Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Moeder worden. Het was mijn grootste wens. Maar na jaren van hoop, teleurstelling en een slopend fertiliteitstraject, moest ik accepteren dat het bij mij en Tim niet ging gebeuren. Hormoonbehandelingen, puncties, talloze afspraken in het ziekenhuis, alles heb ik doorlopen. Iedere keer weer een nieuwe poging, een nieuwe sprankje hoop. Tot de laatste behandeling mislukte. Mijn wereld stortte in.
De wereld waarin anderen wel kinderen krijgen is confronterend
En toen moest ik verder. Verder in een wereld waarin iedereen om me heen wél kinderen kreeg. Vooral mijn broer Koen. Hij heeft drie prachtige kinderen en ik gun het hem van harte. Echt. Maar het voelt soms alsof mijn ouders alleen nog maar opa en oma zijn. En Koen en zijn gezin het middelpunt van hun wereld vormen.
Mijn ouders hun prioriteit ligt op Koen en de kleinkinderen
Mijn ouders passen twee dagen per week op de kinderen van Koen en zijn vrouw, Sanne. Een logische en fijne regeling voor hen, maar ik merk dat er nog weinig ruimte voor mij overblijft. Als ik hen bel voor iets, of het nu om een spontaan kopje koffie gaat of omdat ik écht hun hulp nodig heb, krijg ik vaak hetzelfde antwoord:
“Nee lieverd, we kunnen niet. We passen op.”
Het begon steeds meer te knagen
In het begin begreep ik het. Ze hebben toegezegd om te helpen en dat is hun goed recht. Ze beleven er ook zichtbaar veel plezier aan. Maar op een gegeven moment begon het te knagen. Want het bleef niet alleen bij die oppasdagen. Hun leven lijkt wel puur te draaien óm de kleinkinderen. Vakanties worden om hen heen gepland of ze gaan samen op vakantie, Sinterklaas en Kerst staan volledig in het teken van Koens gezin, en op verjaardagen van de kinderen of Koen wordt er een grote show gemaakt, terwijl die van mij soms bijna vergeten wordt.
Het voelt alsof ik op de tweede plek kom
Ik herinner me nog goed toen ik een keer ziek op de bank lag met griep en Tim voor werk in het buitenland zat. Ik voelde me heel ellendig en belde mijn moeder vroeg in de ochtend of ze wat boodschappen langs kon brengen.
“Mam, ik voel me echt beroerd. Zou je misschien even langs kunnen komen vandaag?” Maar nee, ze waren bij Koen en de kinderen: “Je weet hoe druk het daar altijd is. Ik kan pas na het avondeten iets langsbrengen.”
Op een ander moment had ik autopech en vroeg mijn vader of hij me kon helpen. Hij wilde wel, maar het werd lastig gezien ze moesten oppassen. “We moeten ons houden aan de slaapjes van de kinderen en Joris van school halen” Joris mijn neefje van zeven. En hoewel ik begrijp dat ze hun prioriteiten hebben, voelde het opnieuw als een bevestiging van wat ik eigenlijk al wist: ik kom op de tweede plaats.
Het voelt soms alsof ik buiten de familie sta
Het is niet dat ik ze hun geluk niet gun. Ik zie hoe gelukkig mijn ouders zijn als ze met de kleinkinderen spelen. Hoe ze samen koekjes bakken, naar de speeltuin gaan en op zaterdagen met Koen en Sanne uit eten gaan, iets wat wij vroeger nooit deden. Ze nemen de kinderen mee op vakantie, organiseren knutselmiddagen en staan voor Koen altijd klaar. Maar dat maakt mijn eigen verdriet niet minder. Het is niet alleen dat ik geen kinderen heb. Het is ook het gevoel dat ik daardoor een beetje buiten de familie ben komen te staan. Alsof ik er niet helemaal meer bij hoor.
We hebben geprobeerd het te bespreken
Tim zegt wel eens als verkapt geintje als we mijn ouders zien: “En zullen we het eens niet over de kleinkinderen hebben?’ Mijn ouders lachen dan, maar vervolgens komt het onderwerp snel weer op zaken die ze met de kleinkinderen hebben meegemaakt. Ik heb ooit eens tegen mijn moeder gezegd dat het voor mij best moeilijk is om Koen en mijn ouders zo te zien. Dat ik het hen absoluut gun, maar de confrontatie is er niet minder om. Mijn moeder antwoordde: “Ach lieverd, alles krijgt vanzelf een plekje.”
Soms vraag ik me af of ze zich echt niet bewust zijn van hoe dit voor mij voelt. Of ze niet ergens toch doorhebben hoe stil het in mijn huis is nadat ik hen weer vrolijk over hun kleinkinderen heb horen praten. Hoe ik mezelf forceer om te lachen en mee te genieten, terwijl ik van binnen worstel met een leegte die nooit gevuld zal worden. Ik weet ook dat ik hiermee moet leren leven. Dat ik mijn eigen weg moet vinden, als een volwassen dochter zonder kinderen.
ILONA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Wat is er mis met een goed gesprek met de ouders. Ik krijg het idee dat je nooit goed duidelijk hebt gemaakt hoezeer je onder deze situatie lijdt.
Ik denk dat je moeder niet goed begrijpt hoe jij je voelt.
Probeer het haar duidelijk te maken. Succes.
Ik lees zo alle reacties na het lezen van het verhaal en begrijp dat iedereen een eigen mening heeft. misschien vanuit gevoel…misschien vanuit verstand. Maar….het lijkt me wel zo dat ouders …hoeveel kinderen ze ook hebben…moeten proberen hun tijd en liefde te verdelen over alle kinderen…..niet één uitgezonderd!!! En dat gebeurt nu wel. Één lezeres schreef dat ze maar eens moesten voelen dat ze meer kinderen hebben dan één. Dus even afstand nemen. Even niet meer bellen….langsgaan….vragen…..gewoon even niets. Laat de ouders maar even voelen . Is misschien moeilijk…maar hou vol. Mochten ze contact opnemen kun jij eens even goed vertellen hoe jij je voelt. En hopelijk gaat er dan een belletje rinkelen bij ze. Succes en sterkte….en hou vol. Dan komt t misschien nog goed met jullie allemaal.
Heel jammer dat je moeder zo makkelijk over jouw gevoelens heen stapt door te zeggen dat alles vanzelf een plekje krijgt. Ze zou op zijn minst moeten proberen zich in jouw gevoelens in te leven. Pas hier zelf verdeeld over 14 dagen op 7 kleinkinderen, maar als er bij 1 van mijn 3 kinderen iets aan de hand is, zal ik altijd proberen daar toch iets te kunnen betekenen. Ook bij mijn oppasdagen kan er wel eens iets bij een vd anderen gebeuren en dan overleggen we meestal ff o er de app wie voor wie op dat moment iets kan betekenen. In noodgevallen, kan opa toch ook even alleen naar zn dochter tussendoor om te helpen, of mama eventueel. Zo is er toch iemand bij de kleinkinderen.
Wat zijn sommige reageerders lomp. Ze heeft alles gedaan om zelf kinderen te krijgen en nu moet ze toezien hoe haar ouders zich inzetten voor het gezin van haar broer. Mensen lees het verhaal een aantal keer voor je reageer. Moet zij zich opstellen als een leuke tante? Goh hoe lomp kun je zijn dit zeggen tegen een vrouw die zelf kinderen wilde. Hoeveel pijn doen zulke reacties. Haar ouders moeten inzien hoe lomp ze zelf bezig zijn en hoeveel pijn dit hun dochter doet. Maar als je dit niet kent of het meegemaakt heb weet je ook niet hoe pijnlijk het gedrag van haar ouders is, je telt alleen mee als je ze kleinkinderen geeft. Gelukkig waren mijn ouders niet zo lomp.
idd wat een smoezen van deze ouders,die vader hoeft bij het oppassen haar moeders hand toch niet vast te houden hij kan toch gewoon naar haar toe met die pech.En een paar boodschappen zijn zolangs gebracht desnoods met de kinderen erbij.
vind het een raar verhaal prioriteit is niet geldig voor al hun kinderen
Misschien tijdelijk afstand nemen en even niet van je laten horen.
En als ze aan je vragen waarom dan kun je ze vertellen dat ze toch geen aandacht voor je hebben.
maar waarschijnlijk hebben ze niet eens door dat je geen kontakt met ze hebt.
sterkte
Wat verdrietig voor je. Als je niet lekker bent hoeven natuurlijk je ouders niet te komen, maar dat is de onderliggende vraag van jou ook niet denk ik.
Jij wil ook aandacht en medeleven. Dat je ouders worden opgevreten door hun grootouderschap is natuurlijk logisch. Maar jij bent er ook nog. En precies dat zul je bespreekbaar moeten maken.
Ga er heen op een oppasdag. Samen met de kinderen kleien en ondertussen met je moeder je verdriet bespreken.
Natuurlijk gun je je broer zijn gezin, maar jij had het ook zo graag gehad. Dat maakt nu ook dat je je ouders nog meer nodig hebt. Je moeder lijkt me een lieverd, dus het moet vast lukken.
maar het is raar als haar ouders met zijn twee oppassen dat niet een ff tijd kan maken om hun dochter te helpen,opa’s en oma’s kunnen ook overdrijven.
Raar dat je van alles verwacht van je ouders! Als jullie ver uit elkaar wonen kunnen die dingen toch ook niet! bestel via internet je boodschappen en neem anwb! Het is niet leuk voor jou dat je geen kinderen kunt krijgen maar de wereld vergaat niet! zoek andere dingen om je leven zin te geven! reizen of werk of vrienden. Je ouders kunnen maar op één plek tegelijk zijn en dan vinden zij de kinderen dus het leukst
Meen je dit nu echt?
Is niet omdat zij geen kinderen heeft dat ze geen tijd meer wil of aandacht nodig heeft van haar ouders.
ik ben ook kinderloos en moet mij daarbij neerleggen. ik heb dat aanvaard. om heel andere redenen. ik had zwanger kunnen worden.
zij heeft er alles aan gedaan om zwanger te worden.
maar ze heeft erkenning nodig van haar ouders dat ze het begrijpen hoe pijnlijk dit is voor haar. het gaat niet om de boodschappen maar wel om telkens geconfronteerd te worden dat de kleinkinderen voor gaan op alles. en dat zij zich minder voelt omdat zij haar ouders geen kleinkinderen kan geven
wat een belachelijke reactie. Wed dat als haar moeder ziek is ze haar dochter belt om te helpen. Nou dan zou ik mooi zeggen dat ik geen tijd heb
prima dat je ouders nogal veel druk zijn
met je broer en kleinkinderen.
alleen ze mogen heus wel eens aan
jou denken.bv op een zondag als je
broer en schoonzus zelf voor de kinderen
kunnen zorgen met jou en partner wat
gezelligs doen.
je kan hier wel eens met je ouders over praten..ze horen in te zien dat jij geen
kinderen hebt maar wel gevoelens hierover
en niet alles om je broer en gezin draait..
en inderdaad jij zou in jouw vrije tijd
ook wel af en toe de leuke tante kunnen zijn
en jou niet ingevulde moeder gevoelens
aan de kinderen van je broer kunnen geven.
ipv te gaan zielig zitten wezen..
je geeft schijnbaar niet zoveel om je broer en kinderen.. gezien je kinderloos bent zou
je verwachten dat je de kinderen van je broer leuk aandacht geeft..en wie weet
een dagje mee uit neemt of een ijsje met
ze gaat eten…en ja pas ook een keer op
de kinderen..je ouders willen nu eenmaal
zoveel mogelijk voor je broers gezin klaar staan… gebruik wat meer een vrij weekend
voor kontakt met je ouders en je broer.
sluit jezelf en partner niet buiten.. praat misschien wat meer met je vader als je
moeder jou gemis van aandacht weg wuift.
misschien een idee om het verhaal wat je hier schreef aan je ouders te laten zien
want ik snap je gevoel
sterkte en ik hoop dat je ouders inzien dat het anders moet
Wij zijn zelf opa en oma van 2 kleinkinderen. Maar we hebben ook een zoon zonder relatie en hij heeft ook geen kinderen. Als hij op visite is gaat onze aandacht volledig naar hem. Ik kan mij niet voorstellen dat het gesprek altijd over de kleinkinderen moet gaan
normaal reageer ik nooit, maar nu wil ik dat wel
ik vond het een beetje kort door de bocht om te zeggen dat jij initiatief moet tonen/nemen
jouw ouders gaan totaal voorbij aan het feit wat dit allemaal met jou doet!!
ik zou als ik jou was een brief schrijven en dat aan jou ouders geven en waarin je tevens aangeeft dat je even afstand wil, dat je niet tegen je ouders bent maar dat je voor jezelf kiest. Als ze nou geen zelfreflectie hebben en er niks mee doen….
maar dan heb je best gedaan, meer kun je niet doen!!
ik snap je leegte en pijn en dat je ouders druk zijn met de kleinkinderen.
ook vind ik dat als jij ziek bent er 1 van je ouders bij de kleinkinderen kan blijven en de ander even een boodschapje voor jou kan halen maar ik weet de hele situatie niet. of je beide ouders helemaal gezond zijn bijvoorbeeld.
heb je geen buren of vriendinnen aan wie je iets kan vragen? ik ben ook alleen en kan bij nood altijd terecht bij een vriendin of buurman en ja ook ik moet dan even wachten. je moet altijd zorgen dat je boodschappen in huis hebt en als je ziek wordt is niet alles ineens op. je partner kan savonds ook boodschappen halen na z’n werk of smorgens vroeg voor z’n werk want vanaf half8 is de supermarkt al open. beetje jezelf behelpen is ook een kunst. en ik heb een anwb abonnement voor 11 euro per maand, dan komen ze zelfs aan huis. en ja ik heb een heel laag inkomen maar doe dit omdat ik ook afhankelijk ben van weinig hulp. dus dat soort dingen kun je zelf doen.
als je je achtergesteld voelt moet je misschien zelf ook meer ondernemen door contact te leggen met je broer en Kids sn ouders hoe pijnlijk dit ook is. je moet er toch een keer doorheen. en je moet met je ouders bespreken dat ook jij betrokken wilt zijn bij kerst en sinterklaas en vakanties als je dat wilt.
niet achtergesteld voelen maar praten!
succes met het verwerken van jullie verdriet om het niet krijgen van kinderen maar zoek hulp ervoor als het je zelf niet lukt.
je broer is er wel mee gezegend rn dat geluk mag hij ook uitstralen samen met je ouders, dat doet niks af aan jouw verdriet.
je ouders zijn nu eenmaal trotse opa en oma en dat mag maar ze houden net zoveel van jou!
Je kunt ook meegenieten, door ook eens op Koen te passen. Of een dagje iets leuks met Koen te doen. Koen is ook een beetje van jou lijkt mij. Of een van de andere kinderen. Dan krijg je ook meer dat gevoel , wat jouw ouders hebben. Ik vind dat jij ook een beetje zelf het initiatief moet nemen.
Koen is haar broer 😂
Koen is haar broer 😁
Frappant dat je moeder (of vader) niet even wat boodschapjes kan komen brengen als ze met tweeën op 2 kleine kinderen (kennelijk allebei jonger dan 4 jaar aangezien alleen Joris naar school gaat) passen… Dan is het niet onmogelijk, dan is het onwil. Je komt niet op de tweede plek, maar op de derde: de kleinkinderen, je broer (en zijn partner) en dan jij (met je partner)…
Lieve Ilona, ik voel je pijn door de tekst heen. Jij hebt ook gevoelens en behoeften. En daar wordt niet naar gevraagd. En ook geen gehoor aan gegeven als je ze aangeeft. Mijn hart breekt voor je. Ik heb geen oplossing. Enkel dat ik kan zeggen: Verberg je gevoelens niet 100% van de tijd. Je hoeft niet altijd een glimlach op te zetten. Je hoeft geen genoegen te nemen met het antwoord van je moeder. Die veel te kort door de bocht is. Ik hoop dat je ergens de woorden kan vinden voor je gevoel. Die veel verder gaan dan alleen de confrontatie met het niet hebben van kinderen vs. je broer wel. Het gaat ook om de omgang van je ouders met jou.
Een ouder, vind ik, hoort zijn eigen kind altijd hoger op de lijst te hebben dan hun kleinkinderen. En op het moment dat jij ziek bent of autopech hebt, dan kunnen zij Koen bellen en aangeven dat er iets is opgekomen waar ze ook bij nodig zijn. Dan kan hij en zijn partner op hun werk aangeven dat er een “noodgeval” is en dat ze onverwacht hun eigen kinderen even op moeten vangen. Zodat jouw ouders hun kind kunnen opvangen: Jou!!!
Ik wens je heel veel liefs!
heel mooi verwoord.
veel reacties gaan over dat ze haar verdriet niet verwerkt heeft.
maar ik lees ook duidelijk dat ze de aandacht van haar ouders mist.
ze moet echt haar gevoel delen met haar ouders, anders gaat het van kwaad tot erger.
ik sluit me hier helemaal bij aan!
verroest je hebt gelijk…
maak het bespreekbaar anders gaat het te veel aan je vreten!
ik snap dat het heel pijnlijk voor je is. maar heb je al verder gekeken naar andere opties? adoptie? of een pleegkind of alleen een weekeind pleegkind. het is natuurlijk nooit helemaal hetzelfde als een eigen biologisch kind. maar het kan wel stukje van het gemis invullen en dje kinderen hebben ook recht op een fijne plek en fijne ouders.
Vriend van mij heeft een weekeinde pleegkind. Is daar heel blij mee. ontlast de echte ouders die het vaak te zwaar vinden en hij kan heerlijk met het meisje spelen en leuke dingen ondernemen.
pluspunt is dan doe je ook weer meer mee in de familie. kan je aansluiten met sinterklaas bij je broer en zijn kids en je ouders
Adoptie of pleegzorg om er weer bij te horen in de familie? Pardon? Ze zou erbij moeten horen puur om wie ze is en niet om het feit of ze wel of niet een moederrol vervult. En daarbij, adoptie en pleegzorg zijn hele heftige trajecten, dat is niet leuk een kindje opvoeden puur om er maar weer bij te horen. Die kindjes kampen met trauma’s, hechtingsproblematiek en 100 andere dingen. Het is iets prachtigs als het bij je past maar niet een keuze die je zo even maakt en ook niet vergelijkbaar met een biologisch eigen kindje krijgen. Nee deze ouders zitten hier fout, het ligt absoluut niet aan de schrijfster zelf! Die hoort genoeg aandacht te krijgen puur en alleen door het feit dat ze hun dochter is.
dat is toch geen reden om weer bij de familie te horen.
moet niet gekker worden.
iemand zonder kinderen hoort net zo geliefd te zijn als iemand met kinderen.