Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Vandaag was het zover: de eerste hockeytraining van Lois. Ze had er al dagen naar uitgekeken. ‘Mama, denk je dat ik net zo goed ben als mijn zus? Kan ik al een beetje overspelen? Wat als ik helemaal geen bal raak?’ Haar enthousiasme werd afgewisseld met gezonde spanning. Ik stelde haar gerust. “Je gaat het gewoon proberen, en plezier maken is het belangrijkste.”
Een nieuw team en we kenden beide nog niemand
Op het hockeyveld stond een groepje kinderen al te trappelen van ongeduld. Lois keek aandachtig om zich heen, maar herkende niemand. Dat gold ook voor mij. Ik stond tussen de andere ouders langs de zijlijn, terwijl ik hoopte dat er gaandeweg vanzelf een leuk contact zou ontstaan. ‘Maar dat komt wel’, dacht ik.
Lois liet zien dat ze al best vaardig was
De training begon met wat basisoefeningen. Dribbelen, stoppen, passen. Ik zag meteen dat Lois zich soepel over het veld bewoog. Dat was niet zo gek, want ze had al vaak met haar oudere zus geoefend in de achtertuin. Haar stickcontrole was verrassend goed en ze bewoog zich zelfverzekerd tussen de andere kinderen. Terwijl sommige kinderen nog zoekend waren naar de juiste grip op hun stick, stuurde Lois de bal al soepel langs de pionnen.
Bij de schotoefeningen werd het verschil pas echt duidelijk
Toen kwamen de schotoefeningen. De kinderen mochten om de beurt op goal schieten, eerst rustig, later met wat meer uitdaging. En daar viel het verschil pas echt op. Lois scoorde keer op keer. Waar andere kinderen de bal misten of te zacht schoten, vloog die van haar feilloos in het net. Ik zag haar gezicht oplichten van trots. Het was mooi om te zien hoe ze haar zelfvertrouwen groeide.
Hadden ze het over mijn kind?
Terwijl ik mijn man een berichtje stuurde om hem te vertellen hoe goed Lois het deed, hoorde ik de twee moeders naast me zachtjes praten. Hun stemmen waren net luid genoeg om mijn aandacht te trekken.
“Het zal je kind maar zijn, dan schaam je je toch ook kapot.” “Nee, dit kan echt niet, bij wie zou ze horen?”
Mijn maag trok samen. Bedoelden ze… Lois? Ik haalde mijn ogen van mijn telefoon en keek snel naar het veld. Daar zag ik Lois met een boos gezicht naar me toe lopen. Ze had haar hockeystick neergegooid. Haar schouders waren gespannen, haar ogen vochtig. De moeders keken wat ongemakkelijk op toen ze doorhadden dat ik hen gehoord had.
Na mijn antwoord werd het pijnlijk stil
Ik voelde mijn gezicht warm worden, maar hield mijn stem beheerst toen ik zei: “Dat is mijn kind. Als jullie iets aan te merken hebben op haar gedrag, mogen jullie het gewoon tegen mij zeggen, hoor.” Het werd stil. Pijnlijk stil. De moeders keken elkaar even aan, maar niemand zei iets. Mijn handen jeukten om het gesprek aan te gaan, maar Lois was nu belangrijker.
Lois legde uit dat de spelregels oneerlijk waren
Lois stond inmiddels naast me, haar gezicht rood van emotie. “Mama, ik had zes goals gemaakt, maar opeens telde er maar één mee!” Haar stem trilde. “Hoe bedoel je?” vroeg ik verbaasd. “De coach zei dat het anders zielig was voor de andere kinderen. Dus alleen de goals waarbij ik de bal maar één keer raakte telden mee. Maar de opdracht was toch maximaal drie keer raken en dan schieten? Waarom veranderen ze de regels opeens?” Haar ogen vulden zich met tranen.
We moesten beide even verwerken wat er gebeurd was
Ik slikte. Ik begreep wat de coach probeerde te doen: de verschillen tussen de kinderen kleiner maken, zodat niemand ontmoedigd zou raken. Maar tegelijk snapte ik Lois’ frustratie. Ze had keurig de opdracht gevolgd, haar best gedaan, was trots op zichzelf en werd daar nu voor afgestraft. Dat voelde oneerlijk. Ik hurkte naast haar neer en veegde een haarlok uit haar gezicht. “Ik snap dat je het niet goed begrijpt vindt. Je hebt gewoon gedaan wat je moest doen en daar ben ik supertrots op.” “Maar het voelt nu niet alsof het goed was,” snikte ze. “Dat snap ik. Je was heel goed, en daar mogen we blij om zijn. Maar soms willen mensen de dingen gelijker maken, ook al voelt dat niet eerlijk.” Lois moest nog verwerken wat er gebeurd was. Ik ook, trouwens…
Op weg naar huis bleef het gesprek met de moeders door mijn hoofd spoken
Waarom meteen zo’n oordeel? Het gaat nota bene over een kind. Ze hadden denk ik totaal niet door wat er precies aan de hand was… Maar dan nog vond ik de reactie echt opgepast. “Wil je nog terug volgende week?” vroeg ik voorzichtig toen we thuis waren. Lois dacht even na. “Ja. Maar ik wil niet meer te goed zijn.” Die opmerking brak mijn hart een beetje. Maar het was ook het leren van iets nieuws: leren hoe je omgaat met talent, hoe je je plek vindt in een team, en hoe je je zelfvertrouwen behoudt, ook als anderen dat moeilijk vinden. “Je hoeft nooit minder goed te doen dan je bent,” zei ik zacht. “Je mag gewoon genieten van wat je kan.” Ze knikte, maar ik zag dat ze er nog over na moest denken. En eerlijk? Ik ook.
Ik had afgesproken dat ik het gesprek aan moest gaan…
De volgende hockeytraining stonden de twee moeders een stuk van mij vandaan. Ik had met mijn man besproken dat ik het gesprek met ze aan zou gaan. Bij zo’n teamsport heb je immers veel contact met elkaar, daar kan je niet onderuit. Ik raakte op dat moment aan de praat met twee andere ouders en besloot me te focussen op dit positieve contact. Uiteindelijk heeft Lois na de twee proeftrainingen besloten om toch een andere sport te gaan doen: turnen, iets wat ook goed bij haar past en ze onwijs veel plezier in heeft! Maar deze situatie zal ik niet snel vergeten…
ANNE-JET
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Zeer aparte aanpak van de trainer?!
De maatschappij focust toch juist op waar de kinderen ‘goed’ in zijn?!
Jammer dat er geen gesprek met die trainer aangegaan is…. Dit is geen les geven en benutten wat je in je team hebt.
Fijn dat het meisje het zo naar haar zin heeft op turnen. Sowieso in een inividuele sport kan en mag je het beste van jezelf laten zien. (Y)
Wat belachelijk dat je dochter haar talent moet verbergen omdat dat zielig is voor andere kinderen!! waar slaat dat op??? die andere kinderen zouden zich juist moeten optrekken aan het kind wat beter is. En we kunnen nu eenmaal niet overal allemaal het beste in zijn. En wat die moeders betreft met die onaardige opmerkingen: laat ze zich lekker met zichzelf bemoeien!!
Jammer dat deze moeder niet wat assertiever op de twee andere moeders heeft gereageerd.’ kunnen jullie me uitleggen waarvoor ik me moet schamen?’
Ik zou benieuwd geweest zijn naar het antwoord. Mijn dochter staat ookbij het hockey veld en ziet haar zoontje met zijn vriendjes maar wat aan rommelen, daar maakt ze verder geen punt van, het komt nog wel of niet, dat zien we wel.Haar reactie op dit meisje zou zijn geweest ”
‘ kind, wat doe jij het goed’, een gezonde reactie.
Het haalt jezelf zowel als meisje in kwestie op.
Die twee moeders begrijpen blijkbaar niet dat een goede speler de rest ook omhoogtrekt. Ze zouden enthousiast moeten zijn geweest.
Jammer dat ze nu haar talent niet verder kan ontwikkelen wat ze eigenlijk wel wilde (tot de vervelende ervaring) en dat ze nu heeft geleerd dat je niet mag uitblinken.
Ondanks dat ze plezier heeft in haar nieuwe sport en dat dat belangrijk is zou ik daar nog wel wat mee doen, want dat is niet wat je haar wil meegeven.
hoop dat die misselijke moeders gauw ernstig struikelen over de stick van hun eigen kind
ik blijf het schaamteloos vinden dat volwassen zo.n slecht voorbeeld geven. Als volwassen mensen het goede voorbeeld zouden geven zou de wereld een stuk prettiger zijn
Bijzonder verhaal het eene kind is nou eenmaal beter in iets dan de ander. Zoiets moet je niet afremmen hoe moet dat dan als je een wedstrijd speelt. Maar goed de andere kinderen mochten dus niet de ervaring hebben dat er iemand bijkwam die blijkbaar beter was dan zij. Beetje weetstand opbouwen en omgaan met een dergelijke situatie worden ze echt niet slechter van. En als er wedstrijden worden gespeeld kan je ook tegenstanders krijgen waar je met groot verschil van verliest hoe wil je daar dan mee omgaan.
Dit is typisch weer waar het aan mankeert: weerbaarheid bij kinderen. Bij de hockey mag ze niet uitblinken want oh jee zielig voor de rest.
En omdat het meisje het daar moeilijk mee heeft: Oh jee zielig, dan maar andere sport.
mijn hemel wat een gedoe zeg die coach is een mafkees en dat had ik hem ook zelf persoonlijk gezegd en die moeders had ik ook even een veeg uit de pan gegeven die kinderen zouden zig voor hun moeders moeten schamen. maar ja zo ben ik dus en dat ze nu voor een andere sport kiest en waarom niet belangrijk als ze het masr leuk vindt en happy is mensen zeiken te veel en hebben overal op en aanmerkingen op hou je bij je eigen gedoe en laat een ander met rust.
Zo, dat is een lange zin, Corrie.
ik vraag me af met welke reden jouw dochter heeft gekozen voor turnen? Had ze ook voor turnen gekozen als het niet was voor gevallen met de coach en die twee (onaardige) moeders?
Zo’n coach moet dit vooral zo doen, veel clubs staan te popelen om nieuwe leden, dus niet echt handig!
Dit is helemaal niet zo rare regel hoor wat die coach doet. Hij heeft ook met de andere teamleden te maken. Dit gebeurt in teamsporten wel meer. Alleen moet hij het anders coachen en even apart tegen haar ( en de moeder zodat die het kan steunen) zeggen dat hij aar goed vindt en dat ze door dit te doen nog beter wordt. Dus haar juist uitdagen.
Toch niet tijdens een eerste training?! Prijs kinderen de hemel in en als het de volgende keer weer goed gaat geef je haar een extra uitdaging, niet een eerste training afremmen en idd slecht gecoacht!
Dus het gesprek toch maar niet aangegaan omdat ze toch van sport wisselde? Makkelijk wel. Nu heb je niet gezegd wat je dwarszat…
geen slapende honden wakker maken heet dat. verstandiger zodra je vader of moeder wordt. jammer ook soms hi hi…
Slapende honden wakker maken? De geïnterviewde had zelf last van van opmerkingen van anderen – die zich inmiddels bewust waren dat het kind waarover ze het hadden het kind was van de vrouw die hun opmerkingen had gehoord. Wat zijn e slapende honden in die context?
ik snap niet dat ze niet een niveau hoger werd geplaatst. Zij was duidelijk verder dan de andere meisjes.
Hele nare en jaloerse reacties van de andere 2 moeders!
Een niveau hoger? Het was de eerste proefles… Je maakt doorgaan geen promotie naar een hoger team tijdens een proefles.
Eerlijk is eerlijk, veel moeders/vrouwen zijn gewoon vals. Of gedragen zich vals. Iedereen maakt ook overal een wedstrijd van tegenwoordig.
Puur onzekerheid, altijd boven staan en kin omhoog houden. Zij hebben een probleem met zichzelf, niet met anderen.
Liefs van een andere (niet valse!) moeder.
Dat geldt voor mensen in het algemeen, niet alleen moeders of vrouwen.
Ergens vraag ik me af of dit bij jongensteams ook zo gaat. Voor mijn gevoel zou dit bij een jongens team als cool worden beschouwd (ook door de andere jongens) maar ligt bij meisjes de nadruk op samen en eerlijk spelen en het kop niet boven het maaiveld uit steken. Goed opgelost van deze moeder! Niks mis met ergens goed in zijn, dat maakt de rest niet minder.
Dit dacht ik ook! Precies door dit soort voorbeelden wordt meisjes geleerd kunnen plaats te kennen. En jongens niet.
En als ze dan ouder zijn, dan worden de eigenschappen – die dan mannelijke eigenschappen genoemd worden, maar waarvoor eigenlijk van jongs af aan wel voor wordt geapplaudiseerd bij mannen en afgeleerd bij vrouwen – ineens hoog gewaardeerd. En dan is het eigen schuld dat je niet een even hoog salaris hebt, mannen nog altijd meer kans op een betere baan hebben etc
heel jammer dat de andere moeders dit kennelijk net als de coach als falen van de andere kinderen beschouwden!