Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik ben even goed ook oma
Toen ik hoorde dat ik oma zou worden, sprong mijn hart op van blijdschap. Mijn zoon, mijn kind, werd vader. En ik? Ik werd oma. Ik zag mezelf al knuffelen met dat kleine mensje, oppassen, samen wandelen, voorlezen. Maar al snel merkte ik dat mijn rol als oma niet zo vanzelfsprekend was als ik had gehoopt. Want er was nog een stel grootouders. En in vergelijking met hen lijk ik er amper toe te doen.
De ouders van mijn schoondochter komen altijd eerst
Mijn schoondochter heeft een hechte band met haar ouders. Dat wist ik al toen ze nog maar net samen waren. Haar moeder was overal bij betrokken: bij de eerste verhuizing, bij de eerste echo, tijdens de kraamtijd. En dat is prima. Maar wat ik niet had verwacht, was dat ik daardoor steeds op de tweede plaats zou komen.
Bij de geboorte van ons eerste kleinkind zaten haar ouders er natuurlijk al
Toen mijn eerste kleinkind werd geboren, mocht ik even langskomen in het ziekenhuis. Kort. Even. De ouders van mijn schoondochter zaten er al een 1,5 uur toen ik eindelijk mocht komen kijken. Zij hadden de baby al vastgehouden, de eerste foto’s al gemaakt. Ik werd binnengeleid, mocht even kijken en na een half uur was het eigenlijk alweer tijd om te gaan. “Ze is moe,” zei mijn schoondochter. Begrijpelijk. Maar waarom mochten haar ouders dan wel lang blijven? Bij de geboorte van hun tweede kindje was het niet anders. Dit keer werd ik niet eens op de eerste dag uitgenodigd. “We willen eerst even uitrusten,” kreeg ik te horen. Maar later hoorde ik dat haar ouders die middag wel waren langs geweest.
Oppassen? Nee, dat doet haar moeder
Ik had mezelf al helemaal voorgesteld hoe ik af en toe zou oppassen. Een dagje in de week, misschien een middagje hier en daar. Maar toen ik voorzichtig vroeg of ik een keer mocht oppassen, werd er ongemakkelijk gereageerd. “Oh, mijn moeder past op de donderdagen op,” zei mijn schoondochter. “En als het daarnaast nog nodig is, kunnen we je dan eventueel bellen?” Alsof ik er niet was. Alsof ik geen aanbod had gedaan.
Ik probeerde het te relativeren
Ik probeerde begrip te tonen. Misschien vonden ze het gewoon fijner om de baby bij iemand te laten die ze vaker zagen. Maar toen ik later hoorde dat haar moeder de kleine zelfs wel eens spontaan meenam naar een speeltuin of een middagje oppaste “omdat het zo handig was”, knapte er iets in me. Ik had het ook willen doen. Maar ik werd niet eens gevraagd.
Ik deed een ander voorstel, maar ook dat deed haar moeder al
Toen mijn kleinzoon naar de peuterspeelzaal ging, stelde ik voor om hem een keer op te halen. “Oh, dat hoeft niet hoor,” zei mijn schoondochter direct. “Mijn moeder haalt hem steeds op en brengt hem dan naar ons huis.” Het was alsof het niet eens een optie was om mij dat moment met hem te gunnen.
Verjaardagen en feestdagen: wij moeten ons altijd aanpassen
Kerst, verjaardagen, Pasen, alles wordt in eerste instantie gepland met de familie van mijn schoondochter. Dus wij mogen aanhaken. Maar het is nooit andersom. Mijn zoon en mijn schoondochter hebben geen tuin, en aangezien hij een zomerkindje is wijken ze daarom uit naar het huis van haar ouders omdat het toch in de tuin te kunnen vieren. Vorig jaar vroeg ik of we de verjaardag van mijn kleinzoon een keer bij mij thuis konden vieren. Gewoon, omdat ik ook graag zo’n speciaal moment bij mij wilde hebben. Mijn zoon keek ongemakkelijk. “Dat is lastig, want haar ouders hebben al alles geregeld.” Alles geregeld. Altijd weer zij. Ook met Sinterklaas merkte ik het. De grote pakjesavond was bij haar ouders, met veel cadeaus en gezelligheid. Ik mocht op een andere middag langskomen om “nog even iets kleins” te geven. Alsof mijn rol er minder toe deed.
Bij zoveel eerste keren ben ik er niet bij
De eerste keer naar het zwembad? Haar moeder ging mee. De eerste keer op een loopfietsje? Een filmpje in de familie-app, waarbij ik zag dat haar ouders erbij waren. De eerste schooldag? Haar moeder had meegeholpen met het uitzoeken van de rugzak en stond ’s ochtends vroeg klaar om mee te gaan. Ik kreeg een foto achteraf. De eerste keer naar de dierentuin? Ook dat hadden ze al gedaan, met de ouders van mijn schoondochter. Toen ik voorstelde om samen te gaan, kreeg ik te horen: “We zijn laatst al geweest, laten we over een paar maanden gaan”, maar dat is er nog nooit van gekomen. Ik kreeg het gevoel dat mijn kleinkinderen al zoveel hadden meegemaakt zonder mij. Dat ik er eigenlijk nauwelijks toe deed.
Het doet me echt pijn
Ik wil geen strijd, ik wil geen competitie. Maar ik wil ook geen oma op de tweede plaats zijn. Ik wil erbij horen, een rol spelen in het leven van mijn kleinkinderen. Ik wil herinneringen maken. Maar in plaats daarvan voel ik me de figurant in een toneelstuk waar ik eigenlijk te laat voor ben binnengekomen. Ik heb het een keer voorzichtig tegen mijn zoon gezegd. “Lieverd, ik heb het gevoel dat ik er niet helemaal bij hoor. Dat ik niet zoveel tijd krijg met de kleintjes als haar ouders.” Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. “Ja mam, ik snap het wel. Maar ja, je weet hoe close ze is met haar ouders.”
En dat was het dan. Zo is het nou eenmaal. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Ik wil niet klagen, maar ik wil ook niet doen alsof het me niets doet. Want het doet me wél iets. Ik ben ook oma. Waarom voelt het dan alsof dat minder belangrijk is dan het oma-zijn van een ander?
KAREN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
hallo Jerry wel wat dimmen.
wat weet jij ervan hoe die kinderen zijn.
je weet niet waarom er geen kontakt
is met de kinderen..
wie weet is er negatieve invloed van iemand
die misschien niet zo best praat of eerlijk
objectieve is..of was er wat loos met de
onderlinge relaties..nee je kan om verschillende redenen met kontakt breuken komen Jerry..ook door misselijk. makende raddraaiers .of jaloezieën.. dus Jerry dimmen.
Verdrietig. Pijnlijk ook. Zelf probeer ik als schoondochter mijn zoontje bij beide opa’s en oma’s een band op te laten bouwen. Hoewel mijn schoonouders het op veel manieren anders doen, zie ik ook de liefde voor mijn kind. En dat is alles waard. Bovendien vind ik het ook respectvol naar mijn man. Het zijn zijn ouders en ik ben dankbaar voor wie mijn man is. daar hebben zij een aandeel in gehad. ik gun mijn kind de liefde van beide kanten. zolang dat anders, maar veilig is, kan dat ook.
ik heb dat ook mee gemaakt
ik mag mij ook oma noemen (kleindochter 5 Jr en kleinzoon half jr) van mijn dochter en schoonzoon.
helaas wonen mijn schoonzoons ouders ruim 2 uur weg en hebben een heel ander leven dan mijn man en ik.
ik ga elke 2 weken een mo
iddag met mijn kleindochter zwemmen, pas 2 dagen in de week op(soms wel meer want ouders hebben eigen bedrijf) en haal kleindochter regelmatig van school waarbij ik haar dan ook wel bij vriendinnetjes afzet waar haar vader of moeder haar weer ophaalt.
ik vindt het heerlijk.
haar andere oma is een workaholic en vindt kleinkinderen erg vermoeiend. dat heeft ze mij zelf verteld.
ik vindt dat zo jammer. voor je het weet zijn de kleinkinderen weer groot en gaan ook zij weer een hun eigen leven.
ik vindt het geweldig wanneer de Kids ook eens naar de andere opa en oma gaan.
het kan dus ook de situatie van werk, afstand, karakter zijn.
de band met een schoondochter is meestal minder Hecht als met dochters. dat moet je eventueel ook echt loslaten. Maar probeer de band met schoondochter eerst goed te hebben misschien dat daar de schoenen wringt
als je op de hoogte bent van een gebeurtenis zoals de met de eerste zwemles. ook zeggen dat je komt kijken. Gewoon samen met de andere oma. Ook van school halen, kan ook eens samen met de andere oma. zorg voor een goed contact met de andere oma en natuurlijk je schoondochter en laat zien dat jij er voor de kleine er bent. In deze situatie kan je lang wachten tot ze je vragen dus neem zelf het initiatief. toch gezellig met 2 oma’s op pad en dan word het misschien ook eens voor je alleen met de kleine. succes
is allemaal de schuld van haar zoon. Niet van de andere oma of van de schoondochter. Als mijn moeder zou komen met dit, meteen verandering in de tent. Maar de reactie van haar zoon geeft aan dat hij niet hecht is met zijn ouders en eigenlijk vertrouwen ze je niet.
Mijn man komt er zelf mee. deze week gaan ze naar mijn moeder een dagje. ja prima zeker weten. ze gaan dan ook ergens naar mijn ouders .
Het is slim om een gesprek aan te gaan maar maak geen verwijten. Bij ons is het juist andersom want mijn vriendin wil niet dat haar moeder iets doet met onze kinderen vanwege de opvoeding die zij heeft gehad. Dus kan ook zijn dat je zoon vindt dat jou opvoeding niet past bij zijn/hun opvoeding. Maar mocht dat het probleem zijn dan kan je ook voor de rest niet klaar staan als het hun wel uit komt, bv geld of oppassen als haar ouders niet kunnen.
Goh, hier ziet mijn dochter haar oma en opa ook wekelijks (3x de week) en grootouders langs andere kant enkel bij verjaardagen of feestdagen. elk verhaal heeft 2 kanten. mijn schoonouders hadden al (wat oudere) kleinkinderen toen onze dochter kwam. mijn vriend werd heel warm onthaald door mijn ouders, andersom mocht ik pas na een dik half jaar op bezoek (want ik was de zoveelste zeiden ze letterlijk tijdens mijn bezoek en er werd ook heel openlijk naar zijn ex gevraagd). toen ik daar kwam werd er wel eens gezegd dat oma worden niet meer hoefde, en dat we niet mochten verwachten om een oppas te krijgen. Bij verjaardagen zag ik andere schoonzoon (niet de papa van haar kleinkinderen) cadeautjes krijgen. bij kerst, mijn verjaardag, … in 5 jaar nooit iets gekregen. mijn vriend daarentegen wordt verwend langs mijn kant van de familie. Wanneer ik zwanger werd werd ik opgebeld om me te feliciteren met als 2de vraag hoe ik mijn man zo ver had gekregen om een kind te krijgen, want die wou dat toch helemaal nooit. (Grappig weetje: mijn man heeft mij overtuigd). tijdens de zwangerschap waren mijn ouders enorm betrokken, ook met verhuis enz. ik belandde in het ziekenhuis. nooit kreeg ik zelf een berichtje hoe het met mij ging. er werd zelf eens honend gedaan omdat ik een keertje niet aanwezig was bij de familie-uitstap omdat ik me zo ellendig voelde. na een keizersnede wou ik uiteraard als eerste mijn ouders zien, bij wie ik me veilig voel. ik had nog een blaassonde, was aan het afzien en kon niet uit bed en voelde me heel kwetsbaar en had een trauma door de geboorte. de andere grootouders mochten een dag later komen maar paste niet in hun planning dus werd drie dagen later. voor de geboorte was afgesproken dat mijn dochter naar onthaalouders ging en daarnaast ook dagje slapen bij mijn mama. was geen probleem. tot ze geboren werd. veel ziekenhuisbezoekjes grootouders welgeteld 1x gezien. nooit de vraag aan mij: “Hoe gaat het met jou?”. Nu is ze wat ouder en sindsdien krijgen we vaak het verwijt dat ze haar kleindochter weinig ziet. Dat klopt, maar de enige keren dat ze ze ziet moeten wij steeds haar bezoeken (wonen wat verder van elkaar). ik heb dit ook al aangekaart, dat ze steeds welkom zijn en ook wel eens naar ons kunnen komen (wij werken beide fulltime). ze hebben 1x opgepast en dan is het voor ons een rompslomp om en haar te brengen én letterlijk alles van slabje tot een simpel spe3lgoedje mee te nemen, maar we vinden dat belangrijk dus doen het wel. (mijn ouders overdrijven dan er weer in, want wij moeten letterlijk enkel de dochter meenemen (alles is daar). Ze zijn nog relatief jong en gepensioneerd. mijn ouders daarentegen springen om onze uk te zien, helpen ons. dit zou het verhaal van mijn schoonmoeder kunnen zijn, die zich id slachtofferrol wentelt maar mss moet er ook eens ‘anders’ naar het verhaal gekeken worden.
Wat zal het moeilijk en teleurstellend voor je zijn geweest om zulke schoonouders te hebben. Zeker in een zwangerschap en net na de bevalling, dat zijn zulke belangrijke momenten in een leven. En vaak wordt het door de hormonen allemaal ook nog eens uitvergroot.
Ik begrijp je reactie, inderdaad inderdaad het het verhaal van Karen één kant van het verhaal.
Hoi natuurlijk is het verdrietig dat je altijd op de 2e plaats komt en er word veel te gauw gezegd ik heb alle contacten verbroken. Alles is meestal jaloezie.
Ik zou bij mezelf eerst maar eens afvragen waarom doe hij of zij dit ? Misschien is er vroeger iets gebeurt wat jouw kinderen je niet in dank hebben afgenomen.
Een goed gesprek doet wonderen.
Heel veel succes.
Hendrik
heel herkenbaar dit heb vorig jaar alle contacten met kinderen en aanhang verbroken ik was alleen goed voor oppassen en geld en de boodschappen ze hebben een bonus moeder die verheerlijken ze nou ga je gang mijn niet meer bellen heel hard maar ik doe dit uit zelf bescherming ook ik ben oma
ik hoor ook om mij heen deze situaties, wat mij opvalt is dat de dochters soms hun moeder(ouders) zo vaak inschakelen, totdat ze er bijna bij neervallen. Ik heb het met ze tedoen.
Dochters weten w.s.ook dat ouders het moeilijk vinden om nee te zeggen.
Zonen laten soms vaak deze regel taak over aan hun vrouw.
Wij vinden het prettig om niet voor alles in actief te hoeven komen.
We zien de kinderen af en toe, zien dat het goed gaat met het gezin, en we zijn blij.
Hallo oma’s van zoon’s. Ook wij heb twee zoons en twee schoondochters. Hebben met beide gezinnen goed contact maar hebben ook wel gemerkt dat de ouders van onze schoondochters meer betrokken waren bij hun leven. Zelf had ik dit ook met mijn ouders dan schoonouders en begreep mijn schoondochters daar wel in. Heb me nooit op de voorgrond gezet en werd uit hun zelf wel gevraagd om eens op te passen. Bovendien hebben wij een familiedag opgezet zodat we ieder jaar een uitje met elkaar doen. We hebben vijf kleinkinderen en ik heb met allemaal een leuk en warm contact. Voel wel mee met deze oma, maar wil haar ook zeggen dat ze haar gevoel om net zo belangrijk te zijn als de andere oma, van zich af moet te zetten.
Dat lukt nooit. Geniet van de keren dat de kids bij jullie zijn.
Ben heel benieuwd naar de andere kant van dit verhaal. Mijn schoonmoeder doet namelijk ook altijd alsof haar neus bloed. Maar mijn vriend is bij mij en mijn ouders gaan wonen. Mij oudste schoonbroertje is meer dan wanhopig op zoek naar een manier om uit huis te vluchten en mijn jongste schoonbroertje doet niets liever dan met vrienden afspreken. Maar dit ligt op geen enkele manier aan haar vindt zij. Terwijl haar favoriete manier van communiceren afzeiken is. Mijn schoonvader heeft niet aangeboren hersenletsel en is een kettingroker (ook binnen). T is altijd chaos in dat huis. Dus mijn vriend en ik hebben al langer besloten dat zij niet gaan oppassen op onze toekomstige kinderen. Hoe vaak ze dat nu al aanbieden. Ook vanuit ons voelt dit ongemakkelijk, maar kinderen komen op 1. Dat wil niet zeggen dat ze niet bij ons langs zullen mogen komen en we ook best af en toe met ze langs zullen gaan. Maar we gaan ze niet alleen laten met hun.
Je schoondochter heeft gewoon een hele fijne band met haar moeder. Die had ze dan ook nodig direct na de bevalling. Ik zie hier gewoon een hele fijne band tussen je schoondochter en haar moeder en in de jonge jaren van je kinderen zal je als moeder dan ook het snelst je kinderen toevertrouwen aan de mensen die je het beste kent en het meeste vertrouwt. Wat was jullie rol voordat je kleinkinderen geboren waren? Mijn ouders waren al enorm betrokken voordat we kinderen kregen. Helpen met verhuizen en het huis opknappen, enthousiast wanneer één van ons jarig was. Meteen mijn vriend warm ontvangen en uitgenodigd bij hen thuis. Mijn schoonouders heb ik pas ontmoet ruim een half jaar nadat mijn vriend al bij ons over de vloer kwam en ik bleef daar heel lang een soort van buitenstaander. Drie keer raden wie ik het liefst mijn kinderen toevertrouwde.
hoe moeilijk het ook is maar zou niet meer vragen
vind wel dat ook de oma en opa van vaders kant een kans moeten krijgen
vind dit wel heel ver gaan
ergste vind ik nog dat de zoon geen ruggengraat heeft hij kan ook zeggen van ja hallo mogen mijn ouders ook eens een keer tijd door brengen met hun kleinkind
sorry het is graag of niet
als er ineens noodgeval is eb haar ouders kunnen niet en ze zouden dan wel aanklopen om op te passen zou ik zeggen nou sorry meid we hebben al andere plannen
dit is gewoon echt zielig hoor
Ik laat niet zo met mij omgaan, stop met jezelf pijnigen en verdriet doen….. neem afstand of zelfs afscheid en ga leven!!
Je zoon is ook een slappe zak en daar wil je toch niet mee omgaan. Je verdient wel beter! Wil je het zó, prima dan kun je het zo krijgen…. mij niet ( meer) bellen.
Dat is dus precies zoals ik er ook overdenk.
Desire, Een schoondochter die in een noodsituatie aanklopt en dan zeggen: ‘Nou sorry meid, we hebben al andere plannen’?
Dat moet je maar kunnen als (schoon)ouder. In ieder geval weet je na zo’n leugen over niet helpen bij nood zeker dat het nooit meer goed komt.
Bij iedereen wordt dat dus anders ervaren. Misschien is het goed dat het in ieder geval open wordt besproken. Ik vind dat beide kanten evenveel bezocht dan wel ontvangen kunnen worden.
Verder vind ik het vooral belangrijk dat mensen komen als ze er zin in hebben. Verplicht opzitten bij iemand is voor beide kanten niet leuk.
Oppassen hebben wij nooit gedaan. Hebben we daarom een mindere band? Ik denk het niet daar we er zijn als het echt nodig is en we gaan met de kleinkids van tijd tot tijd echt iets leuks doen.
Daar kijken wij en zij dan ook naar uit.
Niets verplicht maar gewoon heerlijk spontaan.
Zo zijn we gisteren onverwacht bij de tennis gaan kijken.
Eerder met de andere kleinkinderen gekeken bij een buitensport in de bossen.
Ongelooflijk,wat een slappe zak die zoon.Regel t kom op voor je ouders.
Ook haar ouders 🥴 om maar niet te spreken van haar,brrrr wat een egoisten
en waarom is het een slappe zak! misschien heeft hij wel een reden daar voor en vindt hij dat de Kids beter bij haar ouders kunnen zijn. dichterbij, betrokkener als zijn ouders buiten de Kids om. Bij ons is het net andersom mijn vriendin wil niet dat haar moeder zou oppassen! Door de opvoeding die zij heeft gehad.
Ik lees dat je hulp aanbiedt. “Ik wil ook wel..”. Hulp geeft ze aan genoeg te hebben. Weet je wat nog simpeler is in plaats van het zo ingepakt over te brengen? Daadwerkelijk je gevoel uiten.
“Wat fijn dat je ouders dat geregeld hebben! Dan heb je me inderdaad niet nodig. Stiekem was het een excuus om de kleine weer wat vaker te zien. Ik merk dat ik hem mis en ik wil graag een fijne band met hem opbouwen. Hoe kunnen we daar samen voor zorgen? Kun je me daarbij helpen, misschien kunnen we samen wat plannen?”
Mooi verwoord
kijk jij snapt het hoe je het moet uitspelen
Dit vind ik een heel goed advies!!
je hoort maar een kant van het verhaal…
Je zoon zit onder de plak en je zult het bij hem moeten aankaarten. Hij gaat net zo goed over de kinderen en hun opvoeding.
Je gaat er nu vanuit dat de zoon een andere mening heeft dan de schoondochter. Misschien is hij ook wel tevreden met de situatie. En inderdaad hij als ouder bepaalt wie of wat en hoe met betrekking tot de kinderen. Niet opa en oma.
precies
heel herkenbaar, ook de ex van mij, word overal voor gevraagd, grote mond over haar moeder, maar toch altijd weer zij. nu mijn ex me uit eten, terwijl wij nergens voor gevraagd werden, ja even op de koffie. ben alleen goed voor Oppassen, en geld voor kleding. en als je er wat van zegt, dan ben ik de pineut. ik hou me maar stil, want het ligt altijd aan mij. als doen we voor ze. kerst en broodje eten, terwijl haar kant, een uitgebreid kerstmaaltijd kreeg, en mijn ex en dochter met vriend uit eten. kleding kopen voor de kleintjes dan is ze er wel bij, ja ze weet dat ik ze alles gun. haar moeder en vriend hebben veel geld, sinds denk ik, moet je er naar toe om de erfenis veilig te stellen, daar komt het wel op. 1 dag uit, nee joh wel niet de hele dag met je optrekken, moet er niet aan denken, maar haar kant en mijn ex, oh wel een paar dagen. sinds vraag ik me af, wat ik het voor doe. nooit worden wij uit hun zelf gevraagd, en als we een keer langs willen komen, doen ze al moeilijk, want ja, en vrije avond is ook wel lekker, net als wij willen komen ja. maar diezelfde avond wel weer haar familie. en als je er boos over word, moet je zeggen waarom. is dat niet logisch dan. hier komen ze ook nooit uit hun zelf, mijn dochter ook niet, mijn schoonzoon zie ik alleen met verjaardagen. als ik er niet ben ga, zie ik zie bijna niet. is het gek dat ik mijn kinderen mis. ik lees dit zoveel, en weet dat ik niet de enige ben. Word zelfs voorgelogen, zodat ze niks zeggen dat ik niks mag weten, dat anderen meegaan, dan zwijgen ze, maar ik hoorde het al van anderen, en dan doet het nog meer pijn. sinds de scheiding, heb ik het gevoel en niet meer bij te horen, ik lig soms dagen te huilen in mijn bed, en dan denk ik, was ik er maar niet meer, hoeven ze ook niet aan mij te denken. ik weet dat ze hun eigen leven hebben, maar om alles met anderen te doen, en geen tijd vrij maken voor mij doet pijn veel pijn.
Dan zou je iets hebben gedaan waarom je dochter zo is! Ben jij degene die de scheiding heeft veroorzaakt? Verder is je tekst lastig te lezen.
Mijn moeder zei vroeger al: als je dochter trouwt krijg je er een zoon bij. Als je zoon trouwt ben je een kind kwijt.
Oud gezegde maar vaak waar.
Aanbieden om op te passen is trouwens ook iets anders dan zeggen dat je ze mist.
Mijn eerste schoondochter dacht dat, omdat wij wat mankementen hebben, dat we ontzien moesten worden.
Dat gaf ook kromme situaties.
En ja, als er een oma beschikbaar is bij de moeder, dan speel je vaak tweede viool. Wil je dat anders, dan zou een gesprek met de andere oma misschien wat ophelderen? Weet zij dat jij ook wel zou willen oppassen?
Samen met haar naar de dierentuin of speeltuin is ook een optie. Hou het soepel en luchtig. Liefde zit niet in de hoeveelheid uren
We lezen nu een kant van het verhaal. Wat denkt de schoondochter? Misschien is schoonmama wel een kreng. Praat het uit.
Buurtgezinnen.nl is altijd op zoek naar grootouders.
ga een keer met je schoondochtet praten en vertel hoe het voelt. Wie weet overheerst haarmoeder haar een beetje en.kan ze er zelf niet tegenop. Maar praat er wel over met haar! dusniet met je zoon over haar.
Er wordt niets vermeld over de band met de zoon. Je zou mogen verwachten dat hij het toch prettig zou vinden zijn ouders een plek te geven inhet leven van ook zijn kinderen?
Als zoonlief een slappe figuur is dan zou het kunnen zijn dat deze oma haar verlangen de kleinkinderen te zien op een misschien zo’n vaag slappe manier brengt dat er wordt gedacht dat ze het weliswaar aanbied maar liever toch niet doet. Kom op oma, pak de stier bij de horens en vertel op een sterke manier dat je je buitengesloten voelt. Niet klagen maar aanpakken! Succes!
mijn schoonmoeder had ook 3 jongens
zei altijd de jongens trekken altijd naar de schoonfamilie.
ik lachte er altijd om.maar ze had gelijk.
ik heb 2 jongens trekken naar schoonfamilie toe.
ik was in de wolken er kwamen kleinkinderen .
ik kon komen in de bezoek tijd.
haar ouders zaten er al een hele middag erbij.
kon wel janken.
en de verhouding is wel terughoudend geworden met mijn zoon.
altijd goed geweest.
je merkt zij heeft de broek aan.
de zoons hebben geen eigen meningen meer.
Wat is dit herkenbaar ook je eigen zoon zit tussen 2 fam in en om grote problemen te voorkomen hebben wij stappen terug gezet voor mijn gezondheid we zien ze wel met verjaardagen
Wil je niet toevallig oma zijn van mijn kindje? Ik zou het geweldig vinden als hij 2 paar grootouders heeft! De ouders van mijn vriend zijn juist helaas minder geïnteresseerd.
Herkenbaar!
voor alle oma’s,
laten we luef voor elkaar zijn,
ik heb het allebei meegemaakt.
met mijn dochter en kinderen was het geweldig. ik mocht overal in meedelen heb ook een geweldige band met haar kinderen.
mijn zoon is een ander verhaal, zijn vrouw wilde ons ook niet in de buurt van hun kinderen en daardoor is de band met deze kleinkinderen minimaal. Maar ik ben altijd positief gebleven en heb steeds intens de momenten die ik kon pakken gepakt. nu is mijn zoon van haar gescheiden en is de band aan het veranderen. ook de band met onze zoon gaat een stuk beter. het zal nooit worden als bij onze dochter , want daarvoor hebben we teveel gemist bij het opbouwen van onze band met hun kinderen, maar deze kleinkinderen gaan nu ze ouder worden wel vragen stellen waarom ze niet bij ons mochten logeren enz..
mijn tip is geniet vooral van de momenten die je wel hebt, je kunt niets aan de situatie veranderen en dat kwetst alleen jou zelf .
en ik weet dat het een intens verdriet brengt als je kind je zo laat vallen!
Herkenbaar, als ‘de schoondochter’ zijnde. Mijn schoonmoeder doet haar best maar haar aanwezigheid straalt nooit ‘de warme oma’ uit. Als blikken konden doden, dan waren we allemaal, incl de kinderen, hartstikke dood. Ja, zij is de enige aan mijn mans kant en aan mijn kant zijn er ook betrokken tantes en ooms en neven en nichten. Natuurlijk is dan het evenwicht anders, ook op verjaardagen. De bitterheid schijnt sneller door dan je denkt en dat stoot af. Ik nodig op belangrijke feestdagen wel gewoon iedereen uit, maar mijn schoonmoeder heeft dan op de één of andere manier de behoefte om alle aandacht naar zich toe trekken, bang om mis te lopen. Zelfs zó erg dat het zelfs met Sinterklaas lijkt alsof het om hààr draait. Dat irriteert. Mijn advies, nodig ze es uit om te komen eten en geef hen alle ruimte om te zijn wie ze zijn, zonder oordelen of adviezen. Maak het gezellig, ongedwongen en warm. Succes!
niet klagen maar vragen .
praten niet zwijgen
leuke herinneringen maken
zuchten en weer doorgaan.
het zijn hun kinderen
niet hinderen.
Doorgaaaaaaaaaaaaan
Na de bevallingen kan ik het me helemaal voorstellen dat je als kraamvrouw behoefte hebt aan steun van je eigen ouders (die komen immers niet alleen voor hun kleinkind, maar ook voor hun dochter) en bloedend en zwetend kwetsbaar zijn voor je schoonmoeder is toch anders. Maar voor alles daarna is er geen reden meer. Vlieg het eens anders aan: je bent met concrete voorstellen gekomen, maar die worden steeds afgeschoven als ’te laat’ (oppasdag is al geregeld, halen/brengen is al geregeld, de verjaardag ook). Draai het eens om en vraag hen met de voorstellen te komen, zonder steeds de vergelijking te maken met de andere oma want dat kan zo verwijtend overkomen. Gewoon: ‘ik wil heel graag meer tijd met de kleinkinderen doorbrengen, leuke dingen met ze doen, samen genieten. Denken jullie eens mee, wat zouden ze leuk vinden?’
Grootmoedigheid en geduld kan hard zijn maar geeft uiteindelijk op langere termijn je veel meer terug. De tweede plaats kan zuur aanvoelen, maar met dat zuur verbrandt je alleen maar jezelf en de relatie met je zoon zijn gezin
Moest het gezin ver weg wonen, Zuid Amerika of Azie dan was dit ook zo, Zorg dat het zuur gevoel geen bitterheid wordt, want dat maakt het herstel alleen maar onmogelijk.
Grootmoedigheid en geduld en je eigen rekening maken en zorgen dat je klaar bent voor het moment dat het aan jullie is en je ruimhartig kunt handelen.
Je hebt wel rechten, maar alleen wanneer het je gegund wordt kun je er van genieten.
Jaloezie gelpt hier niet aan
Negativiteit maakt alleen jezelf lelijk en ziek, loslaten is echt wel nodig.
Ik lees geen verwijten, geen verbittering, geen boosheid maar intens verdriet. En ik begrijp het want ik heb een soortgelijke ervaring.
Als je het duidelijk hebt aangegeven en het dringt niet tot je zoon en schoondochter door, dan moet je ze, voor je eigen geestelijk welzijn, loslaten.
Ik heb geen contact meer met mijn drie volwassen kinderen en twee kleinkinderen.
En heb je misschien eens gedacht dat het aan jou kan liggen? Want als alle 3 kinderen niks met je te maken willen hebben zou ik me dat toch eens afvragen!
Misschien ben ik de enige hier, maar ik vind oma nogal verbitterd. Het zal vast niet leuk zijn, maar waar halen oma’s het idee vandaan dat ze recht hebben op al die dingen? In een gezonde familierelatie gun je mensen dat, maar sommige oma’s kunnen doen alsof ze ergens recht op hebben. Dat zie ik toch anders als moeder. In dit geval lijkt de boodschap me vrij duidelijk dat je schoondochter liever niet heeft dat je iets met je kleinkind doet. Ik weet niet waarom, daar zou je eens een gesprek over aan kunnen gaan. Rook je waar de kinderen bij zijn? Geef je ongevraagd plastic speelgoed of snoep terwijl zij daar anders in staan? Ik ben benieuwd naar de andere kant van het verhaal als ik dit lees. En misschien is die er niet hoor, maar als jullie onderling voordat er een kleinkind was geen hechte band hadden. Dan is het toch wel logisch dat ze vaker met haar eigen moeder afspreekt en dat die dan een keer een rondje gaan lopen met een loopfietsje. Dat is toch niet perse iets dat je op kunt eisen? Ik vind het meer aan jouw zoon om dan te zeggen, joh ik gun mijn moeder dit of dat. Of ik wil zaterdag met de kinderen naar mijn moeder ofzo. Daar heeft hij ook een rol in. Als hij dat niet doet dan hebben ze er misschien woorden over, of hij heeft er minder behoefte aan. Maar er zal wel een reden zijn, want zoiets gebeurd niet zomaar. Hij durft gewoon niet tegen je te zeggen wat de echte reden is waarschijnlijk om je niet te kwetsen. Maar juist als je zo verbitterd bent en dingen “opeist” en jaloers bent zou dat bij mij in de rol als schoondochter juist averechts werken en ik zou daar jeuk van krijgen. Je kunt het gesprek aangaan met ze, maar probeer het bij jezelf te houden en als er dingen zijn waar zij hun twijfels over hebben, geef dan aan dat je ervoor open staat om rekening te houden met hoe zij het willen als ouders voor hun kind. En houd je daar dan ook aan. Het is is hun kind, niet die van jou. Probeer hun behoeften ook voor ogen te houden, niet alleen die van jezelf. En als het er niet in zit (die kans zit er denk ik in als ik het zo lees) laat het dan los voor jezelf. Anders ben je de komende jaren alleen maar verdrietig en verbitterd en jaloers en daar word je zelf niet gelukkig van en dat zet je band met hun alleen nog maar meer onder spanning. Geniet van de momenten dat je je kleinkinderen wel ziet op visites, verjaardagen etc. Dat straal je dan ook uit. Vliegen vang je met stroop, niet met azijn.
Bah wat een negatieve reacties Linda.
Echt..uiteraard heb je als oma vervangen om he klein kinderen op te zien groeien. Ik vind haar zoon maar een slap figuur om zijn moeder voortdurend aan deze devaluatie open te stellen van het schoonfamilie front.
Je spreekt nu vanuit de positie actuele moeder Linda, maar ooit gaan jouw kinderen ook de deur uit en worst je meestal vanzelfsprekend oma.
Dan is het heerlijk, en eerlijk dat alle familieleden met elkaar de zorg voor de kinderen mogen delen.
Zelf ben ik moeder van een groot gezin van 10 kinderen, en inmiddels 4 kleinkinderen. Echter deze fout zak ik nooit maken. We dien het met elkaar, we doen allemaal ons best en niemand ontbreekt in de kring van zorg en zorg geven voor elkaar.
Daar ben ik zeer alert op. Want niets is zo pijnlijk als buitensluiten, daar zal ik in mijn eigen grote kring altijd mijn best voor doen. Ook achter ieder aangetrouwd kind staat weer familie, iedereen verschillend, maar wel allemaal met een groot hart voor de nieuwe generatie.
En zo creëren we met elkaar een mooie familie waarin liefde en diplomatie hand in hand gaan.
wat mooi geschreven Akkie❤️
linda, wat een negatieve reactie. Heb je het stuk wel goed gelezen? Ze klinkt niet zuur of bitter. De hele situatie doet haar pijn. Hoe onbegrijpelijk en oninvoelbaar kan dit zijn?
Wat een nare reactie Linda! Ik zit ook met immens verdriet. Heb mijn zoon alleen opgevoed en we waren twee handen op 1 buik. Studies betaald met lening, mezelf tekort gedaan en ik “eis” de kinderen niet op, rook niet in hun bijzijn, vraag alles eerst aan mama.
Zoon ligt onder de sloef, schoondochter draagt de broek. Nu ben ik 60 en heb ik geen familie meer. Ook 25x geopereerd en meter van het tweede kleinkind. Wie is hier in fout? Ben al in gesprek gegaan, aftastend…Nu, wat mij betreft mogen beide grootouders evenveel betrokken worden bij verjaardagen en Feestdagen maar om de 1,5 maand 1u ‘bezoekuurtje’??? Is dat normaal? Ik probeer me er niet druk om te maken maar het vreet. Stilletjes denk ik dan dat ik geen 10 tot 20j nog zo moet leven. Wil ik niet; familie hebben en wat betrokken worden is een vreugde in het leven! En, neen, ik ben niet jaloers. Voor geld ben ik dan wel weer goed….
En al deze dingen heb je hem zeker ook al voor de voeten gegooid; dat je jezelf tekort hebt gedaan enz. Nou dan wist ik het ook wel, dag mama al die dingen zijn niet mijn keuzes geweest maar die van jou. Lekker ben je dan zeg. En als je vindt dat je wel goed bent voor geld dan moet je dat gewoon stoppen, misschien kom je dan tot een gesprek.
Waarom zou zijn geen recht hebben op haar kleinkinderen? damn je klinkt ontzettend negatief. je klinkt alsof oma’s en opa’s moeten smeken om in de aanwezigheid te zijn van hun kleinkinderen. zeker weten is het een recht. Die recht hoort niet ontnomen te worden als ze eens een snoepje geven aan hun kleinkinderen. Hun kleinkinderen verwennen is onderdeel van hun taak. relax en probeer open te zijn. probeer niet te streng te zijn als ze bij dat middagje oppassen eens een koekje geven. zo ga je conflicten krijgen over onzin. ook je gezin is dan nooit gelukkig.
Hier idem Ik heb het opgegeven en contact verbroken Geen zin als een soort niks ergens te zitten Haar ouders waren er altijd en eisten alle aandacht op Kan er nu prima mee omgaan Vind het wel goed zo Genoeg lieve mensen om me heen
Misschien een gekke gedachte, want ik lees en voel jouw verdriet echt, maar is het mogelijk om juist het concept van 2e oma te omarmen? De fijnste 2e oma die er is? En daar bedoel ik mee: niet langer kijken naar hoe jouw schoondochter en haar moeder hun tijd indelen en hopen dat je daar tussen komt, maar juist actief een eigen plan trekken. Ipv diensten aanbieden (die al ingevuld zijn), concreet maken “ik zou graag een betere band opbouwen met mijn kleinkind, zelf hou ik van XYZ, mag ik hem / jullie daarvoor uitnodigen?” — Dus volledig buiten de geijkte momenten om. Ik zeg niet dat het gaat werken, maar dan kan je iig niet meer afgewezen worden omdat de andere grootouders die rol al hebben ingevuld. En mijn ervaring is dat duidelijk mijn behoefte uitspreken helpt. Al is het maar voor mijn eigen gemoedsrust. Sterkte!!
ik heb geen kinderen en ook ik voel je pijn, ik heb helaas geen oplossing alleen medeleven.
ik herken het helemaal, komen ook zelden of nooit bij mij. met verjaardagen zien we
elkaar, de andere kant blijft dan ook altijd eten, ik ben nooit gevraagd. kerst, cadeautjes, dagje uit…niet voor mij.
toch zal ik er zelf ook wel een aandeel in hebben, het is n.l bij allebei mijn zonen zo.
dat het pijn doet zal duidelijk zijn
Mijn ervaring als moeder van drie zonen!
Een dochter raak je (meestal) niet kwijt, zij blijft trouw aan het nest van waaruit ze komt.
Bij een zoon ben je afhankelijk van de schoondochter of ze je welgezind is of niet.
Ik heb nu gelukkig twee lieve schoondochters, dat is wel anders geweest.
Ik zou dit ook respectvol eens echt open gooien, delen hoe je je echt voelt. Niet met een vinger wijzen, maar vertel wat de situatie met je doet. Uiteindelijk doen jouw zoon en je schoondochter hun kinderen ook tekort door ze van hun ene oma en opa weg te houden en verdienen die kids ook tijd met jullie. Hopelijk komt er dan verandering in.
Zo herkenbaar. Helaas hier ook zo🥺 en dat doet pijn.
begrijpt de schoondochter wel goed dat opa en oma zelf erg graag die band op willen bouwen. Als je aanbiedt om kleinkind op te halen dan is het antwoord dat hoeft niet, is al geregeld.
Ga met ze praten en geef aan dat je wat meer quality time met de kleinkinderen zou willen om een goede band op te bouwen. Wat zij daar van vinden en hoe ze daar tegen over staan.
Misschien hebben zij het vanuit die hoek niet bekeken. Lijkt mij niets fijner dan een extra dagje in de week de kleinkinderen lekker verwend bij opa en oma en de ouders een heerlijke dag samen “vrij”
mag oma uberhaupt iets doen met haar kleinkinderen dan? misschien een keer het gesprek aangaan met je schoondochter en zoon samen. Geen verwijten maken maar aangeven dat je een wat meer betrokken rol wilt spelen in het leven van je kleinkinderen. Ik zou zeggen is alleen maar mooi toch?!
ik heb het zelfde meegemaakt .heel veel verdriet van gehad .
maar ik heb het los gelaten
hoe is de band met je schoondochter? ga in gesprek idd. is er een reden?
als volwassen mensen er met elkaar over praten. je zoon zit in een lastige positie.
en wellicht kun je wel een ingang vinden om iets met je kleinkinderen te gaan doen als je aangeeft meer vetrokken bte willen zijn bij het leven van de kleinkibdjkleinkinderen.
ik begrijp je wel oma.
liefs