Lees eerst deel 1: Gemmy: “De gynaecoloog zei na de echo: ‘dit is écht niet goed’, ik begon al met het plannen van de uitvaart”
De dag van de vruchtwaterpunctie was aangebroken. We rijden weer in alle stilte naar Maastricht toe. We waren gelukkig al snel aan de beurt. Iedereen was daar zo lief en behulpzaam. De vruchtwaterpunctie is zo gedaan. Dit duurde nog geen 10 minuten en toen stonden we alweer buiten. Ik moest het even rustig aan doen en mocht niet tillen, maar dat was dan ook alles.
“Helaas hebben we geen goed nieuws”
1 week later op vrijdag werden we gebeld. Ik was gewoon aan het werken, dat gaf me wat afleiding. Ik nam de telefoon op. “Helaas hebben we geen goed nieuws, het syndroom van turner is gevonden”. Ze begint uit te leggen wat dit is en dat dit alleen voor komt bij meisjes. Mijn ogen vullen zich met tranen, een meisje zei ik? Ze zei ja een meisje. Opeens was het zo echt, ik was in verwachting van een meisje. Na dat gesprek belde ik Giel. Vanaf dat moment zijn we de ziektewet in gegaan en hebben we gesprekken gevoerd over wat we gaan doen met deze zwangerschap.
Welke onmenselijke keuze we ook zouden maken, de uitkomst zou hetzelfde zijn
We hebben die maandag een gesprek in het ziekenhuis in Eindhoven waar we onder controle stonden. Op de echo zagen we dat het vocht nog meer was geworden, en de afwijkingen werden steeds erger. Het was eigenlijk nog een wonder dat het hartje klopte. Er werd besproken wat onze opties waren. Optie 1: de zwangerschap afbreken, optie 2: de zwangerschap door laten gaan tot het hartje stopt met kloppen en dan 3x per week naar het ziekenhuis komen. Hoe dan ook en welke beslissing we zouden nemen, buiten de baarmoeder is dit kindje niet levensvatbaar. Een onmenselijke keuze, het zijn ook best zakelijke gesprekken. We kiezen voor een zwangerschapsafbreking.
De eerste stap voor de zwangerschapsafbreking en dus het overlijden van ons dochtertje
De dag voor de bevalling heb ik pillen in moeten nemen, die stap is zo heftig. Je weet dat dit de eerste stap is voor de zwangerschapsafbreking en dus het overlijden van je dochtertje. Op 24 mei om 09:00 moesten wij ons melden, we werden lief ontvangen en naar onze kamer begeleid. Rond 09:30 willen ze het infuus aanbrengen, ik krijg eerst wat vocht toegediend, ik was deze zwangerschap erg ziek en 18kg afgevallen. Daar knapte ik toch even van op.
“Moet ik dit tot morgen gaan doen? Dit trek ik niet….”
Daarna werden de weeënopwekkers toegediend, ik kreeg al meteen goeie weeën en belandde in een weeënstorm. Alles was te veel, ik kon geen licht en geluid verdragen. Op de wc zitten vond ik het fijnste, hier kon ik mijzelf goed opvangen. Elke 2 uur kwamen ze kijken en checken. ‘Geen ontsluiting’, kreeg ik elke keer te horen. Rond 16:30u vond ik het echt ondragelijk worden en wilde pijnstilling, hier moest een gynaecoloog voor komen. Ze checkte nog een keer, maar nog geen bloedverlies of ontsluiting. De verpleegkundige had het ook over morgen en daar raakte ik van in paniek. Moet ik dit tot morgen gaan doen? Dit trek ik niet…. Ik wil een ruggenprik.
Ik durfde niet te kijken en riep: ‘druk op de rode knop!’
Ondertussen waren we al 20 minuten aan het wachten op de gynaecoloog, ze zag de paniek in mijn ogen en liep de gang op om iemand te halen voor mij. Op dat moment voelde ik ineens drang om te plassen, ik liep naar de wc en zodra ik zat voelde ik meteen dat dit iets anders was. Ik duwde een beetje mee en het voelde alsof er een grote tennisbal uit kwam. De weeën, misselijkheid alles was meteen weg. Ik durfde niet te kijken en riep Giel erbij, hij liep als kip zonder kop en lichtelijk in paniek rond. Ik riep heel hard: ‘druk op de rode knop!’
Foto: Gemmy van Esch Photography
‘Wil je haar vasthouden?’, mijn eerst reactie was ‘nee’
Al snel kwam de verpleegkundige in mijn kamer en keek in de po, ze zei: ‘Ze is er Gemmy, jullie dochtertje is geboren.’ We liepen terug naar mijn bed en enkele minuten later kwam de placenta. Giel knipte haar navelstreng door, ze vroeg of ik haar wilde vasthouden. Mijn eerste reactie was: ‘Nee.’ Ik was zo bang, bang voor alle gevoelens, bang om te gehecht te raken aan mijn baby. Dit heb ik de hele zwangerschap gedaan, mijn gevoelens weggestopt. Na 2 min zei ik: ‘Nee, ik wil haar wel vasthouden!’
Mijn hart ontplofte van geluk
En ineens, werd ik overladen met trotse gevoelens. Wat een euforisch gevoel, ons dochtertje is er! Daar is ze dan Guusje geboren op 24 mei 2022 om 17:05 na een zwangerschap van 18 weken. Mijn hart ontplofte van geluk! In de dagen na de bevalling kregen we veel bezoek. Ik vond dit erg fijn, Guusje is bij ons thuis en ligt opgebaard in water (wateropbaring). Mensen krijgen een gezicht bij Guusje, voor mij maakte dat het voor mensen “echt” werd. Ik was zo trots en blij, dit was mijn baby, mijn kindje. Zij heeft mij mama gemaakte en dat pakte niemand mij af.
Foto: Gemmy van Esch Photography
Een klein en intiem afscheid
Tijdens die week hebben we de uitvaart geregeld. We wilde het klein en intiem houden met wat familie en enkele vrienden. De muziek was uitgezocht. We kozen voor George Ezra – Hold my girl, Phil Collins – You’ll be in my heart en voor Micheal Bolton – Fathers & daughters. Daarnaast werd een mooi gedichtje van Vlinderkusje voorgedragen en onze uitvaartverzorgster zou nog een stukje lezen uit het boekje ‘Raad eens hoeveel ik van je hou.’
5 dagen waren we even een echt gezinnetje
Op 30 mei is de uitvaart, het is tijd om afscheid te nemen. Dit viel mij zo zwaar, we hebben een fijne week gehad. We mochten 5 dagen van haar genieten en verzorgen, voor 5 dagen waren we even een echt gezinnetje. En nu, nu werd het tijd om voorgoed afscheid te nemen van Guusje. Dat euforisch gevoel maakte plaats voor verdriet, we reden na het crematorium waar onze vrienden en familie ons stonden op te wachten. Ik kon ze niet aan kijken. Ik kon hun verdriet niet aan, want ik had mijn handen al vol aan mijn eigen verdriet. We hebben een heel mooi afscheid aan Guusje gegeven, klein en intiem. Thuis hadden we de hele vriendengroep uitgenodigd om het leven te vieren. We dronken een borreltje en proosten op het leven. Het was een fijne, maar heel emotionele dag.
Foto: Gemmy van Esch Photography
Foto: Gemmy van Esch Photography
Daar was het dan.. het rouwproces, ergens had ik ernaar uitgekeken
De dagen erna viel ik in een zwart gat, want het leven ging verder en dat van ons stond stil, hier kwamen al mijn emoties omhoog. Boos, want waarom overkomt dit ons. Blij en trots, want ik heb een baby op de wereld gezet en zij heeft mij mama gemaakt. Verdrietig om alles wat er is gebeurd.. mijn emoties vlogen alle kanten op. Daar was het dan.. het rouwproces. Iets waar ik ook naar uit had gekeken die weken daarvoor, dit klinkt misschien gek.
Mijn wens voor een kindje was juist nog groter geworden
Maar door al die onzekerheid, onderzoeken, niet weten waar je aan toe bent, keek ik ook uit naar het moment dat we het leven weer zouden oppakken. Konden rouwen en weer een beetje naar de toekomst konden kijken, want 1 ding was zeker, mijn wens voor een baby was nog groter geworden en ik wilde niets liever dan een (gezonde) baby in mijn armen!
Wordt vervolgd..
GEMMY
Insta: @gemmy.vankemenade
