk, vooral banaan en appel, maar groente was een ander verhaal. Behalve wortel. Alleen wortel kon er nog wel in. Alle andere groentes werden resoluut geweigerd. Boontjes, bloemkool, broccoli – hij moest er niets van weten. Alles wat ik hem voorschotelde, duwde hij weg met een blik vol afschuw.
Ik probeerde alles
Groente verstoppen in sauzen, kleine stukjes door de pasta mengen, hem laten helpen koken (toen hij iets ouder was) zodat hij enthousiast zou worden. Maar hij proefde álles. Zelfs de kleinste snippertjes courgette of een mini-stukje paprika werd eruit gevist en met een vies gezicht op de rand van zijn bord gelegd.
Toen hij ouder werd, moesten we duidelijke afspraken maken
Hij moest alles proeven. Dat was de regel. Eén hapje van alles. Maar bij het avondeten weigerde hij pertinent. Waar andere kinderen misschien na een paar keer proberen iets gingen eten, sloot Steven zich volledig af. Zijn lippen op elkaar geklemd, zijn blik op oneindig. Geen enkele onderhandeling werkte. Geen beloningen, geen aanmoedigingen, geen vrolijke ‘hap voor de vliegtuig’-spelletjes.
Na een aantal dagen gaf Steven toe
Hij nam telkens met tegenzin een hapje en zei dan dat het vies was, dus dat hij niet verder af. Het avondeten werd een dagelijkse strijd. De spanning begon al voor het eten, als Steven de geuren uit de keuken rook. Hij wist wat er zou komen en zat al met een gefronst gezicht aan tafel. Zodra ik het bord voor hem neerzette, nam hij een minuscuul hapje en schoof vervolgens het zonder te kijken opzij. Ik voelde de blik van Carl op mij branden.
Carl sloeg zijn bestek op tafel
‘Eet je bord leeg of je krijgt niks anders!’ Ik voelde de spanning in mijn nek stijgen. ‘Carl, dat werkt niet zo.’ ‘Jawel, dat werkt wél zo,’ bitste hij terug. ‘Hij eet mee, of hij eet niet.’ Steven keek van mij naar Carl, zijn kleine schouders gespannen. Hij wist dat ik het niet zou toestaan dat hij zonder eten naar bed ging.
Elke avond verliep hetzelfde
Carl probeerde hem te dwingen, Steven weigerde, en ik kwam er uiteindelijk tussenin met mijn boterhammen met pindakaas. Vier stuks, altijd met evenveel zorg besmeerd. Steven at ze met smaak, alsof hij wilde bewijzen dat hij heus wel kon eten – als het maar niet dat eten was.
De spanning aan tafel werd soms erger
Carl en ik zaten nooit op één lijn en Steven voelde dat. Soms werd hij stil, klemde zijn lippen nog steviger op elkaar en keek hij naar zijn bord alsof het vergif was. Andere keren begon hij te huilen, met dikke tranen die over zijn wangen rolden. ‘Ik wil dit niet eten! Ik kan het niet!’ Maar Carl bleef hard. ‘Je bent geen baby meer. Je eet wat de pot schaft.’
Soms stond Carl op, gooide zijn servet op tafel en liep de keuken uit
Andere keren at hij zwijgend door, terwijl ik met zachte stem tegen Steven praatte, hem probeerde over te halen tenminste één hap te nemen. Maar hij weigerde. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik smeerde gewoon die boterhammen. Altijd. En dat wist Steven. En dat wist Carl ook.
Elke maaltijd voelde als een loopgravenoorlog
We zaten met z’n drieën aan tafel, maar in werkelijkheid stonden Carl en ik lijnrecht tegenover elkaar. Ik wilde mijn kind niet dwingen, niet de angst voor eten groter maken dan het al was. Ik wilde dat hij wat voedingsstoffen binnen kreeg. Steven was al aan de magere kant. Carl zag dat anders. ‘Met honger eet hij wel,’ herhaalde hij keer op keer. Maar ik zag dat dat niet waar was. Steven kon uren met een knorrende maag rondlopen zonder ook maar één hap van zijn bord te nemen.
Het avondeten breekt me vaak, terwijl het een gezellig moment moet zijn
Ik weet niet hoe we hier ooit uit kunnen komen. Carl kijkt het iedere avond met afkeuring aan. ‘Je maakt het alleen maar erger zo.’ Maar ik kan niet anders. Ik kan hem niet laten lijden. En dus zit ik elke avond klem tussen mijn moederhart en een man die het helemaal anders ziet.
LAURA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
