Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Acht maanden geleden was het zover
Amy werd voor het eerst ongesteld. Ik weet nog dat ik er een bijzonder moment van wilde maken. Met een kop thee, een reep chocolade en een warme kruik kropen we samen op de bank. Een serie aan, een dekentje erbij. We vierden dat ze vrouw werd, zoals ik dat zelf nooit had meegemaakt, maar wel altijd had gewild. Wat ik toen niet wist, is hoeveel last ze ervan zou krijgen.
Iedere maand was het raak
Zodra Amy voelde dat haar menstruatie eraan kwam, veranderde er iets in haar. Ze werd stil, in zichzelf gekeerd. Haar energie verdween als sneeuw voor de zon. Ze klaagde over buikpijn, rugpijn, en lag urenlang op de bank met een bleek gezicht en een dekentje tot aan haar kin. De eerste keer dacht ik: dit hoort erbij, haar lichaam moet wennen. Maar toen het de tweede, derde en vierde keer gebeurde, begon ik me echt zorgen te maken. Elke maand opnieuw vroeg ze me: ‘Mam, wil je me ziekmelden? Ik kan echt niet naar school zo.’
De eerste keer twijfelde ik geen seconde
Natuurlijk meldde ik haar ziek. Ze zag er ellendig uit. Maar naarmate de maanden verstreken, begon ik me af te vragen of het wel goed was wat ik deed. Elke maand twee dagen school missen? Dat begon op te tellen. En hoewel ik haar pijn écht zag – het was niet overdreven – begon ik me af te vragen of dit wel normaal was.
Was dit nog puberteit of toch iets anders?
Als puber had ik ook menstruatiepijn, maar ik bleef er niet voor thuis. Natuurlijk wist ik dat elk lichaam anders is. Dat sommige meisjes meer pijn ervaren dan anderen. Maar twee dagen per maand? Wat doet dat straks met haar school? En hoe moet dat als ze later werkt? Kan ze dan ook elke maand twee dagen in bed blijven liggen?
Mijn hoofd en hart lagen voortdurend met elkaar in de clinch
Mijn moederhart wilde haar beschermen, haar de rust geven die ze vroeg. Maar mijn verstand zei: pas op. Je moet haar leren omgaan met dit soort ongemak, niet meteen weghouden van het leven. Maar wat was de juiste weg?
Amy zelf leek er geen twijfel over te hebben
Zodra ze voelde dat het weer zover was, keek ze me met vermoeide ogen aan. ‘Mag ik thuisblijven?’ vroeg ze dan. Alsof het net zo normaal was als tandenpoetsen. Het werd routine. En ik ging mee in die routine, terwijl ik vanbinnen twijfelde.
Op een middag besprak ik het met een vriendin van me, ook moeder van een puberdochter
‘Meld je haar echt ziek?’ vroeg ze. ‘Tot nu toe wel… maar ik weet niet of dat verstandig is,’ gaf ik toe. Ze keek me serieus aan. ‘Misschien moet je eens met de huisarts praten. Dit klinkt niet als een paar krampen.’ Die opmerking bleef hangen.
Diezelfde week besloot ik de stap te zetten
Ik belde de huisarts en kon diezelfde middag nog terecht. Amy vertelde ik het pas bij het ontbijt. Ze keek me geschrokken aan.
‘Waarom moet ik naar de dokter? Ik ben toch niet ziek?’ ‘Nee, maar je hebt wél elke maand zoveel pijn dat je niet naar school kunt. Misschien valt er iets aan te doen.’ In de wachtkamer fluisterde ze: ‘Straks zegt hij dat ik me aanstel.’ Die angst kende ik. Die had ik zelf ook. Wat als het gewoon ‘erbij hoorde’? Maar dat gebeurde niet.
De huisarts nam haar klachten serieus
Na een kort onderzoek en goed gesprek stelde hij pijnstilling voor, afgestemd op haar cyclus. Ook zouden we het in de gaten houden, en eventueel doorverwijzen als het niet beter werd.
Amy keek me opgelucht aan toen we buiten stonden
En ik? Ik was blij dat ik eindelijk iets had gedaan. Dat ik haar serieus had genomen.
FEMKE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
ik zou met haar naar een gynaecoloog langsgaan. altijd hevige, pijnlijke maandstonden gehad. ik nam een pijnstiller en ging naar school.
vorig jaar moest ik onder de scanner wegens teveel bloedverlies zelfs voor mij. blijkt dat ik endometriose heb in mijn baarmoeder. ik ben 44 jaar. had ik ouders en een huisarts gehad die me serieus genomen hadden en verder onderzoek gedaan in plaats van te zeggen dat dit er nu eenmaal bij hoorde. dan had ik al die jaren die pijn niet moeten doorstaan en me geen aansteller gevoeld.
een huisarts weet helaas niet alles. maar ja, in mijn jeugd was dat toegeven of niet weten een teken van falen. dus werd gezegd, neem een pijnstiller.
ik ben nu 44, dus is niet dat ik zo oud ben.
Menstruatie is voor iedere vrouw anders, als vrouw denk ik dat u dat misschien wel door had kunnen hebben door gesprekken van vroeger met vriendinnen?
Een vriendin gaf mij de tip Feminax van Aleve te gebruiken, was echt een redding en ook voor mij. Net als uw dochter heb ik ook een zware ongesteldheid met veel bloedverlies, wat na kinderen uiteindelijk in een ijzertekort uitmondde, vandaar vermoeidheid.
We moeten misschien ook bedenken dat de geneeskunde tot nu gedomineerd werd door mannen en dat zij weinig tot geen oog hadden voor typische vrouwen verschijnselen, laat staan daar compassie voor te hebben. Dat uw dochter bang was dat ze niet serieus zou worden genomen vind ik heel erg te horen, omdat het gaat om iets wat alleen ons vrouwen aan gaat. Wellicht moet ik het niet zo groot maken, maar toch.
Ten slotte, ik ben bang dat een bevalling voor haar ook zwaar gaat worden. Mijn menstruatiepijn lijkt toch een mildere, uitgerektere versie van mijn pijn bij de bevalling.
Veel succes met uw dochter.
Ik kan hier niet over mee praten maar had wel informatie ingewonnen en dat heeftoedets ook gedaan. .Ik had na de tweede keer in actie gekomen . Je gaat toch niet denken zullen al die meiden zo erg last van hebben. Ze heeft nu pilletjes gekregen alleen op het moment van menstruatie of iedere dag zo’n pil. Ik hoop dat die meid nu wel iedere dag naar school gaat.